It was a very long day. We gathered at 6.30 in the morning (Dutch time) to get on one of the first trains to Schiphol. It was very nice to see there were some people who came to see us off, no matter the time. Pieter gave a nice speech, all dressed up, and handed over the Marie flag to signal the official start of our study trip.

And then the long journey began. First by train, then by plane and finally by car we arrived at our hotel.The moment we entered the plane, it was pretty clear our airline was Indian instead of Dutch. This is because it must have been at least 30 degrees in there. Fun fact: most Indian-looking passengers were in winter coats or wrapped in blankets. We just used the airconditioning.Apart from the temperature, the plane was pretty fancy. Everyone had their own tv-screen at the back of the next chair, got headphones, and could chose a movie, music album or even some games. The food also seemed pretty Indian to me, though it was still airplane food, so I'm not sure. The dessert, however, was pretty clear: ice cream!

By the time we were landing, we had already seen a colourful sunset above the clouds, so all we could see of Delhi were little lights. Even after we left the airport we couldn't see very much of the city. There was a nice temple that was illuminated, but otherwise it was pretty dark.

Somewhere in the reader I read that Indians don't follow rules as precisely as Dutch people do, and this was very clear in traffic. It seems like the person who can force the other to slow down has priority, changes in direction are signalled by honking and lanes don't mean anything. But there were no accidents, so I guess the drivers know what they are doing - even if it doesn't look like it.

So after almost being scared to death several times in the car, we arrived at the hotel. And by now it's time to start exploring the city before we leave for Agra tonight!

In these three days we have also encountered some special Indian behaviour. In the train back to Delhi, we sat next to some soldiers who where going to defend the border with Pakistan (the Indian interpretation of the border of course). They where very friendly and interested in us. I'd say that they offered us some food and alcohol, but that is not the right way to describe it. It was more like they forced us to eat their food and drink with them (``You six need to finish that bag of nuts, before we arrive in New Delhi!'' By the way, we failed, there were still nuts left when leaving the train) Very generous, but very strange. Saying ``no'' was not helping.

Another strange event happened today when buying lunch in a supermarket. After paying, Alexander saw that there was a mistake on the receipt and that he had payed about 800 rupees (10 euro) too much (He had payed 1100 rupees instead of 300). They were very friendly at the consumer service, but it took a very very long time to get the money back. First they needed to make many photos and copies of the faulty receipt, then they passed it on to about 10 other people, who went away with it, coming back some minutes later. There were multiple checks on what Alexander had bought and how much that should cost. But eventually, after 20 minutes (which seemed like an hour), Alexander got his money back. Luckily there was air conditioning inside.

Tomorrow we are getting up early to go visit our first institutes, so I'am going to bed now.

We got out at Haus Kahz station and found ourselves walking through the burning Delhi sun on the slightly improvised sidewalk of one of the many busy streets. Seeing construction work being done on the pavements by people in regular clothes was quite an experience. After continuous sweating during the little wait at the security station - what coincided with our first moment of contact with Indian eduroam - we were guided into IIT where we were showed around the clean rooms of the Nano Structures Facility and were given a look at some of their research subjects such as fuel cells or scanning probe microscopy.

After we surprised the head of the facility at the end of the visit by describing our way of transportation (I don't know wether he was shocked by us walking in general, or with us walking in this weather), we received a guided exit towards the metro station by a scientific staff member (who then had to walk all the way back to IIT again).

Back at the hotel I did not only find Stefan still (or hopefully again) sitting on the toilet, but we also quickly gathered our suitcases and hopped into our shuttle buses to conquer Delhi traffic one last time towards the airport. After check-in I went for a quick meal at McDonald's (I myself had a MacMajahara Veg, which is the Hinduism approved version of the Big Mac basically, with a corn and cheese based burger) before heading to the boarding gate. Luckily Peter got some precious time photographing planes before all out of nowhere a dusty fog covered the airport, luckily not affecting our flight's departure time.

After a bumpy ride the plane touched down in Calcutta, the second destination of this study trip. At the airport, government vans (yes, really) were waiting to take us to our hotel. After checking in, our hopes of being able to quickly fall asleep were somewhat crushed by the slightly unpleasant state of the rooms (I will spare you the pictures). So Stefan and I decided it was time to take out the mosquito net and duct tape for the first time this trip to give ourselves a slightly better feeling for the upcoming night. I guess it worked as Stefan, who luckily feels better, is sleeping already as I'm typing this. I can't blame him, for the first time this trip I feel quite tired as we and can't wait to get some sleep on this uncomfortably hard bed.

Cheerios,

Willie

We arrived at the gate of VECC, where we were escorted to passport control by armed soldiers. Did I mention VECC is engaged in contract with the Department of Atomic Energy? After signing several forms, making an eye scan and handing over all cell phones and cameras we went to a conference hall, hence the lack of pictures. There was no question whether the air conditioning worked. Compared to the outside, the hall felt like the inside of a refrigerator. We were handed some tea (without sugar) and the director himself welcomed us to the institute. He gave us a showy golden plate, and I found myself wondering how it would look in between beer bottles and second hand couches in our canteen back in Nijmegen. I don't think we had felt this welcome at the other institutes. The director told us about the institutes' highlights, the variable energy cyclotron from 1969 and the superconducting cyclotron currently under construction. The VECC had two presentations planned about research done at the institute. One about experimental nuclear physics and one about high energy physics. Originally, the committee also wanted to go to VECC's neighbor: the Saha Institute of Nuclear Physics (SINP), but they denied access to us. Therefore VECC arranged a talk with a faculty member representing SINP. The SINP turns out to do pretty deep theoretical research such as string theory research.

In the mean time we all got quite hungry and just in time we were taken to the guest house where they prepared an entire buffet for us. The food was really good and even included white bread and boiled egg for the students who had seen enough Indian food. There were also sugared cheesy balls which I personally didn't like and purple mousse which I didn't even try. The people from VECC joined us for lunch which allowed for more casual conversation. They were really nice and seemed genuinely interested.

After two more talks we finally got to see the cyclotrons. We split into two groups and visited the ion beam faculty, the K130 variable energy cyclotron and the construction of the K500 superconducting cyclotron or photon multiplicity detector. Luckily for us, the K130 was out of order for a few days so we could take a look around the cyclotron building from 1969. The control room still looked the same as it did in those days, but they replaced the manual controls by computers. The construction of the K500 started in 2004. The cyclotron goes 10 m under ground and 10 m above. It is cooled using helium and liquid nitrogen, which are both stored in tanks after cooling to be used again. //

Overall VECC was definitely one of the nicer institutes we have seen. After giving the tiny wooden shoes and the group picture to the directors we left for the hotel. We couldn't leave Kolkata without seeing the Victoria Memorial, especially when it was so close to the hotel, so we drove past the building with our cars on our way back.

The flight took us a comfortable two and a half hours. We came prepared for a barely edible Jet Airways meal and a turbulent descent and were not disappointed. Instantly we noticed the more moderate climate of Bengaluru when driving in the taxis on our way to the Palladium hotel. The first impression of Bengaluru was quite pleasant, with less honking on the streats and sidewalks that could be crossed without soaking your shoes in some kind of slush of plastic, rotting fruit and curry leftovers from March. This could only be trumped by our hotel, of which the luxurious rooms made us feel like the gods and godesses in the comics of the Kolkata Airport bookshop. Arriving at about 14:00 we had three free hours for relaxing at the hotel and exploring the city, before meeting again at 17:00 for dinner with the group as a whole.
Some of us went to explore our surroundings and have a bite to eat. All the cities we visit have their own distinct cultures, and of course there is no better way to experience those than by eating all their food. After a short stop at a local alternative for a shopping mall (in a small, narrow basement) we got directions to a little fastfood place were they would have local specialties. It turned out to be a self service restaurant, and in order to place our orders we had to wrestle ourselves to the cash register, only to then turn around and wrestle ourselves to the kitchen to hand over our receipts. Proper queuing is clearly not part of any of the culture. But it was all worth it, because the food was indeed great, especially the Masala Dosa.

In the evening everyone gathered to have our second dinner with the entire group. We took the metro to god-knows-where in the city and arrived at Brewpub Toit, a suprisingly non-Indian, very western restaurant. The menu did not have a single curry on it, but instead there were burgers, pastas and pizzas. Not unimportantly they had some very good selfbrews on tap, and beer has not been easy to come by here. It was also the first place where i've heard european/american music here. We had a good time, and Steeman even took a very rare selfie. After that most of us went back to the hotel for a good nights rest, with the knowledge that we could finally sleep in tomorrow.

Greetjes home,
Stefan & Bart

The next morning a visit to the ISRO satellite center was planned but was canceled giving us time to catch some sleep. Not to much tho since breakfast was only served until 10:00 and we had to gather at 11:15. We then went on a one and a half hour bus drive to an institute called CREST which is part of the Indian institute for astronomy. Their we listened to a talk about the institute and the telescope in the Himalayas that it operates. Afterwards we got to visit a (class 1000) clean room. Which was the most exciting part of the visit because we had to get all dressed up in special suites to enter. ////

On the ride back home we got stuck in traffic jam which turned out to be caused by rallying political parties. The jam was so bad that some of us got out of our bus and took a metro. Eventually we all arrived back at the hotel.

After the first two talks, they showed us the radio antennas. The radio antenas are located in a field in a T shape where the long arm is about 2.5 km and the short arm about 1 km. Roughly every 7 to 10 meters you can find an antenna that is a few meters wide and high. The setup is huge and it takes a while to see it entierly.

A good way to enjoy a bit of the sun.

After the field visit we got lunch from the institute. It was served in a small pagoda where there was just enough space for everybody, but it all fitted. Five minutes after we sat down for lunch, the weather changed to heavy rain! The nice open pagoda led us all to flock in the middle to prevent us from getting wet. That didn't work out that well. Some of us even wore a poncho.

After lunch we enjoyed another 3 talks. This time about the technical details of signal processing of the antenna and one from a PhD student who is also working on the coronal mass ejections. The last talk of the day was an extra talk from the Raman Research Insitute that also has a office on the Gauribidanur campus. He told us about their quest to get information about the cosmic dawn and about some exciting measurements they will do in the upcoming weekend to confirm a recent nature paper concerning the origin of the universe. He was however skeptical about the possibillity of reproducing them. We will see.

After a 3 hour bus ride back to Bengaluru, where even the ambulances are stuck in traffic, dinner and Bengaluru nightlife is waiting for us! See you tomorrow!

After our encounter with the snake we headed off to see the impressive state office buildings and the 27-feet high bronze statue of a meditating Mahatama Gandhi in its gardens. On our way, four wild cows appeared from a busy road. They ran past us on their way to the park and started jumping around once they reached a small field. We have no idea were they came from, but they were the happiest cows we have seen in India this far.

Our next destination was Tipu Sultan's Summer Palace. Peter decided to go his own way and visit the HAL Heritage Centre and Aerospace Museum. Not that bad of a choice as the palace left us little impressed. We also had to say goodbye to Bart, because he did not feel that well.

The afternoon had started and it was time to find some place for lunch. Most restaurants seemed to be closed however, which might had something to do with the elections of the Bengaluru region taking place that day. After half an hour we found a sign that was one of the prettiest sights of the whole study trip. It had a red background and three large white letters: KFC. Some non-Indian food was very nice to have for a change. With our tummies full we visited the Big Bull temple. The name says it all, inside of the temple one will find a huge statue of a bull. It's big.

We already encountered doves, snakes, wild cows and a bull of stone... When it comes to wildlife India seems to be one big zoo. Another proof was when we found ourselves underneath trees crowded with large bats. The locals thought that our amazement was quite funny. They seldomly seem to shy away from laughing at our white-ass behaviour and by now we were used to it.

The last stop for Bartje, Inge, Alexander and me was Lalbagh Park. Jeremy and Mina also joined us, but they would visit the ISKCON temple afterwards as they also would visit Mysore the day after. We strolled around for two hours in this beautiful park. This park had some interesting wildlife as well. Aside from the monkeys we already had seen numerous times (but never get boring to watch), we also saw some centipedes and even three small iguanas fighting in a tree. The park was also home to one of the famous Bengaluru watchtowers from which there was an amazing view over the city.

My Sunday was even more laid-back. It started off at the ISKCON temple with Danny, Inge, Alex and Bart. ISKCON is an abbreviation of International Society for Krishna Consciousness. The interior of the temple was probably the nicest we had seen in all of India, with a large golden structure and amazing paintings in the ceiling. However, we found ourselves in some kind of Krishna Disneyworld, after visiting the temple, we had to walk through merchandise for what felt like half an hour. This turned out to be for the funding of the completion of the theme park by a yet-to-be-built Sky Temple, which would reach like forty meters high and even has a sky lounge for viewing the city.

Next stop was the Big Bazaar (supermarkt) where we bought lunch and enough masala spices for a year. Alex and I went to the Sancha Tea Boutique. We were in quite an expensive neighbourhood, as we walked past a Lamborghini shop and a pale-skinned woman taking her dog for a walk (you really don't see that often in India). Inside the store we found all kinds of expensive and less expensive teas as well as a wild Willie (it was just a normal Willie, but we did not expect him). Later on, I also encountered Danny. After trying and buying some nice Indian tea, which was weird enough sold by two Chinese ladies to mostly other Chinese visitors, I left to see the Industry and Technology Museum. The entry fee was only 50 rupees (60 eurocent) and inside it was really crowded. The whole museum was set up in an interactive way with a lot of little experiments aimed at starting interest in science in kids. It seemed to be very effective as kids were running all over the place pressing buttons and pulling levers. I found it really nice to see a place where people can get introduced to science for such a small price, but even more so that it really sparked the enthusiasm of the hundreds of visitors inside.

This seems like a good point to stop my writing, also I get the feeling that Willie wants to go to sleep. Tomorrow we have our last institute visit before we leave this exciting country for our beloved Nijmegen, which we are all looking forward to see again.

Lieve Marieërs,

Afgelopen zaterdagnacht is er een einde gekomen aan het bestuursjaar van het 49e bestuur van Marie Curie. Zij hebben het stokje doorgeven aan ons als 50e bestuur. Graag bedanken we ze voor hun inzet dit jaar waarin ze ondanks de coronacrisis en de lockdowns toch voor alle leden een ontzettend leuk jaar neer hebben weten te zetten. In het bijzonder willen we ze nog bedanken voor hun harde werk voor de statutenwijzigingen.

Over drie weken gaat de introductieweek van start. Wij kijken erg uit naar het verwelkomen van de nieuwe eerstejaars en de start van een leerzaam en gezellig jaar. Hopelijk een jaar waarin we elkaar weer veel kunnen zien in de collegezalen en jullie 'BESTUUUUR' kunnen roepen in het nieuwe (tijdelijke?) Zuid zodat wij aan komen sprinten met nieuwe versnaperingen.

Nog een fijne vakantie en tot snel!

Heel veel liefs,
Het 50ste bestuur

Liefs,
Het Bestuur

Hé jij daar! Naar jou zijn we op zoek!

Ondertussen is het bestuursinteressemoment al even geleden maar ook als je er niet bij was, is dit bericht voor jou.

We zijn op zoek naar leden die volgend jaar bestuur willen doen. Heb je hier interesse in, neem dan vooral contact op met een van ons zodat we een meeloopmomentje met je kunnen inplannen! Hier kun je meer te weten komen over een bepaalde functie en over wat besturen precies inhoudt. Ook mag je altijd contact met ons opnemen als je vragen hebt!

Lijkt het je leuk om volgend (lustrum)jaar bestuur te doen? Stuur dan een kort mailtje (geen sollicitatie/motivatiebrief) naar vóór 15 april en dan plannen we een gesprekje met je in!

Liefs,
Het Bestuur

Lieve Mariërs,

Afgelopen zondag heeft de bestuurswissel plaatsgevonden, waarbij wij het bestuursstokje hebben mogen overnemen van het 50ste bestuur. Wij willen ze graag heel erg bedanken voor het afgelopen jaar, waarin zij grote stappen hebben gezet om de vereniging te verbeteren, zoals het aanstellen van de Sustainabilicie en het vernieuwen van het huishoudelijk regelement.

Zelf hebben wij heel erg veel zin in het volgende jaar. We hopen jullie allemaal veel te kunnen zien in de nieuwe Zuidkantine en jullie weer regelmatig op activiteiten te mogen verwelkomen!

Nog veel plezier met jullie vakantie en hopelijk tot snel!

Veel liefs,
Het 51e bestuur

Lieve Mariër,

Ben jij op het bestuursinteressemoment helemaal enthousiast geworden om het bestuur in te gaan? Of kon je er helaas niet bij zijn, maar heb je er wel interesse in? Schroom dan niet om al je vragen te stellen en je aan te melden voor het bestuur! Je kan ons bereiken op bestuur@marie-curie.nl of via de emailadressen op de MarieSite. Ook kan je ons altijd aanspreken wanneer je ons ziet. Als je een keertje wil meelopen met iemand, kan dat ook altijd en hoef je alleen maar even een berichtje te sturen. Als je al zeker weet dat je bestuur wil worden, kan je dit mailen naar bestuur@marie-curie.nl. De aanmelddeadline is 10 april!

Liefs,
Het bestuur

English follows Dutch

Vanaf 26 april is een groep enthousiaste natuurkundestudenten op smcr-studiereis naar Scandinavië. Ze zijn te volgen via hun (dagelijkse) blog op https://marie-curie.nl/blog/5.

From April 26, a group of enthousiastic physics students will be visiting Scandinavia for a study trip. Do you want to stay informed about what they see, learn and do? Then vist their (daily) blog at https://marie-curie.nl/blog/5.

English follows Dutch

Binnenkort wordt het jaarlijkse symposium van Marie Curie weer georganiseerd, met deze keer als thema sterrenkunde! Er staan verschillende praatjes op het programma, met onderwerpen variërend van metingen aan neutrino's tot aan astrochemie van ijsvorming in de ruimte. Het symposium is toegankelijk voor iedereen, van eerstejaars bachelorstudenten tot promovendi en docenten. Er zal natuurlijk ook gratis lunch zijn en een borrel achteraf. Dit allemaal gaat gebeuren op vrijdag 8 maart van 11:00 - 16:45 in HG00.307.

Als je het symposium wilt bijwonen (en wilt bijdragen aan hoe goed wij in kunnen schatten hoe veel lunch er nodig is), schrijf je dan nu in via de website . Bij het inschrijven wordt ook om je NNV nummer gevraagd, hiermee krijgen wij subsidie voor het symposium. Tweedejaars kunnen een jaar gratis lid worden van de NNV, kijk hiervoor op de website van de NNV!

Hopelijk tot bij het symposium en met sterrenkundige groetjes,
De Symposiumcie

English:

Marie Curie's annual symposium will be held again soon, this time on the theme of astronomy! Several talks are scheduled, with topics ranging from measurements of neutrinos to the astrochemistry of ice formation in space. The symposium is open to everyone, from first-year students to PhD students and staff. There will, of course, be free lunch and a 'borrel' afterwards. This will all happen on Friday the 8th of March, from 11:00 - 16:45 in HG00.307.

If you want to attend the symposium (and contribute to how well we can estimate how much lunch is needed), register now via the website. When you register, you will also be asked for your NNV number, which is how we get extra funding for the symposium.

Hope to see you at the symposium and with astronomical love,The Symposium committee

English follows Dutch

Op vrijdag 15 maart organiseert SPiN (Studenten Physica in Nederland) de landelijke MasterDag voor alle studenten die natuurkunde of astronomie studeren en graag een master willen volgen na hun bachelor. Op de MasterDag maakt je kennis met vele verschillende opleidingen die je na de bachelor natuurkunde of astronomie kan volgen. Inschrijven is gratis en kan via de website. Op de dag zelf kan je rond de informatiemarkt lopen en praten met verschillende opleidingen. De MasterDag zal dit jaar worden georganiseerd in Enschede (Drienerlolaan 5, 7522 NB Enschede). Deze begint om 14:00 en duurt tot 18:00 met een borrel na.

Je kunt heel veel opleidingen van Nederland bezoeken op één locatie zodat je niet het hele land hoeft rond te reizen. Een overzicht met deelnemende opleidingen met bijbehorende omschrijving is te vinden op de website.

Groetjes en tot dan,
De MasterDag-commissie

English:

On Friday, March 15, SPiN (Students Physics in the Netherlands) is organising the national MasterDay for all students who study physics or astronomy and want to pursue a master's degree after their bachelor's. At the MasterDay you will be introduced to many different study programmes which you can do after your bachelor physics or astronomy. Registration is free and can be done via the website. On the day itself, you can walk around the information market and talk with various study programmes. This year the MasterDay will be organised in Enschede (Drienerlolaan 5, 7522 NB Enschede). It starts at 2:00 PM and lasts until 6:00 PM, with a drink afterwards.

