It was a very long day. We gathered at 6.30 in the morning (Dutch time) to get on one of the first trains to Schiphol. It was very nice to see there were some people who came to see us off, no matter the time. Pieter gave a nice speech, all dressed up, and handed over the Marie flag to signal the official start of our study trip.

And then the long journey began. First by train, then by plane and finally by car we arrived at our hotel.The moment we entered the plane, it was pretty clear our airline was Indian instead of Dutch. This is because it must have been at least 30 degrees in there. Fun fact: most Indian-looking passengers were in winter coats or wrapped in blankets. We just used the airconditioning.Apart from the temperature, the plane was pretty fancy. Everyone had their own tv-screen at the back of the next chair, got headphones, and could chose a movie, music album or even some games. The food also seemed pretty Indian to me, though it was still airplane food, so I'm not sure. The dessert, however, was pretty clear: ice cream!

By the time we were landing, we had already seen a colourful sunset above the clouds, so all we could see of Delhi were little lights. Even after we left the airport we couldn't see very much of the city. There was a nice temple that was illuminated, but otherwise it was pretty dark.

Somewhere in the reader I read that Indians don't follow rules as precisely as Dutch people do, and this was very clear in traffic. It seems like the person who can force the other to slow down has priority, changes in direction are signalled by honking and lanes don't mean anything. But there were no accidents, so I guess the drivers know what they are doing - even if it doesn't look like it.

So after almost being scared to death several times in the car, we arrived at the hotel. And by now it's time to start exploring the city before we leave for Agra tonight!

In these three days we have also encountered some special Indian behaviour. In the train back to Delhi, we sat next to some soldiers who where going to defend the border with Pakistan (the Indian interpretation of the border of course). They where very friendly and interested in us. I'd say that they offered us some food and alcohol, but that is not the right way to describe it. It was more like they forced us to eat their food and drink with them (``You six need to finish that bag of nuts, before we arrive in New Delhi!'' By the way, we failed, there were still nuts left when leaving the train) Very generous, but very strange. Saying ``no'' was not helping.

Another strange event happened today when buying lunch in a supermarket. After paying, Alexander saw that there was a mistake on the receipt and that he had payed about 800 rupees (10 euro) too much (He had payed 1100 rupees instead of 300). They were very friendly at the consumer service, but it took a very very long time to get the money back. First they needed to make many photos and copies of the faulty receipt, then they passed it on to about 10 other people, who went away with it, coming back some minutes later. There were multiple checks on what Alexander had bought and how much that should cost. But eventually, after 20 minutes (which seemed like an hour), Alexander got his money back. Luckily there was air conditioning inside.

Tomorrow we are getting up early to go visit our first institutes, so I'am going to bed now.

We got out at Haus Kahz station and found ourselves walking through the burning Delhi sun on the slightly improvised sidewalk of one of the many busy streets. Seeing construction work being done on the pavements by people in regular clothes was quite an experience. After continuous sweating during the little wait at the security station - what coincided with our first moment of contact with Indian eduroam - we were guided into IIT where we were showed around the clean rooms of the Nano Structures Facility and were given a look at some of their research subjects such as fuel cells or scanning probe microscopy.

After we surprised the head of the facility at the end of the visit by describing our way of transportation (I don't know wether he was shocked by us walking in general, or with us walking in this weather), we received a guided exit towards the metro station by a scientific staff member (who then had to walk all the way back to IIT again).

Back at the hotel I did not only find Stefan still (or hopefully again) sitting on the toilet, but we also quickly gathered our suitcases and hopped into our shuttle buses to conquer Delhi traffic one last time towards the airport. After check-in I went for a quick meal at McDonald's (I myself had a MacMajahara Veg, which is the Hinduism approved version of the Big Mac basically, with a corn and cheese based burger) before heading to the boarding gate. Luckily Peter got some precious time photographing planes before all out of nowhere a dusty fog covered the airport, luckily not affecting our flight's departure time.

After a bumpy ride the plane touched down in Calcutta, the second destination of this study trip. At the airport, government vans (yes, really) were waiting to take us to our hotel. After checking in, our hopes of being able to quickly fall asleep were somewhat crushed by the slightly unpleasant state of the rooms (I will spare you the pictures). So Stefan and I decided it was time to take out the mosquito net and duct tape for the first time this trip to give ourselves a slightly better feeling for the upcoming night. I guess it worked as Stefan, who luckily feels better, is sleeping already as I'm typing this. I can't blame him, for the first time this trip I feel quite tired as we and can't wait to get some sleep on this uncomfortably hard bed.

Cheerios,

Willie

We arrived at the gate of VECC, where we were escorted to passport control by armed soldiers. Did I mention VECC is engaged in contract with the Department of Atomic Energy? After signing several forms, making an eye scan and handing over all cell phones and cameras we went to a conference hall, hence the lack of pictures. There was no question whether the air conditioning worked. Compared to the outside, the hall felt like the inside of a refrigerator. We were handed some tea (without sugar) and the director himself welcomed us to the institute. He gave us a showy golden plate, and I found myself wondering how it would look in between beer bottles and second hand couches in our canteen back in Nijmegen. I don't think we had felt this welcome at the other institutes. The director told us about the institutes' highlights, the variable energy cyclotron from 1969 and the superconducting cyclotron currently under construction. The VECC had two presentations planned about research done at the institute. One about experimental nuclear physics and one about high energy physics. Originally, the committee also wanted to go to VECC's neighbor: the Saha Institute of Nuclear Physics (SINP), but they denied access to us. Therefore VECC arranged a talk with a faculty member representing SINP. The SINP turns out to do pretty deep theoretical research such as string theory research.

In the mean time we all got quite hungry and just in time we were taken to the guest house where they prepared an entire buffet for us. The food was really good and even included white bread and boiled egg for the students who had seen enough Indian food. There were also sugared cheesy balls which I personally didn't like and purple mousse which I didn't even try. The people from VECC joined us for lunch which allowed for more casual conversation. They were really nice and seemed genuinely interested.

After two more talks we finally got to see the cyclotrons. We split into two groups and visited the ion beam faculty, the K130 variable energy cyclotron and the construction of the K500 superconducting cyclotron or photon multiplicity detector. Luckily for us, the K130 was out of order for a few days so we could take a look around the cyclotron building from 1969. The control room still looked the same as it did in those days, but they replaced the manual controls by computers. The construction of the K500 started in 2004. The cyclotron goes 10 m under ground and 10 m above. It is cooled using helium and liquid nitrogen, which are both stored in tanks after cooling to be used again. //

Overall VECC was definitely one of the nicer institutes we have seen. After giving the tiny wooden shoes and the group picture to the directors we left for the hotel. We couldn't leave Kolkata without seeing the Victoria Memorial, especially when it was so close to the hotel, so we drove past the building with our cars on our way back.

The flight took us a comfortable two and a half hours. We came prepared for a barely edible Jet Airways meal and a turbulent descent and were not disappointed. Instantly we noticed the more moderate climate of Bengaluru when driving in the taxis on our way to the Palladium hotel. The first impression of Bengaluru was quite pleasant, with less honking on the streats and sidewalks that could be crossed without soaking your shoes in some kind of slush of plastic, rotting fruit and curry leftovers from March. This could only be trumped by our hotel, of which the luxurious rooms made us feel like the gods and godesses in the comics of the Kolkata Airport bookshop. Arriving at about 14:00 we had three free hours for relaxing at the hotel and exploring the city, before meeting again at 17:00 for dinner with the group as a whole.
Some of us went to explore our surroundings and have a bite to eat. All the cities we visit have their own distinct cultures, and of course there is no better way to experience those than by eating all their food. After a short stop at a local alternative for a shopping mall (in a small, narrow basement) we got directions to a little fastfood place were they would have local specialties. It turned out to be a self service restaurant, and in order to place our orders we had to wrestle ourselves to the cash register, only to then turn around and wrestle ourselves to the kitchen to hand over our receipts. Proper queuing is clearly not part of any of the culture. But it was all worth it, because the food was indeed great, especially the Masala Dosa.

In the evening everyone gathered to have our second dinner with the entire group. We took the metro to god-knows-where in the city and arrived at Brewpub Toit, a suprisingly non-Indian, very western restaurant. The menu did not have a single curry on it, but instead there were burgers, pastas and pizzas. Not unimportantly they had some very good selfbrews on tap, and beer has not been easy to come by here. It was also the first place where i've heard european/american music here. We had a good time, and Steeman even took a very rare selfie. After that most of us went back to the hotel for a good nights rest, with the knowledge that we could finally sleep in tomorrow.

Greetjes home,
Stefan & Bart

The next morning a visit to the ISRO satellite center was planned but was canceled giving us time to catch some sleep. Not to much tho since breakfast was only served until 10:00 and we had to gather at 11:15. We then went on a one and a half hour bus drive to an institute called CREST which is part of the Indian institute for astronomy. Their we listened to a talk about the institute and the telescope in the Himalayas that it operates. Afterwards we got to visit a (class 1000) clean room. Which was the most exciting part of the visit because we had to get all dressed up in special suites to enter. ////

On the ride back home we got stuck in traffic jam which turned out to be caused by rallying political parties. The jam was so bad that some of us got out of our bus and took a metro. Eventually we all arrived back at the hotel.

After the first two talks, they showed us the radio antennas. The radio antenas are located in a field in a T shape where the long arm is about 2.5 km and the short arm about 1 km. Roughly every 7 to 10 meters you can find an antenna that is a few meters wide and high. The setup is huge and it takes a while to see it entierly.

A good way to enjoy a bit of the sun.

After the field visit we got lunch from the institute. It was served in a small pagoda where there was just enough space for everybody, but it all fitted. Five minutes after we sat down for lunch, the weather changed to heavy rain! The nice open pagoda led us all to flock in the middle to prevent us from getting wet. That didn't work out that well. Some of us even wore a poncho.

After lunch we enjoyed another 3 talks. This time about the technical details of signal processing of the antenna and one from a PhD student who is also working on the coronal mass ejections. The last talk of the day was an extra talk from the Raman Research Insitute that also has a office on the Gauribidanur campus. He told us about their quest to get information about the cosmic dawn and about some exciting measurements they will do in the upcoming weekend to confirm a recent nature paper concerning the origin of the universe. He was however skeptical about the possibillity of reproducing them. We will see.

After a 3 hour bus ride back to Bengaluru, where even the ambulances are stuck in traffic, dinner and Bengaluru nightlife is waiting for us! See you tomorrow!

After our encounter with the snake we headed off to see the impressive state office buildings and the 27-feet high bronze statue of a meditating Mahatama Gandhi in its gardens. On our way, four wild cows appeared from a busy road. They ran past us on their way to the park and started jumping around once they reached a small field. We have no idea were they came from, but they were the happiest cows we have seen in India this far.

Our next destination was Tipu Sultan's Summer Palace. Peter decided to go his own way and visit the HAL Heritage Centre and Aerospace Museum. Not that bad of a choice as the palace left us little impressed. We also had to say goodbye to Bart, because he did not feel that well.

The afternoon had started and it was time to find some place for lunch. Most restaurants seemed to be closed however, which might had something to do with the elections of the Bengaluru region taking place that day. After half an hour we found a sign that was one of the prettiest sights of the whole study trip. It had a red background and three large white letters: KFC. Some non-Indian food was very nice to have for a change. With our tummies full we visited the Big Bull temple. The name says it all, inside of the temple one will find a huge statue of a bull. It's big.

We already encountered doves, snakes, wild cows and a bull of stone... When it comes to wildlife India seems to be one big zoo. Another proof was when we found ourselves underneath trees crowded with large bats. The locals thought that our amazement was quite funny. They seldomly seem to shy away from laughing at our white-ass behaviour and by now we were used to it.

The last stop for Bartje, Inge, Alexander and me was Lalbagh Park. Jeremy and Mina also joined us, but they would visit the ISKCON temple afterwards as they also would visit Mysore the day after. We strolled around for two hours in this beautiful park. This park had some interesting wildlife as well. Aside from the monkeys we already had seen numerous times (but never get boring to watch), we also saw some centipedes and even three small iguanas fighting in a tree. The park was also home to one of the famous Bengaluru watchtowers from which there was an amazing view over the city.

My Sunday was even more laid-back. It started off at the ISKCON temple with Danny, Inge, Alex and Bart. ISKCON is an abbreviation of International Society for Krishna Consciousness. The interior of the temple was probably the nicest we had seen in all of India, with a large golden structure and amazing paintings in the ceiling. However, we found ourselves in some kind of Krishna Disneyworld, after visiting the temple, we had to walk through merchandise for what felt like half an hour. This turned out to be for the funding of the completion of the theme park by a yet-to-be-built Sky Temple, which would reach like forty meters high and even has a sky lounge for viewing the city.

Next stop was the Big Bazaar (supermarkt) where we bought lunch and enough masala spices for a year. Alex and I went to the Sancha Tea Boutique. We were in quite an expensive neighbourhood, as we walked past a Lamborghini shop and a pale-skinned woman taking her dog for a walk (you really don't see that often in India). Inside the store we found all kinds of expensive and less expensive teas as well as a wild Willie (it was just a normal Willie, but we did not expect him). Later on, I also encountered Danny. After trying and buying some nice Indian tea, which was weird enough sold by two Chinese ladies to mostly other Chinese visitors, I left to see the Industry and Technology Museum. The entry fee was only 50 rupees (60 eurocent) and inside it was really crowded. The whole museum was set up in an interactive way with a lot of little experiments aimed at starting interest in science in kids. It seemed to be very effective as kids were running all over the place pressing buttons and pulling levers. I found it really nice to see a place where people can get introduced to science for such a small price, but even more so that it really sparked the enthusiasm of the hundreds of visitors inside.

This seems like a good point to stop my writing, also I get the feeling that Willie wants to go to sleep. Tomorrow we have our last institute visit before we leave this exciting country for our beloved Nijmegen, which we are all looking forward to see again.

Lieve Marieërs,

Afgelopen zaterdagnacht is er een einde gekomen aan het bestuursjaar van het 49e bestuur van Marie Curie. Zij hebben het stokje doorgeven aan ons als 50e bestuur. Graag bedanken we ze voor hun inzet dit jaar waarin ze ondanks de coronacrisis en de lockdowns toch voor alle leden een ontzettend leuk jaar neer hebben weten te zetten. In het bijzonder willen we ze nog bedanken voor hun harde werk voor de statutenwijzigingen.

Over drie weken gaat de introductieweek van start. Wij kijken erg uit naar het verwelkomen van de nieuwe eerstejaars en de start van een leerzaam en gezellig jaar. Hopelijk een jaar waarin we elkaar weer veel kunnen zien in de collegezalen en jullie 'BESTUUUUR' kunnen roepen in het nieuwe (tijdelijke?) Zuid zodat wij aan komen sprinten met nieuwe versnaperingen.

Nog een fijne vakantie en tot snel!

Heel veel liefs,
Het 50ste bestuur

Liefs,
Het Bestuur

Hé jij daar! Naar jou zijn we op zoek!

Ondertussen is het bestuursinteressemoment al even geleden maar ook als je er niet bij was, is dit bericht voor jou.

We zijn op zoek naar leden die volgend jaar bestuur willen doen. Heb je hier interesse in, neem dan vooral contact op met een van ons zodat we een meeloopmomentje met je kunnen inplannen! Hier kun je meer te weten komen over een bepaalde functie en over wat besturen precies inhoudt. Ook mag je altijd contact met ons opnemen als je vragen hebt!

Lijkt het je leuk om volgend (lustrum)jaar bestuur te doen? Stuur dan een kort mailtje (geen sollicitatie/motivatiebrief) naar vóór 15 april en dan plannen we een gesprekje met je in!

Liefs,
Het Bestuur

Lieve Mariërs,

Afgelopen zondag heeft de bestuurswissel plaatsgevonden, waarbij wij het bestuursstokje hebben mogen overnemen van het 50ste bestuur. Wij willen ze graag heel erg bedanken voor het afgelopen jaar, waarin zij grote stappen hebben gezet om de vereniging te verbeteren, zoals het aanstellen van de Sustainabilicie en het vernieuwen van het huishoudelijk regelement.

Zelf hebben wij heel erg veel zin in het volgende jaar. We hopen jullie allemaal veel te kunnen zien in de nieuwe Zuidkantine en jullie weer regelmatig op activiteiten te mogen verwelkomen!

Nog veel plezier met jullie vakantie en hopelijk tot snel!

Veel liefs,
Het 51e bestuur

Lieve Mariër,

Ben jij op het bestuursinteressemoment helemaal enthousiast geworden om het bestuur in te gaan? Of kon je er helaas niet bij zijn, maar heb je er wel interesse in? Schroom dan niet om al je vragen te stellen en je aan te melden voor het bestuur! Je kan ons bereiken op bestuur@marie-curie.nl of via de emailadressen op de MarieSite. Ook kan je ons altijd aanspreken wanneer je ons ziet. Als je een keertje wil meelopen met iemand, kan dat ook altijd en hoef je alleen maar even een berichtje te sturen. Als je al zeker weet dat je bestuur wil worden, kan je dit mailen naar bestuur@marie-curie.nl. De aanmelddeadline is 10 april!

Liefs,
Het bestuur

English follows Dutch

Vanaf 26 april is een groep enthousiaste natuurkundestudenten op smcr-studiereis naar Scandinavië. Ze zijn te volgen via hun (dagelijkse) blog op https://marie-curie.nl/blog/5.

From April 26, a group of enthousiastic physics students will be visiting Scandinavia for a study trip. Do you want to stay informed about what they see, learn and do? Then vist their (daily) blog at https://marie-curie.nl/blog/5.

English follows Dutch

Binnenkort wordt het jaarlijkse symposium van Marie Curie weer georganiseerd, met deze keer als thema sterrenkunde! Er staan verschillende praatjes op het programma, met onderwerpen variërend van metingen aan neutrino's tot aan astrochemie van ijsvorming in de ruimte. Het symposium is toegankelijk voor iedereen, van eerstejaars bachelorstudenten tot promovendi en docenten. Er zal natuurlijk ook gratis lunch zijn en een borrel achteraf. Dit allemaal gaat gebeuren op vrijdag 8 maart van 11:00 - 16:45 in HG00.307.

Als je het symposium wilt bijwonen (en wilt bijdragen aan hoe goed wij in kunnen schatten hoe veel lunch er nodig is), schrijf je dan nu in via de website . Bij het inschrijven wordt ook om je NNV nummer gevraagd, hiermee krijgen wij subsidie voor het symposium. Tweedejaars kunnen een jaar gratis lid worden van de NNV, kijk hiervoor op de website van de NNV!

Hopelijk tot bij het symposium en met sterrenkundige groetjes,
De Symposiumcie

English:

Marie Curie's annual symposium will be held again soon, this time on the theme of astronomy! Several talks are scheduled, with topics ranging from measurements of neutrinos to the astrochemistry of ice formation in space. The symposium is open to everyone, from first-year students to PhD students and staff. There will, of course, be free lunch and a 'borrel' afterwards. This will all happen on Friday the 8th of March, from 11:00 - 16:45 in HG00.307.

