Blog April 28 - Nino

Ida in Study Trip United Kingdom 2024 2024-04-29 11:55, laatste update 2024-04-29 13:25

What do you do, when you are in London and have a free day? Well, you meet up with a common high school friend with your other friend (Thomas), and have fun walking around the city.

We went to a cafe/arcade, named Chief coffee, to have fun playing games while drinking hot chocolate (bad quality to price ratio, it tasted like nothing. The only positive thing is that it was hot). This arcade had Japanese oriented games and was quite small, but it had enough space to accommodate games where you can play against friends. We of course did that, and I beat Thomas quite a few times before he gave up (really, he was just out of arcade coins). We played a fusion between ping pong and pong, and some funky 2002 race game. How many times did Thomas beat me in that race game? The answer to that question is not of any importance. For the people who know the game, it was an Initial D arcade race game.

After beating Thomas so many times, we started to get hungry and went to a very British food place, "Ippudo". Ippudo is a restaurant where you can get Japanese ramen, and it tasted amazing.

After our bellies were stuffed, that high school friend had a very good idea: "Let's go to another arcade". We didn't think much of it, so we agreed, but were surprised at where we ended up. The arcade he wanted to go to was three stairways downwards underground, after we just went past a 'Staff only' door in another arcade. If you read this and think to yourself "arcade-ception", then you are not the only one that thinks that. This sketchy place had some fun games, but nothing stood out to us, so we parted with the high school friend soon after entering the place. I suspect that Thomas still being sad about his losses was also a big factor in this decision. Thus after saying goodbye to our high school friend, we went upstairs again.

It would have been around 2 o'clock by then and thus we still had enough time to explore more interesting views. I was happy with anything else than some sketchy underground arcade, so Thomas lead the way to the Tower bridge. There are some pictures attached to the post. Because I had already been here with my parents a few years back, the most memorable thing for me were the 8 Pound hotdogs. They didn't even remotely look tasty, so we didn't hesitate to walk further along the river. During the visit of the Tower Bridge, it started to rain which is classic British weather. It didn't stop raining until late that evening.

Our next stop was Greenwich. To go to the observatory we stepped out of the train at Greenwich station. We had to walk for about 10 minutes before arriving at the park around Greenwich. Greenwich apparently has a park around it, which was a pleasant surprise, but it rained. Actually getting to the observatory took another 10 minutes, and by the time we arrived we realised it had already closed for the day. It was our mistake of not checking this, but after regretting our time of arrival for a full 5 seconds, we decided to go home. Here is where our real adventure started.

Thomas said jokingly, "Let's walk home". After which I thought: "Heck yeah!". We soon found out that that meant we had to walk home in the rain for another 2 hours. Thomas admitted that he gave that option only to joke around a bit, but I was very excited to do this. I convinced Thomas of walking, and thus our journey commenced. The part of the park we saw while walking uphill to the observatory was nice, so why wouldn't we want to walk through it more? Looking at maps we saw that there were some other parks on the route, and that the park extended for quite some time still. So after a quick glance at the route and our compasses, we started to walk. I am not joking about the compass. The still remaining route through the Greenwich park, which was very wet, and still getting wetter, was quite exciting to walk through. We went where the path looked most interesting, and which choice was semi inline with the direction we had planned out. At some point we saw a row of trees at the end of a T-junction. These trees were neatly lined up to open up to a path made by previous explorers. After realising that this was perfectly in line with the desired direction, we started to walk.

This path was nothing more than a walked through field of grass with trees on both sides protecting you from whatever was outside of it. This special non predetermined route was fun to walk over. It had a different feel than whatever we walked through before. You could almost forget that you were in one of the biggest cities in the world. Our shoes however did not forget that we walked through wet, middle high grass and are still dirty, even a day later.

We saw some nice climbable trees along the way where I had to remember Thomas we still needed to walk for another one and half our and that he would not survive that if he decided to climb in those trees.

After leaving the wet park, we were by then still at the Greenwich park, and we left through a sketchy gate which led us to a moderately busy two way road. On the other side we saw another grass environment, for the lack of better words. At first, we thought it would only be a hassle to walk through, so we didn't try. But walking a little further alongside it gave us new insights, which included the now visible stone path. We happily entered the stone path and realised it turned into gravel path quite quickly, where it again changed into a muddy path soon after. But alas, as real explorers of the British jungle, we didn't give in and pushed forwards to new lands. Now, I haven't been completely honest. This so called 'grassy environment' was only, as I already said, a lacking description of the real situation. There was grass present, here and there, but it consisted mostly out of bushies, shrubbery, trees and mud. So while entering the muddy path, we entered a jungle kind of situation with a cover of plants, some prickly, and where we could only walk forwards. I want to remind you that it was still raining by then and I can assure you that walking with an umbrella through that tunnel wasn't my brightest idea. So when I say that we were not particularly dry after leaving Greenwich, you can imagine we were anything but after going through that kind of plant based tunnel experience simulation dimension.