You can visit a lot of study programmes in the Netherlands in one location, this means that you won't have to travel all around the Netherlands. An overview of participating study programmes and their descriptions can be found on the website.

Greetings and see you then,
The MasterDay committee

English follows Dutch

Het Radboud studententeam PR4space lanceert begin maart een van hun experimenten op een studentenraket van de ESA. Hun experiment heeft 2 doelen: het detecteren van kosmische deeltjes met een zelf ontwikkelde detector en het bijhouden van de positie van de raket, nauwkeuriger dan tot nu toe met GPS mogelijk was. Voor dit doel hebben ze een systeem ontwikkeld wat de positionering doet door middel van radio-interferometrie, dezelfde techniek waarmee de EHT foto's van zwarte gaten maakt.

De raket die begin maart vanuit Zweden gelanceerd zal worden zal een bekende gast hebben. Marie werkt namelijk samen met PR4space, waardoor het Marie logo prominent op een van de PCB's van PR4 staat. PCB's zijn de groene platen die je in computers kunt vinden. De PCB waar het marie logo op staat is de power supply voor het experiment. Deze gaat mee op de raket en zal tijdens de vlucht de stroom leveren die het experiment laat werken.

Het PR4 team houdt 1 maart in de pauze ook een praatje hierover voor geïnteresseerden.

English:

The Radboud student team PR4space will launch one of their experiments on an ESA student rocket in early March. Their experiment has two goals: detecting cosmic particles with a detector they developed themselves and tracking the rocket's position more accurately than has been possible so far with GPS. For this purpose, they have developed a system which does the positioning by radio interferometry, the same technique the EHT uses to take pictures of black holes.

The rocket that will be launched from Sweden in early March will have a familiar guest. Marie is working with PR4space, so the Marie logo will be prominently displayed on one of PR4's PCBs! PCBs are the green boards found in computers. The PCB bearing the Marie logo is the power supply for the experiment. It will travel with the rocket and will provide the power during the flight that makes the experiment work.

The PR4 team will also hold a talk on this during the break on 1 March for those interested.

Lieve Marieër,

Ben jij op het bestuursinteressemoment helemaal enthousiast geworden om het bestuur in te gaan? Of kon je er helaas niet bij zijn, maar heb je er wel interesse in? Schroom dan niet om al je vragen te stellen en je aan te melden voor het bestuur! Je kan ons bereiken op bestuur@marie-curie.nl of via de emailadressen op de MarieSite. Ook kan je ons altijd aanspreken wanneer je ons ziet. Als je een keertje wil meelopen met iemand, kan dat ook altijd en hoef je alleen maar even een berichtje te sturen. Als je al zeker weet dat je bestuur wil worden, kan je dit mailen naar bestuur@marie-curie.nl. De aanmelddeadline is 24 maart!

Liefs,
Het bestuur

English follows Dutch

Vanaf 24 april is een groep enthousiaste natuurkundestudenten op smcr-studiereis naar het Verenigd Koninkrijk. Ze zijn te volgen via hun (dagelijkse) blog op https://marie-curie.nl/blog/6.

From April 24, a group of enthousiastic physics students will be visiting the United Kingdom for a study trip. Do you want to stay informed about what they see, learn and do? Then vist their (daily) blog at https://marie-curie.nl/blog/6.

Vanavond eindigt ons bestuursjaar en zullen wij het stokje doorgeven aan het 53e bestuur. Het was een geweldig jaar en wij zijn dankbaar dat wij bestuur hebben mogen zijn van deze prachtvereniging. We wensen onze kandies heel veel succes en plezier komend jaar en hopen dat zij net zo'n leuk jaar zullen hebben als wij.

Heel veel liefs,
Joep, Anna, Anne, Wessel, Nienke en Irene,
Het 52e bestuur van Marie Curie

Liefs,
Het 53e bestuur,
Ruud, Sofie, Nico, Janne, Timo en Faas

Anastacia Peters
Commissaris Website & Archief | SP!N

English follows Dutch

Vanaf 22 april is een groep enthousiaste natuurkundestudenten op smcr-studiereis naar Zuid-Korea. Ze zijn te volgen via hun (dagelijkse) blog of op Instagram.

From April 22, a group of enthousiastic physics students will be visiting South Korea for the smcr study trip. You can follow them on their (daily) blog or on Instagram.

XOXOXO
De Tamagotcie

Gelukkig was er toevallig op deze plek een parkeerplaats. Na een pauze (en een bezoek aan de speeltuin) hebben ze de fietsen hier neergezet en zijn ze te voet verder gegaan. Na een lange beklimming kwamen ze uiteindelijk uit bij een grote tori waar een weg onder door liep. Daar werd even gestopt bij een informatiecentrum. Hier stond, zoals nu wel te verwachten valt, een vending machine. Dit keer met allemaal verschillende dranken. Ilija liet een hete koffie maken waarna Joost een soort hete fristi bestelde. Wat bleek was dat Ilija nog niet zijn koffie uit het apparaat had gehaald. De machine duwde daarom een nieuwe bekker in de gevulde beker met koffie en begon deze vervolgens te vullen met warme fristi. Nadat deze stroom aan fristi was gestopt, moesten de bekers nog uit het wasmachineachtige vak worden gehaald. De bekertjes zaten echter vast omdat het drijvende bekertje met fristi omhoog werd geduwd. Er zat dus niet anders op dan dan de bekertjes in elkaar te drukken waarbij de fristi en koffie alle kanten op overliepen. Het resultaat was een heerlijk bekertje hete koffie met fristi smaak.

Na dit plakkerige intermezzo en enkele stempels, blijkbaar kan je bij veel toeristische plekken in Japan stempels krijgen die je vervolgens kan verzamelen, werd de bergbeklimming doorgezet. We kwamen aan in een dorpje met een trap die leidde naar de Tsukubasan shrine. Dit was een heel grote oude tempel.

Met een deel van de groep nog bezweet van de tocht was het tijd voor de volgende fietstocht. Dit keer gingen we met de hele groep naar JAXA, de ruimtevaartorganisatie van Japan. Na rond gekeken te hebben in de space dome, een soort tentoonstelling over de ruimtevaart, en de giftshop was het tijd voor het hoofdprogramma. Eerst kregen we een inleidend filmpje te zien over de organisatie. Vervolgens werden we met de bus afgezet bij het astronautentrainingscentrum en de controlekamer. Na de rondleiding kwamen we weer terug in het gebouw waar we waren begonnen en kregen we nog een college over sterrenkunde in de ruimte en specifiek door gebruik te maken van r"ontgenstraling.

Toen de magen gevuld waren, stond er voor sommige mensen nog een interessante ervaring te wachten. Een groep kwam in gesprek met drie Japanse vrouwen die graag met de groep naar een boeddhistische tempel wilden gaan. Na wat normale vragen begonnen de vragen steeds vreemder te worden. Ook belden de vrouwen andere mensen op. Dit begon toch enigszins verdacht te worden. Gelukkig wist de groep zich eruit te praten en kwam iedereen weer veilig thuis.

Al met al was het weer een memorabele dag met meerdere hoogtepunten.

Na een uurtje rijden arriveerden we in Tokai, waar een serieuze security check volgde omdat J-PARC op hetzelfde terrein ligt als de Japanse organisatie voor nucleaire energie. Ons eerste bezoek was aan het lab voor Materials and Life Sciences. Voordat we de experiment hall mochten betreden moesten we onze eigen schoenen omruilen voor speciale lab schoenen. Dit leidde tot een explosie van geuren toen iedereen zijn schoenen wisselde. Een van de organisatoren werd dit iets te veel, waardoor ze vroegtijdig de hal moest verlaten. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed met haar.

Het tweede bezoek was aan T2K, het neutrino experiment. Basically een grote diepe kuil met een detector er in, gaaf om te zien! Hier moest iedereen een helm op, ondanks dat we met een groep analytisch geschoolde studenten waren was het toch niet voor iedereen even makkelijk om deze goed op te zetten.

Hierna gingen we weer terug naar de campus van KEK in Tsukuba (waar we ook logeren). Na een lekkere lunch en voor sommigen van ons een benodigd kopje koffie, gingen we door met het tweede deel van de dag; een bezoek aan de faciliteiten van KEK.

Als eerste brachten we een bezoek aan de ILC een prototype van een lineaire versneller. We konden helemaal langs de versneller lopen, wat soms lastig was voor de langere mensen onder ons, en kregen uitleg over de werking van de verschillende onderdelen.

Hierna gingen we door naar Belle II, de detector waarmee KEK zoekt naar nieuwe, nog onbekende, fysica. Helaas was de detector vrij compact waardoor we niet zoveel konden zien, maar toch was het een indrukwekkend geheel.

Als laatste brachten we een bezoekje aan de low temperature facility, een hal waar ze werken met supergeleidende magneten, die onder andere gebruikt gaan worden bij CERN. Tijdens dit laatste bezoek was iedereen vrij moe, het was al met al toch een lange dag, gelukkig was de guide van dit laatste onderdeel zo enthousiast over zijn werk dat hij ons er allemaal doorheen heeft gesleept. Arrigato!

Hierna was het tijd om lekker wat te gaan eten en te relaxen, best wel nodig na zo'n vol dagje. Morgen staat een drie uur durende reis naar Tokio op de planning (yay!), tijd om het Japanse OV eens goed te verkennen en te kijken hoe het in Tokio is. Sayonara!

Hoe langer we onderweg waren, hoe meer het uitzicht begon te lijken op een echte grote stad. Nadat we eindelijk klaar waren met treinreizen konden we eindelijk ervaren hoe het was om in Tokio te zijn. We moesten natuurlijk wel direct doorlopen om op tijd bij het instituut te zijn. We kwamen rond half 3 aan bij RIKEN, het instituut dat we vandaag gingen bezoeken.
Net zoals bij J-PARC en KEK kregen we ook hier weer een tasje met spullen van het instituut. RIKEN doet onderzoek naar materiaaleigenschappen met als doel nieuwe technologie te ontwikkelen om energie te verduurzamen. Na een kort introductiepraatje werden we in drie groepjes rondgeleid om een deel van de apparatuur die ze bij RIKEN hebben te bekijken. Voor velen was deze experimentele kant van de natuurkunde iets dat ze nog niet vaak hadden gezien. In het laatste uur werden we rondgeleid door een ander gebouw. Hier kregen we onder andere door een Nederlander die bij RIKEN werkt te horen hoe ze een supercomputer proberen te ontwikkelen.

Toen het bezoek voorbij was konden we naar ons hostel om eindelijk onze koffers weg te zetten. Helaas lieten we bij onze eerste treinrit al twee reizigers achter. Gelukkig wisten ze waar ze heen moesten en konden we bij elkaar komen op onze overstaphalte. De tweede treinrit ging ook niet volledig zonder problemen, omdat we hier te maken kregen met de drukte van treinen in Tokio. Naast de constante verdrukking, was er ook nog de angst dat het bij je uitstaphalte te druk was om er uit te kunnen komen. Gelukkig bleek dit uiteindelijk geen probleem te zijn.
Rond half 8 kwamen we aan bij het hostel. Tussen sommige kamers miste een deel van de muur, wat bij nader inzien de inrichting eigenlijk een stuk gezelliger maakte. De kamers bleken uiteindelijk iets kleiner dan verwacht, maar dit werd meer dan goed gemaakt door het geweldige uitzicht dat we hebben vanaf onze 9e etage.

Na alles neergezet te hebben, ging iedereen snel op stap om al iets van de stad te zien, maar vooral om te gaan eten. Zelf kwam ik terecht in een echt Japans restaurant met lage tafels waar je op kussens aan moest zitten. Om de ervaring compleet te maken was er ook niemand die ons kon helpen met een woordje Engels. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar een paar biertjes te bestellen en na een tijdje kwam er eten dat we zelf boven kolen moesten klaarmaken. Met een gevulde maag kon iedereen weer verder om nog snel wat ontbijt te halen voor morgenochtend. In het hostel konden mensen bijkomen van een lange reisdag.

We mochten de kerk bekijken, maar wel pas nadat we onze handen en mond gereinigd hadden. In de kerk stond een soort beeld van een man op een wereldbol, en er waren mensen aan het bidden. Wat het verhaal erachter was begrepen we niet helemaal maar er wat iets met een god en zijn zoon. Op sommige plekken moesten we buigen voor deze God, dus deden we dit uit beleefdheid maar.

Verder op het terrein werden we nog langs een wensenboom, een schattig konijnenhok en enkele bonsai boompjes geleid. Iedereen was op zijn Japans hartstikke aardig, en helaas moesten we na een leuke groepsfoto alweer terug naar het instituut.

Klinkt bovenstaand avontuur een beetje shady? We schoven het af op 'rare Japanse religie', maar later in de trein terug ging Julian toch maar even kijken waar we geweest waren. Wat bleek? We waren bij een soort cult/sekte beland! Gelukkig was het een hele lieve cult, en hebben we veilig de universiteit weer bereikt.

Op de universiteit kregen we weer veel te zien en te horen: onderzoeken naar planten die doorzichtig gemaakt worden om ze te bestuderen, algen met een pH waarde van 2, cold rooms voor het bestuderen van materialen, ze hadden het allemaal. Ook wel grappig, de rivier waar de universiteit aan lag was een project van een Nederlander op het einde van de 20e eeuw! Hierna hebben we de free electron laser bezocht, dit was een soort FELIX maar dan minder impressive, veel meer is daar niet over te zeggen. Het laatste instituut was wel weer interessant (ondergetekende is licht biased) en ging over de vele toepassingen van zogenaamde fotocatalysatoren. Deze varieerden van het splitsen van water voor waterstofproductie tot self cleaning materials en toepassingen voor luchtzuivering! Dit was een mooi voorbeeld van hoe onderzoek daadwerkelijk een grote impact kan hebben op society.

Na het plasma gezien te hebben hadden we een kleine lunchpauze met de professoren die ons begeleidde. Daarna was het tijd voor het golvenbad, ook wel bekend als het 'Large-scale Water Tank Experiment Laboratory. Hier werden zelfgemaakte golven gebruikt om onderzoek te doen naar water en oceanen. Verschillende modellen van bijvoorbeeld stranden en andere kustlijnen konden gebruikt worden voor het simuleren van echte scenario's. Ook hier werd even enthousiast gepraat als voorheen. Je kon zien hoe prefect sinus-vormige golven werden gemaakt. Maar zelfs driehoekige golven konden gemaakt worden!

Na het golvenbad te hebben gezien, gingen we door naar het Advanced Materials Science Center. Hier waren indrukwekkende machines te zien die hele speciale materialen konden maken. Dit project was professor Arata's eigen werk wat hij over de jaren heen heeft opgebouwd. Het was ook heel indrukwekkend om te zien hoe hij live met een STM op stukje van een harde schijf kon inzoomen tot in de orde van tientallen nanometers.

Dit was de laatste afdeling en we kregen nog een kort afsluitend praatje. Hierin vertelde professor Arata, die overigens ook fan bleek te zijn van Marie, dat hij ergens in Augustus het Radboud zou gaan bezoeken. Nu gaan we misschien met hem naar de Pannenkoekenboot, dus hopelijk is dit verhaal nog niet afgerond!

Nadat we van de universiteit zijn vertrokken, gingen we ons klaarmaken voor een avond in Tokyo. Na gegeten te hebben, besloot een groot deel van ons naar Akihabara te gaan, de grote Anime en Game wijk van middenin Tokyo. Er waren heel veel indrukwekkende arcades met veel verschillende games en grote hoge gebouwen tot aan de deur gevuld met allerlei anime en manga artikelen. Zelfs een paar natuurkundigen durfde een poging te wagen op de dansvloer in een van de vele arcades. Natuurlijk waren de ervaren Japanners direct naast ons absolute grootmeesters vergeleken met de natuurkundigen die soms nog moeite hadden met één enkele stap.

Een aantal andere mensen is vandaag langs een licht museum geweest en dat zag er op de fotos ook heel mooi uit, dus dat is misschien iets om later nog heen te gaan.
De rest van de avond word voor mij een beetje saai. Vooral uitrusten van alle instituten, zodat ik de rest van de vrije dagen veel van het land kan zien.
Oyasumi!

Als laatste wilde we nog allemaal naar een arcade om lekker te dansen met de Dancerush Stardom. Ik dacht dat ik hier beter in was maar ik het is moeilijker dan je denkt! Met alleen eendimensionale positie voor je linker en rechtervoet is het moeilijk om te bedenken wat de dans is. Zo kwamen we er pas na twee keer achter dat een bepaald patroon de running man was. Om de dag af te sluiten waren we nog even naar de 18+ (porno) afdeling in een anime winkel gegaan in Akihabara om te zien wat het was. Het was vooral heel ongemakkelijk om daar rond te lopen. Het gekke was ook dat vier van de zeven verdiepingen 18+ waren!

In conclusie was het dus een (konings)dag met alle aspecten van Tokyo, tempels, tuinen, hoge kantoorgebouwen, sushi, arcades en hentai!

Groetjes thuis,
Niels en Stijn

Vandaag was alweer onze laatste dag in Tokyo. Maar voordat we op pad konden, moesten we eerst uitchecken. Wonder boven wonder ging dit heel soepel, ondanks dat onze kamers weinig ruimte boden om uitgebreid koffers in te pakken. Na de koffers bij het hostel te stallen, gingen we op pad voor onze laatste dag in Tokyo.

We begonnen in de ochtend bij een Japanse tuin, de koishikawa korakuen tuin. Helaas werd het zen-gevoel al redelijk snel verpest toen bleek dat er een achtbaan stond pal naast de tuin. Om de paar minuten hoorden we dan ook gedender en gegil. Gelukkig was de tuin zelf wel mooi.

Daarna vertrokken we naar Ueno, om rond te lopen in het park en te lunchen. We wilden op onze laatste dag nog genieten van vis van de lokale vismarkt, dus kwamen we na wat gezoek uit bij sushi zanmai. We namen daar een donburi (een kom met rijst en daar bovenop sashimi) en een set met vijf soorten tonijn sushi, die varieerden in hun vettigheid of bereiding. De tonijn sushi was fantastisch, waardoor we nu wel bang zijn dat de tonijn sushi in Nederland een grote domper is.

Vervolgens liepen we nog even naar het park in Ueno. Helaas waren de gevolgen van de golden week te merken: het was super druk. Daarom liepen we maar door naar Akihabara, om nog even van de drukte van Tokyo te genieten. Hier zijn we een arcadehal in gegaan, waar Daniel en Julian Mario Kart hebben gespeeld. Daarna gingen we snel naar buiten, om onze trommelvliezen maar te sparen.

Vervolgens gingen we nog ergens zitten om Bubble Tea uit te proberen (wat een matig succes was). Om nog wat tijd te doden gingen we naar een mega elektronica zaak, waar ze alles hadden van (dure) gitaren tot wc's en Japanse schoenreinigingsapparaten. Vervolgens gingen we snel terug naar het hotel om samen te gaan eten.

Na het eten vertrokken we, met onze koffers, richting station Shinjuku. Vervolgens moesten we lopen naar onze nachtbus. Bedenk even dat Shinjuku Utrecht CS doet lijken op Mook-Molenhoek. Het duurde dus even voordat we eindelijk ons doel bereikten. Gelukkig is alles goed gegaan en zitten we nu in de bus. Op naar Kyoto, waar we neonlicht verruilen voor tempels. Sayonara Tokyo!

Eenmaal terug in het centrum van Kyoto zijn we nog de rivier overgestoken over stepping stones. Hierna zijn we door het overdekte winkelcentrum/markt gaan lopen om wat souvenirs te scoren. Zelfs middenin het winkelcentrum zijn traditionele tempels te vinden! Er zijn echt overal tempels in Kyoto en dat is geen understatement.

Na het Pokémon Center in Kyoto bezocht te hebben, zijn Camille en ik nog Omurice gaan eten: omelet op gebakken rijst met verschillende sauzen. Echt heerlijk! Hierna was het terug naar het hostel om genoeg uit te kunnen rusten om morgen om 7:00 naar Nara te gaan reizen. Kan niet wachten om alle hertjes te gaan voeren!

Nara is een erg oude stad die zelfs de eerste hoofdstad van Japan is geweest. Doordat de stad zo oud is, zijn er veel historische gebouwen te zien. Zoals we inmiddels gewend zijn van deze regio staan er overal indrukwekkende tempels en shrines. Eén van de meest indrukwekkende is misschien wel de Todaji tempel, waar het grootste houten gebouw van de wereld te vinden is. Ook zijn er een aantal naar de Yoshiki-en tuin geweest, een Japanse tuin middenin Nara.

Maar het meest interessante aan Nara is wat mij betreft niet per se alle geschiedenis, maar het hertenpark! Centraal is Nara ligt een groot park waar honderden hertjes vrij rondlopen. Sterker nog, er staan niet eens hekken om ze tegen te houden; in principe kunnen ze gewoon de weg op (gelukkig doen ze dat meestal niet).