If you want to attend the symposium (and contribute to how well we can estimate how much lunch is needed), register now via the website. When you register, you will also be asked for your NNV number, which is how we get extra funding for the symposium.

Hope to see you at the symposium and with astronomical love,The Symposium committee

English follows Dutch

Op vrijdag 15 maart organiseert SPiN (Studenten Physica in Nederland) de landelijke MasterDag voor alle studenten die natuurkunde of astronomie studeren en graag een master willen volgen na hun bachelor. Op de MasterDag maakt je kennis met vele verschillende opleidingen die je na de bachelor natuurkunde of astronomie kan volgen. Inschrijven is gratis en kan via de website. Op de dag zelf kan je rond de informatiemarkt lopen en praten met verschillende opleidingen. De MasterDag zal dit jaar worden georganiseerd in Enschede (Drienerlolaan 5, 7522 NB Enschede). Deze begint om 14:00 en duurt tot 18:00 met een borrel na.

Je kunt heel veel opleidingen van Nederland bezoeken op één locatie zodat je niet het hele land hoeft rond te reizen. Een overzicht met deelnemende opleidingen met bijbehorende omschrijving is te vinden op de website.

Groetjes en tot dan,
De MasterDag-commissie

English:

On Friday, March 15, SPiN (Students Physics in the Netherlands) is organising the national MasterDay for all students who study physics or astronomy and want to pursue a master's degree after their bachelor's. At the MasterDay you will be introduced to many different study programmes which you can do after your bachelor physics or astronomy. Registration is free and can be done via the website. On the day itself, you can walk around the information market and talk with various study programmes. This year the MasterDay will be organised in Enschede (Drienerlolaan 5, 7522 NB Enschede). It starts at 2:00 PM and lasts until 6:00 PM, with a drink afterwards.

You can visit a lot of study programmes in the Netherlands in one location, this means that you won't have to travel all around the Netherlands. An overview of participating study programmes and their descriptions can be found on the website.

Greetings and see you then,
The MasterDay committee

English follows Dutch

Het Radboud studententeam PR4space lanceert begin maart een van hun experimenten op een studentenraket van de ESA. Hun experiment heeft 2 doelen: het detecteren van kosmische deeltjes met een zelf ontwikkelde detector en het bijhouden van de positie van de raket, nauwkeuriger dan tot nu toe met GPS mogelijk was. Voor dit doel hebben ze een systeem ontwikkeld wat de positionering doet door middel van radio-interferometrie, dezelfde techniek waarmee de EHT foto's van zwarte gaten maakt.

De raket die begin maart vanuit Zweden gelanceerd zal worden zal een bekende gast hebben. Marie werkt namelijk samen met PR4space, waardoor het Marie logo prominent op een van de PCB's van PR4 staat. PCB's zijn de groene platen die je in computers kunt vinden. De PCB waar het marie logo op staat is de power supply voor het experiment. Deze gaat mee op de raket en zal tijdens de vlucht de stroom leveren die het experiment laat werken.

Het PR4 team houdt 1 maart in de pauze ook een praatje hierover voor geïnteresseerden.

English:

The Radboud student team PR4space will launch one of their experiments on an ESA student rocket in early March. Their experiment has two goals: detecting cosmic particles with a detector they developed themselves and tracking the rocket's position more accurately than has been possible so far with GPS. For this purpose, they have developed a system which does the positioning by radio interferometry, the same technique the EHT uses to take pictures of black holes.

The rocket that will be launched from Sweden in early March will have a familiar guest. Marie is working with PR4space, so the Marie logo will be prominently displayed on one of PR4's PCBs! PCBs are the green boards found in computers. The PCB bearing the Marie logo is the power supply for the experiment. It will travel with the rocket and will provide the power during the flight that makes the experiment work.

The PR4 team will also hold a talk on this during the break on 1 March for those interested.

Lieve Marieër,

Ben jij op het bestuursinteressemoment helemaal enthousiast geworden om het bestuur in te gaan? Of kon je er helaas niet bij zijn, maar heb je er wel interesse in? Schroom dan niet om al je vragen te stellen en je aan te melden voor het bestuur! Je kan ons bereiken op bestuur@marie-curie.nl of via de emailadressen op de MarieSite. Ook kan je ons altijd aanspreken wanneer je ons ziet. Als je een keertje wil meelopen met iemand, kan dat ook altijd en hoef je alleen maar even een berichtje te sturen. Als je al zeker weet dat je bestuur wil worden, kan je dit mailen naar bestuur@marie-curie.nl. De aanmelddeadline is 24 maart!

Liefs,
Het bestuur

English follows Dutch

Vanaf 24 april is een groep enthousiaste natuurkundestudenten op smcr-studiereis naar het Verenigd Koninkrijk. Ze zijn te volgen via hun (dagelijkse) blog op https://marie-curie.nl/blog/6.

From April 24, a group of enthousiastic physics students will be visiting the United Kingdom for a study trip. Do you want to stay informed about what they see, learn and do? Then vist their (daily) blog at https://marie-curie.nl/blog/6.

Vanavond eindigt ons bestuursjaar en zullen wij het stokje doorgeven aan het 53e bestuur. Het was een geweldig jaar en wij zijn dankbaar dat wij bestuur hebben mogen zijn van deze prachtvereniging. We wensen onze kandies heel veel succes en plezier komend jaar en hopen dat zij net zo'n leuk jaar zullen hebben als wij.

Heel veel liefs,
Joep, Anna, Anne, Wessel, Nienke en Irene,
Het 52e bestuur van Marie Curie

Liefs,
Het 53e bestuur,
Ruud, Sofie, Nico, Janne, Timo en Faas

XOXOXO
De Tamagotcie

Gelukkig was er toevallig op deze plek een parkeerplaats. Na een pauze (en een bezoek aan de speeltuin) hebben ze de fietsen hier neergezet en zijn ze te voet verder gegaan. Na een lange beklimming kwamen ze uiteindelijk uit bij een grote tori waar een weg onder door liep. Daar werd even gestopt bij een informatiecentrum. Hier stond, zoals nu wel te verwachten valt, een vending machine. Dit keer met allemaal verschillende dranken. Ilija liet een hete koffie maken waarna Joost een soort hete fristi bestelde. Wat bleek was dat Ilija nog niet zijn koffie uit het apparaat had gehaald. De machine duwde daarom een nieuwe bekker in de gevulde beker met koffie en begon deze vervolgens te vullen met warme fristi. Nadat deze stroom aan fristi was gestopt, moesten de bekers nog uit het wasmachineachtige vak worden gehaald. De bekertjes zaten echter vast omdat het drijvende bekertje met fristi omhoog werd geduwd. Er zat dus niet anders op dan dan de bekertjes in elkaar te drukken waarbij de fristi en koffie alle kanten op overliepen. Het resultaat was een heerlijk bekertje hete koffie met fristi smaak.

Na dit plakkerige intermezzo en enkele stempels, blijkbaar kan je bij veel toeristische plekken in Japan stempels krijgen die je vervolgens kan verzamelen, werd de bergbeklimming doorgezet. We kwamen aan in een dorpje met een trap die leidde naar de Tsukubasan shrine. Dit was een heel grote oude tempel.

Met een deel van de groep nog bezweet van de tocht was het tijd voor de volgende fietstocht. Dit keer gingen we met de hele groep naar JAXA, de ruimtevaartorganisatie van Japan. Na rond gekeken te hebben in de space dome, een soort tentoonstelling over de ruimtevaart, en de giftshop was het tijd voor het hoofdprogramma. Eerst kregen we een inleidend filmpje te zien over de organisatie. Vervolgens werden we met de bus afgezet bij het astronautentrainingscentrum en de controlekamer. Na de rondleiding kwamen we weer terug in het gebouw waar we waren begonnen en kregen we nog een college over sterrenkunde in de ruimte en specifiek door gebruik te maken van r"ontgenstraling.

Toen de magen gevuld waren, stond er voor sommige mensen nog een interessante ervaring te wachten. Een groep kwam in gesprek met drie Japanse vrouwen die graag met de groep naar een boeddhistische tempel wilden gaan. Na wat normale vragen begonnen de vragen steeds vreemder te worden. Ook belden de vrouwen andere mensen op. Dit begon toch enigszins verdacht te worden. Gelukkig wist de groep zich eruit te praten en kwam iedereen weer veilig thuis.

Al met al was het weer een memorabele dag met meerdere hoogtepunten.

Na een uurtje rijden arriveerden we in Tokai, waar een serieuze security check volgde omdat J-PARC op hetzelfde terrein ligt als de Japanse organisatie voor nucleaire energie. Ons eerste bezoek was aan het lab voor Materials and Life Sciences. Voordat we de experiment hall mochten betreden moesten we onze eigen schoenen omruilen voor speciale lab schoenen. Dit leidde tot een explosie van geuren toen iedereen zijn schoenen wisselde. Een van de organisatoren werd dit iets te veel, waardoor ze vroegtijdig de hal moest verlaten. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed met haar.

Het tweede bezoek was aan T2K, het neutrino experiment. Basically een grote diepe kuil met een detector er in, gaaf om te zien! Hier moest iedereen een helm op, ondanks dat we met een groep analytisch geschoolde studenten waren was het toch niet voor iedereen even makkelijk om deze goed op te zetten.

Hierna gingen we weer terug naar de campus van KEK in Tsukuba (waar we ook logeren). Na een lekkere lunch en voor sommigen van ons een benodigd kopje koffie, gingen we door met het tweede deel van de dag; een bezoek aan de faciliteiten van KEK.

Als eerste brachten we een bezoek aan de ILC een prototype van een lineaire versneller. We konden helemaal langs de versneller lopen, wat soms lastig was voor de langere mensen onder ons, en kregen uitleg over de werking van de verschillende onderdelen.

Hierna gingen we door naar Belle II, de detector waarmee KEK zoekt naar nieuwe, nog onbekende, fysica. Helaas was de detector vrij compact waardoor we niet zoveel konden zien, maar toch was het een indrukwekkend geheel.

Als laatste brachten we een bezoekje aan de low temperature facility, een hal waar ze werken met supergeleidende magneten, die onder andere gebruikt gaan worden bij CERN. Tijdens dit laatste bezoek was iedereen vrij moe, het was al met al toch een lange dag, gelukkig was de guide van dit laatste onderdeel zo enthousiast over zijn werk dat hij ons er allemaal doorheen heeft gesleept. Arrigato!

Hierna was het tijd om lekker wat te gaan eten en te relaxen, best wel nodig na zo'n vol dagje. Morgen staat een drie uur durende reis naar Tokio op de planning (yay!), tijd om het Japanse OV eens goed te verkennen en te kijken hoe het in Tokio is. Sayonara!

Hoe langer we onderweg waren, hoe meer het uitzicht begon te lijken op een echte grote stad. Nadat we eindelijk klaar waren met treinreizen konden we eindelijk ervaren hoe het was om in Tokio te zijn. We moesten natuurlijk wel direct doorlopen om op tijd bij het instituut te zijn. We kwamen rond half 3 aan bij RIKEN, het instituut dat we vandaag gingen bezoeken.
Net zoals bij J-PARC en KEK kregen we ook hier weer een tasje met spullen van het instituut. RIKEN doet onderzoek naar materiaaleigenschappen met als doel nieuwe technologie te ontwikkelen om energie te verduurzamen. Na een kort introductiepraatje werden we in drie groepjes rondgeleid om een deel van de apparatuur die ze bij RIKEN hebben te bekijken. Voor velen was deze experimentele kant van de natuurkunde iets dat ze nog niet vaak hadden gezien. In het laatste uur werden we rondgeleid door een ander gebouw. Hier kregen we onder andere door een Nederlander die bij RIKEN werkt te horen hoe ze een supercomputer proberen te ontwikkelen.

Toen het bezoek voorbij was konden we naar ons hostel om eindelijk onze koffers weg te zetten. Helaas lieten we bij onze eerste treinrit al twee reizigers achter. Gelukkig wisten ze waar ze heen moesten en konden we bij elkaar komen op onze overstaphalte. De tweede treinrit ging ook niet volledig zonder problemen, omdat we hier te maken kregen met de drukte van treinen in Tokio. Naast de constante verdrukking, was er ook nog de angst dat het bij je uitstaphalte te druk was om er uit te kunnen komen. Gelukkig bleek dit uiteindelijk geen probleem te zijn.
Rond half 8 kwamen we aan bij het hostel. Tussen sommige kamers miste een deel van de muur, wat bij nader inzien de inrichting eigenlijk een stuk gezelliger maakte. De kamers bleken uiteindelijk iets kleiner dan verwacht, maar dit werd meer dan goed gemaakt door het geweldige uitzicht dat we hebben vanaf onze 9e etage.

Na alles neergezet te hebben, ging iedereen snel op stap om al iets van de stad te zien, maar vooral om te gaan eten. Zelf kwam ik terecht in een echt Japans restaurant met lage tafels waar je op kussens aan moest zitten. Om de ervaring compleet te maken was er ook niemand die ons kon helpen met een woordje Engels. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar een paar biertjes te bestellen en na een tijdje kwam er eten dat we zelf boven kolen moesten klaarmaken. Met een gevulde maag kon iedereen weer verder om nog snel wat ontbijt te halen voor morgenochtend. In het hostel konden mensen bijkomen van een lange reisdag.

We mochten de kerk bekijken, maar wel pas nadat we onze handen en mond gereinigd hadden. In de kerk stond een soort beeld van een man op een wereldbol, en er waren mensen aan het bidden. Wat het verhaal erachter was begrepen we niet helemaal maar er wat iets met een god en zijn zoon. Op sommige plekken moesten we buigen voor deze God, dus deden we dit uit beleefdheid maar.

Verder op het terrein werden we nog langs een wensenboom, een schattig konijnenhok en enkele bonsai boompjes geleid. Iedereen was op zijn Japans hartstikke aardig, en helaas moesten we na een leuke groepsfoto alweer terug naar het instituut.

Klinkt bovenstaand avontuur een beetje shady? We schoven het af op 'rare Japanse religie', maar later in de trein terug ging Julian toch maar even kijken waar we geweest waren. Wat bleek? We waren bij een soort cult/sekte beland! Gelukkig was het een hele lieve cult, en hebben we veilig de universiteit weer bereikt.

Op de universiteit kregen we weer veel te zien en te horen: onderzoeken naar planten die doorzichtig gemaakt worden om ze te bestuderen, algen met een pH waarde van 2, cold rooms voor het bestuderen van materialen, ze hadden het allemaal. Ook wel grappig, de rivier waar de universiteit aan lag was een project van een Nederlander op het einde van de 20e eeuw! Hierna hebben we de free electron laser bezocht, dit was een soort FELIX maar dan minder impressive, veel meer is daar niet over te zeggen. Het laatste instituut was wel weer interessant (ondergetekende is licht biased) en ging over de vele toepassingen van zogenaamde fotocatalysatoren. Deze varieerden van het splitsen van water voor waterstofproductie tot self cleaning materials en toepassingen voor luchtzuivering! Dit was een mooi voorbeeld van hoe onderzoek daadwerkelijk een grote impact kan hebben op society.

Na het plasma gezien te hebben hadden we een kleine lunchpauze met de professoren die ons begeleidde. Daarna was het tijd voor het golvenbad, ook wel bekend als het 'Large-scale Water Tank Experiment Laboratory. Hier werden zelfgemaakte golven gebruikt om onderzoek te doen naar water en oceanen. Verschillende modellen van bijvoorbeeld stranden en andere kustlijnen konden gebruikt worden voor het simuleren van echte scenario's. Ook hier werd even enthousiast gepraat als voorheen. Je kon zien hoe prefect sinus-vormige golven werden gemaakt. Maar zelfs driehoekige golven konden gemaakt worden!

Na het golvenbad te hebben gezien, gingen we door naar het Advanced Materials Science Center. Hier waren indrukwekkende machines te zien die hele speciale materialen konden maken. Dit project was professor Arata's eigen werk wat hij over de jaren heen heeft opgebouwd. Het was ook heel indrukwekkend om te zien hoe hij live met een STM op stukje van een harde schijf kon inzoomen tot in de orde van tientallen nanometers.

Dit was de laatste afdeling en we kregen nog een kort afsluitend praatje. Hierin vertelde professor Arata, die overigens ook fan bleek te zijn van Marie, dat hij ergens in Augustus het Radboud zou gaan bezoeken. Nu gaan we misschien met hem naar de Pannenkoekenboot, dus hopelijk is dit verhaal nog niet afgerond!

Nadat we van de universiteit zijn vertrokken, gingen we ons klaarmaken voor een avond in Tokyo. Na gegeten te hebben, besloot een groot deel van ons naar Akihabara te gaan, de grote Anime en Game wijk van middenin Tokyo. Er waren heel veel indrukwekkende arcades met veel verschillende games en grote hoge gebouwen tot aan de deur gevuld met allerlei anime en manga artikelen. Zelfs een paar natuurkundigen durfde een poging te wagen op de dansvloer in een van de vele arcades. Natuurlijk waren de ervaren Japanners direct naast ons absolute grootmeesters vergeleken met de natuurkundigen die soms nog moeite hadden met één enkele stap.

Een aantal andere mensen is vandaag langs een licht museum geweest en dat zag er op de fotos ook heel mooi uit, dus dat is misschien iets om later nog heen te gaan.
De rest van de avond word voor mij een beetje saai. Vooral uitrusten van alle instituten, zodat ik de rest van de vrije dagen veel van het land kan zien.
Oyasumi!

Als laatste wilde we nog allemaal naar een arcade om lekker te dansen met de Dancerush Stardom. Ik dacht dat ik hier beter in was maar ik het is moeilijker dan je denkt! Met alleen eendimensionale positie voor je linker en rechtervoet is het moeilijk om te bedenken wat de dans is. Zo kwamen we er pas na twee keer achter dat een bepaald patroon de running man was. Om de dag af te sluiten waren we nog even naar de 18+ (porno) afdeling in een anime winkel gegaan in Akihabara om te zien wat het was. Het was vooral heel ongemakkelijk om daar rond te lopen. Het gekke was ook dat vier van de zeven verdiepingen 18+ waren!

In conclusie was het dus een (konings)dag met alle aspecten van Tokyo, tempels, tuinen, hoge kantoorgebouwen, sushi, arcades en hentai!

Groetjes thuis,
Niels en Stijn

Vandaag was alweer onze laatste dag in Tokyo. Maar voordat we op pad konden, moesten we eerst uitchecken. Wonder boven wonder ging dit heel soepel, ondanks dat onze kamers weinig ruimte boden om uitgebreid koffers in te pakken. Na de koffers bij het hostel te stallen, gingen we op pad voor onze laatste dag in Tokyo.

We begonnen in de ochtend bij een Japanse tuin, de koishikawa korakuen tuin. Helaas werd het zen-gevoel al redelijk snel verpest toen bleek dat er een achtbaan stond pal naast de tuin. Om de paar minuten hoorden we dan ook gedender en gegil. Gelukkig was de tuin zelf wel mooi.

