Blog April 28 - Nino

Ida 2024-04-29 11:55, laatste update 2024-04-29 13:25

Nederlands volgt Engels

What do you do, when you are in London and have a free day? Well, you meet up with a common high school friend with your other friend (Thomas), and have fun walking around the city.

We went to a cafe/arcade, named Chief coffee, to have fun playing games while drinking hot chocolate (bad quality to price ratio, it tasted like nothing. The only positive thing is that it was hot). This arcade had Japanese oriented games and was quite small, but it had enough space to accommodate games where you can play against friends. We of course did that, and I beat Thomas quite a few times before he gave up (really, he was just out of arcade coins). We played a fusion between ping pong and pong, and some funky 2002 race game. How many times did Thomas beat me in that race game? The answer to that question is not of any importance. For the people who know the game, it was an Initial D arcade race game.

After beating Thomas so many times, we started to get hungry and went to a very British food place, "Ippudo". Ippudo is a restaurant where you can get Japanese ramen, and it tasted amazing.

After our bellies were stuffed, that high school friend had a very good idea: "Let's go to another arcade". We didn't think much of it, so we agreed, but were surprised at where we ended up. The arcade he wanted to go to was three stairways downwards underground, after we just went past a 'Staff only' door in another arcade. If you read this and think to yourself "arcade-ception", then you are not the only one that thinks that. This sketchy place had some fun games, but nothing stood out to us, so we parted with the high school friend soon after entering the place. I suspect that Thomas still being sad about his losses was also a big factor in this decision. Thus after saying goodbye to our high school friend, we went upstairs again.

It would have been around 2 o'clock by then and thus we still had enough time to explore more interesting views. I was happy with anything else than some sketchy underground arcade, so Thomas lead the way to the Tower bridge. There are some pictures attached to the post. Because I had already been here with my parents a few years back, the most memorable thing for me were the 8 Pound hotdogs. They didn't even remotely look tasty, so we didn't hesitate to walk further along the river. During the visit of the Tower Bridge, it started to rain which is classic British weather. It didn't stop raining until late that evening.

Our next stop was Greenwich. To go to the observatory we stepped out of the train at Greenwich station. We had to walk for about 10 minutes before arriving at the park around Greenwich. Greenwich apparently has a park around it, which was a pleasant surprise, but it rained. Actually getting to the observatory took another 10 minutes, and by the time we arrived we realised it had already closed for the day. It was our mistake of not checking this, but after regretting our time of arrival for a full 5 seconds, we decided to go home. Here is where our real adventure started.

Thomas said jokingly, "Let's walk home". After which I thought: "Heck yeah!". We soon found out that that meant we had to walk home in the rain for another 2 hours. Thomas admitted that he gave that option only to joke around a bit, but I was very excited to do this. I convinced Thomas of walking, and thus our journey commenced. The part of the park we saw while walking uphill to the observatory was nice, so why wouldn't we want to walk through it more? Looking at maps we saw that there were some other parks on the route, and that the park extended for quite some time still. So after a quick glance at the route and our compasses, we started to walk. I am not joking about the compass. The still remaining route through the Greenwich park, which was very wet, and still getting wetter, was quite exciting to walk through. We went where the path looked most interesting, and which choice was semi inline with the direction we had planned out. At some point we saw a row of trees at the end of a T-junction. These trees were neatly lined up to open up to a path made by previous explorers. After realising that this was perfectly in line with the desired direction, we started to walk.

This path was nothing more than a walked through field of grass with trees on both sides protecting you from whatever was outside of it. This special non predetermined route was fun to walk over. It had a different feel than whatever we walked through before. You could almost forget that you were in one of the biggest cities in the world. Our shoes however did not forget that we walked through wet, middle high grass and are still dirty, even a day later.

We saw some nice climbable trees along the way where I had to remember Thomas we still needed to walk for another one and half our and that he would not survive that if he decided to climb in those trees.