Toen we vanuit het treinstation richting het park liepen, werden we binnen honderd meter al door de eerste herten omver gelopen. Ze zijn stuk voor stuk ontzettend tam en helemaal gewend aan mensen. Ze laten zich zelfs aanraken, het interesseert ze allemaal weinig. Waar ze wél interesse in hebben, zijn de hertenkoekjes die je in het park kon krijgen. Voor 150 yen werd je van alle kanten bestormd en beknabbeld door een bende hongerige hertjes. Hoewel ze best wel brutaal kunnen zijn, hebben ze ook manieren geleerd: als je naar ze buigt voor je ze een koekje geeft knikken ze terug met hun kop.

Al met al was het een leuke trip. Morgen gaan de laatste drie vrije dagen in Japan alweer in!

Als beloning voor deze zoektocht kregen we een heerlijke lunch (van onszelf). Een lekker uitziend tentje was al snel gevonden en de rij was niet zo lang. Schijn bedriegt blijkt maar weer, want na ongeveer drie kwartier konden we eindelijk plaatsnemen om de befaamde okonomiyaki (een soort pannenkoek met groenten en vlees) te eten. Helaas hadden we ondertussen zo'n honger dat een foto maken van het eten er niet meer inzat, daarom maar een mooie foto van Thomas hier.

Omdat we zo lang hebben moeten wachten op de lunch, besloten we vervolgens onszelf te trakteren op een echte Osakaanse cheesecake. Na een iets kortere rij en een wandeling naar een klein parkje konden we gaan genieten van onze zoetigheid. Wederom waren we een beetje overhaast en hadden we dus al de halve taart verslonden voordat er een foto gemaakt werd.

Na deze versnaperingen was het dan eindelijk tijd voor wat sightseeing. We gingen naar Dotonbori, de hoofdstraat van Osaka. Al snel kwamen we erachter dat toeristische plekken bezoeken in Japan een slecht idee is in de Golden Week en we waren na een korte pitstop in een warenhuis dan al weer snel verdwenen.

Na dit avontuur was het (natuurlijk) weer tijd om te eten. We kwamen bij een klein tentje waar de serveerster niet zo goed Engels kon, dus de kok zelf gaf ons uitleg het menu. Uiteindelijk gingen we allemaal voor tonkatsu. Het een dikke Japanse schnitzel noemen is respectloos tegenover de chef die het zo heerlijk bereid heeft, maar ik doe het toch.

Vervolgens was er voor ons niet heel veel meer te beleven in Osaka in de korte tijd die we nog hadden, dus besloten we maar weer richting Kyoto te gaan om ons voor te bereiden op de laatste geheel vrije dag die we hier hebben.

Alle Japanners, die nu vrij zijn vanwege de golden week, dachten dit blijkbaar ook, dus we stonden al in een lange rij voordat het complex om de tempel open ging.

Gelukkig ging het uiteindelijk allemaal best snel om naar binnen te komen en was het (nog) niet zo warm.

De volledig met goud beklede tempel was erg indrukwekkend en de mensenmassa die er op af kwam misschien nog wel meer.

Door de tempel viel de prachtige vijver die ernaast lag bijna niet meer op, laat staan de reiger die rustig mensjes zat te bekijken.

Na wat geslenter door het complex met onderweg nog een paar mooie uitzichten op de tempels en wat shrines en natuur was het tijd voor de volgende etappe.

Onderweg waren we ook nog Lieke tegengekomen die ongeveer het zelfde plan had, maar dan op eigen initiatief en met een fiets via het hostel gehuurd.

Het plan was in de buurt een fiets te huren en daarmee naar het bamboebos te gaan maar natuurlijk was het uitgezochte tentje dicht&

We waren gelukkig wel al bijna bij een station waarvandaan treintjes naar het gebied gingen.

Onderweg hadden we ook nog eens een mooi uitzicht op de stad.

Tijdens de reis waren we even aan de Japanse toeristen ontsnapt maar die zagen we al snel weer toen we aankwamen op het station dat dicht bij het bamboebos lag.

Na een rondjes langs wat kleine tempels en tuinen gingen we het bamboebos in.

De ingang was wel het toppunt van drukte, om omdat er wat riksja's ook daar naar binnen moesten.

Toen die eenmaal een apart pad hadden was het best prima te doen, het scheelt vooral heel erg dat Japanners niet zo luid zijn!

Ook gaf het extra sfeer dat veel Japanners in kimono's rondliepen vanwege het feit dat het een feestdag was.

In het begin viel het uitzicht voor mij een beetje tegen, de filmpjes die ik van te voren had gezien gaven nogal hoge verwachtingen.

Maar toen we verder liepen kwamen we in wat rustigere en daarmee ook mooiere gebieden.

Tussendoor hadden we nog even geluncht en daar kwamen we toevallig Lieke weer tegen.

Dit was bij een tentje waar ze opeens behoorlijk goedkoop super veel lekker eten hadden, net buiten het erg toeristische gebied.

Door Lieke's tip kwamen we bij het mooiere bamboebos gebied uit en besloten we daar ook de heuvel in het aanliggende parkje te beklimmen.

Hier kregen we zeker geen spijt van, het was best zwaar door de hitte, want het uitzicht was het zeker waard!

Daarna zijn we naar beneden gelopen richting het water, voor de aapjes moesten we tenslotte het water oversteken.

Beneden was het uitzicht bijna even mooi, het gaf een erg relaxte sfeer om allemaal mensen in roeibootjes rond te zien dobberen.

Jacco moest nog een stelletje helpen die met hun roeibootje vast waren komen te zitten tussen de stenen omdat ze te dicht bij de rand gingen varen.

Na de oversteek via de brug was het aapjes tijd!

Hiervoor moesten we wel nog een stuk klimmen maar dat gaf wel een mooi uitzicht bij de aapjes.

Ik moet wel toegeven dat ik niet heel veel van het uitzicht heb meegekregen omdat ik met name gefocust was op de aapjes.

Op de top van de berg was er een klein gebouwtje waar je voor ¥100 (nog geen euro) eten kon halen dat je aan de aapjes kon geven.

Ilija ging voor de stukjes banaan en ik voor de pinda's.

Eigenlijk moest je het voedsel voor ze neerleggen zodat ze het zelf konden pakken, maar het aangeven was natuurlijk veel leuker!

We moesten wel concurreren met de Japanse kindjes die ook heel graag de aapjes wilden voeren en de buitenlandse toeristen die graag alles op beeld wilden vastleggen. (Stiekem waren wij ook zo&)

Nadat ze ons eten op hadden en we genoeg foto's hadden gemaakt konden we weer naar beneden.

Toen was het bijna tijd voor ons om te gaan eten.

We namen de trein terug richting het centrum van Kyoto om daar nog een laatste keer shabu shabu (onbeperkt eten in bouillon dopen) te eten.

Dit keer was het niet alleen onbeperkt groente, maar ook onbeperkt vlees.

Een tweede mega schaal spek had niet perse gehoeven, maar kregen we wel opeens en moesten we toen ook opeten&

Ik liet dat met name aan de jongens over en at met name de groente op!

De vorige keer shabu shabu was iets beter, maar het concept is nog steeds geweldig!

Shabu shabu voor een redelijke prijs is zeker iets wat ik ga missen.

Eigenlijk ga ik wel heel veel van het eten hier missen, maar ik heb ergens ook wel weer zin in een goed bord pasta!

Tijd voor een leuk verhaaltje: rond een uur of half 11, toen wij van plan waren te gaan slapen, klopte Kees zijn sok uit tegen een van die dunne verschuifbare muurtjes die traditionele Japanse huisjes hebben. Dit had een onverwacht gevolg: er kroop een grote duizendpoot ons gezichtsveld in. (Uit de sok) Ik heb foto's van het beest en van mijn hand gemaakt om een idee van het formaat te geven. De duizendpoot kroop de wand op en bleef daar lekker zitten, tot ergernis van Koen en Ilija, gezien zijn recht onder die schuifdeuren slapen. Ook kwamen we erachter dat Thomas een fobie heeft voor insecten. Met andere woorden: het licht zou niet uitgaan voor dit probleem was opgelost. Verschillende mensen deden verschillende dingen: Stijn en Kees waren aan het opzoeken welk soort het was, en de negatieve feitjes ervan aan het oplezen. Thomas stond te glippen aan de andere kant van de kamer, Jur werd wakker van de commotie, snapte niet precies wat er aan de hand was en zei: "Ik zie morgen de foto's wel." Vervolgens ging hij weer slapen. Ilija, Koen en ik probeerden een goed plan te bedenken om van het beest af te komen, en Niels zat commentaar te geven op elk plan over wat er mis kon gaan. Na 20 minuten had de duizendpoot er genoeg van en besloot ervandoor te gaan. Dit betekende dat we snel ons beste plan in uitvoering moesten brengen. Ik hield een chips zak onder het beest, terwijl Ilija het met een stok van de muur af probeerde te krijgen, de zak in. Verder zat Stijn nog met een schoen in de aanslag om hem dood te meppen mocht hij vallen. Dit mislukte en de duizendpoot verdween. Meerdere mensen vonden echter dat dit geen goede oplossing was on gerust te gaan slapen, dus moesten we nu gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik aan de andere kant van de wand gaan kijken, maar na een half uur zoeken werd er nog niks gevonden. Toen kwam het idee om deo te spuiten in het gebied waar wij vermoedden dat het beest zat. Koen stond bij de deur, te overleggen met de groep terwijl ik ineens vanuit mijn bed, aan de andere kant van de kamer, mijn deo bus recht in zijn hand gooide. Dit deel ging beter dan verwacht. Na deo gespoten te hebben, en een laatste check, was het al bijna een uur sinds de duizendpoot verdwenen was. Om deze reden besloten wij maar op te houden met zoeken en te gaan slapen. Vlak voor hij ging liggen besloot Koen nog een tik te geven tegen het muurtje, om hem goed dicht te doen. Hierdoor viel de duizendpoot vanuit zijn schuilplaats, recht op de hand van Koen. Zijn eerste reactie was om hem de kamer in te gooien. (Top idee) Hierdoor landde hij op mijn borst. Thomas reageerde door zeer snel erg te vluchten richting de keuken. Mijn reactie was om hem van mij af te slaan en op te staan. Hierdoor belandde het beest op mijn dekbed en begon weer te lopen. Ik tilde mijn dekbed op in de hoop hem een beetje in te sluiten, maar hij had genoeg grip om gewoon omhoog te klimmen. Niels vloog zijn bed uit, pakte een spatel (van een niet uitgevoerd, alternatief plan) en drukte die midden op de duizendpoot. Kees pakte het keukenmes om probeerde eerst het beest dood te drukken met de achterkant en toen dat niet werkte, hem door te hakken. Nu blijkt dus dat deze beesten zeer taai zijn. Niels moest zo hard drukken met de spatel dat hij kramp kreeg, en na het doorhakken hadden we nu 2 bewegende delen. Van hier uit hebben we de stukken op een bord gekregen en hakten we het grootste stuk nog eens kapot. Eindelijk stopte de duizendpoot met bewegen, en konden we ons er veilig van ontdoen. En zo eindigde het bewind van "Het Terrorinsect".

"De slag bij Tani" (colorized)

Hallo,

Over minder dan een week gaat de reis naar scandinavië vertrekken. Als je afscheid wil nemen van de deelnemers (en/of de commissie) kan je dat doen Woensdag 26 April. Je kan dan rond 7:00 s'ochtends afscheid nemen van de deelnemers.

Er wordt tijdens de reis ook een blog bij gehouden die je hier kan volgen. Elke dag zal een andere deelnemer een stukje schrijven voor deze blog. Zo krijg je de reis vanuit alle oogpunten te lezen.

Groetjes namens de reiscommissie,
De Kallaxcie

Today was the day we all had been waiting for. We finally took off to our first city, Copenhagen.

Our journey started a bit too early for all of us who are not morning persons, as we gathered at Nijmegen central at 6.45.

After a short speech from Lina, of course in Scandinavian style, we were ready for our first trains. First up was the train to Deventer and then to Osnabrueck.And as we had a whole day of travelling ahead, it was not long before the long lost joy of playing mario kart on the Nintendo ds was rediscovered.

We can officially say that we managed to keep everybody alive and in one piece! Which can be considered a great start of this studytrip.

After a short breakfast and a quick walk around 8 o'clock we arrived at the Niels Bohr Institute. Probably because of some sleep deprivation, Simon thought we were in Paris and was eager to point out the Eiffel tower and had to take an iconic picture with the leaning stone of Pisa.

At the Niels Bohr Institute we got an interesting talk from a archivist at the Niels Bohr Institute archive about the life of famous physicist Niels Bohr.

After getting a quick tour around the office of Niels Bohr we were treated with another lecture around astroparticle physics at the Niels Bohr Institute.

Having already been listening to two lectures in the morning we took a short break during which a few people decided to play in a children's playground and be childish while playing a game of tag while others were harassed by a seagull.

After our lunch adventures we walked to the Centre of Quantum Devices where we were given a short recap on semiconductors and were given a tour through their facilities.

After this long day me and a few others decided to enjoy the local cuisine of the Lidl by making ourselves some delicious wraps in the reception the hostel.

With a loaded belly we prepare ourselves for tomorrow and are excited for the experiences and institutes that are coming up next!

Most of us got up fresh and fruity and, after a much needed, nourishing breakfast, we took off to the centre for Ice and Climate. We listened to a very interesting talk about the research they do with the ice they get from Greenland and how this says something about the climate of ancient times.

After the visit we explored the city and climbed the round tower with a breathtaking view of the city and a telescope as a reward. We had some after-dinner drinks and ended up clubbing!

This concluded another beautiful day in Copenhagen. Ending with a fun fact: I found some (kinda) frikandellen broodjes.

At 15.30 we met up in the harbour for a 1hour guided boat tour. We saw palaces, military buildings, the little mermaid, parliament, churches and many bridges. The sun also came out regularly to give us some warmth.

Then we caught the last moments of daylight on a bench in the park before getting back to the hostel for a night in with a drink or a book (for me it's the book).

Those of us that did not go to Lund split into a few smaller groups. Whilst enjoying many rays of sunshine, some of us went to the botanical gardens to see the huge hothouse and pretty plants, some of us went to a food market called Reffen to enjoy the deliciousness that is prepared there and some went for a beautiful hike outside of the city.

Meanwhile, I visited a palace called Rosenberg filled with treasures such as paintings, interesting clocks, a mechanical cabinet that can produce many different types of symphonies and the royal crown jewels.

The morning after we travelled back to Lund to see Lund's observatory. We first got an interesting lecture about exoplanets, after which we were able to see the observatories that are still operable.

Then we went for a walk over the campus. Apparently the physics department partially exploded some time ago, and they left an art piece on the wall as a reminder!

The walk on the campus ended at the plantarium, here we also made a group picture.

After this we splitted up in smaller groups to explore Lund a bit more, or to already go back to Copenhagen. I went to Lund's botanical gardens to see some famous Dutch tulips with Simon!

We continued our journey back to Copenhagen to have food at the food market called Reffen, since we heard they had a lot of nice food! Here we also managed to see (a part of) the rainbow!

Then we went back to the hostel to already pack our stuff, because tomorrow we will go to a new city, namely Stockholm!

Here we took the train to Malmö to leave Copenhagen and Denmark for Sweden! In Malmö we changed for a 4 and a half hour train to our next stop, Stockholm.

To kill the time, off course some pulled out their Nintendos again for a game of Mario kart and others were busy playing card games. Some people (including myself) thought it was a good time to take a nap however a crying baby prevented that at first. After the baby was removed, peace was restored and i got my well-deserved nap.

When awake we could enjoy the beautiful landscape of Sweden with forests, lakes and wild life like deer.

Arrived in Stockholm, after checking in our new hostel, we went to dinner alltogether in a nice restaurant where we had a buffet with all vegan food and an amazing view over the city.

We started at the Biophysics group, where we visited a motion capture lab. Secondly we were shown cellulose filament, one of the worlds strongest biobased materials. Thereafter we saw some windtunnels at the Fluid Physics Laboratory (FPL). Each windtunnel is used for different experiments and has a different way of measuring the speed of the wind. Lastly we saw a model of a sailboat designed to transport cars. This model is used to study if the carbon footprint of the transport sector can be reduced by making use of the wind.

After our visit most of our group went out for a walk around Brunnsviken, a lake in Stockholm. It was really fun untill it started to rain. Then, most of us took the bus back to the hostel after having walked 13 km. In the end, only one person managed to complete the full hike (congrats Willie ?).

In the evening everyone cooked and ate in the hostel, which was also really fun.

In the morning, we visited the Nobel Prize Museum, where we (of course) took special interest in Marie Curie.

We got a little bit cold on the way to the ABBA museum, so we got coffee/chai latte at a tiny coffee cart by the water.

Once at the museum, we had loads of fun, and decided to recreate some iconic pictures!

After we got 'Voulez-vous' stuck in our heads for the rest of the afternoon, it was time to return to the hostel, where we cooked delicious risotto. After that, I had a lazy evening and watched some Netflix.

Tomorrow we'll be going to another institute, so it will be a full but interesting day!

After a short break, we get a talk from Nikki Arendse about "The discovery story of gravitationally lensed supernova Zwicky". She drew the graphics in the slides herself. In the talk she gave us an explanation about lensed supernavae and how they found supernova Zwicky. Then Sofia Qvarfort talked about "How large can we go? Pushing the limits of quantum and classical physics".

We walked back to the hostel and people started cooking.

Tomorrow is a day with nothing mandatory on the schedule, so the perfect day to explore the city or its surroundings!

On Vaxholm we walked to a former lighthouse that turned out to be someone's home and to the playground where we couldn't resist taking the slide. We planned to visit a café to experience the famous Swedish Fika. Once there, we turned out to have landed in heaven as we encountered a display of many delicious cakes. Of course we couldn't choose, so we shared our cakes, of which we bought too many. We already planned to eat ice cream on the island, so on our way back to the harbour we just had to do so, despite the sweet cake bombs we just had.

In Gothenburg we took a bus to our hostel. Two people had to take a second because the bus wouldn't allow more people in. After we dropped our stuff, a group went to a park nearby to enjoy the great weather.

When all the dishes were done some people still chilled a bit in the kitchen area and played some games.

After a nice lunch in the sun, it was time for the next institute: the Optical Levitation Laboratory. They showed us a setup where they caught a water droplet with a laser and let it levitate until it evaporated. After this, some PhD students told us about their different research projects. Of course there was a fika afterwards.

In the morning we visited the Wallenberg Center for Quantum Technology (WACQT) where we met Johan Veiga Benesch. He gave an overview of the progress of research of Quantum Technology. He also gave different uses for the technology like communication, sensors and mainly computers. After that Mats Granath gave a talk, also about quantum computers but this time about quantum error correction and repetition code.

Lastly we got a look at the cryostats where the quantum computers are actually located.

This was the only free afternoon in Gothenburg so we had a lot to see. We first went to a park to get some ice cream because of the nice weather. Near that park were the botenical garden which we visited next and after that we went to one of the biggest sailing ships in Scandinavia.

Others used the afternoon to take a boat to different islands (and delivered some packages).

Then we packed our bags and went to bed early to prepare for our trip tomorrow.

First we took the train to Oslo, which was a trip of around 3.5 hour. Fortunately we had more than two hours to kill there, which gave us plenty of time to explore the capital city of Norway.

Some of us went to the roof of the Oslo Opera House to get a nice view of the harbour. After that we also went to the Akershus Fortress and the Oslo Domskirke, where a memorial stood to commemorate the terrorist attacks in Norway in 2011.

After a long day of travelling yesterday, we had a calm morning where most people of the group came to the breakfast around 9:00.

At 12:10 the part of the group that was still at the hostel met up and went to the institute of today, which was the Medical Physics Department of the University of Bergen.The rest of the group went into the city centre already or hike up the mountain a bit. At 13:00 we all met up and went to the institute.

After having cooked som food (or heated it up in the microwave) most of us went to the common room. There people played some games and watched the Eurovision song festival.

The first visit of the day was the Birkeland Space Centre, where Nikolai Østgaard gave a talk about the different astrophysics research done at the centre. He told us about their research on the asymmetry of the Aurora Borealis (northern hemisphere) and the Aurora Australis (southern hemisphere). Unfortunately, the odds of (visually) seeing the Aurora in Bergen are pretty slim. The space centre also does research on gamma rays that are emitted from lightning on Earth. A special detector with a very high time resolution, which is necessary to detect the short gamma ray pulses from earth, was built at the centre and is currently doing measurements on the International Space Station.