Daarna vertrokken we naar Ueno, om rond te lopen in het park en te lunchen. We wilden op onze laatste dag nog genieten van vis van de lokale vismarkt, dus kwamen we na wat gezoek uit bij sushi zanmai. We namen daar een donburi (een kom met rijst en daar bovenop sashimi) en een set met vijf soorten tonijn sushi, die varieerden in hun vettigheid of bereiding. De tonijn sushi was fantastisch, waardoor we nu wel bang zijn dat de tonijn sushi in Nederland een grote domper is.

Vervolgens liepen we nog even naar het park in Ueno. Helaas waren de gevolgen van de golden week te merken: het was super druk. Daarom liepen we maar door naar Akihabara, om nog even van de drukte van Tokyo te genieten. Hier zijn we een arcadehal in gegaan, waar Daniel en Julian Mario Kart hebben gespeeld. Daarna gingen we snel naar buiten, om onze trommelvliezen maar te sparen.

Vervolgens gingen we nog ergens zitten om Bubble Tea uit te proberen (wat een matig succes was). Om nog wat tijd te doden gingen we naar een mega elektronica zaak, waar ze alles hadden van (dure) gitaren tot wc's en Japanse schoenreinigingsapparaten. Vervolgens gingen we snel terug naar het hotel om samen te gaan eten.

Na het eten vertrokken we, met onze koffers, richting station Shinjuku. Vervolgens moesten we lopen naar onze nachtbus. Bedenk even dat Shinjuku Utrecht CS doet lijken op Mook-Molenhoek. Het duurde dus even voordat we eindelijk ons doel bereikten. Gelukkig is alles goed gegaan en zitten we nu in de bus. Op naar Kyoto, waar we neonlicht verruilen voor tempels. Sayonara Tokyo!

Eenmaal terug in het centrum van Kyoto zijn we nog de rivier overgestoken over stepping stones. Hierna zijn we door het overdekte winkelcentrum/markt gaan lopen om wat souvenirs te scoren. Zelfs middenin het winkelcentrum zijn traditionele tempels te vinden! Er zijn echt overal tempels in Kyoto en dat is geen understatement.

Na het Pokémon Center in Kyoto bezocht te hebben, zijn Camille en ik nog Omurice gaan eten: omelet op gebakken rijst met verschillende sauzen. Echt heerlijk! Hierna was het terug naar het hostel om genoeg uit te kunnen rusten om morgen om 7:00 naar Nara te gaan reizen. Kan niet wachten om alle hertjes te gaan voeren!

Nara is een erg oude stad die zelfs de eerste hoofdstad van Japan is geweest. Doordat de stad zo oud is, zijn er veel historische gebouwen te zien. Zoals we inmiddels gewend zijn van deze regio staan er overal indrukwekkende tempels en shrines. Eén van de meest indrukwekkende is misschien wel de Todaji tempel, waar het grootste houten gebouw van de wereld te vinden is. Ook zijn er een aantal naar de Yoshiki-en tuin geweest, een Japanse tuin middenin Nara.

Maar het meest interessante aan Nara is wat mij betreft niet per se alle geschiedenis, maar het hertenpark! Centraal is Nara ligt een groot park waar honderden hertjes vrij rondlopen. Sterker nog, er staan niet eens hekken om ze tegen te houden; in principe kunnen ze gewoon de weg op (gelukkig doen ze dat meestal niet).

Toen we vanuit het treinstation richting het park liepen, werden we binnen honderd meter al door de eerste herten omver gelopen. Ze zijn stuk voor stuk ontzettend tam en helemaal gewend aan mensen. Ze laten zich zelfs aanraken, het interesseert ze allemaal weinig. Waar ze wél interesse in hebben, zijn de hertenkoekjes die je in het park kon krijgen. Voor 150 yen werd je van alle kanten bestormd en beknabbeld door een bende hongerige hertjes. Hoewel ze best wel brutaal kunnen zijn, hebben ze ook manieren geleerd: als je naar ze buigt voor je ze een koekje geeft knikken ze terug met hun kop.

Al met al was het een leuke trip. Morgen gaan de laatste drie vrije dagen in Japan alweer in!

Als beloning voor deze zoektocht kregen we een heerlijke lunch (van onszelf). Een lekker uitziend tentje was al snel gevonden en de rij was niet zo lang. Schijn bedriegt blijkt maar weer, want na ongeveer drie kwartier konden we eindelijk plaatsnemen om de befaamde okonomiyaki (een soort pannenkoek met groenten en vlees) te eten. Helaas hadden we ondertussen zo'n honger dat een foto maken van het eten er niet meer inzat, daarom maar een mooie foto van Thomas hier.

Omdat we zo lang hebben moeten wachten op de lunch, besloten we vervolgens onszelf te trakteren op een echte Osakaanse cheesecake. Na een iets kortere rij en een wandeling naar een klein parkje konden we gaan genieten van onze zoetigheid. Wederom waren we een beetje overhaast en hadden we dus al de halve taart verslonden voordat er een foto gemaakt werd.

Na deze versnaperingen was het dan eindelijk tijd voor wat sightseeing. We gingen naar Dotonbori, de hoofdstraat van Osaka. Al snel kwamen we erachter dat toeristische plekken bezoeken in Japan een slecht idee is in de Golden Week en we waren na een korte pitstop in een warenhuis dan al weer snel verdwenen.

Na dit avontuur was het (natuurlijk) weer tijd om te eten. We kwamen bij een klein tentje waar de serveerster niet zo goed Engels kon, dus de kok zelf gaf ons uitleg het menu. Uiteindelijk gingen we allemaal voor tonkatsu. Het een dikke Japanse schnitzel noemen is respectloos tegenover de chef die het zo heerlijk bereid heeft, maar ik doe het toch.

Vervolgens was er voor ons niet heel veel meer te beleven in Osaka in de korte tijd die we nog hadden, dus besloten we maar weer richting Kyoto te gaan om ons voor te bereiden op de laatste geheel vrije dag die we hier hebben.

Alle Japanners, die nu vrij zijn vanwege de golden week, dachten dit blijkbaar ook, dus we stonden al in een lange rij voordat het complex om de tempel open ging.

Gelukkig ging het uiteindelijk allemaal best snel om naar binnen te komen en was het (nog) niet zo warm.

De volledig met goud beklede tempel was erg indrukwekkend en de mensenmassa die er op af kwam misschien nog wel meer.

Door de tempel viel de prachtige vijver die ernaast lag bijna niet meer op, laat staan de reiger die rustig mensjes zat te bekijken.

Na wat geslenter door het complex met onderweg nog een paar mooie uitzichten op de tempels en wat shrines en natuur was het tijd voor de volgende etappe.

Onderweg waren we ook nog Lieke tegengekomen die ongeveer het zelfde plan had, maar dan op eigen initiatief en met een fiets via het hostel gehuurd.

Het plan was in de buurt een fiets te huren en daarmee naar het bamboebos te gaan maar natuurlijk was het uitgezochte tentje dicht&

We waren gelukkig wel al bijna bij een station waarvandaan treintjes naar het gebied gingen.

Onderweg hadden we ook nog eens een mooi uitzicht op de stad.

Tijdens de reis waren we even aan de Japanse toeristen ontsnapt maar die zagen we al snel weer toen we aankwamen op het station dat dicht bij het bamboebos lag.

Na een rondjes langs wat kleine tempels en tuinen gingen we het bamboebos in.

De ingang was wel het toppunt van drukte, om omdat er wat riksja's ook daar naar binnen moesten.

Toen die eenmaal een apart pad hadden was het best prima te doen, het scheelt vooral heel erg dat Japanners niet zo luid zijn!

Ook gaf het extra sfeer dat veel Japanners in kimono's rondliepen vanwege het feit dat het een feestdag was.

In het begin viel het uitzicht voor mij een beetje tegen, de filmpjes die ik van te voren had gezien gaven nogal hoge verwachtingen.

Maar toen we verder liepen kwamen we in wat rustigere en daarmee ook mooiere gebieden.

Tussendoor hadden we nog even geluncht en daar kwamen we toevallig Lieke weer tegen.

Dit was bij een tentje waar ze opeens behoorlijk goedkoop super veel lekker eten hadden, net buiten het erg toeristische gebied.

Door Lieke's tip kwamen we bij het mooiere bamboebos gebied uit en besloten we daar ook de heuvel in het aanliggende parkje te beklimmen.

Hier kregen we zeker geen spijt van, het was best zwaar door de hitte, want het uitzicht was het zeker waard!

Daarna zijn we naar beneden gelopen richting het water, voor de aapjes moesten we tenslotte het water oversteken.

Beneden was het uitzicht bijna even mooi, het gaf een erg relaxte sfeer om allemaal mensen in roeibootjes rond te zien dobberen.

Jacco moest nog een stelletje helpen die met hun roeibootje vast waren komen te zitten tussen de stenen omdat ze te dicht bij de rand gingen varen.

Na de oversteek via de brug was het aapjes tijd!

Hiervoor moesten we wel nog een stuk klimmen maar dat gaf wel een mooi uitzicht bij de aapjes.

Ik moet wel toegeven dat ik niet heel veel van het uitzicht heb meegekregen omdat ik met name gefocust was op de aapjes.

Op de top van de berg was er een klein gebouwtje waar je voor ¥100 (nog geen euro) eten kon halen dat je aan de aapjes kon geven.

Ilija ging voor de stukjes banaan en ik voor de pinda's.

Eigenlijk moest je het voedsel voor ze neerleggen zodat ze het zelf konden pakken, maar het aangeven was natuurlijk veel leuker!

We moesten wel concurreren met de Japanse kindjes die ook heel graag de aapjes wilden voeren en de buitenlandse toeristen die graag alles op beeld wilden vastleggen. (Stiekem waren wij ook zo&)

Nadat ze ons eten op hadden en we genoeg foto's hadden gemaakt konden we weer naar beneden.

Toen was het bijna tijd voor ons om te gaan eten.

We namen de trein terug richting het centrum van Kyoto om daar nog een laatste keer shabu shabu (onbeperkt eten in bouillon dopen) te eten.

Dit keer was het niet alleen onbeperkt groente, maar ook onbeperkt vlees.

Een tweede mega schaal spek had niet perse gehoeven, maar kregen we wel opeens en moesten we toen ook opeten&

Ik liet dat met name aan de jongens over en at met name de groente op!

De vorige keer shabu shabu was iets beter, maar het concept is nog steeds geweldig!

Shabu shabu voor een redelijke prijs is zeker iets wat ik ga missen.

Eigenlijk ga ik wel heel veel van het eten hier missen, maar ik heb ergens ook wel weer zin in een goed bord pasta!

Tijd voor een leuk verhaaltje: rond een uur of half 11, toen wij van plan waren te gaan slapen, klopte Kees zijn sok uit tegen een van die dunne verschuifbare muurtjes die traditionele Japanse huisjes hebben. Dit had een onverwacht gevolg: er kroop een grote duizendpoot ons gezichtsveld in. (Uit de sok) Ik heb foto's van het beest en van mijn hand gemaakt om een idee van het formaat te geven. De duizendpoot kroop de wand op en bleef daar lekker zitten, tot ergernis van Koen en Ilija, gezien zijn recht onder die schuifdeuren slapen. Ook kwamen we erachter dat Thomas een fobie heeft voor insecten. Met andere woorden: het licht zou niet uitgaan voor dit probleem was opgelost. Verschillende mensen deden verschillende dingen: Stijn en Kees waren aan het opzoeken welk soort het was, en de negatieve feitjes ervan aan het oplezen. Thomas stond te glippen aan de andere kant van de kamer, Jur werd wakker van de commotie, snapte niet precies wat er aan de hand was en zei: "Ik zie morgen de foto's wel." Vervolgens ging hij weer slapen. Ilija, Koen en ik probeerden een goed plan te bedenken om van het beest af te komen, en Niels zat commentaar te geven op elk plan over wat er mis kon gaan. Na 20 minuten had de duizendpoot er genoeg van en besloot ervandoor te gaan. Dit betekende dat we snel ons beste plan in uitvoering moesten brengen. Ik hield een chips zak onder het beest, terwijl Ilija het met een stok van de muur af probeerde te krijgen, de zak in. Verder zat Stijn nog met een schoen in de aanslag om hem dood te meppen mocht hij vallen. Dit mislukte en de duizendpoot verdween. Meerdere mensen vonden echter dat dit geen goede oplossing was on gerust te gaan slapen, dus moesten we nu gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik aan de andere kant van de wand gaan kijken, maar na een half uur zoeken werd er nog niks gevonden. Toen kwam het idee om deo te spuiten in het gebied waar wij vermoedden dat het beest zat. Koen stond bij de deur, te overleggen met de groep terwijl ik ineens vanuit mijn bed, aan de andere kant van de kamer, mijn deo bus recht in zijn hand gooide. Dit deel ging beter dan verwacht. Na deo gespoten te hebben, en een laatste check, was het al bijna een uur sinds de duizendpoot verdwenen was. Om deze reden besloten wij maar op te houden met zoeken en te gaan slapen. Vlak voor hij ging liggen besloot Koen nog een tik te geven tegen het muurtje, om hem goed dicht te doen. Hierdoor viel de duizendpoot vanuit zijn schuilplaats, recht op de hand van Koen. Zijn eerste reactie was om hem de kamer in te gooien. (Top idee) Hierdoor landde hij op mijn borst. Thomas reageerde door zeer snel erg te vluchten richting de keuken. Mijn reactie was om hem van mij af te slaan en op te staan. Hierdoor belandde het beest op mijn dekbed en begon weer te lopen. Ik tilde mijn dekbed op in de hoop hem een beetje in te sluiten, maar hij had genoeg grip om gewoon omhoog te klimmen. Niels vloog zijn bed uit, pakte een spatel (van een niet uitgevoerd, alternatief plan) en drukte die midden op de duizendpoot. Kees pakte het keukenmes om probeerde eerst het beest dood te drukken met de achterkant en toen dat niet werkte, hem door te hakken. Nu blijkt dus dat deze beesten zeer taai zijn. Niels moest zo hard drukken met de spatel dat hij kramp kreeg, en na het doorhakken hadden we nu 2 bewegende delen. Van hier uit hebben we de stukken op een bord gekregen en hakten we het grootste stuk nog eens kapot. Eindelijk stopte de duizendpoot met bewegen, en konden we ons er veilig van ontdoen. En zo eindigde het bewind van "Het Terrorinsect".

"De slag bij Tani" (colorized)

Hallo,

Over minder dan een week gaat de reis naar scandinavië vertrekken. Als je afscheid wil nemen van de deelnemers (en/of de commissie) kan je dat doen Woensdag 26 April. Je kan dan rond 7:00 s'ochtends afscheid nemen van de deelnemers.

Er wordt tijdens de reis ook een blog bij gehouden die je hier kan volgen. Elke dag zal een andere deelnemer een stukje schrijven voor deze blog. Zo krijg je de reis vanuit alle oogpunten te lezen.

Groetjes namens de reiscommissie,
De Kallaxcie

Today was the day we all had been waiting for. We finally took off to our first city, Copenhagen.

Our journey started a bit too early for all of us who are not morning persons, as we gathered at Nijmegen central at 6.45.

After a short speech from Lina, of course in Scandinavian style, we were ready for our first trains. First up was the train to Deventer and then to Osnabrueck.And as we had a whole day of travelling ahead, it was not long before the long lost joy of playing mario kart on the Nintendo ds was rediscovered.

We can officially say that we managed to keep everybody alive and in one piece! Which can be considered a great start of this studytrip.

After a short breakfast and a quick walk around 8 o'clock we arrived at the Niels Bohr Institute. Probably because of some sleep deprivation, Simon thought we were in Paris and was eager to point out the Eiffel tower and had to take an iconic picture with the leaning stone of Pisa.

At the Niels Bohr Institute we got an interesting talk from a archivist at the Niels Bohr Institute archive about the life of famous physicist Niels Bohr.

After getting a quick tour around the office of Niels Bohr we were treated with another lecture around astroparticle physics at the Niels Bohr Institute.

Having already been listening to two lectures in the morning we took a short break during which a few people decided to play in a children's playground and be childish while playing a game of tag while others were harassed by a seagull.

After our lunch adventures we walked to the Centre of Quantum Devices where we were given a short recap on semiconductors and were given a tour through their facilities.

After this long day me and a few others decided to enjoy the local cuisine of the Lidl by making ourselves some delicious wraps in the reception the hostel.

With a loaded belly we prepare ourselves for tomorrow and are excited for the experiences and institutes that are coming up next!

Most of us got up fresh and fruity and, after a much needed, nourishing breakfast, we took off to the centre for Ice and Climate. We listened to a very interesting talk about the research they do with the ice they get from Greenland and how this says something about the climate of ancient times.

After the visit we explored the city and climbed the round tower with a breathtaking view of the city and a telescope as a reward. We had some after-dinner drinks and ended up clubbing!

This concluded another beautiful day in Copenhagen. Ending with a fun fact: I found some (kinda) frikandellen broodjes.

At 15.30 we met up in the harbour for a 1hour guided boat tour. We saw palaces, military buildings, the little mermaid, parliament, churches and many bridges. The sun also came out regularly to give us some warmth.

Then we caught the last moments of daylight on a bench in the park before getting back to the hostel for a night in with a drink or a book (for me it's the book).

Those of us that did not go to Lund split into a few smaller groups. Whilst enjoying many rays of sunshine, some of us went to the botanical gardens to see the huge hothouse and pretty plants, some of us went to a food market called Reffen to enjoy the deliciousness that is prepared there and some went for a beautiful hike outside of the city.

Meanwhile, I visited a palace called Rosenberg filled with treasures such as paintings, interesting clocks, a mechanical cabinet that can produce many different types of symphonies and the royal crown jewels.

The morning after we travelled back to Lund to see Lund's observatory. We first got an interesting lecture about exoplanets, after which we were able to see the observatories that are still operable.

Then we went for a walk over the campus. Apparently the physics department partially exploded some time ago, and they left an art piece on the wall as a reminder!

The walk on the campus ended at the plantarium, here we also made a group picture.

After this we splitted up in smaller groups to explore Lund a bit more, or to already go back to Copenhagen. I went to Lund's botanical gardens to see some famous Dutch tulips with Simon!

We continued our journey back to Copenhagen to have food at the food market called Reffen, since we heard they had a lot of nice food! Here we also managed to see (a part of) the rainbow!

Then we went back to the hostel to already pack our stuff, because tomorrow we will go to a new city, namely Stockholm!

Here we took the train to Malmö to leave Copenhagen and Denmark for Sweden! In Malmö we changed for a 4 and a half hour train to our next stop, Stockholm.

To kill the time, off course some pulled out their Nintendos again for a game of Mario kart and others were busy playing card games. Some people (including myself) thought it was a good time to take a nap however a crying baby prevented that at first. After the baby was removed, peace was restored and i got my well-deserved nap.

When awake we could enjoy the beautiful landscape of Sweden with forests, lakes and wild life like deer.

Arrived in Stockholm, after checking in our new hostel, we went to dinner alltogether in a nice restaurant where we had a buffet with all vegan food and an amazing view over the city.