After leaving the wet park, we were by then still at the Greenwich park, and we left through a sketchy gate which led us to a moderately busy two way road. On the other side we saw another grass environment, for the lack of better words. At first, we thought it would only be a hassle to walk through, so we didn't try. But walking a little further alongside it gave us new insights, which included the now visible stone path. We happily entered the stone path and realised it turned into gravel path quite quickly, where it again changed into a muddy path soon after. But alas, as real explorers of the British jungle, we didn't give in and pushed forwards to new lands. Now, I haven't been completely honest. This so called 'grassy environment' was only, as I already said, a lacking description of the real situation. There was grass present, here and there, but it consisted mostly out of bushies, shrubbery, trees and mud. So while entering the muddy path, we entered a jungle kind of situation with a cover of plants, some prickly, and where we could only walk forwards. I want to remind you that it was still raining by then and I can assure you that walking with an umbrella through that tunnel wasn't my brightest idea. So when I say that we were not particularly dry after leaving Greenwich, you can imagine we were anything but after going through that kind of plant based tunnel experience simulation dimension.

After leaving the jungle we were finally fed up with the rainy weather. We were both soaked, our socks were making noises because of it, and as we had it (or actually we didn't), we lacked any kind of rain protection besides an umbrella. We decided to give up on walking all the way home and turned left. 'Left' was in respect with our compasses (yes, we were still using those) We were at this point in some kind of rich-ish neighbourhood. We decided this was rich-ish as there stood some nice looking cars in front of a few of the houses, which were in their own right quite big. But as Britain goes, it is kind of run down in places. So looking at this neighbourhood through the eyes of a Dutchman, it was kind of shabby with here and there a porch.

To finish the aesthetic, the road was called "VanBrugh Park Road". We knew it was a road because we were there, but I highly doubt you would have known without me telling you. The British are really good at naming roads. After some time, we came across a kind of paper box. This paper box contained a bunch of mugs, and the words "Free". I am Dutch, so of course I took that opportunity with both hands firmly, and packed all the mugs I liked. Luckily for me I had Thomas with me, and I made him carry all the mugs.After the mugs situation, not a lot happened. We walked a little, we talked a little, and we bought a little. We cooked a little, we ate a little and we watched (a movie) a little. And that was basically it. A really busy (and rainy) day.

----

Wat doe je als je in Londen bent en een vrije dag hebt? Nou, dan spreek je af met een gemeenschappelijke middelbare schoolvriend met je andere vriend (Thomas) en ga je gezellig door de stad wandelen.

We gingen naar een café/arcade, genaamd Chief coffee, om spelletjes te spelen terwijl we warme chocolademelk dronken (slechte prijs-kwaliteitverhouding, het smaakte nergens naar. Het enige positieve was dat het warm was). Deze speelhal had Japans georiënteerde spellen en was vrij klein, maar er was genoeg ruimte voor spellen waarbij je tegen vrienden kon spelen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en ik heb Thomas een paar keer verslagen voordat hij opgaf (stiekem had hij gewoon geen arcademunten meer). We speelden een mix tussen pingpong en pong, en een of ander funky 2002 racespel. Hoe vaak heeft Thomas me verslagen in dat racespel? Het antwoord op die vraag is niet van belang. Voor de mensen die het spel kennen, het was een Initial D arcade racespel.

Nadat ik Thomas zo vaak had verslagen, begonnen we honger te krijgen en gingen we naar een heel Brits restaurant, "Ippudo". Ippudo is een restaurant waar je Japanse ramen kunt krijgen, en het smaakte geweldig.

Nadat onze buiken gevuld waren, had die middelbare schoolvriend een heel goed idee: "Laten we naar een andere speelhal gaan". We dachten er niet veel bij na, dus we stemden toe, maar waren verbaasd over waar we terechtkwamen. De speelhal waar hij naartoe wilde, was drie trappen naar beneden onder de grond, nadat we net langs een 'Alleen voor personeel'-deur in een andere speelhal waren gegaan. Als je dit leest en bij jezelf denkt "arcade-ception", dan ben je niet de enige die dat denkt. Deze sketchy plek had een paar leuke spelletjes, maar niets sprong er voor ons uit, dus we namen snel na binnenkomst afscheid van de middelbare schoolvriend. Ik vermoed dat het feit dat Thomas nog steeds verdrietig was over zijn verlies ook een grote factor was in deze beslissing. Dus na afscheid te hebben genomen van onze middelbare schoolvriend, gingen we weer naar boven.