We had a few hours in between the two institures (which were both located in the same building). Together with some others, I got lunch at the supermarket nearby, hung out in the park and rode around the area on the popular pink electric scooters. The hills in Bergen are quite intense and steep, so it is better for your legs to not have to walk up them all the time, and the scooters always make Angry Scooter Noises going up.

After lunch, we visited the Institute for Reservoir Physics and got interesting talks from Arne Grave and Zachary Alcorn. Zachary is from Ohio, and Arne just took a year-long sabbtical in the United States, so I personally loved listening to their American(ish) accents. They told us about their research on using carbon dioxide to extract oil and gas from the ground. Oil and gas is stored in porous rocks, kilometres deep in the earth. Carbon dioxide does not only push out these fossil fuels from the pores, but it is then captured in the ground. This is then an effective form of carbon storage.

After the tour, one of the scientists was very kind to walk us to the university museum. He told us that "there were some nerds looking at whale bones, and suddenly, there was a university here.". We were allowed to look at a not yet opened exhibition there, developed by a PhD student, who was still working on the setup and had to inject more CO2 into the tank in the middle of his talk. The tank there was more than twice as large as those we saw in the lab, two meters wide and one meter high, and a camera took pictures of the dye distribution every 10 seconds. The PhD student was researching the movement of CO2 within the rock and its possibilities for chaotic behavior.

We took the bus back up the steep hill to the hostel. This was quite busy and reminded some of a lovely bus in Nijmegen #bus10. Dinner provided by the hostel was good. After dinner, some people went on a hike, and others sat in the sun outside and played cards. This went well until the whole mountain was swallowed by a layer of cold clouds. Ilsa and Björk bravely hiked all the way up the Ulriken mountain and had a beautiful view of the sunset, with a blanket of clouds and snow below. Bergen is a stunning city that I'll be sad to leave. Tomorrow is a free day, so I think we will spend it enjoying the wild nature, mountains and fjords. Adjø!

Björk, Koen, William, Ida, Fabian, Simon and I decided to walk down to the city first, and then following a little river up among some beautiful lakes. (Credits for the photos go to Björk.) The walk started on normal roads, but as soon as we were in the mountains we walked up a really small path up the mountain.

We kept climbing up the mountains and the sights got better and better. Still on a small path, we sometimes had to find our way steeply up or down some rocks. Our goal was to reach some mountain called Ulriken. From there, 1369 staircase steps brought us down to the hostel again. We walked 17.3km with 790m altitude. We were tired, but also really satisfied.

Others have been doing other trails and some of us have been visiting Bergen. Therefore, everyone was tired thus the evening was calm. Some of us watched Eurovision Songfestival, others consumed their last beer or crisps. Most of us went to bed early, because tomorrow we will have to be packed and ready at 6:25, to start getting back to Nijmegen again.

As one fought the boredom by making sudokus (some people more successfully than Koen), the other accepted the tiredness and tried to sleep. Some people went for some coffee at the on-board bistro, again others spent their hours staring out the window at the beautiful landscapes or playing a game on their Nintendo DS (but without the Mario Kart parties this time).

As our destination came closer, the snowy hills made way for more streams, lakes, cliffs and trees. After a not too long transfer at Drammen where we had time for some late lunch/early dinner and some groceries, we embarked on our final Scandinavian train ride, to Kristiansand.

Just after 20:00 we arrived in Kristiansand and luckily the hostel was only 5 minutes away. Within 5 minutes in the hotel room, Bart found out the hard way that our sink was clogged and that it is dusty in the trundle bedspace. Some people were persuaded by the takeaway grillroom right across the street handing out 20% discount tickets, before most people gathered down in the lounge where a long travel day ended with some coffee, tea, other drinks and even a Norwegian board game.

Then we walked to the harbor and while waiting to board, some of use played 'football' and others read/ate something or took a nap.

At diner time, some of us ate at the buffet. The desserts were trully amazing!

Later almost everyone was in the starlight palace. This was a casino and nightclub with live music. While dancing the rocking of the ferry was less noticeable.

It was a nice last night of the trip!

Today was our very last day! The day consisted of breakfast on the ferry, five trains and only two delays.

The time on the train was very quiet, as most of us were still tired after a short night's sleep. A few people played some BoomIt! or spent their time on the Nintendo DS, while others spent the whole journey sleeping. Luckily the transfers between all the trains went smoothly despite the delays, and soon the scenery changed back to the flat green fields of the Netherlands.

It was a great trip, and we had loads of fun! Now that we're back, the writing of the travel report will commence.

Thank you for following our trip, and till next time!

Today was the first day of our study trip to the United Kingdom! Hype! We were greeted around 12.30pm by Joep dressed in a kilt (but with underpants on, shame!), who gave us a nice speech and wished us the best on the trip. There were also quite a few people who said goodbye to us. Shout out to Max, Faas, Anna, Fabian and Thijs <3

We then headed to the train to Amsterdam Centraal. In the train we thought we heard some duck noises, or two screaming creatures (as Saskia called it). After Kees went on his expedition towards the noises, the sound turned out to be gray parrots. Who would have guessed that we ran into them?!

In Amsterdam, we had to board our next train: the Eurostar. Here, we could speedrun our way through the queue for customs and checking in through our group tickets. This was really great as we don't appreciate queuing as much as the Brits.

After hours of playing games, reading books and chatting, we finally arrived in London. Here, we took here the train to Plumstead, a station nearby our rented house. We already saw some of London's sights during the train ride, such as the Tower Bridge.

In Plumstead, we were greeted by some happy campers (homeless people) and walked to our house. Here we split up into two groups: one group did groceries while me and others took pictures of the state of our house before. We ended the day celebrating our arrival by drinking a glass of very cheap cider :)

----

Vandaag was de eerste dag van de studiereis naar het Verenigd Koninkrijk! Hype! We werden rond 12.30 uur begroet door Joep, gekleed in een kilt (wel met een onderbroek aan, shame!), die ons een mooie speech gaf en ons het beste wenste voor de reis. Er waren ook wat mensen die afscheid van ons namen. Shout out naar Max, Faas, Anna, Fabian en Thijs <3

Daarna gingen we met de trein naar Amsterdam Centraal. In de trein dachten we eendengeluiden te horen, of twee schreeuwende wezens in kooien (aldus Saskia). Na Kees zijn expeditie naar de geluiden, bleek het geluid grijze papegaaien te zijn. Wie had dat kunnen raden?!

In Amsterdam moesten we op onze volgende trein stappen: de Eurostar. Hier konden we vrij vlotjes door de douane en het inchecken heen vanwege onze groepstickets. Dat was echt heel fijn, want wij houden helaas niet zo van in de rij staan als de Britten.

Na urenlang spelletjes spelen, boeken lezen en kletsen, kwamen we eindelijk aan in Londen. Hier namen we de trein naar Plumstead, een station vlakbij ons huisje voor de komende dagen. Tijdens de treinreis hadden we al een aantal bezienswaardigheden van Londen gezien, zoals de Tower Bridge!

In Plumstead werden we begroet door een aantal vrolijke gezichten (daklozen) en liepen we naar ons huis. Hier splitsten we ons op in twee groepen: één groep deed boodschappen terwijl ik en anderen foto's namen van de staat waarin ons huis zich bevond. We sloten de lange reisdag af door samen een glaasje goedkope cider te drinken :)

This morning we had to rise early for our trip to the west. As some volunteers enjoyed the shower before 6am - since there is only 1 shower for 14 persons - some were still trying to get as much sleep as possible. After a walk, a ride in the tube and two train rides, we arrived at the picturesque station of Culham, home to 453 inhabitants. From there we walked a bit to reach the Culham Centre for Fusion Energy, home of the Joint European Torus (JET), which has been the most important site for nuclear fusion experiments during the last 40 years but is now in its decommissioning phase. We got a broad overview of nuclear fusion, the tokamak, JET and the other research in Culham, and the general challenges of nuclear fusion. Afterwards, the group split up and we got tours through the JET facility, including the reactor itself (which was very special, even for the JET employees!) and the remote handling / robotics control room.

After saying goodbye to our enthusiastic hosts, we walked back to Culham station, to take the train to Oxford. After slowly strolling through town and finding a supermarket that had fresh bread, we walked towards Christ Church where a large group decided to have some lunch on a bench with a view of a very tame duck, the meadows and the historical college building.

At 2:30pm we were greeted by a professor and post-doc of the Physical Chemistry department of the University of Oxford, who gave a talk about nanopores - which can be used for DNA sequencing - and determining the surface tension of biomolecular condensates. They gave us a tour through some of the buildings of Christ Church college, including a very impressive dining hall.

After the institute visits of this long day were finished, we decided to stay in Oxford for a bit, walking through town on our way to a pub recommended by the post-doc. Unfortunately, the pub was full so we ventured into a nice Italian restaurant close by where we enjoyed dinner together. After a small walk back to Oxford station and a smooth train ride to Paddington station, I am now writing this summary of the day in the tube back towards our house and I have the feeling that each and every one of us are looking forward to a good night's sleep.

----

Vanochtend moesten we vroeg op voor onze reis naar het westen. Sommigen genoten al voor 6 uur 's ochtends van de douche - aangezien er maar 1 douche is voor 14 personen - en anderen probeerden nog zoveel mogelijk te slapen. Na een wandeling, een ritje met de metro en twee treinritten kwamen we aan op het pittoreske stationnetje van Culham, waar 453 mensen wonen. Van daaruit liepen we een stukje naar het Culham Centre for Fusion Energy, de thuisbasis van de Joint European Torus (JET), die de afgelopen 40 jaar de belangrijkste locatie voor kernfusie-experimenten is geweest, maar nu in de ontmantelingsfase zit. We kregen een breed overzicht van kernfusie, de tokamak, JET en het andere onderzoek in Culham, en de algemene uitdagingen van kernfusie. Daarna splitste de groep zich op en kregen we rondleidingen door de JET-faciliteit, inclusief de reactor zelf (wat heel bijzonder was, zelfs voor de JET-medewerkers!) en de controlekamer voor afstandsbediening/robotica.

Na afscheid te hebben genomen van onze enthousiaste hosts, liepen we terug naar het station van Culham om de trein naar Oxford te nemen. Na een rustige wandeling door de stad en het vinden van een supermarkt met vers brood, liepen we richting Christ Church waar een grote groep besloot om te lunchen op een bankje met uitzicht op een hele tamme eend, de weilanden en het historische collegegebouw.

Om 14:30 werden we begroet door een professor en post-doc van de afdeling Fysische Chemie van de Universiteit van Oxford, die een lezing gaven over nanoporiën - die gebruikt kunnen worden voor DNA-sequentiebepaling - en het bepalen van de oppervlaktespanning van biomoleculaire condensaten. Ze gaven ons een rondleiding door enkele gebouwen van Christ Church college, waaronder een hele indrukwekkende eetzaal.

Na de bezoeken aan de instituten van deze lange dag besloten we nog even in Oxford te blijven en wandelden we door de stad op weg naar een pub die de postdoc ons had aangeraden. Helaas was de pub vol, dus waagden we ons aan een leuk Italiaans restaurant in de buurt, waar we samen van het avondeten genoten. Na een kleine wandeling terug naar het station van Oxford en een soepele treinreis naar Paddington station, schrijf ik nu deze samenvatting van de dag in de metro terug naar ons huis en ik heb het gevoel dat ieder van ons uitkijkt naar een goede nachtrust.

Our second day in London. We wake up, it's six in the morning, the bathroom floor is soaking wet for unknown reasons and the world is full of mystery and wonder. We are not leaving London today, so no running for trains or nearly getting run over by trains or anything much else concerning trains, only our queen and saviour the Elizabeth line, which has (so far) run perfectly on time. Most excitingly, we got to ride on the top level of a dubble decker bus. With the grace and balance of a great swaying beast, crawling through the narrow streets of downtown Plumstead, it brought us safely and unharmed to our destination of Woolwich Station. Once we made it thence to London proper, all bets were off, which ment stopping to watch a bunch of animated butterflies on an LED screen and then moving on with our lives: we had the morning off and the world was still full of mystery and wonder. Unacceptable.

We split up and met with a very distinguished gentleman of a certain standing (bear) with fine taste (orange marmalade) and after whom I'm sure Paddington Station was named. After our visit to this fine bear at Leicester Square we adventured out to the London Eye where laid slain electric share bikes washed up on the beaches of the Thames and Kees took a Nobel Peace Prize worthy shot of a seagull flying in front of the Big Ben. The world's wonder is ever increasing.

The afternoon programming was first a lunch of fish and chips with Tony Freeth, the head researcher at the Antikythera Research Group, which we visited afterwards at the University College London. The visit was, while perhaps on the longer side, also on the fascinating topic of the Antikythera mechanism, an ancient greek invention used to predict planetary motion, solar and lunar eclipses and much more. The complexity of the mechanism's gearing is astounding for something made several centuries BC. No geared mechanisms of similar complexity have been found in history any earlier than the 14 hundreds. Both Tony Freeth and Adam Wojcik, another member of the group, passionately answered any questions we could think of and even ones we didn't. A fight against mystery indeed. Most crucial, of course, was the question:

Q: What do you think about Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (paraphrased) Rubbish

Additionally, let the record show we were there when they thought of redacted, which they previously thought would redacted like redacted. Very exciting stuff!

The evening was Tesco shopping and home-made curry for dinner and hopefully a good night's sleep. Despite our best efforts, mystery and wonder persist and so must we.

----

Onze tweede dag in Londen. We worden wakker, het is zes uur 's ochtends, de badkamervloer is om onbekende redenen kletsnat en de wereld is vol mysterie en verwondering. We vertrekken vandaag niet uit Londen, dus we hoeven niet te rennen naar treinen of bijna overreden te worden door treinen of iets anders dat met treinen te maken heeft, alleen onze koningin en redder, de Elizabeth line, die (tot nu toe) perfect op tijd rijdt. Het spannendste was dat we een ritje mochten maken op de bovenste verdieping van een dubbeldekkerbus. Met de gratie en balans van een groot, wiegend beest, kruipend door de smalle straatjes van Plumstead, bracht hij ons veilig en ongedeerd naar onze bestemming Woolwich Station. Toen we eenmaal in Londen aankwamen, waren alle kansen verkeken, wat betekende dat we stopten om naar een stel geanimeerde vlinders op een LED-scherm te kijken en daarna verder gingen met ons leven: we hadden de ochtend vrij en de wereld was nog steeds vol mysterie en verwondering. Onacceptabel.

We splitsten ons op en ontmoetten een zeer voorname heer van een zekere stand (beer) met een goede smaak (sinaasappelmarmelade) en naar wie Paddington Station vast is vernoemd. Na ons bezoek aan deze mooie beer op Leicester Square gingen we op avontuur naar de London Eye, waar vermoorde elektrische deelfietsen aanspoelden op de stranden van de Thames en Kees een Nobelprijswaardige foto nam van een zeemeeuw die voor de Big Ben vloog. De verwondering over de wereld wordt steeds groter.

Het middagprogramma bestond eerst uit een lunch van fish and chips met Tony Freeth, de hoofdonderzoeker van de Antikythera Research Group, die we daarna bezochten aan het University College London. Het bezoek was misschien wat aan de lange kant, maar ging ook over het fascinerende onderwerp van het Antikythera mechanisme, een oude Griekse uitvinding die werd gebruikt om de beweging van planeten, zons- en maansverduisteringen en nog veel meer te voorspellen. De complexiteit van het mechanisme is verbazingwekkend voor iets dat enkele eeuwen voor Christus is gemaakt. Er zijn in de geschiedenis geen tandwielmechanismen met een vergelijkbare complexiteit gevonden die ouder zijn dan de 14e eeuw. Zowel Tony Freeth als Adam Wojcik, een ander lid van de groep, beantwoordden gepassioneerd alle vragen die we konden bedenken en zelfs die we niet konden bedenken. Inderdaad, een strijd tegen het mysterie. Het meest cruciale was natuurlijk de vraag:

Q: Wat vind je van Indiana Jones: The Dial of Destiny?

A: (geparafraseerd) Onzin

Bovendien, laten we noteren dat we erbij waren toen ze redacted bedachten, waarvan ze eerder dachten dat het redacted zou zijn als redacted. Heel spannend!

De avond was Tesco boodschappen doen en zelfgemaakte curry voor het avondeten en hopelijk een goede nachtrust. Ondanks onze inspanningen blijven mysterie en verwondering bestaan en dat moeten wij ook doen.

Today is King's Day and also our first day off. We started the day with fried eggs and then left for London's tourist attractions.

After walking across Tower Bridge, it was finally time for the British Museum, which I really wanted to visit. Boaz had found a nice tour of the museum.

We saw such things as the Rosetta Stone, a thorn of Jesus' crown and much more.

After this, we did need a break and ended up in a Brewdog speciality beer pub. I had accidentally ordered a half-litre and Nienke's beer was blue...

After this, we were hungry. Kees had found a Lebanese. This is where I ate a dish that was way too spicy for the first time (even Loes, Kees and Willie thought it was spicy! (Ties fund it just medium spicy)). We were well pampered and ended up eating 4 courses. Now I'm off to recover from the spicy food!

----

Het is vandaag Koningsdag en tevens onze eerste vrije dag. We begonnen de dag met gebakken eitjes en vervolgens vertrokken richting de toeristisch trekpleisters van London.

Nadat we over de Tower Bridge hadden gelopen gingen was het eindelijk tijd voor het British Museum, hier wilde ik heel graag heen. Boaz had een leuke tour door het museum gevonden.

We hebben zoal de Rosettasteen gezien, een doorn van de doornenkoorn van Jezus en nog veel meer.

Hierna hadden we wel behoefte aan een pauze en zijn we in een Brewdog speciaalbiercafe beland. Ik had perongeluk een halve liter besteld en Nienkes biertje was blauw...

Hierna hadden we honger. Kees had een Libanees gevonden. Hier heb ik voor het eerst een veel te pittig gerecht opgegeten (zelfs Loes, Kees en Willie vonden het pittig! (Ties vond het medium pittig)). We werden er goed verwend en hebben uiteindelijk 4 gangen gegeten. Nu ga ik even bijkomen van het pittige eten!

What do you do, when you are in London and have a free day? Well, you meet up with a common high school friend with your other friend (Thomas), and have fun walking around the city.

We went to a cafe/arcade, named Chief coffee, to have fun playing games while drinking hot chocolate (bad quality to price ratio, it tasted like nothing. The only positive thing is that it was hot). This arcade had Japanese oriented games and was quite small, but it had enough space to accommodate games where you can play against friends. We of course did that, and I beat Thomas quite a few times before he gave up (really, he was just out of arcade coins). We played a fusion between ping pong and pong, and some funky 2002 race game. How many times did Thomas beat me in that race game? The answer to that question is not of any importance. For the people who know the game, it was an Initial D arcade race game.

After beating Thomas so many times, we started to get hungry and went to a very British food place, "Ippudo". Ippudo is a restaurant where you can get Japanese ramen, and it tasted amazing.

After our bellies were stuffed, that high school friend had a very good idea: "Let's go to another arcade". We didn't think much of it, so we agreed, but were surprised at where we ended up. The arcade he wanted to go to was three stairways downwards underground, after we just went past a 'Staff only' door in another arcade. If you read this and think to yourself "arcade-ception", then you are not the only one that thinks that. This sketchy place had some fun games, but nothing stood out to us, so we parted with the high school friend soon after entering the place. I suspect that Thomas still being sad about his losses was also a big factor in this decision. Thus after saying goodbye to our high school friend, we went upstairs again.

It would have been around 2 o'clock by then and thus we still had enough time to explore more interesting views. I was happy with anything else than some sketchy underground arcade, so Thomas lead the way to the Tower bridge. There are some pictures attached to the post. Because I had already been here with my parents a few years back, the most memorable thing for me were the 8 Pound hotdogs. They didn't even remotely look tasty, so we didn't hesitate to walk further along the river. During the visit of the Tower Bridge, it started to rain which is classic British weather. It didn't stop raining until late that evening.

Our next stop was Greenwich. To go to the observatory we stepped out of the train at Greenwich station. We had to walk for about 10 minutes before arriving at the park around Greenwich. Greenwich apparently has a park around it, which was a pleasant surprise, but it rained. Actually getting to the observatory took another 10 minutes, and by the time we arrived we realised it had already closed for the day. It was our mistake of not checking this, but after regretting our time of arrival for a full 5 seconds, we decided to go home. Here is where our real adventure started.

Thomas said jokingly, "Let's walk home". After which I thought: "Heck yeah!". We soon found out that that meant we had to walk home in the rain for another 2 hours. Thomas admitted that he gave that option only to joke around a bit, but I was very excited to do this. I convinced Thomas of walking, and thus our journey commenced. The part of the park we saw while walking uphill to the observatory was nice, so why wouldn't we want to walk through it more? Looking at maps we saw that there were some other parks on the route, and that the park extended for quite some time still. So after a quick glance at the route and our compasses, we started to walk. I am not joking about the compass. The still remaining route through the Greenwich park, which was very wet, and still getting wetter, was quite exciting to walk through. We went where the path looked most interesting, and which choice was semi inline with the direction we had planned out. At some point we saw a row of trees at the end of a T-junction. These trees were neatly lined up to open up to a path made by previous explorers. After realising that this was perfectly in line with the desired direction, we started to walk.