We started at the Biophysics group, where we visited a motion capture lab. Secondly we were shown cellulose filament, one of the worlds strongest biobased materials. Thereafter we saw some windtunnels at the Fluid Physics Laboratory (FPL). Each windtunnel is used for different experiments and has a different way of measuring the speed of the wind. Lastly we saw a model of a sailboat designed to transport cars. This model is used to study if the carbon footprint of the transport sector can be reduced by making use of the wind.

After our visit most of our group went out for a walk around Brunnsviken, a lake in Stockholm. It was really fun untill it started to rain. Then, most of us took the bus back to the hostel after having walked 13 km. In the end, only one person managed to complete the full hike (congrats Willie ?).

In the evening everyone cooked and ate in the hostel, which was also really fun.

In the morning, we visited the Nobel Prize Museum, where we (of course) took special interest in Marie Curie.

We got a little bit cold on the way to the ABBA museum, so we got coffee/chai latte at a tiny coffee cart by the water.

Once at the museum, we had loads of fun, and decided to recreate some iconic pictures!

After we got 'Voulez-vous' stuck in our heads for the rest of the afternoon, it was time to return to the hostel, where we cooked delicious risotto. After that, I had a lazy evening and watched some Netflix.

Tomorrow we'll be going to another institute, so it will be a full but interesting day!

After a short break, we get a talk from Nikki Arendse about "The discovery story of gravitationally lensed supernova Zwicky". She drew the graphics in the slides herself. In the talk she gave us an explanation about lensed supernavae and how they found supernova Zwicky. Then Sofia Qvarfort talked about "How large can we go? Pushing the limits of quantum and classical physics".

We walked back to the hostel and people started cooking.

Tomorrow is a day with nothing mandatory on the schedule, so the perfect day to explore the city or its surroundings!

On Vaxholm we walked to a former lighthouse that turned out to be someone's home and to the playground where we couldn't resist taking the slide. We planned to visit a café to experience the famous Swedish Fika. Once there, we turned out to have landed in heaven as we encountered a display of many delicious cakes. Of course we couldn't choose, so we shared our cakes, of which we bought too many. We already planned to eat ice cream on the island, so on our way back to the harbour we just had to do so, despite the sweet cake bombs we just had.

In Gothenburg we took a bus to our hostel. Two people had to take a second because the bus wouldn't allow more people in. After we dropped our stuff, a group went to a park nearby to enjoy the great weather.

When all the dishes were done some people still chilled a bit in the kitchen area and played some games.

After a nice lunch in the sun, it was time for the next institute: the Optical Levitation Laboratory. They showed us a setup where they caught a water droplet with a laser and let it levitate until it evaporated. After this, some PhD students told us about their different research projects. Of course there was a fika afterwards.

In the morning we visited the Wallenberg Center for Quantum Technology (WACQT) where we met Johan Veiga Benesch. He gave an overview of the progress of research of Quantum Technology. He also gave different uses for the technology like communication, sensors and mainly computers. After that Mats Granath gave a talk, also about quantum computers but this time about quantum error correction and repetition code.

Lastly we got a look at the cryostats where the quantum computers are actually located.

This was the only free afternoon in Gothenburg so we had a lot to see. We first went to a park to get some ice cream because of the nice weather. Near that park were the botenical garden which we visited next and after that we went to one of the biggest sailing ships in Scandinavia.

Others used the afternoon to take a boat to different islands (and delivered some packages).

Then we packed our bags and went to bed early to prepare for our trip tomorrow.

First we took the train to Oslo, which was a trip of around 3.5 hour. Fortunately we had more than two hours to kill there, which gave us plenty of time to explore the capital city of Norway.

Some of us went to the roof of the Oslo Opera House to get a nice view of the harbour. After that we also went to the Akershus Fortress and the Oslo Domskirke, where a memorial stood to commemorate the terrorist attacks in Norway in 2011.

After a long day of travelling yesterday, we had a calm morning where most people of the group came to the breakfast around 9:00.

At 12:10 the part of the group that was still at the hostel met up and went to the institute of today, which was the Medical Physics Department of the University of Bergen.The rest of the group went into the city centre already or hike up the mountain a bit. At 13:00 we all met up and went to the institute.

After having cooked som food (or heated it up in the microwave) most of us went to the common room. There people played some games and watched the Eurovision song festival.

The first visit of the day was the Birkeland Space Centre, where Nikolai Østgaard gave a talk about the different astrophysics research done at the centre. He told us about their research on the asymmetry of the Aurora Borealis (northern hemisphere) and the Aurora Australis (southern hemisphere). Unfortunately, the odds of (visually) seeing the Aurora in Bergen are pretty slim. The space centre also does research on gamma rays that are emitted from lightning on Earth. A special detector with a very high time resolution, which is necessary to detect the short gamma ray pulses from earth, was built at the centre and is currently doing measurements on the International Space Station.

We had a few hours in between the two institures (which were both located in the same building). Together with some others, I got lunch at the supermarket nearby, hung out in the park and rode around the area on the popular pink electric scooters. The hills in Bergen are quite intense and steep, so it is better for your legs to not have to walk up them all the time, and the scooters always make Angry Scooter Noises going up.

After lunch, we visited the Institute for Reservoir Physics and got interesting talks from Arne Grave and Zachary Alcorn. Zachary is from Ohio, and Arne just took a year-long sabbtical in the United States, so I personally loved listening to their American(ish) accents. They told us about their research on using carbon dioxide to extract oil and gas from the ground. Oil and gas is stored in porous rocks, kilometres deep in the earth. Carbon dioxide does not only push out these fossil fuels from the pores, but it is then captured in the ground. This is then an effective form of carbon storage.

After the tour, one of the scientists was very kind to walk us to the university museum. He told us that "there were some nerds looking at whale bones, and suddenly, there was a university here.". We were allowed to look at a not yet opened exhibition there, developed by a PhD student, who was still working on the setup and had to inject more CO2 into the tank in the middle of his talk. The tank there was more than twice as large as those we saw in the lab, two meters wide and one meter high, and a camera took pictures of the dye distribution every 10 seconds. The PhD student was researching the movement of CO2 within the rock and its possibilities for chaotic behavior.

We took the bus back up the steep hill to the hostel. This was quite busy and reminded some of a lovely bus in Nijmegen #bus10. Dinner provided by the hostel was good. After dinner, some people went on a hike, and others sat in the sun outside and played cards. This went well until the whole mountain was swallowed by a layer of cold clouds. Ilsa and Björk bravely hiked all the way up the Ulriken mountain and had a beautiful view of the sunset, with a blanket of clouds and snow below. Bergen is a stunning city that I'll be sad to leave. Tomorrow is a free day, so I think we will spend it enjoying the wild nature, mountains and fjords. Adjø!

Björk, Koen, William, Ida, Fabian, Simon and I decided to walk down to the city first, and then following a little river up among some beautiful lakes. (Credits for the photos go to Björk.) The walk started on normal roads, but as soon as we were in the mountains we walked up a really small path up the mountain.

We kept climbing up the mountains and the sights got better and better. Still on a small path, we sometimes had to find our way steeply up or down some rocks. Our goal was to reach some mountain called Ulriken. From there, 1369 staircase steps brought us down to the hostel again. We walked 17.3km with 790m altitude. We were tired, but also really satisfied.

Others have been doing other trails and some of us have been visiting Bergen. Therefore, everyone was tired thus the evening was calm. Some of us watched Eurovision Songfestival, others consumed their last beer or crisps. Most of us went to bed early, because tomorrow we will have to be packed and ready at 6:25, to start getting back to Nijmegen again.

As one fought the boredom by making sudokus (some people more successfully than Koen), the other accepted the tiredness and tried to sleep. Some people went for some coffee at the on-board bistro, again others spent their hours staring out the window at the beautiful landscapes or playing a game on their Nintendo DS (but without the Mario Kart parties this time).

As our destination came closer, the snowy hills made way for more streams, lakes, cliffs and trees. After a not too long transfer at Drammen where we had time for some late lunch/early dinner and some groceries, we embarked on our final Scandinavian train ride, to Kristiansand.

Just after 20:00 we arrived in Kristiansand and luckily the hostel was only 5 minutes away. Within 5 minutes in the hotel room, Bart found out the hard way that our sink was clogged and that it is dusty in the trundle bedspace. Some people were persuaded by the takeaway grillroom right across the street handing out 20% discount tickets, before most people gathered down in the lounge where a long travel day ended with some coffee, tea, other drinks and even a Norwegian board game.

Then we walked to the harbor and while waiting to board, some of use played 'football' and others read/ate something or took a nap.

At diner time, some of us ate at the buffet. The desserts were trully amazing!

Later almost everyone was in the starlight palace. This was a casino and nightclub with live music. While dancing the rocking of the ferry was less noticeable.

It was a nice last night of the trip!

Today was our very last day! The day consisted of breakfast on the ferry, five trains and only two delays.

The time on the train was very quiet, as most of us were still tired after a short night's sleep. A few people played some BoomIt! or spent their time on the Nintendo DS, while others spent the whole journey sleeping. Luckily the transfers between all the trains went smoothly despite the delays, and soon the scenery changed back to the flat green fields of the Netherlands.

It was a great trip, and we had loads of fun! Now that we're back, the writing of the travel report will commence.

Thank you for following our trip, and till next time!

Today was the first day of our study trip to the United Kingdom! Hype! We were greeted around 12.30pm by Joep dressed in a kilt (but with underpants on, shame!), who gave us a nice speech and wished us the best on the trip. There were also quite a few people who said goodbye to us. Shout out to Max, Faas, Anna, Fabian and Thijs <3

We then headed to the train to Amsterdam Centraal. In the train we thought we heard some duck noises, or two screaming creatures (as Saskia called it). After Kees went on his expedition towards the noises, the sound turned out to be gray parrots. Who would have guessed that we ran into them?!

In Amsterdam, we had to board our next train: the Eurostar. Here, we could speedrun our way through the queue for customs and checking in through our group tickets. This was really great as we don't appreciate queuing as much as the Brits.

After hours of playing games, reading books and chatting, we finally arrived in London. Here, we took here the train to Plumstead, a station nearby our rented house. We already saw some of London's sights during the train ride, such as the Tower Bridge.

In Plumstead, we were greeted by some happy campers (homeless people) and walked to our house. Here we split up into two groups: one group did groceries while me and others took pictures of the state of our house before. We ended the day celebrating our arrival by drinking a glass of very cheap cider :)

----

Vandaag was de eerste dag van de studiereis naar het Verenigd Koninkrijk! Hype! We werden rond 12.30 uur begroet door Joep, gekleed in een kilt (wel met een onderbroek aan, shame!), die ons een mooie speech gaf en ons het beste wenste voor de reis. Er waren ook wat mensen die afscheid van ons namen. Shout out naar Max, Faas, Anna, Fabian en Thijs <3

Daarna gingen we met de trein naar Amsterdam Centraal. In de trein dachten we eendengeluiden te horen, of twee schreeuwende wezens in kooien (aldus Saskia). Na Kees zijn expeditie naar de geluiden, bleek het geluid grijze papegaaien te zijn. Wie had dat kunnen raden?!

In Amsterdam moesten we op onze volgende trein stappen: de Eurostar. Hier konden we vrij vlotjes door de douane en het inchecken heen vanwege onze groepstickets. Dat was echt heel fijn, want wij houden helaas niet zo van in de rij staan als de Britten.

Na urenlang spelletjes spelen, boeken lezen en kletsen, kwamen we eindelijk aan in Londen. Hier namen we de trein naar Plumstead, een station vlakbij ons huisje voor de komende dagen. Tijdens de treinreis hadden we al een aantal bezienswaardigheden van Londen gezien, zoals de Tower Bridge!

In Plumstead werden we begroet door een aantal vrolijke gezichten (daklozen) en liepen we naar ons huis. Hier splitsten we ons op in twee groepen: één groep deed boodschappen terwijl ik en anderen foto's namen van de staat waarin ons huis zich bevond. We sloten de lange reisdag af door samen een glaasje goedkope cider te drinken :)

This morning we had to rise early for our trip to the west. As some volunteers enjoyed the shower before 6am - since there is only 1 shower for 14 persons - some were still trying to get as much sleep as possible. After a walk, a ride in the tube and two train rides, we arrived at the picturesque station of Culham, home to 453 inhabitants. From there we walked a bit to reach the Culham Centre for Fusion Energy, home of the Joint European Torus (JET), which has been the most important site for nuclear fusion experiments during the last 40 years but is now in its decommissioning phase. We got a broad overview of nuclear fusion, the tokamak, JET and the other research in Culham, and the general challenges of nuclear fusion. Afterwards, the group split up and we got tours through the JET facility, including the reactor itself (which was very special, even for the JET employees!) and the remote handling / robotics control room.

After saying goodbye to our enthusiastic hosts, we walked back to Culham station, to take the train to Oxford. After slowly strolling through town and finding a supermarket that had fresh bread, we walked towards Christ Church where a large group decided to have some lunch on a bench with a view of a very tame duck, the meadows and the historical college building.

At 2:30pm we were greeted by a professor and post-doc of the Physical Chemistry department of the University of Oxford, who gave a talk about nanopores - which can be used for DNA sequencing - and determining the surface tension of biomolecular condensates. They gave us a tour through some of the buildings of Christ Church college, including a very impressive dining hall.

After the institute visits of this long day were finished, we decided to stay in Oxford for a bit, walking through town on our way to a pub recommended by the post-doc. Unfortunately, the pub was full so we ventured into a nice Italian restaurant close by where we enjoyed dinner together. After a small walk back to Oxford station and a smooth train ride to Paddington station, I am now writing this summary of the day in the tube back towards our house and I have the feeling that each and every one of us are looking forward to a good night's sleep.

----

Vanochtend moesten we vroeg op voor onze reis naar het westen. Sommigen genoten al voor 6 uur 's ochtends van de douche - aangezien er maar 1 douche is voor 14 personen - en anderen probeerden nog zoveel mogelijk te slapen. Na een wandeling, een ritje met de metro en twee treinritten kwamen we aan op het pittoreske stationnetje van Culham, waar 453 mensen wonen. Van daaruit liepen we een stukje naar het Culham Centre for Fusion Energy, de thuisbasis van de Joint European Torus (JET), die de afgelopen 40 jaar de belangrijkste locatie voor kernfusie-experimenten is geweest, maar nu in de ontmantelingsfase zit. We kregen een breed overzicht van kernfusie, de tokamak, JET en het andere onderzoek in Culham, en de algemene uitdagingen van kernfusie. Daarna splitste de groep zich op en kregen we rondleidingen door de JET-faciliteit, inclusief de reactor zelf (wat heel bijzonder was, zelfs voor de JET-medewerkers!) en de controlekamer voor afstandsbediening/robotica.

Na afscheid te hebben genomen van onze enthousiaste hosts, liepen we terug naar het station van Culham om de trein naar Oxford te nemen. Na een rustige wandeling door de stad en het vinden van een supermarkt met vers brood, liepen we richting Christ Church waar een grote groep besloot om te lunchen op een bankje met uitzicht op een hele tamme eend, de weilanden en het historische collegegebouw.

Om 14:30 werden we begroet door een professor en post-doc van de afdeling Fysische Chemie van de Universiteit van Oxford, die een lezing gaven over nanoporiën - die gebruikt kunnen worden voor DNA-sequentiebepaling - en het bepalen van de oppervlaktespanning van biomoleculaire condensaten. Ze gaven ons een rondleiding door enkele gebouwen van Christ Church college, waaronder een hele indrukwekkende eetzaal.

Na de bezoeken aan de instituten van deze lange dag besloten we nog even in Oxford te blijven en wandelden we door de stad op weg naar een pub die de postdoc ons had aangeraden. Helaas was de pub vol, dus waagden we ons aan een leuk Italiaans restaurant in de buurt, waar we samen van het avondeten genoten. Na een kleine wandeling terug naar het station van Oxford en een soepele treinreis naar Paddington station, schrijf ik nu deze samenvatting van de dag in de metro terug naar ons huis en ik heb het gevoel dat ieder van ons uitkijkt naar een goede nachtrust.

Our second day in London. We wake up, it's six in the morning, the bathroom floor is soaking wet for unknown reasons and the world is full of mystery and wonder. We are not leaving London today, so no running for trains or nearly getting run over by trains or anything much else concerning trains, only our queen and saviour the Elizabeth line, which has (so far) run perfectly on time. Most excitingly, we got to ride on the top level of a dubble decker bus. With the grace and balance of a great swaying beast, crawling through the narrow streets of downtown Plumstead, it brought us safely and unharmed to our destination of Woolwich Station. Once we made it thence to London proper, all bets were off, which ment stopping to watch a bunch of animated butterflies on an LED screen and then moving on with our lives: we had the morning off and the world was still full of mystery and wonder. Unacceptable.

We split up and met with a very distinguished gentleman of a certain standing (bear) with fine taste (orange marmalade) and after whom I'm sure Paddington Station was named. After our visit to this fine bear at Leicester Square we adventured out to the London Eye where laid slain electric share bikes washed up on the beaches of the Thames and Kees took a Nobel Peace Prize worthy shot of a seagull flying in front of the Big Ben. The world's wonder is ever increasing.

The afternoon programming was first a lunch of fish and chips with Tony Freeth, the head researcher at the Antikythera Research Group, which we visited afterwards at the University College London. The visit was, while perhaps on the longer side, also on the fascinating topic of the Antikythera mechanism, an ancient greek invention used to predict planetary motion, solar and lunar eclipses and much more. The complexity of the mechanism's gearing is astounding for something made several centuries BC. No geared mechanisms of similar complexity have been found in history any earlier than the 14 hundreds. Both Tony Freeth and Adam Wojcik, another member of the group, passionately answered any questions we could think of and even ones we didn't. A fight against mystery indeed. Most crucial, of course, was the question:

Q: What do you think about Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (paraphrased) Rubbish

Additionally, let the record show we were there when they thought of redacted, which they previously thought would redacted like redacted. Very exciting stuff!

The evening was Tesco shopping and home-made curry for dinner and hopefully a good night's sleep. Despite our best efforts, mystery and wonder persist and so must we.

----

Onze tweede dag in Londen. We worden wakker, het is zes uur 's ochtends, de badkamervloer is om onbekende redenen kletsnat en de wereld is vol mysterie en verwondering. We vertrekken vandaag niet uit Londen, dus we hoeven niet te rennen naar treinen of bijna overreden te worden door treinen of iets anders dat met treinen te maken heeft, alleen onze koningin en redder, de Elizabeth line, die (tot nu toe) perfect op tijd rijdt. Het spannendste was dat we een ritje mochten maken op de bovenste verdieping van een dubbeldekkerbus. Met de gratie en balans van een groot, wiegend beest, kruipend door de smalle straatjes van Plumstead, bracht hij ons veilig en ongedeerd naar onze bestemming Woolwich Station. Toen we eenmaal in Londen aankwamen, waren alle kansen verkeken, wat betekende dat we stopten om naar een stel geanimeerde vlinders op een LED-scherm te kijken en daarna verder gingen met ons leven: we hadden de ochtend vrij en de wereld was nog steeds vol mysterie en verwondering. Onacceptabel.