Het was toen ongeveer 14:00 geweest en we hadden dus nog genoeg tijd om meer interessante uitzichten te verkennen. Ik was blij met iets anders dan een sketchy ondergrondse speelhal, dus Thomas leidde de weg naar de Tower bridge. Er zijn wat foto's bijgevoegd. Omdat ik hier een paar jaar geleden al met mijn ouders was geweest, waren de hotdogs van 8 pond het meest memorabel voor mij. Ze zagen er niet eens smakelijk uit, dus we aarzelden niet om verder langs de rivier te lopen. Tijdens het bezoek aan de Tower Bridge begon het te regenen, wat klassiek Brits weer is. Het stopte pas laat die avond met regenen.

Onze volgende halte was Greenwich. Om naar het observatorium te gaan, stapten we bij het station van Greenwich uit de trein. We moesten ongeveer 10 minuten lopen voordat we bij het park rond Greenwich aankwamen. Greenwich heeft blijkbaar een park eromheen, wat een aangename verrassing was, maar het regende. De weg naar het observatorium duurde nog eens 10 minuten en toen we aankwamen, beseften we dat het al gesloten was voor vandaag. Het was onze fout om dit niet te controleren, maar nadat we 5 seconden lang spijt hadden van ons tijdstip van aankomst, besloten we naar huis te gaan. Hier begon ons echte avontuur.

Thomas zei voor de grap: "Laten we naar huis lopen". Waarna ik dacht: "Heck yeah!". We kwamen er al snel achter dat dat betekende dat we nog 2 uur in de regen naar huis moesten lopen. Thomas gaf toe dat hij die optie alleen gaf om een grapje te maken, maar ik had er erg veel zin in. Ik overtuigde Thomas van lopen en zo begon onze reis. Het deel van het park dat we zagen toen we bergopwaarts liepen naar het observatorium was mooi, dus waarom zouden we er niet meer doorheen willen lopen? Toen we op kaarten keken, zagen we dat er nog een aantal andere parken op de route lagen, en dat het park zich nog een hele tijd uitstrekte. Dus na een snelle blik op de route en onze kompassen, begonnen we te lopen. Ik maak geen grapje over het kompas. De nog resterende route door het Greenwich park, die erg nat was en nog steeds natter werd, was best spannend om doorheen te lopen. We liepen waar het pad ons het meest interessant leek en welke keuze half overeenkwam met de richting die we hadden uitgestippeld. Op een gegeven moment zagen we een rij bomen aan het einde van een T-splitsing. Deze bomen stonden netjes op een rij om uit te komen op een pad dat door eerdere ontdekkingsreizigers was gemaakt. Nadat we ons realiseerden dat dit perfect in lijn was met de gewenste richting, begonnen we te lopen.

Dit pad was niets meer dan een doorgelopen grasveld met bomen aan weerszijden die je beschermden tegen alles wat zich daarbuiten bevond. Deze speciale niet vooraf bepaalde route was leuk om over te lopen. Het had een ander gevoel dan waar we eerder doorheen waren gelopen. Je zou bijna vergeten dat je in een van de grootste steden ter wereld was. Onze schoenen vergaten echter niet dat we door nat, middelhoog gras liepen en zijn zelfs een dag later nog vies.

We zagen onderweg een paar mooie klimbare bomen, waar ik Thomas aan moest herinneren dat we nog anderhalf uur moesten lopen, en dat hij dat niet zou overleven als hij zou besluiten om in die bomen te klimmen.

Nadat we het natte park hadden verlaten, waren we inmiddels nog steeds in het Greenwich park, en we vertrokken door een sketchy poort die ons naar een matig drukke tweerichtingsweg leidde. Aan de andere kant zagen we weer een grasomgeving, bij gebrek aan betere woorden. Eerst dachten we dat het alleen maar een gedoe zou zijn om doorheen te lopen, dus we probeerden het niet. Maar door er iets verder langs te lopen kregen we nieuwe inzichten, waaronder het nu zichtbare stenen pad. We gingen vrolijk het stenen pad op en realiseerden ons dat het al snel overging in een grindpad, waar het kort daarna weer veranderde in een modderig pad. Maar helaas, als echte ontdekkingsreizigers van de Britse jungle gaven we niet op en gingen we verder naar nieuwe gebieden. Nu ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Deze zogenaamde 'grasomgeving' was slechts, zoals ik al zei, een gebrekkige beschrijving van de werkelijke situatie. Er was hier en daar wel gras, maar het bestond voornamelijk uit struiken, bomen en modder. Dus terwijl we het modderige pad opliepen, kwamen we in een soort jungle met een bedekking van planten, sommige stekelig, en waar we alleen vooruit konden lopen. Ik wil je eraan herinneren dat het toen nog steeds regende en ik kan je verzekeren dat met een paraplu door die tunnel lopen niet mijn slimste idee was. Dus als ik zeg dat we niet bepaald droog waren na het verlaten van Greenwich, kun je je voorstellen dat we dat allesbehalve waren na het doorlopen van zo'n planterige tunnelsimulatiedimensie.