This path was nothing more than a walked through field of grass with trees on both sides protecting you from whatever was outside of it. This special non predetermined route was fun to walk over. It had a different feel than whatever we walked through before. You could almost forget that you were in one of the biggest cities in the world. Our shoes however did not forget that we walked through wet, middle high grass and are still dirty, even a day later.

We saw some nice climbable trees along the way where I had to remember Thomas we still needed to walk for another one and half our and that he would not survive that if he decided to climb in those trees.

After leaving the wet park, we were by then still at the Greenwich park, and we left through a sketchy gate which led us to a moderately busy two way road. On the other side we saw another grass environment, for the lack of better words. At first, we thought it would only be a hassle to walk through, so we didn't try. But walking a little further alongside it gave us new insights, which included the now visible stone path. We happily entered the stone path and realised it turned into gravel path quite quickly, where it again changed into a muddy path soon after. But alas, as real explorers of the British jungle, we didn't give in and pushed forwards to new lands. Now, I haven't been completely honest. This so called 'grassy environment' was only, as I already said, a lacking description of the real situation. There was grass present, here and there, but it consisted mostly out of bushies, shrubbery, trees and mud. So while entering the muddy path, we entered a jungle kind of situation with a cover of plants, some prickly, and where we could only walk forwards. I want to remind you that it was still raining by then and I can assure you that walking with an umbrella through that tunnel wasn't my brightest idea. So when I say that we were not particularly dry after leaving Greenwich, you can imagine we were anything but after going through that kind of plant based tunnel experience simulation dimension.

After leaving the jungle we were finally fed up with the rainy weather. We were both soaked, our socks were making noises because of it, and as we had it (or actually we didn't), we lacked any kind of rain protection besides an umbrella. We decided to give up on walking all the way home and turned left. 'Left' was in respect with our compasses (yes, we were still using those) We were at this point in some kind of rich-ish neighbourhood. We decided this was rich-ish as there stood some nice looking cars in front of a few of the houses, which were in their own right quite big. But as Britain goes, it is kind of run down in places. So looking at this neighbourhood through the eyes of a Dutchman, it was kind of shabby with here and there a porch.

To finish the aesthetic, the road was called "VanBrugh Park Road". We knew it was a road because we were there, but I highly doubt you would have known without me telling you. The British are really good at naming roads. After some time, we came across a kind of paper box. This paper box contained a bunch of mugs, and the words "Free". I am Dutch, so of course I took that opportunity with both hands firmly, and packed all the mugs I liked. Luckily for me I had Thomas with me, and I made him carry all the mugs.After the mugs situation, not a lot happened. We walked a little, we talked a little, and we bought a little. We cooked a little, we ate a little and we watched (a movie) a little. And that was basically it. A really busy (and rainy) day.

----

Wat doe je als je in Londen bent en een vrije dag hebt? Nou, dan spreek je af met een gemeenschappelijke middelbare schoolvriend met je andere vriend (Thomas) en ga je gezellig door de stad wandelen.

We gingen naar een café/arcade, genaamd Chief coffee, om spelletjes te spelen terwijl we warme chocolademelk dronken (slechte prijs-kwaliteitverhouding, het smaakte nergens naar. Het enige positieve was dat het warm was). Deze speelhal had Japans georiënteerde spellen en was vrij klein, maar er was genoeg ruimte voor spellen waarbij je tegen vrienden kon spelen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en ik heb Thomas een paar keer verslagen voordat hij opgaf (stiekem had hij gewoon geen arcademunten meer). We speelden een mix tussen pingpong en pong, en een of ander funky 2002 racespel. Hoe vaak heeft Thomas me verslagen in dat racespel? Het antwoord op die vraag is niet van belang. Voor de mensen die het spel kennen, het was een Initial D arcade racespel.

Nadat ik Thomas zo vaak had verslagen, begonnen we honger te krijgen en gingen we naar een heel Brits restaurant, "Ippudo". Ippudo is een restaurant waar je Japanse ramen kunt krijgen, en het smaakte geweldig.

Nadat onze buiken gevuld waren, had die middelbare schoolvriend een heel goed idee: "Laten we naar een andere speelhal gaan". We dachten er niet veel bij na, dus we stemden toe, maar waren verbaasd over waar we terechtkwamen. De speelhal waar hij naartoe wilde, was drie trappen naar beneden onder de grond, nadat we net langs een 'Alleen voor personeel'-deur in een andere speelhal waren gegaan. Als je dit leest en bij jezelf denkt "arcade-ception", dan ben je niet de enige die dat denkt. Deze sketchy plek had een paar leuke spelletjes, maar niets sprong er voor ons uit, dus we namen snel na binnenkomst afscheid van de middelbare schoolvriend. Ik vermoed dat het feit dat Thomas nog steeds verdrietig was over zijn verlies ook een grote factor was in deze beslissing. Dus na afscheid te hebben genomen van onze middelbare schoolvriend, gingen we weer naar boven.

Het was toen ongeveer 14:00 geweest en we hadden dus nog genoeg tijd om meer interessante uitzichten te verkennen. Ik was blij met iets anders dan een sketchy ondergrondse speelhal, dus Thomas leidde de weg naar de Tower bridge. Er zijn wat foto's bijgevoegd. Omdat ik hier een paar jaar geleden al met mijn ouders was geweest, waren de hotdogs van 8 pond het meest memorabel voor mij. Ze zagen er niet eens smakelijk uit, dus we aarzelden niet om verder langs de rivier te lopen. Tijdens het bezoek aan de Tower Bridge begon het te regenen, wat klassiek Brits weer is. Het stopte pas laat die avond met regenen.

Onze volgende halte was Greenwich. Om naar het observatorium te gaan, stapten we bij het station van Greenwich uit de trein. We moesten ongeveer 10 minuten lopen voordat we bij het park rond Greenwich aankwamen. Greenwich heeft blijkbaar een park eromheen, wat een aangename verrassing was, maar het regende. De weg naar het observatorium duurde nog eens 10 minuten en toen we aankwamen, beseften we dat het al gesloten was voor vandaag. Het was onze fout om dit niet te controleren, maar nadat we 5 seconden lang spijt hadden van ons tijdstip van aankomst, besloten we naar huis te gaan. Hier begon ons echte avontuur.

Thomas zei voor de grap: "Laten we naar huis lopen". Waarna ik dacht: "Heck yeah!". We kwamen er al snel achter dat dat betekende dat we nog 2 uur in de regen naar huis moesten lopen. Thomas gaf toe dat hij die optie alleen gaf om een grapje te maken, maar ik had er erg veel zin in. Ik overtuigde Thomas van lopen en zo begon onze reis. Het deel van het park dat we zagen toen we bergopwaarts liepen naar het observatorium was mooi, dus waarom zouden we er niet meer doorheen willen lopen? Toen we op kaarten keken, zagen we dat er nog een aantal andere parken op de route lagen, en dat het park zich nog een hele tijd uitstrekte. Dus na een snelle blik op de route en onze kompassen, begonnen we te lopen. Ik maak geen grapje over het kompas. De nog resterende route door het Greenwich park, die erg nat was en nog steeds natter werd, was best spannend om doorheen te lopen. We liepen waar het pad ons het meest interessant leek en welke keuze half overeenkwam met de richting die we hadden uitgestippeld. Op een gegeven moment zagen we een rij bomen aan het einde van een T-splitsing. Deze bomen stonden netjes op een rij om uit te komen op een pad dat door eerdere ontdekkingsreizigers was gemaakt. Nadat we ons realiseerden dat dit perfect in lijn was met de gewenste richting, begonnen we te lopen.

Dit pad was niets meer dan een doorgelopen grasveld met bomen aan weerszijden die je beschermden tegen alles wat zich daarbuiten bevond. Deze speciale niet vooraf bepaalde route was leuk om over te lopen. Het had een ander gevoel dan waar we eerder doorheen waren gelopen. Je zou bijna vergeten dat je in een van de grootste steden ter wereld was. Onze schoenen vergaten echter niet dat we door nat, middelhoog gras liepen en zijn zelfs een dag later nog vies.

We zagen onderweg een paar mooie klimbare bomen, waar ik Thomas aan moest herinneren dat we nog anderhalf uur moesten lopen, en dat hij dat niet zou overleven als hij zou besluiten om in die bomen te klimmen.

Nadat we het natte park hadden verlaten, waren we inmiddels nog steeds in het Greenwich park, en we vertrokken door een sketchy poort die ons naar een matig drukke tweerichtingsweg leidde. Aan de andere kant zagen we weer een grasomgeving, bij gebrek aan betere woorden. Eerst dachten we dat het alleen maar een gedoe zou zijn om doorheen te lopen, dus we probeerden het niet. Maar door er iets verder langs te lopen kregen we nieuwe inzichten, waaronder het nu zichtbare stenen pad. We gingen vrolijk het stenen pad op en realiseerden ons dat het al snel overging in een grindpad, waar het kort daarna weer veranderde in een modderig pad. Maar helaas, als echte ontdekkingsreizigers van de Britse jungle gaven we niet op en gingen we verder naar nieuwe gebieden. Nu ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Deze zogenaamde 'grasomgeving' was slechts, zoals ik al zei, een gebrekkige beschrijving van de werkelijke situatie. Er was hier en daar wel gras, maar het bestond voornamelijk uit struiken, bomen en modder. Dus terwijl we het modderige pad opliepen, kwamen we in een soort jungle met een bedekking van planten, sommige stekelig, en waar we alleen vooruit konden lopen. Ik wil je eraan herinneren dat het toen nog steeds regende en ik kan je verzekeren dat met een paraplu door die tunnel lopen niet mijn slimste idee was. Dus als ik zeg dat we niet bepaald droog waren na het verlaten van Greenwich, kun je je voorstellen dat we dat allesbehalve waren na het doorlopen van zo'n planterige tunnelsimulatiedimensie.

Na het verlaten van de jungle waren we het regenachtige weer eindelijk zat. We waren allebei doorweekt, onze sokken maakten er lawaai van en we hadden we geen enkele vorm van regenbescherming behalve een paraplu. We besloten het op te geven om de hele weg naar huis te lopen en sloegen linksaf. 'Linksaf' was respectievelijk tot onze kompassen (ja, die gebruikten we nog steeds) We waren op dit punt in een soort sjieke buurt. We besloten dat het sjiek was omdat er een paar mooie auto's voor een paar huizen stonden, die op zich best groot waren. Maar zoals dat gaat in Groot-Brittannië, is het hier en daar een beetje vervallen. Dus kijkend naar deze buurt door de ogen van een Nederlander, was het een beetje armoedig met hier en daar een veranda.

Om het esthetische af te maken: de weg heette "VanBrugh Park Road". We wisten dat het een weg was omdat we er waren, maar ik betwijfel ten zeerste of je het had geweten zonder dat ik het je had verteld. De Britten zijn echt goed in het namen geven aan wegen. Na een tijdje kwamen we een soort papieren doos tegen. In deze papieren doos zaten een aantal mokken en de woorden "Free". Ik ben een Nederlander, dus ik greep die kans natuurlijk met beide handen aan, en pakte alle mokken in die ik leuk vond. Gelukkig had ik Thomas bij me, en ik liet hem alle mokken dragen. Na de mokken-situatie gebeurde er niet veel meer. We wandelden een beetje, we praatten een beetje en we kochten een beetje. We kookten een beetje, we aten een beetje en we keken (een film) een beetje. En dat was het eigenlijk. Een hele drukke (en regenachtige) dag.

Day number 6 and today the honour is mine to continue this blog. We started the day at a reasonable time, around 8:30 I rolled out of my bed. After a healthy breakfast, we were on our way to Cambridge!

The train was less pleasant than hoped, I communicated this clearly to my fellow travellers. We rode slowly all the time, I just wanted a nice speed. I just heard Marcel complaining about the train too, so apparently my complaining was well heard. We did get in on time, so apparently it was completely on schedule.

In Cambridge, we caught (with some difficulty, the bus only accepted credit cards) the bus towards our first institute, the Cavendish Laboratory. Here, Dr Chiara Ciccarelli gave us an interesting talk on data storage and the applications of semiconductors in it. After this, we were given a tour of the attached laboratory, for instance, we saw a vacuum pump and cryogenic chamber.

After this institute, we quickly had to get back on the bus for the next institute, the Whipple Museum, a museum about the history of natural sciences. Here we saw lots of cool old objects (such as old clocks, globes and sextants) and got information about them from Dr Joshua Nall, the museum's director. He told us about how the objects used to be used and how they were made.

After this tour, we spent a very short time in a park in Cambridge, where Nienke unfortunately did not want to jump into the water. I did get cow poop on my shoes, does add to the real park experience.

After this, on to dinner! This trip we will have dinner twice at the SMCR's expense (actually, we just paid for it already with our participant fee). Ida had picked a nice little restaurant for us and it was really quite delicious too! After dinner, we hobbled back to the train (past the cows!!), and now, two hours later, I am sitting on the last train writing this blog. Tomorrow we start the long journey to Edinburgh!

----

Dag nummero 6 en vandaag is de eer aan mij om deze blog voort te zetten. We begonnen de dag op een schappelijke tijd, rond half 9 rolde ik mijn bed uit. Na een gezond ontbijt waren we op weg naar Cambridge!

De trein was minder aangenaam dan gehoopt, dit heb ik ook duidelijk naar mijn medereizigers gecommuniceerd. We reden de hele tijd langzaam, ik wilde gewoon een leuke snelheid. Ik hoorde net Marcel ook klagen over de trein, dus blijkbaar zijn mijn klaagzangen goed opgevangen. We zijn wel op tijd binnengekomen, dus blijkbaar was het wel volledig volgens de planning.

In Cambridge pakten we (met de nodige moeite, de bus accepteerde alleen creditcards) de bus richting ons eerste instituut, de Cavendish Laboratory. Hier hebben we van Dr. Chiara Ciccarelli een interessant praatje gekregen over dataopslag en de toepassingen van semiconductors hierin. Hierna hebben we een tour gekregen door het aangesloten laboratorium, zo hebben we een vacuümpomp en cryogenische kamer gezien.

Na dit instituut moesten we snel weer terug in de bus voor het volgende instituut, de Whipple Museum, een museum over de geschiedenis van de natuurwetenschappen. Hier hebben we heel veel gave oude objecten gezien (zoals oude klokken, wereldbollen en sextanten) en hier informatie over gekregen van Dr. Joshua Nall, de directeur van het museum. Hij heeft ons verteld over hoe de voorwerpen vroeger gebruikt werden- en hoe ze gemaakt werden.

Na deze rondleiding hebben we even heel kort in een parkje in Cambridge gezeten, waar Nienke helaas niet in het water wilde springen. Ik heb wel koeienpoep aan mijn schoenen gekregen, voegt wel toe aan de echte park-experience.

Hierna door naar het avondeten! Deze reis gaan we 2x op kosten van de SMCR (eigenlijk hebben we het gewoon al betaald met onze deelnemersbijdrage). Ida had een leuk restaurantje voor ons uitgezocht en het was ook echt wel heel erg lekker! Na het eten zijn we weer teruggehobbeld naar de trein (langs de koeien!!), en nu, twee uur later, zit ik in de laatste trein deze blog te schrijven. Morgen gaan we beginnen aan de lange reis naar Edinburgh!

Today marked the second travel day of this trip. It started with a nice breakfast outside to enjoy the perfect (English) weather. Next up we cleaned the house and packed our bags. We had to rush to station but we managed to make the train!! After this train we hurried towards the train to Edinburgh. This train turned out very busy, but we all found a comfortable seating place, including my turtle Gert. Soon enough the scenery changed into beautiful meadows, hills, fields with sheep and cows and the North Sea.

Once we arrived in the beautiful city of Edinburgh we were welcomed with a band including a bagpipe player. Probably the most iconic welcome to this stunning city one could think of. After this welcome, we travelled to our new house. Unfortunately the house had some technical issues. Luckily a mechanic came by and fixed some stuff.

In the mean time we went for groceries to cook dinner. The original idea was to make gnocchi but due to a lack of gnocchi at Lidl it became some oven pasta dish. After dinner, a group of people (including me) decided to go for a walk which turned into a hike to climb the famous Arthur's Seat. A long but lovely day, luckily we get to sleep in tomorrow!

----

Vandaag was de tweede reisdag van deze reis. Het begon met een lekker ontbijtje buiten om te genieten van het perfecte (Engelse) weer. Vervolgens hebben we het huis schoongemaakt en onze tassen ingepakt. We moesten ons haasten naar het station maar het lukte ons om de trein te halen!!! Na deze trein haastten we ons naar de trein naar Edinburgh. Deze trein bleek erg druk, maar we vonden allemaal een comfortabele zitplaats, inclusief mijn schildpad Gert. Al snel veranderde het landschap in prachtige weiden, heuvels, velden met schapen en koeien en de Noordzee.

Eenmaal aangekomen in de prachtige stad Edinburgh werden we verwelkomd door een band met een doedelzakspeler. Waarschijnlijk het meest iconische welkom in deze prachtige stad dat je maar kunt bedenken. Na dit welkom reisden we naar ons nieuwe huis. Helaas had het huis wat technische problemen. Gelukkig kwam er een monteur langs die wat dingen repareerde.

Ondertussen gingen we boodschappen doen om eten te koken. Het oorspronkelijke idee was om gnocchi te maken, maar door een gebrek aan gnocchi bij lidl werd het een of andere ovenpastaschotel. Na het eten besloot een groepje mensen (waaronder ik) een wandeling te maken die uitliep op een hike om de beroemde Arthur's Seat te beklimmen. Een lange maar heerlijke dag, gelukkig mogen we morgen uitslapen!

It was a foggy Wednesday morning when we left grand old Edinburgh, whose buildings could be described in the same way. We approached this foggy day in a hopeful mood.

After Nino introduced the topic of the day, nuclear fusion and nuclear power plants, on the train, we were able to enjoy the hilly and truly fairytale views. Many a sheep, villages and small walls could be found where the fog did not obscure the view.

Arriving, we still had to find the regional bus that could take us towards the nuclear power plant. After a long explanation about tickets, non-working debit cards and where we were going, the bus driver decided, entirely on his own string, not to drop us off at the bus stop, but closer to the nuclear power plant. This was a bodes how the rest of the day would unfold, with sociality and good humour.

After a short walk, we arrived at the visitor centre where we were given a brief explanation about gas-fired power plants, filled with questions and a faint joke here and there. This taster prepared us excellently for the real physical visit to the power plant itself. Through escalating staircases, over tall carpets, under bearskin tubes and past numerous photos, we were explained how the nuclear power plant generated energy through nuclear fission. Although we were not allowed to take photos, the 1960s-style control room and the immense hall with the reactors will stay with us, as will the many questions that were (un)answered. The latter were so many that we had to rush to catch the bus. However, the enthusiasm of the guides did not just stop at telling us their story! We were offered to lead the long and contentious walk by taking us by car to the bus stop. Many still had to waddle partway to the halfway point, but many also enjoyed the hospitality of the car.

When we finally made it to the bus, we had a brief debriefing before travelling back towards beautiful Edinburgh.

----

Het was een mistige woensdagochtend toen we vertrokken uit het grote oude Edinburgh, wiens gebouwen op dezelfde manier beschreven kunnen worden. Deze mistige dag gingen we tegemoet met een hoopvolle sfeer.

Nadat Nino het onderwerp van de dag, kernfusie en kerncentrales, introduceerde in de trein, konden we genieten van het heuvelachtige en waarlijk sprookjesachtige uitzicht. Menige schapen, dorpjes en kleine muurtjes konden gevonden worden waar de mist het zicht niet ontnam.

Aangekomen, moesten we nog steeds de streekbus vinden die ons richting de kerncentrale kon brengen. Na een lange uitleg over tickets, niet werkende debit kaarten en waar we heen gingen, besloot de buschafeur, geheel op eigen touwtje, om ons niet bij de busstop af te zetten, maar dichterbij de kerncentrale. Dit was een gebode hoe de rest van de dag zich zou ontwikkelen, met socialiteit en een goed humeur.