We splitsten ons op en ontmoetten een zeer voorname heer van een zekere stand (beer) met een goede smaak (sinaasappelmarmelade) en naar wie Paddington Station vast is vernoemd. Na ons bezoek aan deze mooie beer op Leicester Square gingen we op avontuur naar de London Eye, waar vermoorde elektrische deelfietsen aanspoelden op de stranden van de Thames en Kees een Nobelprijswaardige foto nam van een zeemeeuw die voor de Big Ben vloog. De verwondering over de wereld wordt steeds groter.

Het middagprogramma bestond eerst uit een lunch van fish and chips met Tony Freeth, de hoofdonderzoeker van de Antikythera Research Group, die we daarna bezochten aan het University College London. Het bezoek was misschien wat aan de lange kant, maar ging ook over het fascinerende onderwerp van het Antikythera mechanisme, een oude Griekse uitvinding die werd gebruikt om de beweging van planeten, zons- en maansverduisteringen en nog veel meer te voorspellen. De complexiteit van het mechanisme is verbazingwekkend voor iets dat enkele eeuwen voor Christus is gemaakt. Er zijn in de geschiedenis geen tandwielmechanismen met een vergelijkbare complexiteit gevonden die ouder zijn dan de 14e eeuw. Zowel Tony Freeth als Adam Wojcik, een ander lid van de groep, beantwoordden gepassioneerd alle vragen die we konden bedenken en zelfs die we niet konden bedenken. Inderdaad, een strijd tegen het mysterie. Het meest cruciale was natuurlijk de vraag:

Q: Wat vind je van Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (geparafraseerd) Onzin

Bovendien, laten we noteren dat we erbij waren toen ze redacted bedachten, waarvan ze eerder dachten dat het redacted zou zijn als redacted. Heel spannend!

De avond was Tesco boodschappen doen en zelfgemaakte curry voor het avondeten en hopelijk een goede nachtrust. Ondanks onze inspanningen blijven mysterie en verwondering bestaan en dat moeten wij ook doen.

Today is King's Day and also our first day off. We started the day with fried eggs and then left for London's tourist attractions.

After walking across Tower Bridge, it was finally time for the British Museum, which I really wanted to visit. Boaz had found a nice tour of the museum.

We saw such things as the Rosetta Stone, a thorn of Jesus' crown and much more.

After this, we did need a break and ended up in a Brewdog speciality beer pub. I had accidentally ordered a half-litre and Nienke's beer was blue...

After this, we were hungry. Kees had found a Lebanese. This is where I ate a dish that was way too spicy for the first time (even Loes, Kees and Willie thought it was spicy! (Ties fund it just medium spicy)). We were well pampered and ended up eating 4 courses. Now I'm off to recover from the spicy food!

----

Het is vandaag Koningsdag en tevens onze eerste vrije dag. We begonnen de dag met gebakken eitjes en vervolgens vertrokken richting de toeristisch trekpleisters van London.

Nadat we over de Tower Bridge hadden gelopen gingen was het eindelijk tijd voor het British Museum, hier wilde ik heel graag heen. Boaz had een leuke tour door het museum gevonden.

We hebben zoal de Rosettasteen gezien, een doorn van de doornenkoorn van Jezus en nog veel meer.

Hierna hadden we wel behoefte aan een pauze en zijn we in een Brewdog speciaalbiercafe beland. Ik had perongeluk een halve liter besteld en Nienkes biertje was blauw...

Hierna hadden we honger. Kees had een Libanees gevonden. Hier heb ik voor het eerst een veel te pittig gerecht opgegeten (zelfs Loes, Kees en Willie vonden het pittig! (Ties vond het medium pittig)). We werden er goed verwend en hebben uiteindelijk 4 gangen gegeten. Nu ga ik even bijkomen van het pittige eten!

What do you do, when you are in London and have a free day? Well, you meet up with a common high school friend with your other friend (Thomas), and have fun walking around the city.

We went to a cafe/arcade, named Chief coffee, to have fun playing games while drinking hot chocolate (bad quality to price ratio, it tasted like nothing. The only positive thing is that it was hot). This arcade had Japanese oriented games and was quite small, but it had enough space to accommodate games where you can play against friends. We of course did that, and I beat Thomas quite a few times before he gave up (really, he was just out of arcade coins). We played a fusion between ping pong and pong, and some funky 2002 race game. How many times did Thomas beat me in that race game? The answer to that question is not of any importance. For the people who know the game, it was an Initial D arcade race game.

After beating Thomas so many times, we started to get hungry and went to a very British food place, "Ippudo". Ippudo is a restaurant where you can get Japanese ramen, and it tasted amazing.

After our bellies were stuffed, that high school friend had a very good idea: "Let's go to another arcade". We didn't think much of it, so we agreed, but were surprised at where we ended up. The arcade he wanted to go to was three stairways downwards underground, after we just went past a 'Staff only' door in another arcade. If you read this and think to yourself "arcade-ception", then you are not the only one that thinks that. This sketchy place had some fun games, but nothing stood out to us, so we parted with the high school friend soon after entering the place. I suspect that Thomas still being sad about his losses was also a big factor in this decision. Thus after saying goodbye to our high school friend, we went upstairs again.

It would have been around 2 o'clock by then and thus we still had enough time to explore more interesting views. I was happy with anything else than some sketchy underground arcade, so Thomas lead the way to the Tower bridge. There are some pictures attached to the post. Because I had already been here with my parents a few years back, the most memorable thing for me were the 8 Pound hotdogs. They didn't even remotely look tasty, so we didn't hesitate to walk further along the river. During the visit of the Tower Bridge, it started to rain which is classic British weather. It didn't stop raining until late that evening.

Our next stop was Greenwich. To go to the observatory we stepped out of the train at Greenwich station. We had to walk for about 10 minutes before arriving at the park around Greenwich. Greenwich apparently has a park around it, which was a pleasant surprise, but it rained. Actually getting to the observatory took another 10 minutes, and by the time we arrived we realised it had already closed for the day. It was our mistake of not checking this, but after regretting our time of arrival for a full 5 seconds, we decided to go home. Here is where our real adventure started.

Thomas said jokingly, "Let's walk home". After which I thought: "Heck yeah!". We soon found out that that meant we had to walk home in the rain for another 2 hours. Thomas admitted that he gave that option only to joke around a bit, but I was very excited to do this. I convinced Thomas of walking, and thus our journey commenced. The part of the park we saw while walking uphill to the observatory was nice, so why wouldn't we want to walk through it more? Looking at maps we saw that there were some other parks on the route, and that the park extended for quite some time still. So after a quick glance at the route and our compasses, we started to walk. I am not joking about the compass. The still remaining route through the Greenwich park, which was very wet, and still getting wetter, was quite exciting to walk through. We went where the path looked most interesting, and which choice was semi inline with the direction we had planned out. At some point we saw a row of trees at the end of a T-junction. These trees were neatly lined up to open up to a path made by previous explorers. After realising that this was perfectly in line with the desired direction, we started to walk.

This path was nothing more than a walked through field of grass with trees on both sides protecting you from whatever was outside of it. This special non predetermined route was fun to walk over. It had a different feel than whatever we walked through before. You could almost forget that you were in one of the biggest cities in the world. Our shoes however did not forget that we walked through wet, middle high grass and are still dirty, even a day later.

We saw some nice climbable trees along the way where I had to remember Thomas we still needed to walk for another one and half our and that he would not survive that if he decided to climb in those trees.

After leaving the wet park, we were by then still at the Greenwich park, and we left through a sketchy gate which led us to a moderately busy two way road. On the other side we saw another grass environment, for the lack of better words. At first, we thought it would only be a hassle to walk through, so we didn't try. But walking a little further alongside it gave us new insights, which included the now visible stone path. We happily entered the stone path and realised it turned into gravel path quite quickly, where it again changed into a muddy path soon after. But alas, as real explorers of the British jungle, we didn't give in and pushed forwards to new lands. Now, I haven't been completely honest. This so called 'grassy environment' was only, as I already said, a lacking description of the real situation. There was grass present, here and there, but it consisted mostly out of bushies, shrubbery, trees and mud. So while entering the muddy path, we entered a jungle kind of situation with a cover of plants, some prickly, and where we could only walk forwards. I want to remind you that it was still raining by then and I can assure you that walking with an umbrella through that tunnel wasn't my brightest idea. So when I say that we were not particularly dry after leaving Greenwich, you can imagine we were anything but after going through that kind of plant based tunnel experience simulation dimension.

After leaving the jungle we were finally fed up with the rainy weather. We were both soaked, our socks were making noises because of it, and as we had it (or actually we didn't), we lacked any kind of rain protection besides an umbrella. We decided to give up on walking all the way home and turned left. 'Left' was in respect with our compasses (yes, we were still using those) We were at this point in some kind of rich-ish neighbourhood. We decided this was rich-ish as there stood some nice looking cars in front of a few of the houses, which were in their own right quite big. But as Britain goes, it is kind of run down in places. So looking at this neighbourhood through the eyes of a Dutchman, it was kind of shabby with here and there a porch.

To finish the aesthetic, the road was called "VanBrugh Park Road". We knew it was a road because we were there, but I highly doubt you would have known without me telling you. The British are really good at naming roads. After some time, we came across a kind of paper box. This paper box contained a bunch of mugs, and the words "Free". I am Dutch, so of course I took that opportunity with both hands firmly, and packed all the mugs I liked. Luckily for me I had Thomas with me, and I made him carry all the mugs.After the mugs situation, not a lot happened. We walked a little, we talked a little, and we bought a little. We cooked a little, we ate a little and we watched (a movie) a little. And that was basically it. A really busy (and rainy) day.

----

Wat doe je als je in Londen bent en een vrije dag hebt? Nou, dan spreek je af met een gemeenschappelijke middelbare schoolvriend met je andere vriend (Thomas) en ga je gezellig door de stad wandelen.

We gingen naar een café/arcade, genaamd Chief coffee, om spelletjes te spelen terwijl we warme chocolademelk dronken (slechte prijs-kwaliteitverhouding, het smaakte nergens naar. Het enige positieve was dat het warm was). Deze speelhal had Japans georiënteerde spellen en was vrij klein, maar er was genoeg ruimte voor spellen waarbij je tegen vrienden kon spelen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en ik heb Thomas een paar keer verslagen voordat hij opgaf (stiekem had hij gewoon geen arcademunten meer). We speelden een mix tussen pingpong en pong, en een of ander funky 2002 racespel. Hoe vaak heeft Thomas me verslagen in dat racespel? Het antwoord op die vraag is niet van belang. Voor de mensen die het spel kennen, het was een Initial D arcade racespel.

Nadat ik Thomas zo vaak had verslagen, begonnen we honger te krijgen en gingen we naar een heel Brits restaurant, "Ippudo". Ippudo is een restaurant waar je Japanse ramen kunt krijgen, en het smaakte geweldig.

Nadat onze buiken gevuld waren, had die middelbare schoolvriend een heel goed idee: "Laten we naar een andere speelhal gaan". We dachten er niet veel bij na, dus we stemden toe, maar waren verbaasd over waar we terechtkwamen. De speelhal waar hij naartoe wilde, was drie trappen naar beneden onder de grond, nadat we net langs een 'Alleen voor personeel'-deur in een andere speelhal waren gegaan. Als je dit leest en bij jezelf denkt "arcade-ception", dan ben je niet de enige die dat denkt. Deze sketchy plek had een paar leuke spelletjes, maar niets sprong er voor ons uit, dus we namen snel na binnenkomst afscheid van de middelbare schoolvriend. Ik vermoed dat het feit dat Thomas nog steeds verdrietig was over zijn verlies ook een grote factor was in deze beslissing. Dus na afscheid te hebben genomen van onze middelbare schoolvriend, gingen we weer naar boven.

Het was toen ongeveer 14:00 geweest en we hadden dus nog genoeg tijd om meer interessante uitzichten te verkennen. Ik was blij met iets anders dan een sketchy ondergrondse speelhal, dus Thomas leidde de weg naar de Tower bridge. Er zijn wat foto's bijgevoegd. Omdat ik hier een paar jaar geleden al met mijn ouders was geweest, waren de hotdogs van 8 pond het meest memorabel voor mij. Ze zagen er niet eens smakelijk uit, dus we aarzelden niet om verder langs de rivier te lopen. Tijdens het bezoek aan de Tower Bridge begon het te regenen, wat klassiek Brits weer is. Het stopte pas laat die avond met regenen.

Onze volgende halte was Greenwich. Om naar het observatorium te gaan, stapten we bij het station van Greenwich uit de trein. We moesten ongeveer 10 minuten lopen voordat we bij het park rond Greenwich aankwamen. Greenwich heeft blijkbaar een park eromheen, wat een aangename verrassing was, maar het regende. De weg naar het observatorium duurde nog eens 10 minuten en toen we aankwamen, beseften we dat het al gesloten was voor vandaag. Het was onze fout om dit niet te controleren, maar nadat we 5 seconden lang spijt hadden van ons tijdstip van aankomst, besloten we naar huis te gaan. Hier begon ons echte avontuur.

Thomas zei voor de grap: "Laten we naar huis lopen". Waarna ik dacht: "Heck yeah!". We kwamen er al snel achter dat dat betekende dat we nog 2 uur in de regen naar huis moesten lopen. Thomas gaf toe dat hij die optie alleen gaf om een grapje te maken, maar ik had er erg veel zin in. Ik overtuigde Thomas van lopen en zo begon onze reis. Het deel van het park dat we zagen toen we bergopwaarts liepen naar het observatorium was mooi, dus waarom zouden we er niet meer doorheen willen lopen? Toen we op kaarten keken, zagen we dat er nog een aantal andere parken op de route lagen, en dat het park zich nog een hele tijd uitstrekte. Dus na een snelle blik op de route en onze kompassen, begonnen we te lopen. Ik maak geen grapje over het kompas. De nog resterende route door het Greenwich park, die erg nat was en nog steeds natter werd, was best spannend om doorheen te lopen. We liepen waar het pad ons het meest interessant leek en welke keuze half overeenkwam met de richting die we hadden uitgestippeld. Op een gegeven moment zagen we een rij bomen aan het einde van een T-splitsing. Deze bomen stonden netjes op een rij om uit te komen op een pad dat door eerdere ontdekkingsreizigers was gemaakt. Nadat we ons realiseerden dat dit perfect in lijn was met de gewenste richting, begonnen we te lopen.

Dit pad was niets meer dan een doorgelopen grasveld met bomen aan weerszijden die je beschermden tegen alles wat zich daarbuiten bevond. Deze speciale niet vooraf bepaalde route was leuk om over te lopen. Het had een ander gevoel dan waar we eerder doorheen waren gelopen. Je zou bijna vergeten dat je in een van de grootste steden ter wereld was. Onze schoenen vergaten echter niet dat we door nat, middelhoog gras liepen en zijn zelfs een dag later nog vies.

We zagen onderweg een paar mooie klimbare bomen, waar ik Thomas aan moest herinneren dat we nog anderhalf uur moesten lopen, en dat hij dat niet zou overleven als hij zou besluiten om in die bomen te klimmen.

Nadat we het natte park hadden verlaten, waren we inmiddels nog steeds in het Greenwich park, en we vertrokken door een sketchy poort die ons naar een matig drukke tweerichtingsweg leidde. Aan de andere kant zagen we weer een grasomgeving, bij gebrek aan betere woorden. Eerst dachten we dat het alleen maar een gedoe zou zijn om doorheen te lopen, dus we probeerden het niet. Maar door er iets verder langs te lopen kregen we nieuwe inzichten, waaronder het nu zichtbare stenen pad. We gingen vrolijk het stenen pad op en realiseerden ons dat het al snel overging in een grindpad, waar het kort daarna weer veranderde in een modderig pad. Maar helaas, als echte ontdekkingsreizigers van de Britse jungle gaven we niet op en gingen we verder naar nieuwe gebieden. Nu ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Deze zogenaamde 'grasomgeving' was slechts, zoals ik al zei, een gebrekkige beschrijving van de werkelijke situatie. Er was hier en daar wel gras, maar het bestond voornamelijk uit struiken, bomen en modder. Dus terwijl we het modderige pad opliepen, kwamen we in een soort jungle met een bedekking van planten, sommige stekelig, en waar we alleen vooruit konden lopen. Ik wil je eraan herinneren dat het toen nog steeds regende en ik kan je verzekeren dat met een paraplu door die tunnel lopen niet mijn slimste idee was. Dus als ik zeg dat we niet bepaald droog waren na het verlaten van Greenwich, kun je je voorstellen dat we dat allesbehalve waren na het doorlopen van zo'n planterige tunnelsimulatiedimensie.

Na het verlaten van de jungle waren we het regenachtige weer eindelijk zat. We waren allebei doorweekt, onze sokken maakten er lawaai van en we hadden we geen enkele vorm van regenbescherming behalve een paraplu. We besloten het op te geven om de hele weg naar huis te lopen en sloegen linksaf. 'Linksaf' was respectievelijk tot onze kompassen (ja, die gebruikten we nog steeds) We waren op dit punt in een soort sjieke buurt. We besloten dat het sjiek was omdat er een paar mooie auto's voor een paar huizen stonden, die op zich best groot waren. Maar zoals dat gaat in Groot-Brittannië, is het hier en daar een beetje vervallen. Dus kijkend naar deze buurt door de ogen van een Nederlander, was het een beetje armoedig met hier en daar een veranda.

Om het esthetische af te maken: de weg heette "VanBrugh Park Road". We wisten dat het een weg was omdat we er waren, maar ik betwijfel ten zeerste of je het had geweten zonder dat ik het je had verteld. De Britten zijn echt goed in het namen geven aan wegen. Na een tijdje kwamen we een soort papieren doos tegen. In deze papieren doos zaten een aantal mokken en de woorden "Free". Ik ben een Nederlander, dus ik greep die kans natuurlijk met beide handen aan, en pakte alle mokken in die ik leuk vond. Gelukkig had ik Thomas bij me, en ik liet hem alle mokken dragen. Na de mokken-situatie gebeurde er niet veel meer. We wandelden een beetje, we praatten een beetje en we kochten een beetje. We kookten een beetje, we aten een beetje en we keken (een film) een beetje. En dat was het eigenlijk. Een hele drukke (en regenachtige) dag.

Day number 6 and today the honour is mine to continue this blog. We started the day at a reasonable time, around 8:30 I rolled out of my bed. After a healthy breakfast, we were on our way to Cambridge!

The train was less pleasant than hoped, I communicated this clearly to my fellow travellers. We rode slowly all the time, I just wanted a nice speed. I just heard Marcel complaining about the train too, so apparently my complaining was well heard. We did get in on time, so apparently it was completely on schedule.

In Cambridge, we caught (with some difficulty, the bus only accepted credit cards) the bus towards our first institute, the Cavendish Laboratory. Here, Dr Chiara Ciccarelli gave us an interesting talk on data storage and the applications of semiconductors in it. After this, we were given a tour of the attached laboratory, for instance, we saw a vacuum pump and cryogenic chamber.