Na het verlaten van de jungle waren we het regenachtige weer eindelijk zat. We waren allebei doorweekt, onze sokken maakten er lawaai van en we hadden we geen enkele vorm van regenbescherming behalve een paraplu. We besloten het op te geven om de hele weg naar huis te lopen en sloegen linksaf. 'Linksaf' was respectievelijk tot onze kompassen (ja, die gebruikten we nog steeds) We waren op dit punt in een soort sjieke buurt. We besloten dat het sjiek was omdat er een paar mooie auto's voor een paar huizen stonden, die op zich best groot waren. Maar zoals dat gaat in Groot-Brittannië, is het hier en daar een beetje vervallen. Dus kijkend naar deze buurt door de ogen van een Nederlander, was het een beetje armoedig met hier en daar een veranda.

Om het esthetische af te maken: de weg heette "VanBrugh Park Road". We wisten dat het een weg was omdat we er waren, maar ik betwijfel ten zeerste of je het had geweten zonder dat ik het je had verteld. De Britten zijn echt goed in het namen geven aan wegen. Na een tijdje kwamen we een soort papieren doos tegen. In deze papieren doos zaten een aantal mokken en de woorden "Free". Ik ben een Nederlander, dus ik greep die kans natuurlijk met beide handen aan, en pakte alle mokken in die ik leuk vond. Gelukkig had ik Thomas bij me, en ik liet hem alle mokken dragen. Na de mokken-situatie gebeurde er niet veel meer. We wandelden een beetje, we praatten een beetje en we kochten een beetje. We kookten een beetje, we aten een beetje en we keken (een film) een beetje. En dat was het eigenlijk. Een hele drukke (en regenachtige) dag.

Blog April 27 - Isa

Ida 2024-04-28 12:01, laatste update 2024-04-28 12:08

Nederlands volgt Engels

Today is King's Day and also our first day off. We started the day with fried eggs and then left for London's tourist attractions.

After walking across Tower Bridge, it was finally time for the British Museum, which I really wanted to visit. Boaz had found a nice tour of the museum.

We saw such things as the Rosetta Stone, a thorn of Jesus' crown and much more.

After this, we did need a break and ended up in a Brewdog speciality beer pub. I had accidentally ordered a half-litre and Nienke's beer was blue...

After this, we were hungry. Kees had found a Lebanese. This is where I ate a dish that was way too spicy for the first time (even Loes, Kees and Willie thought it was spicy! (Ties fund it just medium spicy)). We were well pampered and ended up eating 4 courses. Now I'm off to recover from the spicy food!

----

Het is vandaag Koningsdag en tevens onze eerste vrije dag. We begonnen de dag met gebakken eitjes en vervolgens vertrokken richting de toeristisch trekpleisters van London.

Nadat we over de Tower Bridge hadden gelopen gingen was het eindelijk tijd voor het British Museum, hier wilde ik heel graag heen. Boaz had een leuke tour door het museum gevonden.

We hebben zoal de Rosettasteen gezien, een doorn van de doornenkoorn van Jezus en nog veel meer.

Hierna hadden we wel behoefte aan een pauze en zijn we in een Brewdog speciaalbiercafe beland. Ik had perongeluk een halve liter besteld en Nienkes biertje was blauw...

Hierna hadden we honger. Kees had een Libanees gevonden. Hier heb ik voor het eerst een veel te pittig gerecht opgegeten (zelfs Loes, Kees en Willie vonden het pittig! (Ties vond het medium pittig)). We werden er goed verwend en hebben uiteindelijk 4 gangen gegeten. Nu ga ik even bijkomen van het pittige eten!