Na een korte wandeling kwamen we aan in het bezoekerscentrum waarin we een korte uitleg kregen over gaskerncentrales, gevuld met vragen en een flauw grapje hier en daar. Dit voorproefje bereide ons uitstekend voor op het echte fysieke bezoen van de centrale zelf. Via toenemende trappen, over tallige tapijten, onder berenvel buizen en langs veeltallige foto's kregen we uitleg hoe de kerncentrale energie opwekte via kernfisie. Alhoewel we geen foto's mochten maken, zal de jaren 60 achtige controle kamer en de immens grote hal met de reactoren bij ons blijven, net zoals de vele vragen die (on)beantwoord waren. Deze laatste waren zo veeltallig dat we moesten haasten om de bus te pakken. Echter, het enthousiasme van de begeleiders bleef niet alleen bij het vertellen van hun verhaal! We werden aangeboden om de lange en twistelijke wandeling te voorgaan door ons te brengen met de auto naar de bushalte. Menigen hebben nog deels moeten waggelen tot halverwege, maar menigen hebben ook genoten van de hospitaliteit van de auto.

Toen we eindelijk bij de bus waren, hebben we nog een korte nabespreking gehad, waarna we weer naar het mooie Edinburgh toe zijn gereisd.

After quickly eating my breakfast, we left for Saint Andrews at 9 o'clock this morning. On the train, we were able to enjoy one of the most beautiful train views yet.

Once we arrived in St Andrews, we had over 2 hours of free time. We went with a group to get lunch at the supermarket and then walked towards the sea and split up a bit more there.

We then picked a nice bench and had lunch there with a beautiful view.

Suddenly we saw a Boaz sitting on a rock, so we went to him. Here we enjoyed the breeze. Unfortunately, we did miss the amazing moment when Boaz lost his croissant to a seagull.

At St Andrews University, we got an interesting talk and several tours of different labs.

In the evening, we had a nice ice cream at the ice cream parlour recommended by the professors of St. Andrews University.

When we got back to the cottage after a long day, suddenly we were all sitting in the corridor, instead of the half-comfy chairs in the kitchen.

And now I'm off to sleep.

----

Na het ontbijtje snel naar binnen gewerkt te hebben, vertrokken we vanochtend om 9 uur naar Saint Andrews. In de trein konden we genieten van een van de mooiste treinuitzichten tot nu toe.

Eenmaal aangekomen in St. Andrews hadden we ruim 2 uur vrije tijd. We zijn met een groep lunch gaan halen in de supermarkt en zijn daarna richting de zee gelopen en daar wat meer opgesplitst.

Vervolgens hebben we een leuk bankje opgezocht en zijn we daar lekker gaan lunchen met een prachtig uitzicht.

Ineens zagen we een Boaz op een rots zitten, dus zijn we naar hem toe gegaan. Hier hebben we genoten van de wind. Jammergenoeg hebben we wel het geweldige moment gemist dat Boaz zijn croissantje heeft verloren aan een zeemeeuw.

Bij St. Andrews University kregen we een interessant praatje en meerdere rondleidingen door verschillende labs.

's Avonds hebben we nog een lekker ijsje gehaald bij de ijssalon die werd aangeraden door de professoren van St. Andrews University.

Toen we na een lange dag weer in het huisje kwamen, zaten we ineens met zijn allen in de gang, in plaats van de half comfortabele stoelen in de keuken.

En nu ga ik lekker slapen.

Today was a day off. Instead of visiting an institute or traveling across the country, we were free to enjoy Edinburgh on our own. It was clear from the get-go that that meant a lot of us would catch up on some sleep.

In the early morning, around 08:30, Bart was already gone. When I entered the kitchen, I had the place to myself. Everyone was still in bed -- although I had woken my roommate William by snoozing a couple of times too many. Oops.

Romy, Loes and I decided to start the day with a little run along the foot of the hill nextdoor, Arthur's Seat. With just an apple as breakfast we went on. It was a pleasant way to experience Edinburgh. In the previous days we had seen lots of people running around or on the hills. We now know why. With the Sun in our faces, the wind against cooling us down, the city was beautiful. Across hills, along the Scottish parliament building with the pro-Palestinian protestors camping in their backyard, and through the small forests, we saw a lot. A short trip to the Lidl (with a payment malfunction panic) gave us a great lunch with fresh bread and Loes-fried eggs.

For after lunch, Thomas organized a trip to the Holyrood Distillery. A guided tour for Romy, Nienke, Ties, Thomas and me was planned. However, somehow Thomas could only buy four tickets. Hmm... We decided to try and get a fifth one at the door. In the hour between lunch that ended at 12:00 and the tour that would start at 13:00, I decided to again climb Arthur's Seat on my own. I did not get to the top, but instead got lost at a quiet ridge, with a cliff that was a little too steep to be honest.

At 13:00, when we got to the distillery, we got the message that the tour was fully booked. One of us had to go. Well, I had already ran into William and Loes on my way down and decided I would just go back up to meet them. After all, I had not reached the top the hour before. So off I went, back up the mountain.

On my way to the start of the ascent, I was texting and tripped over a rock. My reflex was to make a roll, so that damage was limited, although my pants are not fully fine. I quickly got up and continued my way up the mountain. After just over half an hour I reached the top, and William and Loes with it. Along the way, I recognized some people that I met on my descent less than an hour before. They seemed confused. We enjoyed the view over Edinburgh and got back down. A detour through an old horse tram Finn was added. At this point, we also realised our laundry was done for over two hours. We rushed back to hang it, only to discover Nino hung it for us. He's amazing!

Over the most pleasing coffee I had in weeks, we discussed the rest of the day. We decided to cook risotto. A trip to the grocer with some souvenir search along the way was what followed. I bought pants for 6.45 pounds. In the end, Nienke, Isa, Boaz, Loes, Nino, Marcel and I cooked for the whole fourteen of us. That took a while, but the result was great.

After dinner we sat down and got to the topic of the axiom of choice, and a riddle about prisoners with hats: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Induction_puzzles-Hat_Variant_without_Hearing. At this point I took some me-time and wrote this blog.

Peace out, Kees

---

Dit blogartikel heb ik oorspronkelijk in het Engels geschreven. Hierna heb ik het naar het Nederlands vertaald.

Vandaag hadden we een vrije dag. In plaats van een instituutsbezoek of een reisdag konden we op eigen houtje genieten van wat Edinburgh ons te bieden had. Het was al snel duidelijk dat dit voor velen een dagje met uitslapen zou betekenen.

In the vroege morgen, rond 08:30, was Bart al de hort op. Toen ik de keuken binnenkwam had ik het rijk voor mij alleen. Iedereen lag nog in bed, al had ik William gewekt door lekker vaak mijn wekker te sluimeren. Oepsie.

Romy, Loes en ik hadden bedacht de dag te beginnen met een stukje hardlopen langs de voet van de nabijgelegen berg, Arthur's Seat. Met slechts een appel als ontbijt gingen we op pad. Het was een heerlijke manier om Edinburgh te ervaren. De afgelopen dagen zagen we vrij veel mensen hardlopen langs of zelf op de heuvels/bergen. Nu snappen we waarom. Met de zon in ons gezicht, de wind die ons koelde, was de stad prachtig. Over heuvels, langs het Schotse parlement met de pro-Palestijnse demonstrantencamping in hun tuin, en door de kleine bossen, zagen we een hoop. Een kort bezoek aan de Lidl (inclusief betalingsproblemenpaniek) zorgde voor een goede lunch met vers brood en door Loes gebakken eitjes.

Voor na de lunch had Thomas een rondleiding door de Holyrood distilleerderij gepland voor Romy, Nienke, Ties, hem en mij. Echter, hij kon helaas maar vier tickets boeken. Hmm... De besloten te proberen een vijfde ticket ter plekke te regelen. Moest kunnen. In het uur tussen onze lunch en de rondleiding om 13:00 dacht ik nog even in mijn eentje Arthur's Seat te bedwingen. De top heb ik niet bereikt, maar eindigde op een mooie, rustige plek op een richel. Eigent was die iets te steil naar mijn smaak.

Om 13:00 kregen we bij de distilleerderij te horen dat de rondleiding echt vol zat. Iemand van ons moest afhaken. Ik was William en Loes al tegengekomen toen ik de berg afdaalde, dus besloot hen op te zoeken op de top van de berg. De top had ik vanmorgen toch nog niet bereikt. Dus daar ging ik weer, terug de berg op.

Onderweg naar het begin van de helling zat ik berichten te sturen op mijn mobiel. Ik lette niet goed op en struikelde over een steen. Een mooie judorol -- al zeg ik het zelf -- brak mijn val. Alleen mijn broek ziet er wat minder florissant uit. Ik vervolgde snel mijn weg de berg op. Na een ruim half uur bereikte ik de top en ontmoette ik William en Loes. Tijdens mijn klim kwam ik nog mensen van de klim in de ochtend tegen, nu afdalende. Ze keken wat verward dat ik weer omhoog ging. We genoten van het uitzicht over Edinburgh en gingen weer terug naar beneden met een omweg via een oude paardentramtunnel. We realiseerden ons dat we onze was echt eens moesten omhangen, dus haastten ons naar huis. Per verassing had Nino onze was gewoon opgehangen. Hulde!

Onder het genot van de beste koffie van de afgelopen weken bespraken we de rest van de dag. We gingen risotto maken, was het idee. Een bezoek aan de supermarkt met onderweg een kleine souvenirjacht volgde. Ik heb een broek gekocht voor 6,45 pond. Nienke, Isa, Boaz, Loes, Nino, Marcel en ik hebben lekker gekookt voor onze groep van veertien. Het duurde even, maar dan heb je ook wat.

Tijdens het natafelen kwamen we op het keuzeaxioma en een raadsel over gevangen met hoedjes: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Induction_puzzles-Hat_Variant_without_Hearing. Ik trok me even terug en schreef deze prachtige blogpost.

Groetjes thuis, Kees

Today was the day I was looking forward to the most of all. After the usual yoghurt+cruesli breakfast, we walked to the train station through foggy Edinburgh. We had to take the train to Stirling and after this train we took a bus to Callander. During this bus ride I saw a sheep lying on its back, which made me feel very sad for the sheep.

Unfortunately, the sheep could not be rescued by one of us so we had lunch in Callander. After a nice lunch we started exploring the Scottish Highlands. The hike started with a heavy climb but the views on the summit where absolutely stunning. With these views in the pocket, we headed down to the starting point again. Once we arrived at the starting point, part of the group went for another hike to Bracklinn waterfalls.

This hike turned out to be even more beautiful than the first one, the waterfalls where amazing but the views later on where even more beautiful.

After all hiking, we where pretty tired. Thomas carried a brie in his bag for the whole hike so while waiting for the bus I had some of Thomas' brie which made me very happy. Once we where in the bus, I saw that the sheep was not on its back anymore!!!

When we arrived in Stirling, we searched for food and fell into an Indian restaurant which looked great. Unfortunately there was no place for us. So we ended up going to an overwhelming pub. Here I had some fish and chips which tasted pretty good.

While i'm writing this we are heading back to Edinburgh by train. Overall it was a fantastic day, with lots of height points :)

---

Vandaag was de dag waar ik het meest naar uitkeek. Na het gebruikelijke yoghurt+cruesli ontbijt liepen we door het mistige Edinburgh naar het treinstation. We moesten de trein nemen naar Stirling en na deze trein namen we een bus naar Callander. Tijdens deze busrit zag ik een schaap op zijn rug liggen, wat me erg verdrietig maakte voor het schaap.

Helaas kon het schaap niet gered worden door een van ons en dus lunchten we in Callander. Na een lekkere lunch begonnen we met het verkennen van de Schotse Hooglanden. De wandeling begon met een zware klim, maar het uitzicht op de top was absoluut adembenemend. Met deze uitzichten op zak, daalden we weer af naar het startpunt. Eenmaal bij het startpunt aangekomen, maakte een deel van de groep nog een wandeling naar de Bracklinn watervallen.

Deze wandeling bleek nog mooier dan de eerste, de watervallen waren geweldig maar de uitzichten later waren nog mooier.

Na al dat wandelen waren we behoorlijk moe. Thomas had een brie in zijn tas voor de hele wandeling dus tijdens het wachten op de bus heb ik een stukje van Thomas' brie gegeten waar ik erg blij mee was. Toen we eenmaal in de bus zaten, zag ik dat het schaap niet meer op zijn rug zat!!!

Toen we in Stirling aankwamen, gingen we op zoek naar eten en kwamen we een Indiaas restaurant tegen dat er geweldig uitzag. Helaas was er geen plaats voor ons. Dus gingen we uiteindelijk naar een overweldigende pub. Hier heb ik fish and chips gegeten die best goed smaakte.

Terwijl ik dit schrijf, gaan we met de trein terug naar Edinburgh. Al met al was het een heerlijk dagje!

Hi all, today was another day off! I started the day by visiting the Scottish museum. This was great fun, especially as there were also many non-Scottish things to see, such as formula one cars and Dolly the sheep. I just didn't find the layout of the museum very logical, so I got lost several times among the skeletons, phone booths and stuffed animals.

Then it was time for lunch in a little park that Boaz had picked out. Lots of dogs were running here, so that was boffing.

After lunch, we browsed around a few second-hand shops, after this I settled myself down in a park to read a book. Afterwards, I met up with a former intern (best function), it was nice to see someone else for a change! Then we went all to a pub to watch Formula 1. In the end, Lando won for the first time! It was a nice day :)

Greetings, Isa

---

Hoi allemaal, vandaag was weer een vrije dag! Ik begon de dag met een bezoek aan het Schots museum. Dit was erg leuk, zeker omdat er ook veel niet-Schotse dingen te zien waren, zoals formule 1 auto's en Dolly het schaap. De inrichting van het museum vond ik alleen niet heel logisch en ik ben dan ook meerdere keren verdwaald tussen de skeletten, telefoonhokjes en opgezette dieren.

Toen was het tijd om te gaan lunchen in een parkje dat Boaz had uitgezocht. Hier renden heel veel honden, dus dat was boffen.

Na de lunch hebben we nog even rondgesnuffeld bij een paar tweedehands winkeltjes, hierna ben ik zelf neergestreken in een parkje om een boek te lezen. Daarna had ik met een oud-intern (beste functie) afgesproken, het was fijn om eens iemand buiten de reis te zien. Hierna zijn we naar een pub gegaan om formule 1 te kijken. Uiteindelijk heeft Lando voor het eerst ooit gewonnen! Het was dus weer geslaagde dag :)

Today was the third travel day of our trip.

We started the day with cleaning the house we stayed in in Edinburgh. When we were done with that we locked up the house and walked through the rain to the bus, the bus was very busy and with all of our suitcases we barely fit, but we made it to Edinburgh Waverley.

From Edinburgh we took the train to Darlington, the views from the windows over the cliffs were beautiful, but it was still quite misty. However, around the time we drove into England the first rays of sun started to come through the clouds. The further down south we went the better the weather got, so we got to see some quaint villages on the coast.

Getting out of the train in Darlington was a bit stressful, because we arrived at the station a bit quicker than we thought, so we had to get out luggage very quickly before the train got going again, but luckily the station manager was very friendly and waited until we confirmed that everyone had gotten out.

Then we took a very slow diesel train, with less legroom than you would imagine, to Middlesbrough.

In Middlesbrough we first grabbed some lunch and then made our way to a park near our accommodation, because the check in wasn't until 15:00 and we were in the park around 13:30. Luckily it was nice weather so we enjoyed some of the sunshine.

At 15:00 we went to the accommodation, but we couldn't get a hold of anyone to let us in or give us the code for the lockboxes. In the end we managed to get someone on the line, but they told us that we had been double booked, so they could not accommodate us.

So back to the park it was. There the committee called with the help desk of booking, who were very helpful and got us sorted with a new accommodation after a few hours. In the mean time the rest of us were just laying in the grass in the park and wasting some time.

When we finally got a new accommodation we got on a bus and headed there. The new place also isn't very good, it's quite dirty, a lot of things are broken and somehow the heating was set to 29°C, but it's alright for the two nights we're staying here. After settling in the new place for about half an hour we set off to get some dinner at the Oven Restaurant, which was a half hour walk, through some sketchy alleys, from the accommodation.

The restaurant was quite good. Isa and I shared a "garlic bread pizza", which was very good, but a lot bigger than we had imagined.

Some of us had some parmo, which is a local dish, made from chicken, fried in batter, surrounded by bechamel sauce and cheese. The parmo was very filling but actually quite good (I'm very happy to have only taken a half parmo, with some chilli peppers). After some more drinks we went back to the house, this time not going through the sketchy alleys. Back at the house I went to sleep quite early.

----

Vandaag was de derde reisdag van onze reis.

We begonnen de dag met het schoonmaken van het huis waar we in Edinburgh verbleven. Toen we daarmee klaar waren hebben we het huis afgesloten en zijn we door de regen naar de bus gelopen, de bus was erg druk en met al onze koffers pasten we er nauwelijks in, maar we hebben het gehaald tot Edinburgh Waverley.

Vanuit Edinburgh namen we de trein naar Darlington, het uitzicht vanuit de ramen over de kliffen was prachtig, maar het was nog steeds behoorlijk mistig. Tegen de tijd dat we Engeland binnenreden, begonnen de eerste zonnestralen door de wolken te komen. Hoe verder we naar het zuiden reden, hoe beter het weer werd, zodat we een aantal schilderachtige dorpjes aan de kust te zien kregen.

Uit de trein stappen in Darlington was een beetje stressvol, omdat we iets sneller op het station aankwamen dan we dachten, dus we moesten heel snel onze bagage eruit halen voordat de trein weer ging rijden, maar gelukkig was de stationsmanager heel vriendelijk en wachtte hij tot we bevestigden dat iedereen eruit was.

Daarna namen we een hele langzame dieseltrein, met minder beenruimte dan je zou denken, naar Middlesbrough.

In Middlesbrough gingen we eerst lunchen en daarna naar een park in de buurt van onze accommodatie, want de check-in was pas om 15:00 uur en we waren rond 13:30 uur in het park. Gelukkig was het mooi weer, dus we hebben lekker van het zonnetje genoten.

Om 15:00 gingen we naar de accommodatie, maar we kregen niemand te pakken om ons binnen te laten of om ons de code voor de lockboxen te geven. Uiteindelijk kregen we iemand aan de lijn, maar die vertelde ons dat we dubbel geboekt waren en dat ze ons dus niet konden ontvangen.

Dus terug naar het park. Daar belde het comité met de helpdesk van booking, die erg behulpzaam waren en ons na een paar uur een nieuwe accommodatie bezorgden. Ondertussen lag de rest van ons gewoon in het gras in het park wat tijd te verdoen.

Toen we eindelijk een nieuw onderkomen hadden, stapten we op de bus en gingen we erheen. De nieuwe plek is ook niet erg goed, het is behoorlijk vies, veel dingen zijn kapot en op de een of andere manier stond de verwarming ingesteld op 29°C, maar het is prima voor de twee nachten die we hier verblijven. Nadat we ongeveer een half uur hadden gesetteld in ons nieuwe onderkomen gingen we op weg om wat te eten in het Oven Restaurant, dat een half uur lopen was, door een paar scheve steegjes, van de accommodatie.

Het restaurant was best goed. Isa en ik deelden een "knoflookbroodpizza", die erg lekker was, maar veel groter dan we ons hadden voorgesteld.

Sommigen van ons aten parmo, een lokaal gerecht gemaakt van kip, gebakken in beslag, omringd door bechamelsaus en kaas. De parmo was erg vullend maar eigenlijk best lekker (ik ben erg blij dat ik maar een halve parmo heb genomen, met wat chilipepers). Na nog wat gedronken te hebben gingen we terug naar het huis, dit keer niet door de sketchy steegjes. Terug bij het huis ging ik vrij vroeg slapen.

After an enjoyable evening yesterday, I went to sleep in for the first time this trip. When I got up as early as 9 o'clock, I did find that a bit jarring. Apparently I left my sleeping skills at home.

After being warned by Loes, the shower was still more disappointing than I had expected. After persevering for a while, I did get all the shampoo out of my hair under the ice-cold and halved jets.

Searching long and hard for things to do in or around Middlesbrough, Isa, Boaz, Ties and I opted for a butterfly world in a village down the road.

Once we arrived in the village, expectations of the butterfly world quickly went down. At the butterfly world car park, expectations dropped to the bottom.

Fortunately, it was fun in the end and I soon went fanatically hunting for a photo of 'the big blue one'. To my great joy, I succeeded and even got a picture where there are two of them.

There was also an area with about 7 other species of animals, including meerkats, reptiles and a chipmunk. Here, Boaz and I got to witness the brutal killing of a stick insect. Personally, this was an image I quickly want to get out of my head.

When we arrived back at the cottage, we ate delicious wraps courtesy of Romy and Thomas.

Afterwards, we watched part of the Eurovision Song Contest. Around half past 10 we did go to sleep, as we have to be ready with all our stuff as early as 6am tomorrow.

----

Na een gezellige avond gister ging ik eens even lekker uitslapen voor het eerst deze reis. Toen ik al om 9 uur opstond, vond ik dat wel een beetje schrikbarend. Blijkbaar heb ik mijn uitslaapkunsten thuis gelaten.