After leaving the jungle we were finally fed up with the rainy weather. We were both soaked, our socks were making noises because of it, and as we had it (or actually we didn't), we lacked any kind of rain protection besides an umbrella. We decided to give up on walking all the way home and turned left. 'Left' was in respect with our compasses (yes, we were still using those) We were at this point in some kind of rich-ish neighbourhood. We decided this was rich-ish as there stood some nice looking cars in front of a few of the houses, which were in their own right quite big. But as Britain goes, it is kind of run down in places. So looking at this neighbourhood through the eyes of a Dutchman, it was kind of shabby with here and there a porch.

To finish the aesthetic, the road was called "VanBrugh Park Road". We knew it was a road because we were there, but I highly doubt you would have known without me telling you. The British are really good at naming roads. After some time, we came across a kind of paper box. This paper box contained a bunch of mugs, and the words "Free". I am Dutch, so of course I took that opportunity with both hands firmly, and packed all the mugs I liked. Luckily for me I had Thomas with me, and I made him carry all the mugs.After the mugs situation, not a lot happened. We walked a little, we talked a little, and we bought a little. We cooked a little, we ate a little and we watched (a movie) a little. And that was basically it. A really busy (and rainy) day.

----

Wat doe je als je in Londen bent en een vrije dag hebt? Nou, dan spreek je af met een gemeenschappelijke middelbare schoolvriend met je andere vriend (Thomas) en ga je gezellig door de stad wandelen.

We gingen naar een café/arcade, genaamd Chief coffee, om spelletjes te spelen terwijl we warme chocolademelk dronken (slechte prijs-kwaliteitverhouding, het smaakte nergens naar. Het enige positieve was dat het warm was). Deze speelhal had Japans georiënteerde spellen en was vrij klein, maar er was genoeg ruimte voor spellen waarbij je tegen vrienden kon spelen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en ik heb Thomas een paar keer verslagen voordat hij opgaf (stiekem had hij gewoon geen arcademunten meer). We speelden een mix tussen pingpong en pong, en een of ander funky 2002 racespel. Hoe vaak heeft Thomas me verslagen in dat racespel? Het antwoord op die vraag is niet van belang. Voor de mensen die het spel kennen, het was een Initial D arcade racespel.

Nadat ik Thomas zo vaak had verslagen, begonnen we honger te krijgen en gingen we naar een heel Brits restaurant, "Ippudo". Ippudo is een restaurant waar je Japanse ramen kunt krijgen, en het smaakte geweldig.

Nadat onze buiken gevuld waren, had die middelbare schoolvriend een heel goed idee: "Laten we naar een andere speelhal gaan". We dachten er niet veel bij na, dus we stemden toe, maar waren verbaasd over waar we terechtkwamen. De speelhal waar hij naartoe wilde, was drie trappen naar beneden onder de grond, nadat we net langs een 'Alleen voor personeel'-deur in een andere speelhal waren gegaan. Als je dit leest en bij jezelf denkt "arcade-ception", dan ben je niet de enige die dat denkt. Deze sketchy plek had een paar leuke spelletjes, maar niets sprong er voor ons uit, dus we namen snel na binnenkomst afscheid van de middelbare schoolvriend. Ik vermoed dat het feit dat Thomas nog steeds verdrietig was over zijn verlies ook een grote factor was in deze beslissing. Dus na afscheid te hebben genomen van onze middelbare schoolvriend, gingen we weer naar boven.

Het was toen ongeveer 14:00 geweest en we hadden dus nog genoeg tijd om meer interessante uitzichten te verkennen. Ik was blij met iets anders dan een sketchy ondergrondse speelhal, dus Thomas leidde de weg naar de Tower bridge. Er zijn wat foto's bijgevoegd. Omdat ik hier een paar jaar geleden al met mijn ouders was geweest, waren de hotdogs van 8 pond het meest memorabel voor mij. Ze zagen er niet eens smakelijk uit, dus we aarzelden niet om verder langs de rivier te lopen. Tijdens het bezoek aan de Tower Bridge begon het te regenen, wat klassiek Brits weer is. Het stopte pas laat die avond met regenen.

Onze volgende halte was Greenwich. Om naar het observatorium te gaan, stapten we bij het station van Greenwich uit de trein. We moesten ongeveer 10 minuten lopen voordat we bij het park rond Greenwich aankwamen. Greenwich heeft blijkbaar een park eromheen, wat een aangename verrassing was, maar het regende. De weg naar het observatorium duurde nog eens 10 minuten en toen we aankwamen, beseften we dat het al gesloten was voor vandaag. Het was onze fout om dit niet te controleren, maar nadat we 5 seconden lang spijt hadden van ons tijdstip van aankomst, besloten we naar huis te gaan. Hier begon ons echte avontuur.