Blog April 26 - Saskia

Ida 2024-04-27 11:23, laatste update 2024-04-27 19:02

Nederlands volgt Engels

Our second day in London. We wake up, it's six in the morning, the bathroom floor is soaking wet for unknown reasons and the world is full of mystery and wonder. We are not leaving London today, so no running for trains or nearly getting run over by trains or anything much else concerning trains, only our queen and saviour the Elizabeth line, which has (so far) run perfectly on time. Most excitingly, we got to ride on the top level of a dubble decker bus. With the grace and balance of a great swaying beast, crawling through the narrow streets of downtown Plumstead, it brought us safely and unharmed to our destination of Woolwich Station. Once we made it thence to London proper, all bets were off, which ment stopping to watch a bunch of animated butterflies on an LED screen and then moving on with our lives: we had the morning off and the world was still full of mystery and wonder. Unacceptable.

We split up and met with a very distinguished gentleman of a certain standing (bear) with fine taste (orange marmalade) and after whom I'm sure Paddington Station was named. After our visit to this fine bear at Leicester Square we adventured out to the London Eye where laid slain electric share bikes washed up on the beaches of the Thames and Kees took a Nobel Peace Prize worthy shot of a seagull flying in front of the Big Ben. The world's wonder is ever increasing.

The afternoon programming was first a lunch of fish and chips with Tony Freeth, the head researcher at the Antikythera Research Group, which we visited afterwards at the University College London. The visit was, while perhaps on the longer side, also on the fascinating topic of the Antikythera mechanism, an ancient greek invention used to predict planetary motion, solar and lunar eclipses and much more. The complexity of the mechanism's gearing is astounding for something made several centuries BC. No geared mechanisms of similar complexity have been found in history any earlier than the 14 hundreds. Both Tony Freeth and Adam Wojcik, another member of the group, passionately answered any questions we could think of and even ones we didn't. A fight against mystery indeed. Most crucial, of course, was the question:

Q: What do you think about Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (paraphrased) Rubbish

Additionally, let the record show we were there when they thought of redacted, which they previously thought would redacted like redacted. Very exciting stuff!

The evening was Tesco shopping and home-made curry for dinner and hopefully a good night's sleep. Despite our best efforts, mystery and wonder persist and so must we.

----

Onze tweede dag in Londen. We worden wakker, het is zes uur 's ochtends, de badkamervloer is om onbekende redenen kletsnat en de wereld is vol mysterie en verwondering. We vertrekken vandaag niet uit Londen, dus we hoeven niet te rennen naar treinen of bijna overreden te worden door treinen of iets anders dat met treinen te maken heeft, alleen onze koningin en redder, de Elizabeth line, die (tot nu toe) perfect op tijd rijdt. Het spannendste was dat we een ritje mochten maken op de bovenste verdieping van een dubbeldekkerbus. Met de gratie en balans van een groot, wiegend beest, kruipend door de smalle straatjes van Plumstead, bracht hij ons veilig en ongedeerd naar onze bestemming Woolwich Station. Toen we eenmaal in Londen aankwamen, waren alle kansen verkeken, wat betekende dat we stopten om naar een stel geanimeerde vlinders op een LED-scherm te kijken en daarna verder gingen met ons leven: we hadden de ochtend vrij en de wereld was nog steeds vol mysterie en verwondering. Onacceptabel.

We splitsten ons op en ontmoetten een zeer voorname heer van een zekere stand (beer) met een goede smaak (sinaasappelmarmelade) en naar wie Paddington Station vast is vernoemd. Na ons bezoek aan deze mooie beer op Leicester Square gingen we op avontuur naar de London Eye, waar vermoorde elektrische deelfietsen aanspoelden op de stranden van de Thames en Kees een Nobelprijswaardige foto nam van een zeemeeuw die voor de Big Ben vloog. De verwondering over de wereld wordt steeds groter.

Het middagprogramma bestond eerst uit een lunch van fish and chips met Tony Freeth, de hoofdonderzoeker van de Antikythera Research Group, die we daarna bezochten aan het University College London. Het bezoek was misschien wat aan de lange kant, maar ging ook over het fascinerende onderwerp van het Antikythera mechanisme, een oude Griekse uitvinding die werd gebruikt om de beweging van planeten, zons- en maansverduisteringen en nog veel meer te voorspellen. De complexiteit van het mechanisme is verbazingwekkend voor iets dat enkele eeuwen voor Christus is gemaakt. Er zijn in de geschiedenis geen tandwielmechanismen met een vergelijkbare complexiteit gevonden die ouder zijn dan de 14e eeuw. Zowel Tony Freeth als Adam Wojcik, een ander lid van de groep, beantwoordden gepassioneerd alle vragen die we konden bedenken en zelfs die we niet konden bedenken. Inderdaad, een strijd tegen het mysterie. Het meest cruciale was natuurlijk de vraag:

Q: Wat vind je van Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (geparafraseerd) Onzin

Bovendien, laten we noteren dat we erbij waren toen ze redacted bedachten, waarvan ze eerder dachten dat het redacted zou zijn als redacted. Heel spannend!