After this institute, we quickly had to get back on the bus for the next institute, the Whipple Museum, a museum about the history of natural sciences. Here we saw lots of cool old objects (such as old clocks, globes and sextants) and got information about them from Dr Joshua Nall, the museum's director. He told us about how the objects used to be used and how they were made.

After this tour, we spent a very short time in a park in Cambridge, where Nienke unfortunately did not want to jump into the water. I did get cow poop on my shoes, does add to the real park experience.

After this, on to dinner! This trip we will have dinner twice at the SMCR's expense (actually, we just paid for it already with our participant fee). Ida had picked a nice little restaurant for us and it was really quite delicious too! After dinner, we hobbled back to the train (past the cows!!), and now, two hours later, I am sitting on the last train writing this blog. Tomorrow we start the long journey to Edinburgh!

----

Dag nummero 6 en vandaag is de eer aan mij om deze blog voort te zetten. We begonnen de dag op een schappelijke tijd, rond half 9 rolde ik mijn bed uit. Na een gezond ontbijt waren we op weg naar Cambridge!

De trein was minder aangenaam dan gehoopt, dit heb ik ook duidelijk naar mijn medereizigers gecommuniceerd. We reden de hele tijd langzaam, ik wilde gewoon een leuke snelheid. Ik hoorde net Marcel ook klagen over de trein, dus blijkbaar zijn mijn klaagzangen goed opgevangen. We zijn wel op tijd binnengekomen, dus blijkbaar was het wel volledig volgens de planning.

In Cambridge pakten we (met de nodige moeite, de bus accepteerde alleen creditcards) de bus richting ons eerste instituut, de Cavendish Laboratory. Hier hebben we van Dr. Chiara Ciccarelli een interessant praatje gekregen over dataopslag en de toepassingen van semiconductors hierin. Hierna hebben we een tour gekregen door het aangesloten laboratorium, zo hebben we een vacuümpomp en cryogenische kamer gezien.

Na dit instituut moesten we snel weer terug in de bus voor het volgende instituut, de Whipple Museum, een museum over de geschiedenis van de natuurwetenschappen. Hier hebben we heel veel gave oude objecten gezien (zoals oude klokken, wereldbollen en sextanten) en hier informatie over gekregen van Dr. Joshua Nall, de directeur van het museum. Hij heeft ons verteld over hoe de voorwerpen vroeger gebruikt werden- en hoe ze gemaakt werden.

Na deze rondleiding hebben we even heel kort in een parkje in Cambridge gezeten, waar Nienke helaas niet in het water wilde springen. Ik heb wel koeienpoep aan mijn schoenen gekregen, voegt wel toe aan de echte park-experience.

Hierna door naar het avondeten! Deze reis gaan we 2x op kosten van de SMCR (eigenlijk hebben we het gewoon al betaald met onze deelnemersbijdrage). Ida had een leuk restaurantje voor ons uitgezocht en het was ook echt wel heel erg lekker! Na het eten zijn we weer teruggehobbeld naar de trein (langs de koeien!!), en nu, twee uur later, zit ik in de laatste trein deze blog te schrijven. Morgen gaan we beginnen aan de lange reis naar Edinburgh!

Today marked the second travel day of this trip. It started with a nice breakfast outside to enjoy the perfect (English) weather. Next up we cleaned the house and packed our bags. We had to rush to station but we managed to make the train!! After this train we hurried towards the train to Edinburgh. This train turned out very busy, but we all found a comfortable seating place, including my turtle Gert. Soon enough the scenery changed into beautiful meadows, hills, fields with sheep and cows and the North Sea.

Once we arrived in the beautiful city of Edinburgh we were welcomed with a band including a bagpipe player. Probably the most iconic welcome to this stunning city one could think of. After this welcome, we travelled to our new house. Unfortunately the house had some technical issues. Luckily a mechanic came by and fixed some stuff.

In the mean time we went for groceries to cook dinner. The original idea was to make gnocchi but due to a lack of gnocchi at Lidl it became some oven pasta dish. After dinner, a group of people (including me) decided to go for a walk which turned into a hike to climb the famous Arthur's Seat. A long but lovely day, luckily we get to sleep in tomorrow!

----

Vandaag was de tweede reisdag van deze reis. Het begon met een lekker ontbijtje buiten om te genieten van het perfecte (Engelse) weer. Vervolgens hebben we het huis schoongemaakt en onze tassen ingepakt. We moesten ons haasten naar het station maar het lukte ons om de trein te halen!!! Na deze trein haastten we ons naar de trein naar Edinburgh. Deze trein bleek erg druk, maar we vonden allemaal een comfortabele zitplaats, inclusief mijn schildpad Gert. Al snel veranderde het landschap in prachtige weiden, heuvels, velden met schapen en koeien en de Noordzee.

Eenmaal aangekomen in de prachtige stad Edinburgh werden we verwelkomd door een band met een doedelzakspeler. Waarschijnlijk het meest iconische welkom in deze prachtige stad dat je maar kunt bedenken. Na dit welkom reisden we naar ons nieuwe huis. Helaas had het huis wat technische problemen. Gelukkig kwam er een monteur langs die wat dingen repareerde.

Ondertussen gingen we boodschappen doen om eten te koken. Het oorspronkelijke idee was om gnocchi te maken, maar door een gebrek aan gnocchi bij lidl werd het een of andere ovenpastaschotel. Na het eten besloot een groepje mensen (waaronder ik) een wandeling te maken die uitliep op een hike om de beroemde Arthur's Seat te beklimmen. Een lange maar heerlijke dag, gelukkig mogen we morgen uitslapen!

It was a foggy Wednesday morning when we left grand old Edinburgh, whose buildings could be described in the same way. We approached this foggy day in a hopeful mood.

After Nino introduced the topic of the day, nuclear fusion and nuclear power plants, on the train, we were able to enjoy the hilly and truly fairytale views. Many a sheep, villages and small walls could be found where the fog did not obscure the view.

Arriving, we still had to find the regional bus that could take us towards the nuclear power plant. After a long explanation about tickets, non-working debit cards and where we were going, the bus driver decided, entirely on his own string, not to drop us off at the bus stop, but closer to the nuclear power plant. This was a bodes how the rest of the day would unfold, with sociality and good humour.

After a short walk, we arrived at the visitor centre where we were given a brief explanation about gas-fired power plants, filled with questions and a faint joke here and there. This taster prepared us excellently for the real physical visit to the power plant itself. Through escalating staircases, over tall carpets, under bearskin tubes and past numerous photos, we were explained how the nuclear power plant generated energy through nuclear fission. Although we were not allowed to take photos, the 1960s-style control room and the immense hall with the reactors will stay with us, as will the many questions that were (un)answered. The latter were so many that we had to rush to catch the bus. However, the enthusiasm of the guides did not just stop at telling us their story! We were offered to lead the long and contentious walk by taking us by car to the bus stop. Many still had to waddle partway to the halfway point, but many also enjoyed the hospitality of the car.

When we finally made it to the bus, we had a brief debriefing before travelling back towards beautiful Edinburgh.

----

Het was een mistige woensdagochtend toen we vertrokken uit het grote oude Edinburgh, wiens gebouwen op dezelfde manier beschreven kunnen worden. Deze mistige dag gingen we tegemoet met een hoopvolle sfeer.

Nadat Nino het onderwerp van de dag, kernfusie en kerncentrales, introduceerde in de trein, konden we genieten van het heuvelachtige en waarlijk sprookjesachtige uitzicht. Menige schapen, dorpjes en kleine muurtjes konden gevonden worden waar de mist het zicht niet ontnam.

Aangekomen, moesten we nog steeds de streekbus vinden die ons richting de kerncentrale kon brengen. Na een lange uitleg over tickets, niet werkende debit kaarten en waar we heen gingen, besloot de buschafeur, geheel op eigen touwtje, om ons niet bij de busstop af te zetten, maar dichterbij de kerncentrale. Dit was een gebode hoe de rest van de dag zich zou ontwikkelen, met socialiteit en een goed humeur.

Na een korte wandeling kwamen we aan in het bezoekerscentrum waarin we een korte uitleg kregen over gaskerncentrales, gevuld met vragen en een flauw grapje hier en daar. Dit voorproefje bereide ons uitstekend voor op het echte fysieke bezoen van de centrale zelf. Via toenemende trappen, over tallige tapijten, onder berenvel buizen en langs veeltallige foto's kregen we uitleg hoe de kerncentrale energie opwekte via kernfisie. Alhoewel we geen foto's mochten maken, zal de jaren 60 achtige controle kamer en de immens grote hal met de reactoren bij ons blijven, net zoals de vele vragen die (on)beantwoord waren. Deze laatste waren zo veeltallig dat we moesten haasten om de bus te pakken. Echter, het enthousiasme van de begeleiders bleef niet alleen bij het vertellen van hun verhaal! We werden aangeboden om de lange en twistelijke wandeling te voorgaan door ons te brengen met de auto naar de bushalte. Menigen hebben nog deels moeten waggelen tot halverwege, maar menigen hebben ook genoten van de hospitaliteit van de auto.

Toen we eindelijk bij de bus waren, hebben we nog een korte nabespreking gehad, waarna we weer naar het mooie Edinburgh toe zijn gereisd.

After quickly eating my breakfast, we left for Saint Andrews at 9 o'clock this morning. On the train, we were able to enjoy one of the most beautiful train views yet.

Once we arrived in St Andrews, we had over 2 hours of free time. We went with a group to get lunch at the supermarket and then walked towards the sea and split up a bit more there.

We then picked a nice bench and had lunch there with a beautiful view.

Suddenly we saw a Boaz sitting on a rock, so we went to him. Here we enjoyed the breeze. Unfortunately, we did miss the amazing moment when Boaz lost his croissant to a seagull.

At St Andrews University, we got an interesting talk and several tours of different labs.

In the evening, we had a nice ice cream at the ice cream parlour recommended by the professors of St. Andrews University.

When we got back to the cottage after a long day, suddenly we were all sitting in the corridor, instead of the half-comfy chairs in the kitchen.

And now I'm off to sleep.

----

Na het ontbijtje snel naar binnen gewerkt te hebben, vertrokken we vanochtend om 9 uur naar Saint Andrews. In de trein konden we genieten van een van de mooiste treinuitzichten tot nu toe.

Eenmaal aangekomen in St. Andrews hadden we ruim 2 uur vrije tijd. We zijn met een groep lunch gaan halen in de supermarkt en zijn daarna richting de zee gelopen en daar wat meer opgesplitst.

Vervolgens hebben we een leuk bankje opgezocht en zijn we daar lekker gaan lunchen met een prachtig uitzicht.

Ineens zagen we een Boaz op een rots zitten, dus zijn we naar hem toe gegaan. Hier hebben we genoten van de wind. Jammergenoeg hebben we wel het geweldige moment gemist dat Boaz zijn croissantje heeft verloren aan een zeemeeuw.

Bij St. Andrews University kregen we een interessant praatje en meerdere rondleidingen door verschillende labs.

's Avonds hebben we nog een lekker ijsje gehaald bij de ijssalon die werd aangeraden door de professoren van St. Andrews University.

Toen we na een lange dag weer in het huisje kwamen, zaten we ineens met zijn allen in de gang, in plaats van de half comfortabele stoelen in de keuken.

En nu ga ik lekker slapen.

Today was a day off. Instead of visiting an institute or traveling across the country, we were free to enjoy Edinburgh on our own. It was clear from the get-go that that meant a lot of us would catch up on some sleep.

In the early morning, around 08:30, Bart was already gone. When I entered the kitchen, I had the place to myself. Everyone was still in bed -- although I had woken my roommate William by snoozing a couple of times too many. Oops.

Romy, Loes and I decided to start the day with a little run along the foot of the hill nextdoor, Arthur's Seat. With just an apple as breakfast we went on. It was a pleasant way to experience Edinburgh. In the previous days we had seen lots of people running around or on the hills. We now know why. With the Sun in our faces, the wind against cooling us down, the city was beautiful. Across hills, along the Scottish parliament building with the pro-Palestinian protestors camping in their backyard, and through the small forests, we saw a lot. A short trip to the Lidl (with a payment malfunction panic) gave us a great lunch with fresh bread and Loes-fried eggs.

For after lunch, Thomas organized a trip to the Holyrood Distillery. A guided tour for Romy, Nienke, Ties, Thomas and me was planned. However, somehow Thomas could only buy four tickets. Hmm... We decided to try and get a fifth one at the door. In the hour between lunch that ended at 12:00 and the tour that would start at 13:00, I decided to again climb Arthur's Seat on my own. I did not get to the top, but instead got lost at a quiet ridge, with a cliff that was a little too steep to be honest.

At 13:00, when we got to the distillery, we got the message that the tour was fully booked. One of us had to go. Well, I had already ran into William and Loes on my way down and decided I would just go back up to meet them. After all, I had not reached the top the hour before. So off I went, back up the mountain.

On my way to the start of the ascent, I was texting and tripped over a rock. My reflex was to make a roll, so that damage was limited, although my pants are not fully fine. I quickly got up and continued my way up the mountain. After just over half an hour I reached the top, and William and Loes with it. Along the way, I recognized some people that I met on my descent less than an hour before. They seemed confused. We enjoyed the view over Edinburgh and got back down. A detour through an old horse tram Finn was added. At this point, we also realised our laundry was done for over two hours. We rushed back to hang it, only to discover Nino hung it for us. He's amazing!

Over the most pleasing coffee I had in weeks, we discussed the rest of the day. We decided to cook risotto. A trip to the grocer with some souvenir search along the way was what followed. I bought pants for 6.45 pounds. In the end, Nienke, Isa, Boaz, Loes, Nino, Marcel and I cooked for the whole fourteen of us. That took a while, but the result was great.

After dinner we sat down and got to the topic of the axiom of choice, and a riddle about prisoners with hats: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Induction_puzzles-Hat_Variant_without_Hearing. At this point I took some me-time and wrote this blog.

Peace out, Kees

---

Dit blogartikel heb ik oorspronkelijk in het Engels geschreven. Hierna heb ik het naar het Nederlands vertaald.

Vandaag hadden we een vrije dag. In plaats van een instituutsbezoek of een reisdag konden we op eigen houtje genieten van wat Edinburgh ons te bieden had. Het was al snel duidelijk dat dit voor velen een dagje met uitslapen zou betekenen.

In the vroege morgen, rond 08:30, was Bart al de hort op. Toen ik de keuken binnenkwam had ik het rijk voor mij alleen. Iedereen lag nog in bed, al had ik William gewekt door lekker vaak mijn wekker te sluimeren. Oepsie.

Romy, Loes en ik hadden bedacht de dag te beginnen met een stukje hardlopen langs de voet van de nabijgelegen berg, Arthur's Seat. Met slechts een appel als ontbijt gingen we op pad. Het was een heerlijke manier om Edinburgh te ervaren. De afgelopen dagen zagen we vrij veel mensen hardlopen langs of zelf op de heuvels/bergen. Nu snappen we waarom. Met de zon in ons gezicht, de wind die ons koelde, was de stad prachtig. Over heuvels, langs het Schotse parlement met de pro-Palestijnse demonstrantencamping in hun tuin, en door de kleine bossen, zagen we een hoop. Een kort bezoek aan de Lidl (inclusief betalingsproblemenpaniek) zorgde voor een goede lunch met vers brood en door Loes gebakken eitjes.

Voor na de lunch had Thomas een rondleiding door de Holyrood distilleerderij gepland voor Romy, Nienke, Ties, hem en mij. Echter, hij kon helaas maar vier tickets boeken. Hmm... De besloten te proberen een vijfde ticket ter plekke te regelen. Moest kunnen. In het uur tussen onze lunch en de rondleiding om 13:00 dacht ik nog even in mijn eentje Arthur's Seat te bedwingen. De top heb ik niet bereikt, maar eindigde op een mooie, rustige plek op een richel. Eigent was die iets te steil naar mijn smaak.

Om 13:00 kregen we bij de distilleerderij te horen dat de rondleiding echt vol zat. Iemand van ons moest afhaken. Ik was William en Loes al tegengekomen toen ik de berg afdaalde, dus besloot hen op te zoeken op de top van de berg. De top had ik vanmorgen toch nog niet bereikt. Dus daar ging ik weer, terug de berg op.

Onderweg naar het begin van de helling zat ik berichten te sturen op mijn mobiel. Ik lette niet goed op en struikelde over een steen. Een mooie judorol -- al zeg ik het zelf -- brak mijn val. Alleen mijn broek ziet er wat minder florissant uit. Ik vervolgde snel mijn weg de berg op. Na een ruim half uur bereikte ik de top en ontmoette ik William en Loes. Tijdens mijn klim kwam ik nog mensen van de klim in de ochtend tegen, nu afdalende. Ze keken wat verward dat ik weer omhoog ging. We genoten van het uitzicht over Edinburgh en gingen weer terug naar beneden met een omweg via een oude paardentramtunnel. We realiseerden ons dat we onze was echt eens moesten omhangen, dus haastten ons naar huis. Per verassing had Nino onze was gewoon opgehangen. Hulde!

Onder het genot van de beste koffie van de afgelopen weken bespraken we de rest van de dag. We gingen risotto maken, was het idee. Een bezoek aan de supermarkt met onderweg een kleine souvenirjacht volgde. Ik heb een broek gekocht voor 6,45 pond. Nienke, Isa, Boaz, Loes, Nino, Marcel en ik hebben lekker gekookt voor onze groep van veertien. Het duurde even, maar dan heb je ook wat.

Tijdens het natafelen kwamen we op het keuzeaxioma en een raadsel over gevangen met hoedjes: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Induction_puzzles-Hat_Variant_without_Hearing. Ik trok me even terug en schreef deze prachtige blogpost.

Groetjes thuis, Kees

Today was the day I was looking forward to the most of all. After the usual yoghurt+cruesli breakfast, we walked to the train station through foggy Edinburgh. We had to take the train to Stirling and after this train we took a bus to Callander. During this bus ride I saw a sheep lying on its back, which made me feel very sad for the sheep.

Unfortunately, the sheep could not be rescued by one of us so we had lunch in Callander. After a nice lunch we started exploring the Scottish Highlands. The hike started with a heavy climb but the views on the summit where absolutely stunning. With these views in the pocket, we headed down to the starting point again. Once we arrived at the starting point, part of the group went for another hike to Bracklinn waterfalls.

This hike turned out to be even more beautiful than the first one, the waterfalls where amazing but the views later on where even more beautiful.

After all hiking, we where pretty tired. Thomas carried a brie in his bag for the whole hike so while waiting for the bus I had some of Thomas' brie which made me very happy. Once we where in the bus, I saw that the sheep was not on its back anymore!!!

When we arrived in Stirling, we searched for food and fell into an Indian restaurant which looked great. Unfortunately there was no place for us. So we ended up going to an overwhelming pub. Here I had some fish and chips which tasted pretty good.