Thomas zei voor de grap: "Laten we naar huis lopen". Waarna ik dacht: "Heck yeah!". We kwamen er al snel achter dat dat betekende dat we nog 2 uur in de regen naar huis moesten lopen. Thomas gaf toe dat hij die optie alleen gaf om een grapje te maken, maar ik had er erg veel zin in. Ik overtuigde Thomas van lopen en zo begon onze reis. Het deel van het park dat we zagen toen we bergopwaarts liepen naar het observatorium was mooi, dus waarom zouden we er niet meer doorheen willen lopen? Toen we op kaarten keken, zagen we dat er nog een aantal andere parken op de route lagen, en dat het park zich nog een hele tijd uitstrekte. Dus na een snelle blik op de route en onze kompassen, begonnen we te lopen. Ik maak geen grapje over het kompas. De nog resterende route door het Greenwich park, die erg nat was en nog steeds natter werd, was best spannend om doorheen te lopen. We liepen waar het pad ons het meest interessant leek en welke keuze half overeenkwam met de richting die we hadden uitgestippeld. Op een gegeven moment zagen we een rij bomen aan het einde van een T-splitsing. Deze bomen stonden netjes op een rij om uit te komen op een pad dat door eerdere ontdekkingsreizigers was gemaakt. Nadat we ons realiseerden dat dit perfect in lijn was met de gewenste richting, begonnen we te lopen.

Dit pad was niets meer dan een doorgelopen grasveld met bomen aan weerszijden die je beschermden tegen alles wat zich daarbuiten bevond. Deze speciale niet vooraf bepaalde route was leuk om over te lopen. Het had een ander gevoel dan waar we eerder doorheen waren gelopen. Je zou bijna vergeten dat je in een van de grootste steden ter wereld was. Onze schoenen vergaten echter niet dat we door nat, middelhoog gras liepen en zijn zelfs een dag later nog vies.

We zagen onderweg een paar mooie klimbare bomen, waar ik Thomas aan moest herinneren dat we nog anderhalf uur moesten lopen, en dat hij dat niet zou overleven als hij zou besluiten om in die bomen te klimmen.

Nadat we het natte park hadden verlaten, waren we inmiddels nog steeds in het Greenwich park, en we vertrokken door een sketchy poort die ons naar een matig drukke tweerichtingsweg leidde. Aan de andere kant zagen we weer een grasomgeving, bij gebrek aan betere woorden. Eerst dachten we dat het alleen maar een gedoe zou zijn om doorheen te lopen, dus we probeerden het niet. Maar door er iets verder langs te lopen kregen we nieuwe inzichten, waaronder het nu zichtbare stenen pad. We gingen vrolijk het stenen pad op en realiseerden ons dat het al snel overging in een grindpad, waar het kort daarna weer veranderde in een modderig pad. Maar helaas, als echte ontdekkingsreizigers van de Britse jungle gaven we niet op en gingen we verder naar nieuwe gebieden. Nu ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Deze zogenaamde 'grasomgeving' was slechts, zoals ik al zei, een gebrekkige beschrijving van de werkelijke situatie. Er was hier en daar wel gras, maar het bestond voornamelijk uit struiken, bomen en modder. Dus terwijl we het modderige pad opliepen, kwamen we in een soort jungle met een bedekking van planten, sommige stekelig, en waar we alleen vooruit konden lopen. Ik wil je eraan herinneren dat het toen nog steeds regende en ik kan je verzekeren dat met een paraplu door die tunnel lopen niet mijn slimste idee was. Dus als ik zeg dat we niet bepaald droog waren na het verlaten van Greenwich, kun je je voorstellen dat we dat allesbehalve waren na het doorlopen van zo'n planterige tunnelsimulatiedimensie.

Na het verlaten van de jungle waren we het regenachtige weer eindelijk zat. We waren allebei doorweekt, onze sokken maakten er lawaai van en we hadden we geen enkele vorm van regenbescherming behalve een paraplu. We besloten het op te geven om de hele weg naar huis te lopen en sloegen linksaf. 'Linksaf' was respectievelijk tot onze kompassen (ja, die gebruikten we nog steeds) We waren op dit punt in een soort sjieke buurt. We besloten dat het sjiek was omdat er een paar mooie auto's voor een paar huizen stonden, die op zich best groot waren. Maar zoals dat gaat in Groot-Brittannië, is het hier en daar een beetje vervallen. Dus kijkend naar deze buurt door de ogen van een Nederlander, was het een beetje armoedig met hier en daar een veranda.

Om het esthetische af te maken: de weg heette "VanBrugh Park Road". We wisten dat het een weg was omdat we er waren, maar ik betwijfel ten zeerste of je het had geweten zonder dat ik het je had verteld. De Britten zijn echt goed in het namen geven aan wegen. Na een tijdje kwamen we een soort papieren doos tegen. In deze papieren doos zaten een aantal mokken en de woorden "Free". Ik ben een Nederlander, dus ik greep die kans natuurlijk met beide handen aan, en pakte alle mokken in die ik leuk vond. Gelukkig had ik Thomas bij me, en ik liet hem alle mokken dragen. Na de mokken-situatie gebeurde er niet veel meer. We wandelden een beetje, we praatten een beetje en we kochten een beetje. We kookten een beetje, we aten een beetje en we keken (een film) een beetje. En dat was het eigenlijk. Een hele drukke (en regenachtige) dag.