De avond was Tesco boodschappen doen en zelfgemaakte curry voor het avondeten en hopelijk een goede nachtrust. Ondanks onze inspanningen blijven mysterie en verwondering bestaan en dat moeten wij ook doen.

Blog April 25 - William

Ida 2024-04-26 12:25, laatste update 2024-04-26 12:34

Nederlands volgt Engels

This morning we had to rise early for our trip to the west. As some volunteers enjoyed the shower before 6am - since there is only 1 shower for 14 persons - some were still trying to get as much sleep as possible. After a walk, a ride in the tube and two train rides, we arrived at the picturesque station of Culham, home to 453 inhabitants. From there we walked a bit to reach the Culham Centre for Fusion Energy, home of the Joint European Torus (JET), which has been the most important site for nuclear fusion experiments during the last 40 years but is now in its decommissioning phase. We got a broad overview of nuclear fusion, the tokamak, JET and the other research in Culham, and the general challenges of nuclear fusion. Afterwards, the group split up and we got tours through the JET facility, including the reactor itself (which was very special, even for the JET employees!) and the remote handling / robotics control room.

After saying goodbye to our enthusiastic hosts, we walked back to Culham station, to take the train to Oxford. After slowly strolling through town and finding a supermarket that had fresh bread, we walked towards Christ Church where a large group decided to have some lunch on a bench with a view of a very tame duck, the meadows and the historical college building.

At 2:30pm we were greeted by a professor and post-doc of the Physical Chemistry department of the University of Oxford, who gave a talk about nanopores - which can be used for DNA sequencing - and determining the surface tension of biomolecular condensates. They gave us a tour through some of the buildings of Christ Church college, including a very impressive dining hall.

After the institute visits of this long day were finished, we decided to stay in Oxford for a bit, walking through town on our way to a pub recommended by the post-doc. Unfortunately, the pub was full so we ventured into a nice Italian restaurant close by where we enjoyed dinner together. After a small walk back to Oxford station and a smooth train ride to Paddington station, I am now writing this summary of the day in the tube back towards our house and I have the feeling that each and every one of us are looking forward to a good night's sleep.

----

Vanochtend moesten we vroeg op voor onze reis naar het westen. Sommigen genoten al voor 6 uur 's ochtends van de douche - aangezien er maar 1 douche is voor 14 personen - en anderen probeerden nog zoveel mogelijk te slapen. Na een wandeling, een ritje met de metro en twee treinritten kwamen we aan op het pittoreske stationnetje van Culham, waar 453 mensen wonen. Van daaruit liepen we een stukje naar het Culham Centre for Fusion Energy, de thuisbasis van de Joint European Torus (JET), die de afgelopen 40 jaar de belangrijkste locatie voor kernfusie-experimenten is geweest, maar nu in de ontmantelingsfase zit. We kregen een breed overzicht van kernfusie, de tokamak, JET en het andere onderzoek in Culham, en de algemene uitdagingen van kernfusie. Daarna splitste de groep zich op en kregen we rondleidingen door de JET-faciliteit, inclusief de reactor zelf (wat heel bijzonder was, zelfs voor de JET-medewerkers!) en de controlekamer voor afstandsbediening/robotica.

Na afscheid te hebben genomen van onze enthousiaste hosts, liepen we terug naar het station van Culham om de trein naar Oxford te nemen. Na een rustige wandeling door de stad en het vinden van een supermarkt met vers brood, liepen we richting Christ Church waar een grote groep besloot om te lunchen op een bankje met uitzicht op een hele tamme eend, de weilanden en het historische collegegebouw.

Om 14:30 werden we begroet door een professor en post-doc van de afdeling Fysische Chemie van de Universiteit van Oxford, die een lezing gaven over nanoporiën - die gebruikt kunnen worden voor DNA-sequentiebepaling - en het bepalen van de oppervlaktespanning van biomoleculaire condensaten. Ze gaven ons een rondleiding door enkele gebouwen van Christ Church college, waaronder een hele indrukwekkende eetzaal.