While i'm writing this we are heading back to Edinburgh by train. Overall it was a fantastic day, with lots of height points :)

---

Vandaag was de dag waar ik het meest naar uitkeek. Na het gebruikelijke yoghurt+cruesli ontbijt liepen we door het mistige Edinburgh naar het treinstation. We moesten de trein nemen naar Stirling en na deze trein namen we een bus naar Callander. Tijdens deze busrit zag ik een schaap op zijn rug liggen, wat me erg verdrietig maakte voor het schaap.

Helaas kon het schaap niet gered worden door een van ons en dus lunchten we in Callander. Na een lekkere lunch begonnen we met het verkennen van de Schotse Hooglanden. De wandeling begon met een zware klim, maar het uitzicht op de top was absoluut adembenemend. Met deze uitzichten op zak, daalden we weer af naar het startpunt. Eenmaal bij het startpunt aangekomen, maakte een deel van de groep nog een wandeling naar de Bracklinn watervallen.

Deze wandeling bleek nog mooier dan de eerste, de watervallen waren geweldig maar de uitzichten later waren nog mooier.

Na al dat wandelen waren we behoorlijk moe. Thomas had een brie in zijn tas voor de hele wandeling dus tijdens het wachten op de bus heb ik een stukje van Thomas' brie gegeten waar ik erg blij mee was. Toen we eenmaal in de bus zaten, zag ik dat het schaap niet meer op zijn rug zat!!!

Toen we in Stirling aankwamen, gingen we op zoek naar eten en kwamen we een Indiaas restaurant tegen dat er geweldig uitzag. Helaas was er geen plaats voor ons. Dus gingen we uiteindelijk naar een overweldigende pub. Hier heb ik fish and chips gegeten die best goed smaakte.

Terwijl ik dit schrijf, gaan we met de trein terug naar Edinburgh. Al met al was het een heerlijk dagje!

Hi all, today was another day off! I started the day by visiting the Scottish museum. This was great fun, especially as there were also many non-Scottish things to see, such as formula one cars and Dolly the sheep. I just didn't find the layout of the museum very logical, so I got lost several times among the skeletons, phone booths and stuffed animals.

Then it was time for lunch in a little park that Boaz had picked out. Lots of dogs were running here, so that was boffing.

After lunch, we browsed around a few second-hand shops, after this I settled myself down in a park to read a book. Afterwards, I met up with a former intern (best function), it was nice to see someone else for a change! Then we went all to a pub to watch Formula 1. In the end, Lando won for the first time! It was a nice day :)

Greetings, Isa

---

Hoi allemaal, vandaag was weer een vrije dag! Ik begon de dag met een bezoek aan het Schots museum. Dit was erg leuk, zeker omdat er ook veel niet-Schotse dingen te zien waren, zoals formule 1 auto's en Dolly het schaap. De inrichting van het museum vond ik alleen niet heel logisch en ik ben dan ook meerdere keren verdwaald tussen de skeletten, telefoonhokjes en opgezette dieren.

Toen was het tijd om te gaan lunchen in een parkje dat Boaz had uitgezocht. Hier renden heel veel honden, dus dat was boffen.

Na de lunch hebben we nog even rondgesnuffeld bij een paar tweedehands winkeltjes, hierna ben ik zelf neergestreken in een parkje om een boek te lezen. Daarna had ik met een oud-intern (beste functie) afgesproken, het was fijn om eens iemand buiten de reis te zien. Hierna zijn we naar een pub gegaan om formule 1 te kijken. Uiteindelijk heeft Lando voor het eerst ooit gewonnen! Het was dus weer geslaagde dag :)

Today was the third travel day of our trip.

We started the day with cleaning the house we stayed in in Edinburgh. When we were done with that we locked up the house and walked through the rain to the bus, the bus was very busy and with all of our suitcases we barely fit, but we made it to Edinburgh Waverley.

From Edinburgh we took the train to Darlington, the views from the windows over the cliffs were beautiful, but it was still quite misty. However, around the time we drove into England the first rays of sun started to come through the clouds. The further down south we went the better the weather got, so we got to see some quaint villages on the coast.

Getting out of the train in Darlington was a bit stressful, because we arrived at the station a bit quicker than we thought, so we had to get out luggage very quickly before the train got going again, but luckily the station manager was very friendly and waited until we confirmed that everyone had gotten out.

Then we took a very slow diesel train, with less legroom than you would imagine, to Middlesbrough.

In Middlesbrough we first grabbed some lunch and then made our way to a park near our accommodation, because the check in wasn't until 15:00 and we were in the park around 13:30. Luckily it was nice weather so we enjoyed some of the sunshine.

At 15:00 we went to the accommodation, but we couldn't get a hold of anyone to let us in or give us the code for the lockboxes. In the end we managed to get someone on the line, but they told us that we had been double booked, so they could not accommodate us.

So back to the park it was. There the committee called with the help desk of booking, who were very helpful and got us sorted with a new accommodation after a few hours. In the mean time the rest of us were just laying in the grass in the park and wasting some time.

When we finally got a new accommodation we got on a bus and headed there. The new place also isn't very good, it's quite dirty, a lot of things are broken and somehow the heating was set to 29°C, but it's alright for the two nights we're staying here. After settling in the new place for about half an hour we set off to get some dinner at the Oven Restaurant, which was a half hour walk, through some sketchy alleys, from the accommodation.

The restaurant was quite good. Isa and I shared a "garlic bread pizza", which was very good, but a lot bigger than we had imagined.

Some of us had some parmo, which is a local dish, made from chicken, fried in batter, surrounded by bechamel sauce and cheese. The parmo was very filling but actually quite good (I'm very happy to have only taken a half parmo, with some chilli peppers). After some more drinks we went back to the house, this time not going through the sketchy alleys. Back at the house I went to sleep quite early.

----

Vandaag was de derde reisdag van onze reis.

We begonnen de dag met het schoonmaken van het huis waar we in Edinburgh verbleven. Toen we daarmee klaar waren hebben we het huis afgesloten en zijn we door de regen naar de bus gelopen, de bus was erg druk en met al onze koffers pasten we er nauwelijks in, maar we hebben het gehaald tot Edinburgh Waverley.

Vanuit Edinburgh namen we de trein naar Darlington, het uitzicht vanuit de ramen over de kliffen was prachtig, maar het was nog steeds behoorlijk mistig. Tegen de tijd dat we Engeland binnenreden, begonnen de eerste zonnestralen door de wolken te komen. Hoe verder we naar het zuiden reden, hoe beter het weer werd, zodat we een aantal schilderachtige dorpjes aan de kust te zien kregen.

Uit de trein stappen in Darlington was een beetje stressvol, omdat we iets sneller op het station aankwamen dan we dachten, dus we moesten heel snel onze bagage eruit halen voordat de trein weer ging rijden, maar gelukkig was de stationsmanager heel vriendelijk en wachtte hij tot we bevestigden dat iedereen eruit was.

Daarna namen we een hele langzame dieseltrein, met minder beenruimte dan je zou denken, naar Middlesbrough.

In Middlesbrough gingen we eerst lunchen en daarna naar een park in de buurt van onze accommodatie, want de check-in was pas om 15:00 uur en we waren rond 13:30 uur in het park. Gelukkig was het mooi weer, dus we hebben lekker van het zonnetje genoten.

Om 15:00 gingen we naar de accommodatie, maar we kregen niemand te pakken om ons binnen te laten of om ons de code voor de lockboxen te geven. Uiteindelijk kregen we iemand aan de lijn, maar die vertelde ons dat we dubbel geboekt waren en dat ze ons dus niet konden ontvangen.

Dus terug naar het park. Daar belde het comité met de helpdesk van booking, die erg behulpzaam waren en ons na een paar uur een nieuwe accommodatie bezorgden. Ondertussen lag de rest van ons gewoon in het gras in het park wat tijd te verdoen.

Toen we eindelijk een nieuw onderkomen hadden, stapten we op de bus en gingen we erheen. De nieuwe plek is ook niet erg goed, het is behoorlijk vies, veel dingen zijn kapot en op de een of andere manier stond de verwarming ingesteld op 29°C, maar het is prima voor de twee nachten die we hier verblijven. Nadat we ongeveer een half uur hadden gesetteld in ons nieuwe onderkomen gingen we op weg om wat te eten in het Oven Restaurant, dat een half uur lopen was, door een paar scheve steegjes, van de accommodatie.

Het restaurant was best goed. Isa en ik deelden een "knoflookbroodpizza", die erg lekker was, maar veel groter dan we ons hadden voorgesteld.

Sommigen van ons aten parmo, een lokaal gerecht gemaakt van kip, gebakken in beslag, omringd door bechamelsaus en kaas. De parmo was erg vullend maar eigenlijk best lekker (ik ben erg blij dat ik maar een halve parmo heb genomen, met wat chilipepers). Na nog wat gedronken te hebben gingen we terug naar het huis, dit keer niet door de sketchy steegjes. Terug bij het huis ging ik vrij vroeg slapen.

After an enjoyable evening yesterday, I went to sleep in for the first time this trip. When I got up as early as 9 o'clock, I did find that a bit jarring. Apparently I left my sleeping skills at home.

After being warned by Loes, the shower was still more disappointing than I had expected. After persevering for a while, I did get all the shampoo out of my hair under the ice-cold and halved jets.

Searching long and hard for things to do in or around Middlesbrough, Isa, Boaz, Ties and I opted for a butterfly world in a village down the road.

Once we arrived in the village, expectations of the butterfly world quickly went down. At the butterfly world car park, expectations dropped to the bottom.

Fortunately, it was fun in the end and I soon went fanatically hunting for a photo of 'the big blue one'. To my great joy, I succeeded and even got a picture where there are two of them.

There was also an area with about 7 other species of animals, including meerkats, reptiles and a chipmunk. Here, Boaz and I got to witness the brutal killing of a stick insect. Personally, this was an image I quickly want to get out of my head.

When we arrived back at the cottage, we ate delicious wraps courtesy of Romy and Thomas.

Afterwards, we watched part of the Eurovision Song Contest. Around half past 10 we did go to sleep, as we have to be ready with all our stuff as early as 6am tomorrow.

----

Na een gezellige avond gister ging ik eens even lekker uitslapen voor het eerst deze reis. Toen ik al om 9 uur opstond, vond ik dat wel een beetje schrikbarend. Blijkbaar heb ik mijn uitslaapkunsten thuis gelaten.

Na gewaarschuwd te zijn door Loes, was de douche alsnog teleurstellender dan ik had verwacht. Na even doorgezet te hebben, heb ik toch alle shampoo uit mijn haar gekregen onder de ijskoude en gehalveerde stralen.

Lang gezocht hebbende naar dingen om te doen in of rond Middlesbrough, hebben Isa, Boaz, Ties en ik gekozen voor een vlinderwereld in een dorpje verderop.

Eenmaal in het dorpje aangekomen, gingen de verwachtingen van de vlinderwereld snel omlaag. Op de parkeerplaats van de vlinderwereld zakte de verwachtingen naar de bodem.

Gelukkig was het uiteindelijk toch wel leuk en ik ging al snel fanatiek op jacht naar een foto van 'de grote blauwe'. Tot mijn grote vreugd is het me gelukt en ik heb zelfs een foto waar er twee op staan.

Er was ook nog een ruimte met een stuk of 7 andere diersoorten, waaronder stokstaartjes, reptielen en een eekhoorn. Hier hebben Boaz en ik de wrede moord op een wandelende tak mogen aanschouwen. Persoonlijk was dit een beeld dat ik snel uit mn hoofd wil zetten.

Toen we weer bij het huisje aankwamen, hebben we heerlijke wraps gegeten met dank aan Romy en Thomas.

Daarna hebben we nog een deel van het Eurovisie Songfestival gekeken. Rond half 11 zijn we wel gaan slapen, want we moeten morgen al om 6:00 uur met al onze spullen klaarstaan voor vertrek.

It was early Wednesday morning when we exited the accommodation. Most of us travellers were still half asleep when we entered the bus. Our day was filled with a tour of the Boulby mine lab and the trip to Manchester. With the prospect of the long day ahead of us the group was a wee bit cranky but the great views from the bus did wonders.

The visit started with an induction video and an explanation of all the safety procedures. We received an extensive breakfast to make sure we were well fed before entering the mine. After a quick change of clothes we could really let the inner kompel (Limburgs for miner) run loose. With the orange and fluorescence suits, helmets with headlights and steel toe capped shoes we were ready to enter the mine.

After a quick descent of 7 minutes and a walk of about 15 minutes we arrived at the underground lab. Firstly, we got an explanation about the mine itself. They used to mine for potash, a potassium containing mineral that can be used in fertiliser. When this was no longer profitable some parts of the mine were shut down. Nowadays they mine for a higher quality mineral called polyhalite. The lab is placed in one of the older parts of the mine. Because of the 1 km depth of the lab the experiments there all use the low cosmic radiation environment for their experiments.

Then some of the experiments outside of the lab were shown. One of the experiments was the mars site where they simulate some of the conditions on mars. They collect rock samples that contain microbe remains older than 200 million years. The same kind of sample collecting might be done on mars someday to give insight on life on mars. The current lab is the fifth generation, the fourth generation lab needed to be shut down because the rocks were shifting too much.

We dusted off and were given clean room overalls so we would not contaminate the lab too much. We got a "quick" break of about 30 minutes with some tea, coffee, water and of course about a metric ton of cookies. Over the rest of the day we tried eating them all but we did not succeed.

We then got a tour of the inside of the lab. It turns out that a low radiation environment gives rise to very interesting and diverse research. The lab was originally set up for dark matter detection but since then has hosted a diverse range of research. We were shown the past, current and future detectors and got a great explanation of all of them. Another unused experiment tried to measure the effects of radiation on the growth of microbes. There was a muon tomography experiment running of which the results impacted the development of tsunami detectors in Tokyo.

After the inside lab tour we collected some rock samples. I got some really clear salt crystals and a bit of pitash. With a small lick we confirmed that the tunnel was made in a salt vein. Then our journey back to the surface started. Again a 15 minute walk and a 7 minute elevator ride and we were greeted by our lunch. Sandwiches, cake, drinks and flatbread, we again had the opportunity to stuff ourselfs to the brim. We looked at the time during lunch and realised that we had been in the mine for almost 5 hours! Time really flies when you're having fun.

Then our trip to Manchester started. Some of us fell asleep on the 3 hour train ride, others had a good time enthusiastically playing card games. The relaxation was well deserved.

When we arrived in Manchester some of us went out for a small bite while others made due with a tosti. Marcel, Ties and I went to the Indian place next door and had a great meal. My bed looked a bit too tempting after that and I was fast asleep.

----

Het was woensdagochtend vroeg toen we de accommodatie verlieten. De meeste reizigers sliepen nog half toen we de bus instapten. Onze dag was gevuld met een rondleiding door het mijnlab in Boulby en de reis naar Manchester. Met de lange dag voor de boeg was de groep een beetje chagrijnig, maar het prachtige uitzicht vanuit de bus deed wonderen.

Het bezoek begon met een introductievideo en een uitleg van alle veiligheidsprocedures. We kregen een uitgebreid ontbijt om er zeker van te zijn dat we goed gevoed waren voordat we de mijn ingingen. Na een snelle omkleedbeurt konden we de innerlijke kompel (Limburgs voor mijnwerker) echt loslaten. Met de oranje en fluorescerende pakken, helmen met koplampen en schoenen met stalen neuzen waren we klaar om de mijn in te gaan.

Na een snelle afdaling van 7 minuten en een wandeling van ongeveer 15 minuten kwamen we aan bij het ondergrondse lab. Eerst kregen we uitleg over de mijn zelf. Vroeger werd er potas gewonnen, een kaliumhoudend mineraal dat gebruikt kan worden in kunstmest. Toen dit niet meer rendabel was, werden sommige delen van de mijn gesloten. Tegenwoordig ontginnen ze een mineraal van hogere kwaliteit, polyhaliet genaamd. Het laboratorium bevindt zich in een van de oudere delen van de mijn. Vanwege de 1 km diepte van het lab gebruiken alle experimenten daar de omgeving met lage kosmische straling voor hun experimenten.

Daarna werden enkele experimenten buiten het lab getoond. Een van de experimenten was de mars site waar ze een aantal van de omstandigheden op mars simuleren. Ze verzamelen gesteentemonsters die resten van microben bevatten die ouder zijn dan 200 miljoen jaar. Hetzelfde soort monsters verzamelen zou ooit op Mars gedaan kunnen worden om inzicht te krijgen in het leven op Mars. Het huidige lab is de vijfde generatie, het lab van de vierde generatie moest worden gesloten omdat de rotsen te veel verschoven.

We stoften af en kregen clean room overalls zodat we het lab niet te veel zouden vervuilen. We kregen een "snelle" pauze van ongeveer 30 minuten met thee, koffie, water en natuurlijk een metrische ton koekjes. De rest van de dag probeerden we ze allemaal op te eten, maar dat lukte niet.

Daarna kregen we een rondleiding door de binnenkant van het lab. Het blijkt dat een omgeving met weinig straling aanleiding geeft tot zeer interessant en divers onderzoek. Het lab was oorspronkelijk opgezet voor het detecteren van donkere materie, maar sindsdien is er een grote verscheidenheid aan onderzoek gedaan. We kregen de vroegere, huidige en toekomstige detectoren te zien en kregen een geweldige uitleg over alle detectoren. Een ander ongebruikt experiment probeerde de effecten van straling op de groei van microben te meten. Er werd een muon tomografie experiment uitgevoerd waarvan de resultaten invloed hadden op de ontwikkeling van tsunami detectoren in Tokio.

Na de rondleiding in het laboratorium verzamelden we wat gesteentemonsters. Ik heb een paar hele heldere zoutkristallen en een beetje pitas. Met een klein likje bevestigden we dat de tunnel in een zoutader was gemaakt. Toen begon onze reis terug naar de oppervlakte. Weer een wandeling van 15 minuten en een ritje met de lift van 7 minuten en we werden begroet door onze lunch. Broodjes, cake, drankjes en platbrood, we konden ons weer helemaal volproppen. We keken naar de tijd tijdens de lunch en realiseerden ons dat we al bijna 5 uur in de mijn waren! De tijd vliegt als je plezier hebt.

Toen begon onze reis naar Manchester. Sommigen van ons vielen in slaap tijdens de 3 uur durende treinreis, anderen vermaakten zich prima met het spelen van kaartspelletjes. De ontspanning was welverdiend.

Toen we in Manchester aankwamen, gingen sommigen van ons een klein hapje eten terwijl anderen zich tevreden stelden met een tosti. Marcel, Ties en ik gingen naar de Indiase tent naast de deur en hebben heerlijk gegeten. Mijn bed zag er daarna een beetje te verleidelijk uit en ik sliep snel.

Today was the day of our second to last institute visit: a trip to the Jodrell Bank Observatory. This would also be my second and last post to this blog. Let's go through my day.

For me, the day started with breakfast at the Ford Madox Brown, a restaurant that's part of the Wetherspoon chain. Although this is not an ad, I thought I should mention their existence, as their low prices together with their okay food quality are outstanding. That might be useful for any future trips ;). Breakfast with Pjotr, Marcel, Ties, Romy, Saskia, Thomas, and Nino was a great start of the day.