Na gewaarschuwd te zijn door Loes, was de douche alsnog teleurstellender dan ik had verwacht. Na even doorgezet te hebben, heb ik toch alle shampoo uit mijn haar gekregen onder de ijskoude en gehalveerde stralen.

Lang gezocht hebbende naar dingen om te doen in of rond Middlesbrough, hebben Isa, Boaz, Ties en ik gekozen voor een vlinderwereld in een dorpje verderop.

Eenmaal in het dorpje aangekomen, gingen de verwachtingen van de vlinderwereld snel omlaag. Op de parkeerplaats van de vlinderwereld zakte de verwachtingen naar de bodem.

Gelukkig was het uiteindelijk toch wel leuk en ik ging al snel fanatiek op jacht naar een foto van 'de grote blauwe'. Tot mijn grote vreugd is het me gelukt en ik heb zelfs een foto waar er twee op staan.

Er was ook nog een ruimte met een stuk of 7 andere diersoorten, waaronder stokstaartjes, reptielen en een eekhoorn. Hier hebben Boaz en ik de wrede moord op een wandelende tak mogen aanschouwen. Persoonlijk was dit een beeld dat ik snel uit mn hoofd wil zetten.

Toen we weer bij het huisje aankwamen, hebben we heerlijke wraps gegeten met dank aan Romy en Thomas.

Daarna hebben we nog een deel van het Eurovisie Songfestival gekeken. Rond half 11 zijn we wel gaan slapen, want we moeten morgen al om 6:00 uur met al onze spullen klaarstaan voor vertrek.

It was early Wednesday morning when we exited the accommodation. Most of us travellers were still half asleep when we entered the bus. Our day was filled with a tour of the Boulby mine lab and the trip to Manchester. With the prospect of the long day ahead of us the group was a wee bit cranky but the great views from the bus did wonders.

The visit started with an induction video and an explanation of all the safety procedures. We received an extensive breakfast to make sure we were well fed before entering the mine. After a quick change of clothes we could really let the inner kompel (Limburgs for miner) run loose. With the orange and fluorescence suits, helmets with headlights and steel toe capped shoes we were ready to enter the mine.

After a quick descent of 7 minutes and a walk of about 15 minutes we arrived at the underground lab. Firstly, we got an explanation about the mine itself. They used to mine for potash, a potassium containing mineral that can be used in fertiliser. When this was no longer profitable some parts of the mine were shut down. Nowadays they mine for a higher quality mineral called polyhalite. The lab is placed in one of the older parts of the mine. Because of the 1 km depth of the lab the experiments there all use the low cosmic radiation environment for their experiments.

Then some of the experiments outside of the lab were shown. One of the experiments was the mars site where they simulate some of the conditions on mars. They collect rock samples that contain microbe remains older than 200 million years. The same kind of sample collecting might be done on mars someday to give insight on life on mars. The current lab is the fifth generation, the fourth generation lab needed to be shut down because the rocks were shifting too much.

We dusted off and were given clean room overalls so we would not contaminate the lab too much. We got a "quick" break of about 30 minutes with some tea, coffee, water and of course about a metric ton of cookies. Over the rest of the day we tried eating them all but we did not succeed.

We then got a tour of the inside of the lab. It turns out that a low radiation environment gives rise to very interesting and diverse research. The lab was originally set up for dark matter detection but since then has hosted a diverse range of research. We were shown the past, current and future detectors and got a great explanation of all of them. Another unused experiment tried to measure the effects of radiation on the growth of microbes. There was a muon tomography experiment running of which the results impacted the development of tsunami detectors in Tokyo.

After the inside lab tour we collected some rock samples. I got some really clear salt crystals and a bit of pitash. With a small lick we confirmed that the tunnel was made in a salt vein. Then our journey back to the surface started. Again a 15 minute walk and a 7 minute elevator ride and we were greeted by our lunch. Sandwiches, cake, drinks and flatbread, we again had the opportunity to stuff ourselfs to the brim. We looked at the time during lunch and realised that we had been in the mine for almost 5 hours! Time really flies when you're having fun.

Then our trip to Manchester started. Some of us fell asleep on the 3 hour train ride, others had a good time enthusiastically playing card games. The relaxation was well deserved.

When we arrived in Manchester some of us went out for a small bite while others made due with a tosti. Marcel, Ties and I went to the Indian place next door and had a great meal. My bed looked a bit too tempting after that and I was fast asleep.

----

Het was woensdagochtend vroeg toen we de accommodatie verlieten. De meeste reizigers sliepen nog half toen we de bus instapten. Onze dag was gevuld met een rondleiding door het mijnlab in Boulby en de reis naar Manchester. Met de lange dag voor de boeg was de groep een beetje chagrijnig, maar het prachtige uitzicht vanuit de bus deed wonderen.

Het bezoek begon met een introductievideo en een uitleg van alle veiligheidsprocedures. We kregen een uitgebreid ontbijt om er zeker van te zijn dat we goed gevoed waren voordat we de mijn ingingen. Na een snelle omkleedbeurt konden we de innerlijke kompel (Limburgs voor mijnwerker) echt loslaten. Met de oranje en fluorescerende pakken, helmen met koplampen en schoenen met stalen neuzen waren we klaar om de mijn in te gaan.

Na een snelle afdaling van 7 minuten en een wandeling van ongeveer 15 minuten kwamen we aan bij het ondergrondse lab. Eerst kregen we uitleg over de mijn zelf. Vroeger werd er potas gewonnen, een kaliumhoudend mineraal dat gebruikt kan worden in kunstmest. Toen dit niet meer rendabel was, werden sommige delen van de mijn gesloten. Tegenwoordig ontginnen ze een mineraal van hogere kwaliteit, polyhaliet genaamd. Het laboratorium bevindt zich in een van de oudere delen van de mijn. Vanwege de 1 km diepte van het lab gebruiken alle experimenten daar de omgeving met lage kosmische straling voor hun experimenten.

Daarna werden enkele experimenten buiten het lab getoond. Een van de experimenten was de mars site waar ze een aantal van de omstandigheden op mars simuleren. Ze verzamelen gesteentemonsters die resten van microben bevatten die ouder zijn dan 200 miljoen jaar. Hetzelfde soort monsters verzamelen zou ooit op Mars gedaan kunnen worden om inzicht te krijgen in het leven op Mars. Het huidige lab is de vijfde generatie, het lab van de vierde generatie moest worden gesloten omdat de rotsen te veel verschoven.

We stoften af en kregen clean room overalls zodat we het lab niet te veel zouden vervuilen. We kregen een "snelle" pauze van ongeveer 30 minuten met thee, koffie, water en natuurlijk een metrische ton koekjes. De rest van de dag probeerden we ze allemaal op te eten, maar dat lukte niet.

Daarna kregen we een rondleiding door de binnenkant van het lab. Het blijkt dat een omgeving met weinig straling aanleiding geeft tot zeer interessant en divers onderzoek. Het lab was oorspronkelijk opgezet voor het detecteren van donkere materie, maar sindsdien is er een grote verscheidenheid aan onderzoek gedaan. We kregen de vroegere, huidige en toekomstige detectoren te zien en kregen een geweldige uitleg over alle detectoren. Een ander ongebruikt experiment probeerde de effecten van straling op de groei van microben te meten. Er werd een muon tomografie experiment uitgevoerd waarvan de resultaten invloed hadden op de ontwikkeling van tsunami detectoren in Tokio.

Na de rondleiding in het laboratorium verzamelden we wat gesteentemonsters. Ik heb een paar hele heldere zoutkristallen en een beetje pitas. Met een klein likje bevestigden we dat de tunnel in een zoutader was gemaakt. Toen begon onze reis terug naar de oppervlakte. Weer een wandeling van 15 minuten en een ritje met de lift van 7 minuten en we werden begroet door onze lunch. Broodjes, cake, drankjes en platbrood, we konden ons weer helemaal volproppen. We keken naar de tijd tijdens de lunch en realiseerden ons dat we al bijna 5 uur in de mijn waren! De tijd vliegt als je plezier hebt.

Toen begon onze reis naar Manchester. Sommigen van ons vielen in slaap tijdens de 3 uur durende treinreis, anderen vermaakten zich prima met het spelen van kaartspelletjes. De ontspanning was welverdiend.

Toen we in Manchester aankwamen, gingen sommigen van ons een klein hapje eten terwijl anderen zich tevreden stelden met een tosti. Marcel, Ties en ik gingen naar de Indiase tent naast de deur en hebben heerlijk gegeten. Mijn bed zag er daarna een beetje te verleidelijk uit en ik sliep snel.

Today was the day of our second to last institute visit: a trip to the Jodrell Bank Observatory. This would also be my second and last post to this blog. Let's go through my day.

For me, the day started with breakfast at the Ford Madox Brown, a restaurant that's part of the Wetherspoon chain. Although this is not an ad, I thought I should mention their existence, as their low prices together with their okay food quality are outstanding. That might be useful for any future trips ;). Breakfast with Pjotr, Marcel, Ties, Romy, Saskia, Thomas, and Nino was a great start of the day.

After breakfast, we gathered at the apartment and left to catch a bus towards Manchester Piccadilly station. From there, we took a train to Macclesfield from where we would be picked up by a hired coach to get to the observatory. Our stay at the station was a little longer than expected, though, as the coach had a flat tire and a replacement had to be arranged. This gave me a solid twenty minutes to roam around town. So, while the rest of the group enjoyed the burning hot Sun around the station, I decided to climb the mountain that they call town center. Passing churches, street musicians, and experiencing just a generally good vibe, I found a small park with a view of my fellow colleagues down at the station. I sat down and enjoyed my shade until a cat decided to stroll around the park. "Ps ps", and the cat came for some petting. See the photo attached.

Then, finally, we got onto the coach and travelled across Belgium -- at least, that was what the roads felt like. Through fields of sheep, we were suddenly greeted by the sight of a telescope and a sign telling us to switch our phones off.

In a radio-quiet forest quite far from Manchester, a flock of radio telescopes is found surrounded by a herd of sheep. Buses full of school children visited the observatory's visitor centre, but we got the exclusive behind-the-scenes tour. After a quick lunch with two of our guides, Justin and David, we were let into a lecture hall with a view of the great Lovell telescope for two talks about what they did there. Although a bit distracting, the huge telescope did an impressive 360° turn during the presentation. The observators' main focus was the investigation of pulsars, rapidly spinning neutron stars that emit electromagnetic radiation due to their motion and magnetic field. The second presentation mostly entailed the observatory project e-Merlin, an array of radio telescopes Lovell was part of. Funnily enough, the second speaker was a Dutchie.

After the presentations, we got a requisite tea break, with the option of tea, tea with sugar, tea with milk, and tea with milk and sugar. In the tea room, a microwave oven was found in a heavy-duty Faraday cage. Being a radio-quite zone, this made sense, but the story behind this was even better. Justin told us about the observation of an irregular spike in radio signal at the site. A then PhD student that now still works there, Mitch, decided to look into this. They ruled out some interference on the site. They tested the effect of turning on a microwave while measuring. The frequency was too high to explain the signal. Other equipment was also tested. It must be an unknown effect, a hypothesis which was strengthened as other observatories saw the same effect, but at different times. The signal even looked like something from far away due to the dispersion-like chirp in it's arrival time.

After a while, however, someone looked a little closer at the data. It turned out that most of these signals arrived around noon in the local timezone of the telescope in question. So what could it be? They figured out it indeed _was_ a microwave, but the effect was only detected when the microwave cycle was interrupted by opening the door. Then, the Faraday cage was open and the frequency of the microwave chirped down in frequency, just like a dispersive signal would. In the end, this explained a lot of the signals, but not all. Mitch was right and did find a new effect. Good work, Mitch.

Being fully rehydrated by the tea break, our hosts then took us for a tour around the site and the Lovell control room. In the control room, the most pleasantly sarcastic man was in charge of the telescope that day. He explained the '70's control panels and let us look through his -- cough -- antique binoculars.

The visit was quick, and as it was 17:00 already, we had to get back to the bus. A quick photoshoot of Anthony, our hosts, and us as group wrapped it all up.

Back in Manchester, Pjotr and I walked the full 45 minutes home to get a look into the city. Unlike my initial impression, it was a lot more beautiful walking through the small alleys and seeing weird, industrially themed cafes. At home, a group had decided to cook for us all. Falafel-filled pitas with lots of garlic sauce pleased us all.

The final event of the night was the second semifinal of the Eurovision Song Contest. From one bedroom, we all watched and enjoyed the sight of horribly bad acts alternated by truly memorable Eurovisionesque masterpieces. Let's hope the best for Saturday.

Cheers, Kees

----

Vandaag was de dag van ons voorlaatste instituutbezoek: een bezoek aan het Jodrell Bank Observatory. Dit zou ook mijn tweede en laatste bericht op deze blog worden. Laten we mijn dag eens doornemen.

Voor mij begon de dag met een ontbijt bij Ford Madox Brown, een restaurant dat deel uitmaakt van de Wetherspoon-keten. Hoewel dit geen advertentie is, vond ik dat ik hun bestaan moest vermelden, omdat hun lage prijzen samen met hun goede voedselkwaliteit uitstekend zijn. Dat kan handig zijn voor toekomstige reizen ;). Het ontbijt met Pjotr, Marcel, Ties, Romy, Saskia, Thomas en Nino was een geweldig begin van de dag.

Na het ontbijt verzamelden we bij het appartement en vertrokken we met de bus richting Manchester Piccadilly station. Vanaf daar namen we de trein naar Macclesfield, waar we zouden worden opgehaald door een gehuurde bus om naar het observatorium te gaan. Ons verblijf op het station duurde echter iets langer dan verwacht, omdat de bus een lekke band had en er vervanging moest worden geregeld. Dit gaf me ruim twintig minuten om door de stad te zwerven. Dus, terwijl de rest van de groep genoot van de brandende zon rond het station, besloot ik de berg te beklimmen die ze het stadscentrum noemen. Ik passeerde kerken, straatmuzikanten en er heerste over het algemeen een goede sfeer. Ik vond een klein parkje met uitzicht op mijn collega's bij het station. Ik ging zitten en genoot van mijn schaduw tot een kat besloot om door het park te wandelen. "Ps ps", en de kat kwam voor een aai. Zie de bijgevoegde foto.

Toen stapten we eindelijk in de bus en reisden door België - althans, zo voelden de wegen aan. Door schapenvelden werden we plotseling begroet door de aanblik van een telescoop en een bord waarop stond dat we onze telefoons uit moesten zetten.

In een radiostil bos ver van Manchester staat een kudde radiotelescopen, omringd door een kudde schapen. Bussen vol schoolkinderen bezochten het bezoekerscentrum van het observatorium, maar wij kregen de exclusieve rondleiding achter de schermen. Na een snelle lunch met twee van onze gidsen, Justin en David, werden we binnengelaten in een collegezaal met uitzicht op de grote Lovell-telescoop voor twee lezingen over wat ze daar deden. Hoewel het een beetje afleidend was, maakte de enorme telescoop een indrukwekkende draai van 360° tijdens de presentatie. De belangrijkste focus van de waarnemers was het onderzoek naar pulsars, snel draaiende neutronensterren die elektromagnetische straling uitzenden door hun beweging en magnetisch veld. De tweede presentatie ging vooral over het observatoriumproject e-Merlin, een serie radiotelescopen waar Lovell deel van uitmaakte. Grappig genoeg was de tweede spreker een Nederlander.

Na de presentaties kregen we een verplichte theepauze, met de keuze uit thee, thee met suiker, thee met melk en thee met melk en suiker. In de theesalon stond een magnetron in een zware kooi van Faraday. Omdat het een radiozone is, was dit logisch, maar het verhaal erachter was nog beter. Justin vertelde ons over de waarneming van een onregelmatige piek in het radiosignaal op de locatie. Een toenmalige promovendus die er nu nog steeds werkt, Mitch, besloot dit te onderzoeken. Ze sloten interferentie op de site uit. Ze testten het effect van het aanzetten van een magnetron tijdens het meten. De frequentie was te hoog om het signaal te verklaren. Andere apparatuur werd ook getest. Het moet een onbekend effect zijn, een hypothese die werd versterkt toen andere observatoria hetzelfde effect zagen, maar op verschillende tijdstippen. Het signaal leek zelfs op iets van ver weg door de dispersie-achtige tjirp in de aankomsttijd.

Na een tijdje keek iemand echter wat beter naar de gegevens. Het bleek dat de meeste van deze signalen rond het middaguur aankwamen in de lokale tijdzone van de telescoop in kwestie. Dus wat zou het kunnen zijn? Ze ontdekten dat het inderdaad een microgolf was, maar dat het effect alleen werd gedetecteerd als de microgolfcyclus werd onderbroken door de deur te openen. Dan was de kooi van Faraday open en de frequentie van de microgolf tjirpte naar beneden, net zoals een verstrooiend signaal dat zou doen. Uiteindelijk verklaarde dit veel van de signalen, maar niet allemaal. Mitch had gelijk en vond een nieuw effect. Goed werk, Mitch.

Na volledig te zijn gerehydrateerd door de theepauze, namen onze gastheren ons mee voor een rondleiding over de site en de Lovell-controlekamer. In de controlekamer had die dag de prettig sarcastische man de leiding over de telescoop. Hij legde de bedieningspanelen uit de jaren '70 uit en liet ons door zijn -- kuch -- antieke verrekijker kijken.

Het bezoek was snel en omdat het al 17:00 uur was, moesten we terug naar de bus. Een snelle fotoshoot van Anthony, onze gastheren en ons als groep maakte er een eind aan.

Terug in Manchester liepen Pjotr en ik de volle 45 minuten naar huis om de stad te bekijken. In tegenstelling tot mijn eerste indruk was het veel mooier om door de kleine steegjes te lopen en rare, industrieel gethematiseerde cafés te zien. Thuis had een groep besloten om voor ons allemaal te koken. Falafel gevulde pitas met veel knoflooksaus bevielen ons allemaal.

Het laatste evenement van de avond was de tweede halve finale van het Eurovisiesongfestival. Vanuit één slaapkamer keken we en genoten we van de aanblik van verschrikkelijk slechte acts, afgewisseld door echt memorabele Eurovisie-eske meesterwerken. Laten we het beste hopen voor zaterdag.

Proost, Kees

Today started quietly. We were expected to gather at 09.50 in front of our house in Manchester. Of course, this was an easy task, taking into account an uncertainty margin of a few minutes.

From here the journey was set towards our last institute visit, The University of Sheffield, in Sheffield. Here, the plan was to visit the physics department that focuses on applied particle physics.

The journey commenced with a short bus trip to the station. On arrival, we had to wait a bit for the train, creating the perfect conditions for locating a cup of coffee. I certainly made use of these circumstances. In the meantime, we noticed someone hurling with great speed towards a soon-departing train. We excitingly watched this person sprinting down the stairs, but alas, a wasted effort, for the doors had closed right in front of him. You could see the disappointment.

After this spectacle, the train set off to Sheffield, a journey of about an hour. At about 11.45 we arrived at Sheffield Station, where we had slightly over an hour and a half of free time. We all decided to go to a large Sainsbury's to get some lunch, and then have a seat in a nearby park.

At 13.30 it was time to gather in front of the university building. Here, William did a small introduction about the institute. Once inside, we got an overview of all the research done there and some applications of cosmic rays, like moisture detection in farmland and muon tomography. We also received a tour of a shed with a water tank detector and a millikelvin cooling system for dark matter detection.

After a slight delay, at approximately 18.45, we got on a quite busy train torwards Manchester. At Manchester Oxford Station, we got off and a group of people (including myself) had the idea to eat in a pub a final time. After a first attempt at a BrewDog pub, which was sadly full, we went to a nearby Whetherspoons, which luckily wasn't full. Here we ended the day with a fine (and relatively cheap) meal and some drinks.

----

Vandaag begon rustig. Om 09.50 werd van ons verwacht dat we zouden verzamelen voor in de hal bij ons huisje in Manchester. Dit is vanzelfsprekend gelukt met een onzekerheid van een aantal minuten.

Vanaf hier vertrok de reis richting het laatste instituut, de universiteit van Sheffield, in Sheffield. Hier stond op de planning een bezoek aan de natuurkunde afdeling die gefocust is op toegepaste deeltjesfysica.

De reis begon met een kort ritje in de bus richting het station. Eenmaal hier moesten we even wachten op de trein, wat de perfecte omstandigheden creëerde voor het halen van een bakje koffie. Hier heb ik dan ook gebruik van gemaakt. In de tussentijd zagen we iemand met enorme haast op een trein afhollen die op het punt stond om te vertrekken. We keken vol spanning toe hoe deze persoon met een sprintje de trap afkwam. Helaas was de moeite tevergeefs, want de deur ging net voor zijn neus dicht. Je kon de teleurstelling zien.