Na de bezoeken aan de instituten van deze lange dag besloten we nog even in Oxford te blijven en wandelden we door de stad op weg naar een pub die de postdoc ons had aangeraden. Helaas was de pub vol, dus waagden we ons aan een leuk Italiaans restaurant in de buurt, waar we samen van het avondeten genoten. Na een kleine wandeling terug naar het station van Oxford en een soepele treinreis naar Paddington station, schrijf ik nu deze samenvatting van de dag in de metro terug naar ons huis en ik heb het gevoel dat ieder van ons uitkijkt naar een goede nachtrust.

Blog April 24 - Romy

Ida 2024-04-25 12:35, laatste update 2024-04-25 13:56

Nederlands volgt Engels

Today was the first day of our study trip to the United Kingdom! Hype! We were greeted around 12.30pm by Joep dressed in a kilt (but with underpants on, shame!), who gave us a nice speech and wished us the best on the trip. There were also quite a few people who said goodbye to us. Shout out to Max, Faas, Anna, Fabian and Thijs <3

We then headed to the train to Amsterdam Centraal. In the train we thought we heard some duck noises, or two screaming creatures (as Saskia called it). After Kees went on his expedition towards the noises, the sound turned out to be gray parrots. Who would have guessed that we ran into them?!

In Amsterdam, we had to board our next train: the Eurostar. Here, we could speedrun our way through the queue for customs and checking in through our group tickets. This was really great as we don't appreciate queuing as much as the Brits.

After hours of playing games, reading books and chatting, we finally arrived in London. Here, we took here the train to Plumstead, a station nearby our rented house. We already saw some of London's sights during the train ride, such as the Tower Bridge.

In Plumstead, we were greeted by some happy campers (homeless people) and walked to our house. Here we split up into two groups: one group did groceries while me and others took pictures of the state of our house before. We ended the day celebrating our arrival by drinking a glass of very cheap cider :)

----

Vandaag was de eerste dag van de studiereis naar het Verenigd Koninkrijk! Hype! We werden rond 12.30 uur begroet door Joep, gekleed in een kilt (wel met een onderbroek aan, shame!), die ons een mooie speech gaf en ons het beste wenste voor de reis. Er waren ook wat mensen die afscheid van ons namen. Shout out naar Max, Faas, Anna, Fabian en Thijs <3

Daarna gingen we met de trein naar Amsterdam Centraal. In de trein dachten we eendengeluiden te horen, of twee schreeuwende wezens in kooien (aldus Saskia). Na Kees zijn expeditie naar de geluiden, bleek het geluid grijze papegaaien te zijn. Wie had dat kunnen raden?!

In Amsterdam moesten we op onze volgende trein stappen: de Eurostar. Hier konden we vrij vlotjes door de douane en het inchecken heen vanwege onze groepstickets. Dat was echt heel fijn, want wij houden helaas niet zo van in de rij staan als de Britten.

Na urenlang spelletjes spelen, boeken lezen en kletsen, kwamen we eindelijk aan in Londen. Hier namen we de trein naar Plumstead, een station vlakbij ons huisje voor de komende dagen. Tijdens de treinreis hadden we al een aantal bezienswaardigheden van Londen gezien, zoals de Tower Bridge!

In Plumstead werden we begroet door een aantal vrolijke gezichten (daklozen) en liepen we naar ons huis. Hier splitsten we ons op in twee groepen: één groep deed boodschappen terwijl ik en anderen foto's namen van de staat waarin ons huis zich bevond. We sloten de lange reisdag af door samen een glaasje goedkope cider te drinken :)

Uitzwaaien deelnemers

Romy 2024-04-16 13:22, laatste update 2024-04-16 13:23

Ello mates! Woensdag 24 april vertrekt de grote reis naar het Verenigd Koninkrijk. Als je afscheid wil nemen van de deelnemers en/of commissie, kun je dat om 12.30 doen. Ook ben je van harte welkom om te zien hoe de voorzitter (Joep) dit jaar verkleed is! 😉

Onze avonturen tijdens de reis worden bijgehouden via dit blog. Ook kun ons volgen op Instagram! Bijna elke dag zal een andere deelnemer een stukje schrijven voor deze blog. Zo krijg je de reis vanuit alle perspectieven mee!

Cheerio!
De BBCie