After breakfast, we gathered at the apartment and left to catch a bus towards Manchester Piccadilly station. From there, we took a train to Macclesfield from where we would be picked up by a hired coach to get to the observatory. Our stay at the station was a little longer than expected, though, as the coach had a flat tire and a replacement had to be arranged. This gave me a solid twenty minutes to roam around town. So, while the rest of the group enjoyed the burning hot Sun around the station, I decided to climb the mountain that they call town center. Passing churches, street musicians, and experiencing just a generally good vibe, I found a small park with a view of my fellow colleagues down at the station. I sat down and enjoyed my shade until a cat decided to stroll around the park. "Ps ps", and the cat came for some petting. See the photo attached.

Then, finally, we got onto the coach and travelled across Belgium -- at least, that was what the roads felt like. Through fields of sheep, we were suddenly greeted by the sight of a telescope and a sign telling us to switch our phones off.

In a radio-quiet forest quite far from Manchester, a flock of radio telescopes is found surrounded by a herd of sheep. Buses full of school children visited the observatory's visitor centre, but we got the exclusive behind-the-scenes tour. After a quick lunch with two of our guides, Justin and David, we were let into a lecture hall with a view of the great Lovell telescope for two talks about what they did there. Although a bit distracting, the huge telescope did an impressive 360° turn during the presentation. The observators' main focus was the investigation of pulsars, rapidly spinning neutron stars that emit electromagnetic radiation due to their motion and magnetic field. The second presentation mostly entailed the observatory project e-Merlin, an array of radio telescopes Lovell was part of. Funnily enough, the second speaker was a Dutchie.

After the presentations, we got a requisite tea break, with the option of tea, tea with sugar, tea with milk, and tea with milk and sugar. In the tea room, a microwave oven was found in a heavy-duty Faraday cage. Being a radio-quite zone, this made sense, but the story behind this was even better. Justin told us about the observation of an irregular spike in radio signal at the site. A then PhD student that now still works there, Mitch, decided to look into this. They ruled out some interference on the site. They tested the effect of turning on a microwave while measuring. The frequency was too high to explain the signal. Other equipment was also tested. It must be an unknown effect, a hypothesis which was strengthened as other observatories saw the same effect, but at different times. The signal even looked like something from far away due to the dispersion-like chirp in it's arrival time.

After a while, however, someone looked a little closer at the data. It turned out that most of these signals arrived around noon in the local timezone of the telescope in question. So what could it be? They figured out it indeed _was_ a microwave, but the effect was only detected when the microwave cycle was interrupted by opening the door. Then, the Faraday cage was open and the frequency of the microwave chirped down in frequency, just like a dispersive signal would. In the end, this explained a lot of the signals, but not all. Mitch was right and did find a new effect. Good work, Mitch.

Being fully rehydrated by the tea break, our hosts then took us for a tour around the site and the Lovell control room. In the control room, the most pleasantly sarcastic man was in charge of the telescope that day. He explained the '70's control panels and let us look through his -- cough -- antique binoculars.

The visit was quick, and as it was 17:00 already, we had to get back to the bus. A quick photoshoot of Anthony, our hosts, and us as group wrapped it all up.

Back in Manchester, Pjotr and I walked the full 45 minutes home to get a look into the city. Unlike my initial impression, it was a lot more beautiful walking through the small alleys and seeing weird, industrially themed cafes. At home, a group had decided to cook for us all. Falafel-filled pitas with lots of garlic sauce pleased us all.

The final event of the night was the second semifinal of the Eurovision Song Contest. From one bedroom, we all watched and enjoyed the sight of horribly bad acts alternated by truly memorable Eurovisionesque masterpieces. Let's hope the best for Saturday.

Cheers, Kees

----

Vandaag was de dag van ons voorlaatste instituutbezoek: een bezoek aan het Jodrell Bank Observatory. Dit zou ook mijn tweede en laatste bericht op deze blog worden. Laten we mijn dag eens doornemen.

Voor mij begon de dag met een ontbijt bij Ford Madox Brown, een restaurant dat deel uitmaakt van de Wetherspoon-keten. Hoewel dit geen advertentie is, vond ik dat ik hun bestaan moest vermelden, omdat hun lage prijzen samen met hun goede voedselkwaliteit uitstekend zijn. Dat kan handig zijn voor toekomstige reizen ;). Het ontbijt met Pjotr, Marcel, Ties, Romy, Saskia, Thomas en Nino was een geweldig begin van de dag.

Na het ontbijt verzamelden we bij het appartement en vertrokken we met de bus richting Manchester Piccadilly station. Vanaf daar namen we de trein naar Macclesfield, waar we zouden worden opgehaald door een gehuurde bus om naar het observatorium te gaan. Ons verblijf op het station duurde echter iets langer dan verwacht, omdat de bus een lekke band had en er vervanging moest worden geregeld. Dit gaf me ruim twintig minuten om door de stad te zwerven. Dus, terwijl de rest van de groep genoot van de brandende zon rond het station, besloot ik de berg te beklimmen die ze het stadscentrum noemen. Ik passeerde kerken, straatmuzikanten en er heerste over het algemeen een goede sfeer. Ik vond een klein parkje met uitzicht op mijn collega's bij het station. Ik ging zitten en genoot van mijn schaduw tot een kat besloot om door het park te wandelen. "Ps ps", en de kat kwam voor een aai. Zie de bijgevoegde foto.

Toen stapten we eindelijk in de bus en reisden door België - althans, zo voelden de wegen aan. Door schapenvelden werden we plotseling begroet door de aanblik van een telescoop en een bord waarop stond dat we onze telefoons uit moesten zetten.

In een radiostil bos ver van Manchester staat een kudde radiotelescopen, omringd door een kudde schapen. Bussen vol schoolkinderen bezochten het bezoekerscentrum van het observatorium, maar wij kregen de exclusieve rondleiding achter de schermen. Na een snelle lunch met twee van onze gidsen, Justin en David, werden we binnengelaten in een collegezaal met uitzicht op de grote Lovell-telescoop voor twee lezingen over wat ze daar deden. Hoewel het een beetje afleidend was, maakte de enorme telescoop een indrukwekkende draai van 360° tijdens de presentatie. De belangrijkste focus van de waarnemers was het onderzoek naar pulsars, snel draaiende neutronensterren die elektromagnetische straling uitzenden door hun beweging en magnetisch veld. De tweede presentatie ging vooral over het observatoriumproject e-Merlin, een serie radiotelescopen waar Lovell deel van uitmaakte. Grappig genoeg was de tweede spreker een Nederlander.

Na de presentaties kregen we een verplichte theepauze, met de keuze uit thee, thee met suiker, thee met melk en thee met melk en suiker. In de theesalon stond een magnetron in een zware kooi van Faraday. Omdat het een radiozone is, was dit logisch, maar het verhaal erachter was nog beter. Justin vertelde ons over de waarneming van een onregelmatige piek in het radiosignaal op de locatie. Een toenmalige promovendus die er nu nog steeds werkt, Mitch, besloot dit te onderzoeken. Ze sloten interferentie op de site uit. Ze testten het effect van het aanzetten van een magnetron tijdens het meten. De frequentie was te hoog om het signaal te verklaren. Andere apparatuur werd ook getest. Het moet een onbekend effect zijn, een hypothese die werd versterkt toen andere observatoria hetzelfde effect zagen, maar op verschillende tijdstippen. Het signaal leek zelfs op iets van ver weg door de dispersie-achtige tjirp in de aankomsttijd.

Na een tijdje keek iemand echter wat beter naar de gegevens. Het bleek dat de meeste van deze signalen rond het middaguur aankwamen in de lokale tijdzone van de telescoop in kwestie. Dus wat zou het kunnen zijn? Ze ontdekten dat het inderdaad een microgolf was, maar dat het effect alleen werd gedetecteerd als de microgolfcyclus werd onderbroken door de deur te openen. Dan was de kooi van Faraday open en de frequentie van de microgolf tjirpte naar beneden, net zoals een verstrooiend signaal dat zou doen. Uiteindelijk verklaarde dit veel van de signalen, maar niet allemaal. Mitch had gelijk en vond een nieuw effect. Goed werk, Mitch.

Na volledig te zijn gerehydrateerd door de theepauze, namen onze gastheren ons mee voor een rondleiding over de site en de Lovell-controlekamer. In de controlekamer had die dag de prettig sarcastische man de leiding over de telescoop. Hij legde de bedieningspanelen uit de jaren '70 uit en liet ons door zijn -- kuch -- antieke verrekijker kijken.

Het bezoek was snel en omdat het al 17:00 uur was, moesten we terug naar de bus. Een snelle fotoshoot van Anthony, onze gastheren en ons als groep maakte er een eind aan.

Terug in Manchester liepen Pjotr en ik de volle 45 minuten naar huis om de stad te bekijken. In tegenstelling tot mijn eerste indruk was het veel mooier om door de kleine steegjes te lopen en rare, industrieel gethematiseerde cafés te zien. Thuis had een groep besloten om voor ons allemaal te koken. Falafel gevulde pitas met veel knoflooksaus bevielen ons allemaal.

Het laatste evenement van de avond was de tweede halve finale van het Eurovisiesongfestival. Vanuit één slaapkamer keken we en genoten we van de aanblik van verschrikkelijk slechte acts, afgewisseld door echt memorabele Eurovisie-eske meesterwerken. Laten we het beste hopen voor zaterdag.

Proost, Kees

Today started quietly. We were expected to gather at 09.50 in front of our house in Manchester. Of course, this was an easy task, taking into account an uncertainty margin of a few minutes.

From here the journey was set towards our last institute visit, The University of Sheffield, in Sheffield. Here, the plan was to visit the physics department that focuses on applied particle physics.

The journey commenced with a short bus trip to the station. On arrival, we had to wait a bit for the train, creating the perfect conditions for locating a cup of coffee. I certainly made use of these circumstances. In the meantime, we noticed someone hurling with great speed towards a soon-departing train. We excitingly watched this person sprinting down the stairs, but alas, a wasted effort, for the doors had closed right in front of him. You could see the disappointment.

After this spectacle, the train set off to Sheffield, a journey of about an hour. At about 11.45 we arrived at Sheffield Station, where we had slightly over an hour and a half of free time. We all decided to go to a large Sainsbury's to get some lunch, and then have a seat in a nearby park.

At 13.30 it was time to gather in front of the university building. Here, William did a small introduction about the institute. Once inside, we got an overview of all the research done there and some applications of cosmic rays, like moisture detection in farmland and muon tomography. We also received a tour of a shed with a water tank detector and a millikelvin cooling system for dark matter detection.

After a slight delay, at approximately 18.45, we got on a quite busy train torwards Manchester. At Manchester Oxford Station, we got off and a group of people (including myself) had the idea to eat in a pub a final time. After a first attempt at a BrewDog pub, which was sadly full, we went to a nearby Whetherspoons, which luckily wasn't full. Here we ended the day with a fine (and relatively cheap) meal and some drinks.

----

Vandaag begon rustig. Om 09.50 werd van ons verwacht dat we zouden verzamelen voor in de hal bij ons huisje in Manchester. Dit is vanzelfsprekend gelukt met een onzekerheid van een aantal minuten.

Vanaf hier vertrok de reis richting het laatste instituut, de universiteit van Sheffield, in Sheffield. Hier stond op de planning een bezoek aan de natuurkunde afdeling die gefocust is op toegepaste deeltjesfysica.

De reis begon met een kort ritje in de bus richting het station. Eenmaal hier moesten we even wachten op de trein, wat de perfecte omstandigheden creëerde voor het halen van een bakje koffie. Hier heb ik dan ook gebruik van gemaakt. In de tussentijd zagen we iemand met enorme haast op een trein afhollen die op het punt stond om te vertrekken. We keken vol spanning toe hoe deze persoon met een sprintje de trap afkwam. Helaas was de moeite tevergeefs, want de deur ging net voor zijn neus dicht. Je kon de teleurstelling zien.

Na dit spektakel begon de treinreis richting Sheffield, een rit van ongeveer een uur. Rond 11.45 arriveerden we bij Sheffield Station, waar we iets meer dan anderhalf uur vrije tijd hadden. We besloten om met z'n allen naar een grote Sainsbury's te gaan om lunch in te slaan, wat we daarna in een nabijgelegen parkje opgegeten hebben.

Om 13.30 was het tijd om te verzamelen voor het gebouw van de universiteit. Hier deed William zijn praatje over het instituut. Eenmaal binnen kregen we een overzicht van al het onderzoek en wat toepassingen van cosmic rays, zoals waterdetectie in landbouwgrond en muon tomografie. Verder kregen we nog een rondleiding van een schuurtje met een watertank detector en een millikelvin koelsysteem voor het detecteren van donkere materie.

Na een beetje uitloop zaten we rond 18.30 in een heel volle trein richting Manchester. We stapten uit bij Manchester Oxford Station en een aantal mensen (inclusief mijzelf) had het plan om voor de laatste keer in een pub wat te eten. Na eerst een BrewDog pub geprobeerd te hebben, die helaas vol zat, zijn we doorgelopen naar de dichtstbijzijnde Wetherspoons, die gelukkig niet vol zat. Hier sloten we de dag af met een prima (maar vooral relatief goedkope) maaltijd en wat drankjes.

Last real day, how quickly time goes by.

We had today to explore the city. We had breakfast in a Wetherspoon, after this Loes, Nienke and I went thrift shopping! There were incredibly many shops with nice things, but unfortunately really nothing in my size. There were also lots of ugly things, sometimes in my size.

After this, we went for a drink. Nienke had ordered a 'white chocolate matcha latte'. Sounds very tasty, isn't it. Not wanting to offend the lovely people at the café, the three of us ended up fighting with this drink.

After this, we briefly went to a mall for Loes. It was so ugly and so incredibly crowded, there was absolutely no vibe. After this, caught a bus to the cottage for dinner, cooked by the committee.

In the evening still watched the song contest! Everyone was praying that Israel would not win and oh how happy we were with Switzerland! Still a shame about the Netherlands :(

----

Laatste echte dag, wat gaat de tijd toch vliegensvlug.

We hadden vandaag om de stad te ontdekken. We ontbeten in een Wetherspoon, hierna gingen Loes, Nienke en ik thrift shoppen! Er waren ongelooflijk veel winkels met leuke dingen, maar helaas echt niks in mijn maat. Er waren ook heel veel lelijke dingen, soms wel in mijn maat.

Hierna gingen we wat drinken. Nienke had een "white chocolate matcha latte" besteld. Klinkt heel lekker, is het niet. Omdat we de lieve mensen van het cafeetje niet wilden beledigen hebben we uiteindelijk met zn drieën gevochten met dit drankje.

Hierna nog even kort naar een winkelcentrum gegaan voor Loes. Het was zo lelijk en zo ongelooflijk druk, het was absoluut geen vibe. Hierna een bus gepakt naar het huisje voor het avondeten, gekookt door de commissie.

In de avond nog het songfestival gekeken! Iedereen zat te bidden dat Israël niet zou winnen en o wat waren we blij met Zwitserland! Toch nog jammer van Nederland :(

After some very nice iced coffee, we took the turtle (Avanti) train to London. Here we had some time to grab dinner and say our goodbyes to our beloved pub Wetherspoons. We had grown quite attached to their food (and very cheap prices).

Then it was finally time to head to the Eurostar platform. Unfortunatly, they did not treat us as nicely as in Amsterdam; it almost felt like we were cattle to them. After a bad experience and going through customs, we had to wait a while before finally hopping on the Eurostar. This time was mostly spent chatting and looking for places to spend our last pounds. When we were finally sitting in the Eurostar, we found that place: the Eurostar restaurant offered smokey ciders.

While we enjoyed the last ciders on our trip, we spent hours playing BoomIt! and chatting. I also learned that it's not allowed to flush rubber ducks down Eurostar's drain and I am still wondering who tried to do that. We also said goodbye to Isa, Boaz, Marcel and Nino, who were getting picked up before Amsterdam.

Since the Eurostar was delayed, we missed our transfer to Nijmegen, which meant we had to wait an hour for the next train. In the mean time, Loes showed of her amazing dancemoves. Our group arrived around 2am in Nijmegen and after taking selfies, it was finally time to hit the hay! :)

Looking back now, it really was an unforgettable trip with loads of fun! We all learned so many new things about Physics and life in the UK. In a few weeks time, you can read all about it in our travel report.

Thank you for reading our travel blogs, and hopefully till next year!

P.S. If you are interested in organising the following studytrip, feel free e-mail us at smcr(at)science.ru.nl or approach any of the SMCR board or committee members.

---

Vandaag was onze laatste dag op studiereis! We begonnen de dag rond 09.45 met het schoonmaken van de gehuurde appartementen. Op dit punt waren we behoorlijk ervaren en functioneerden we als een goed geoliede machine. Dit betekende dat we eerder dan gepland naar Manchester Piccadilly konden gaan.

Na een heerlijke ijskoffie namen we de schildpadtrein (Avanti) naar Londen. Hier hadden we wat tijd om avond te eten en afscheid te nemen van onze geliefde pub Wetherspoons. We waren erg gehecht geraakt aan hun eten (en de goedkope prijzen).

Toen was het eindelijk tijd om naar het Eurostar platform te gaan. Helaas behandelden ze ons niet zo aardig als in Amsterdam; het voelde bijna alsof we vee voor ze waren. Na een slechte ervaring en door de douane te zijn gegaan, moesten we een poosje wachten voordat we eindelijk op de Eurostar konden stappen. Deze tijd werd vooral besteed aan kletsen en zoeken naar plekken om onze laatste ponden uit te geven. Toen we eindelijk in de Eurostar zaten, vonden we die plek: het Eurostar restaurant bood smokey ciders aan.

Terwijl we genoten van de laatste ciders van onze reis, brachten we uren door met het spelen van BoomIt! en nog meer kletsen. Ik heb ook geleerd dat je geen badeentje door de afvoer van de Eurostar mag spoelen, en ik vraag me nog steeds af wie dat geprobeerd heeft. We namen ook afscheid van Isa, Boaz, Marcel en Nino, die voor Amsterdam werden opgehaald.

Omdat de Eurostar vertraging had, misten we onze overstap naar Nijmegen, waardoor we een uur moesten wachten op de volgende trein. In de tussentijd liet Loes haar geweldige dancemoves zien. Onze groep kwam rond 2 uur 's nachts aan in Nijmegen en na het nemen van de laatste selfies was het eindelijk tijd om naar bed te gaan :)

Als ik er nu op terugkijk, was het echt een onvergetelijke reis met heel veel plezier! We hebben allemaal zoveel nieuwe dingen geleerd over Natuurkunde en het leven in het Verenigd Koninkrijk. Over een paar weken kun je er alles over lezen in ons reisverslag.

Bedankt voor het lezen van onze reisblogs, en hopelijk tot volgend jaar!

P.S. Als je geïnteresseerd bent in het organiseren van de volgende studiereis, stuur dan een e-mail naar smcr(at)science.ru.nl of benader een van de bestuurs- of commissieleden van SMCR.