Na dit spektakel begon de treinreis richting Sheffield, een rit van ongeveer een uur. Rond 11.45 arriveerden we bij Sheffield Station, waar we iets meer dan anderhalf uur vrije tijd hadden. We besloten om met z'n allen naar een grote Sainsbury's te gaan om lunch in te slaan, wat we daarna in een nabijgelegen parkje opgegeten hebben.

Om 13.30 was het tijd om te verzamelen voor het gebouw van de universiteit. Hier deed William zijn praatje over het instituut. Eenmaal binnen kregen we een overzicht van al het onderzoek en wat toepassingen van cosmic rays, zoals waterdetectie in landbouwgrond en muon tomografie. Verder kregen we nog een rondleiding van een schuurtje met een watertank detector en een millikelvin koelsysteem voor het detecteren van donkere materie.

Na een beetje uitloop zaten we rond 18.30 in een heel volle trein richting Manchester. We stapten uit bij Manchester Oxford Station en een aantal mensen (inclusief mijzelf) had het plan om voor de laatste keer in een pub wat te eten. Na eerst een BrewDog pub geprobeerd te hebben, die helaas vol zat, zijn we doorgelopen naar de dichtstbijzijnde Wetherspoons, die gelukkig niet vol zat. Hier sloten we de dag af met een prima (maar vooral relatief goedkope) maaltijd en wat drankjes.

Last real day, how quickly time goes by.

We had today to explore the city. We had breakfast in a Wetherspoon, after this Loes, Nienke and I went thrift shopping! There were incredibly many shops with nice things, but unfortunately really nothing in my size. There were also lots of ugly things, sometimes in my size.

After this, we went for a drink. Nienke had ordered a 'white chocolate matcha latte'. Sounds very tasty, isn't it. Not wanting to offend the lovely people at the café, the three of us ended up fighting with this drink.

After this, we briefly went to a mall for Loes. It was so ugly and so incredibly crowded, there was absolutely no vibe. After this, caught a bus to the cottage for dinner, cooked by the committee.

In the evening still watched the song contest! Everyone was praying that Israel would not win and oh how happy we were with Switzerland! Still a shame about the Netherlands :(

----

Laatste echte dag, wat gaat de tijd toch vliegensvlug.

We hadden vandaag om de stad te ontdekken. We ontbeten in een Wetherspoon, hierna gingen Loes, Nienke en ik thrift shoppen! Er waren ongelooflijk veel winkels met leuke dingen, maar helaas echt niks in mijn maat. Er waren ook heel veel lelijke dingen, soms wel in mijn maat.

Hierna gingen we wat drinken. Nienke had een "white chocolate matcha latte" besteld. Klinkt heel lekker, is het niet. Omdat we de lieve mensen van het cafeetje niet wilden beledigen hebben we uiteindelijk met zn drieën gevochten met dit drankje.

Hierna nog even kort naar een winkelcentrum gegaan voor Loes. Het was zo lelijk en zo ongelooflijk druk, het was absoluut geen vibe. Hierna een bus gepakt naar het huisje voor het avondeten, gekookt door de commissie.

In de avond nog het songfestival gekeken! Iedereen zat te bidden dat Israël niet zou winnen en o wat waren we blij met Zwitserland! Toch nog jammer van Nederland :(

After some very nice iced coffee, we took the turtle (Avanti) train to London. Here we had some time to grab dinner and say our goodbyes to our beloved pub Wetherspoons. We had grown quite attached to their food (and very cheap prices).

Then it was finally time to head to the Eurostar platform. Unfortunatly, they did not treat us as nicely as in Amsterdam; it almost felt like we were cattle to them. After a bad experience and going through customs, we had to wait a while before finally hopping on the Eurostar. This time was mostly spent chatting and looking for places to spend our last pounds. When we were finally sitting in the Eurostar, we found that place: the Eurostar restaurant offered smokey ciders.

While we enjoyed the last ciders on our trip, we spent hours playing BoomIt! and chatting. I also learned that it's not allowed to flush rubber ducks down Eurostar's drain and I am still wondering who tried to do that. We also said goodbye to Isa, Boaz, Marcel and Nino, who were getting picked up before Amsterdam.

Since the Eurostar was delayed, we missed our transfer to Nijmegen, which meant we had to wait an hour for the next train. In the mean time, Loes showed of her amazing dancemoves. Our group arrived around 2am in Nijmegen and after taking selfies, it was finally time to hit the hay! :)

Looking back now, it really was an unforgettable trip with loads of fun! We all learned so many new things about Physics and life in the UK. In a few weeks time, you can read all about it in our travel report.

Thank you for reading our travel blogs, and hopefully till next year!

P.S. If you are interested in organising the following studytrip, feel free e-mail us at smcr(at)science.ru.nl or approach any of the SMCR board or committee members.

---

Vandaag was onze laatste dag op studiereis! We begonnen de dag rond 09.45 met het schoonmaken van de gehuurde appartementen. Op dit punt waren we behoorlijk ervaren en functioneerden we als een goed geoliede machine. Dit betekende dat we eerder dan gepland naar Manchester Piccadilly konden gaan.

Na een heerlijke ijskoffie namen we de schildpadtrein (Avanti) naar Londen. Hier hadden we wat tijd om avond te eten en afscheid te nemen van onze geliefde pub Wetherspoons. We waren erg gehecht geraakt aan hun eten (en de goedkope prijzen).

Toen was het eindelijk tijd om naar het Eurostar platform te gaan. Helaas behandelden ze ons niet zo aardig als in Amsterdam; het voelde bijna alsof we vee voor ze waren. Na een slechte ervaring en door de douane te zijn gegaan, moesten we een poosje wachten voordat we eindelijk op de Eurostar konden stappen. Deze tijd werd vooral besteed aan kletsen en zoeken naar plekken om onze laatste ponden uit te geven. Toen we eindelijk in de Eurostar zaten, vonden we die plek: het Eurostar restaurant bood smokey ciders aan.

Terwijl we genoten van de laatste ciders van onze reis, brachten we uren door met het spelen van BoomIt! en nog meer kletsen. Ik heb ook geleerd dat je geen badeentje door de afvoer van de Eurostar mag spoelen, en ik vraag me nog steeds af wie dat geprobeerd heeft. We namen ook afscheid van Isa, Boaz, Marcel en Nino, die voor Amsterdam werden opgehaald.

Omdat de Eurostar vertraging had, misten we onze overstap naar Nijmegen, waardoor we een uur moesten wachten op de volgende trein. In de tussentijd liet Loes haar geweldige dancemoves zien. Onze groep kwam rond 2 uur 's nachts aan in Nijmegen en na het nemen van de laatste selfies was het eindelijk tijd om naar bed te gaan :)

Als ik er nu op terugkijk, was het echt een onvergetelijke reis met heel veel plezier! We hebben allemaal zoveel nieuwe dingen geleerd over Natuurkunde en het leven in het Verenigd Koninkrijk. Over een paar weken kun je er alles over lezen in ons reisverslag.

Bedankt voor het lezen van onze reisblogs, en hopelijk tot volgend jaar!

P.S. Als je geïnteresseerd bent in het organiseren van de volgende studiereis, stuur dan een e-mail naar smcr(at)science.ru.nl of benader een van de bestuurs- of commissieleden van SMCR.

Today (or maybe yesterday), we kicked off our study trip to South Korea! We got waved goodbye by the sweetest Marie Curie members who encourage us for our 28 hour -don't quote me on the exact number- journey to Seoul. After waiting a long time to board, it was finally time to get on the plane to Beijing. During the flight I also got to know a really cool Chinese lady that imports wine from France to China.

Halfway through, we had a five hour layover in Beijing which I used to fuel up with some good food and company. There hung a huge flag in the middle of the airport and we also saw a big artwork with some sails. After playing a few card games (we got a pack of cards for like 4 yen ≈ 0 euros) it was already time to gather for our flight to Incheon.

We got off the plane in Incheon at around 10 pm and were in a hurry to get to Seoul before the public transport stopped for the day. I ended up meeting an influencer at the Incheon metro station who kindly gave us some disposable cameras after we chatted for a bit! Make sure to give him a follow if you want to see the pictures that we will take! We're supposed to send him the developed photos and he'll turn it into a trendy video.

Finally arrived at our guest house in Seoul at 1 am, a few of us decided to go on an adventure to get some snacks and drinks. Along the way we noticed that a lot of people travel by motorbike, so naturally I photographed the coolest one. I also was surprised that you really could get anything, anytime here in Seoul but I would not be surprised if we see the lady from the shop again tomorrow morning.

On the way back, Thijs skillfully spotted a well-camouflaged cat. We found the time to take a selfie in a convex mirror before arriving at the guest house.

This brings me to the end of this travel blog as it's now almost 4 am and a busy day awaits tomorrow. Stay tuned for the next blog!

---

Vandaag (of misschien gisteren) is onze studiereis naar Zuid-Korea van start gegaan! We werden uitgezwaaid door de liefste leden van Marie Curie, die ons veel succes wensten voor onze 28 uur durende reis naar Seoul - al moet je me niet op dat exacte aantal vastpinnen. Na lang wachten konden we eindelijk aan boord van het vliegtuig naar Beijing. Tijdens de vlucht heb ik ook een superinteressante Chinese vrouw leren kennen die wijn uit Frankrijk naar China importeert.

Halverwege hadden we een tussenstop van vijf uur in Beijing, die ik benut heb om lekker te eten en wat bij te praten met de groep. In het midden van het vliegveld hing een enorme vlag en we zagen ook een groot kunstwerk met zeilen. Na een paar potjes kaarten (we hadden een set gekocht voor iets van 4 yen ≈ 0 euro), was het alweer tijd om ons te verzamelen voor de vlucht naar Incheon.

We landden rond 22:00 uur in Incheon en moesten ons haasten om nog op tijd met het openbaar vervoer naar Seoul te komen. Op het metrostation van Incheon ontmoette ik een influencer, die ons - na een gezellig gesprek - een paar wegwerpcamera's cadeau gaf! Als je benieuwd bent naar de foto's die we gaan maken, moet je hem zeker even volgen. We gaan de foto's namelijk naar hem opsturen zodra ze ontwikkeld zijn, en dan maakt hij er een trendy video van.

Uiteindelijk kwamen we om 01:00 uur aan bij ons guesthouse in Seoul. Een paar van ons besloten nog even op avontuur te gaan om snacks en drankjes te halen. Onderweg viel het ons op dat veel mensen hier met een motor rijden, dus natuurlijk heb ik de coolste vastgelegd op foto. Wat me ook verraste, is dat je hier echt op elk moment van de dag álles kunt krijgen. Ik zou dan ook niet raar opkijken als we de vrouw uit de winkel morgenochtend gewoon weer zien.

Op de terugweg spotte Thijs heel scherp een goed gecamoufleerde kat. We namen nog even de tijd om een selfie te maken in een bolle spiegel, voordat we weer bij het guesthouse aankwamen.

En daarmee kom ik aan het einde van deze reisblog - het is inmiddels bijna 4 uur 's ochtends en morgen staat er een drukke dag op ons te wachten. Stay tuned voor de volgende blog!

It took us no more than 30 minutes to reach the area around the embassy. The vibe was great, people in suits carrying iced coffee were everywhere. At 10:00, we finally entered the embassy, where we were welcomed by members of the Dutch royal delegation. Peter Wijlhuizen (Head of Innovation, Technology and Science) was also there to meet us. Over the next two hours, he kindly answered our endless questions, ranging from economic and political issues to more lighthearted topics about Korean society. It was a great opportunity to learn about the main cultural differences between the two countries and served as a perfect introduction to our stay in the capital.

Lunchtime came around. Although our schedule was quite tight, half an hour was more than enough to try some traditional Korean food. Following some of the embassy's recommendations, bibimbap and soondubu jjigae were our first choices.

Right after, we gathered again to begin our nearly one-hour trip to the Korean Railroad Research Institute (KRRI), located in the southern part of the city. Korean public transport was truly impressive. The silence, respect, and organization of locals on the metro and buses is something you don't often see. As expected, we were by far the loudest ones.

We finally arrived at our next stop, KRRI, at around 14:30. The visit began with a look at high-speed train and hydrogen bus prototypes, followed by a presentation from Yoonju Yi about past and ongoing projects at the center. The institute, which receives public funding from multiple sources, has made significant efforts over the past couple of decades to develop its own railway infrastructure, both in construction and operation. They're also currently working on cutting-edge high-speed technology and are involved in international projects, helping other countries improve their railway systems in various ways. Lastly, we were guided through some of their impressive testing facilities, which we, unfortunately, couldn't photograph, as they're considered ''top secret' material.

A beautiful sunset and fantastic weather in Seoul set the perfect scene for dinner and more exploring. Some of us decided to visit Dongdaemun Design Plaza and Gwangjang Market, where we continued our local food tasting: japchae, spicy noodles, dumpling soup... The day ended with some beers at a random bar-classic.

On a personal note, I'm truly impressed by the contrast in the city's architecture: traditional palaces with beautiful gardens are surrounded by some of the tallest and most modern structures I've ever seen. And despite the language barrier, I'm really grateful for how kindly the locals have treated us so far. So, ''Gamsahabnida,'' Korea, for the warm welcome.

---

Verrassend genoeg waren slechts een paar uur slaap na bijna een volledige dag reizen al genoeg om ons klaar te voelen om de (enorme!) stad Seoul te gaan verkennen. We hadden nog even de tijd om ontbijt te halen bij de dichtstbijzijnde 7-Eleven. Rond 08:30 verzamelden we ons allemaal voor ons gezellige hostel, klaar om naar onze eerste bestemming te vertrekken.

Het kostte ons niet meer dan 30 minuten om het gebied rond de ambassade te bereiken. De sfeer was geweldig-overal mensen in pakken met ijskoffie in de hand. Om 10:00 mochten we eindelijk naar binnen bij de ambassade, waar we werden verwelkomd door leden van de Nederlandse koninklijke delegatie. Ook Peter Wijlhuizen (Hoofd Innovatie, Technologie en Wetenschap) was aanwezig om ons te ontmoeten. De twee uur die volgden, beantwoordde hij geduldig onze eindeloze vragen-van economische en politieke kwesties tot luchtigere onderwerpen over de Koreaanse samenleving. Het was een geweldige kans om meer te leren over de belangrijkste culturele verschillen tussen beide landen en vormde een perfecte introductie tot ons verblijf in de hoofdstad.

Tegen de middag was het lunchtijd. Hoewel ons schema vrij strak was, was een halfuurtje ruim voldoende om wat traditionele Koreaanse gerechten te proberen. Op aanraden van de ambassade kozen we voor bibimbap en soondubu jjigae als eerste kennismaking.

Daarna verzamelden we ons opnieuw om aan onze bijna een uur durende reis naar het Korean Railroad Research Institute (KRRI) te beginnen, gelegen in het zuiden van de stad. Het Koreaanse openbaar vervoer was echt indrukwekkend. De stilte, het respect en de organisatie van de lokale mensen in metro's en bussen zie je zelden ergens anders. Zoals verwacht waren wij met afstand de luidruchtigste groep.

Rond 14:30 kwamen we aan bij onze volgende stop, KRRI. Het bezoek begon met een blik op prototypes van hogesnelheidstreinen en waterstofbussen, gevolgd door een presentatie van Yoonju Yi over zowel afgeronde als lopende projecten binnen het centrum. Het instituut, dat publieke financiering ontvangt uit diverse bronnen, heeft de afgelopen decennia aanzienlijke inspanningen geleverd om zijn eigen spoorweginfrastructuur te ontwikkelen-zowel in de bouw als de exploitatie. Ze werken momenteel ook aan baanbrekende hogesnelheidstechnologie en nemen deel aan internationale projecten waarbij ze andere landen helpen hun spoorwegsystemen op verschillende manieren te verbeteren. Tot slot kregen we een rondleiding door enkele van hun indrukwekkende testfaciliteiten, die we helaas niet mochten fotograferen omdat ze als ''topgeheim'' worden beschouwd.

Een prachtige zonsondergang en heerlijk weer in Seoul vormden het perfecte decor voor het avondeten en verdere verkenning. Sommigen van ons bezochten Dongdaemun Design Plaza en Gwangjang Market, waar we onze proeverij van lokale gerechten voortzetten: japchae, pittige noedels, dumpling-soep... De dag eindigde met een paar biertjes in een willekeurige bar-classic.

Persoonlijk ben ik echt onder de indruk van het contrast in de architectuur van de stad: traditionele paleizen met prachtige tuinen worden omringd door enkele van de hoogste en modernste gebouwen die ik ooit heb gezien. En ondanks de taalbarrière ben ik oprecht dankbaar voor hoe vriendelijk de lokale bevolking ons tot nu toe heeft behandeld. Dus, ''Gamsahabnida,'' Korea, voor het warme welkom.

Today in Seoul was a blend of history, great food, cutting-edge science, and urban nightlife: here's how our day unfolded.
We kicked off at 8 AM with a party of 3 hunting down breakfast near Chungmuro 1-ga. The streets around Sogong-ro, once the heart of Korea's film industry, now brim with bakeries and sleek cafes. We grabbed croissants and other pastries, as well as strong drip coffee at a little shop tucked between cinemas, then wandered past the stately facade of the Seoul Museum of Art, viewing its grand columns and imposing architecture before setting off.

Leaving Sogong-ro behind, we strolled eastward into Namchang-dong. The narrow lanes here are a jungle of authentic restaurants, stationery shops, and vendors selling questionable origin goods. It felt like peeking into a quieter, less self-conscious neighbourhood of Seoul. Quickly after we arrived in Jeong-dong, where the walls of Deoksugung Palace stood with its historically uniformed guards. Stepping through the gate, we entered a serene garden of pines and manicured lawns, as well as a significant number of like-minded tourists, all set on taking that one perfect picture. The old-world lanterns and hanok rooflines stood in beautiful contrast to the gleaming steel and glass Ministry of Culture building visible just beyond the wall, a serene harmony of modern and traditional.

By 12 AM we circled back to meet our group, many of whom were just getting ready to start the day. We made our way to the IBS Center for Quantum Nanoscience. We stepped inside, and were immediately welcomed by the staff as well as struck by the building's clean atmosphere, floor-to-ceiling windows, and communal lounge.

Magdalena Grzeszczyk and Jaehoon Chung welcomed us with an overview of the institute's big-picture goals in quantum nanoscience. Then Aleksander Bogucki took us down into the heart of the lab: the STM-ESR (scanning tunneling microscope-electron spin resonance) setup, and showed us a couple of actual atomic scale pictures taken. To wrap up, a student speaker illuminated her own work and shared some insights on how IBS is fostering female representation in STEM.

As the afternoon light softened, we took the institute shuttle down to Ewha Womans University's Daehyeon-dong campus. The sun was just dipping behind the gothic-Revival roofs of the original Ewha buildings, casting long shadows across the new sports complex and making for a beautiful scenery. The group split up yet again, a few of us celebrated with local fried chicken at a nearby eatery.

Later we made our way over to the streets of Hongdae and Seogyo-dong, exploring both the main street as well as more quiet ones, ending up in a bar filled with locals out for a Friday evening. After a couple of rounds of beers and Sojo, we navigated home safely, only missing one or two bus stops.

---

Vandaag in Seoul was een combinatie van geschiedenis, heerlijk eten, baanbrekende wetenschap en bruisend nachtleven: zo verliep onze dag.
Om 8 uur 's ochtends gingen we met zijn drieën op zoek naar ontbijt in de buurt van Chungmuro 1-ga. De straten rond Sogong-ro, ooit het kloppende hart van de Koreaanse filmindustrie, zijn tegenwoordig gevuld met bakkerijen en stijlvolle cafés. We haalden croissants en ander gebak, samen met stevige filterkoffie bij een klein zaakje, verscholen tussen de bioscopen, waarna we langs de statige gevel van het Seoul Museum of Art wandelden, bewonderend de grote zuilen en imposante architectuur voordat we verder trokken.

We lieten Sogong-ro achter ons en liepen naar het oosten richting Namchang-dong. De smalle steegjes hier vormen een wirwar van authentieke eetgelegenheden, kantoorboekhandels en kraampjes met goederen van twijfelachtige herkomst. Het voelde alsof we een stiller, minder toeristisch stukje Seoul ontdekten. Al snel kwamen we aan in Jeong-dong, waar de muren van het Deoksugung-paleis stonden, bewaakt door wachters in traditionele uniformen. Door de poort betraden we een serene tuin vol dennenbomen en verzorgde gazons, samen met een aanzienlijk aantal andere toeristen, allemaal op zoek naar dat ene perfecte plaatje. De oude lantaarns en hanok-daken vormden een prachtig contrast met de glanzende staal - en glasgevel van het Ministerie van Cultuur net buiten de muren - een serene samensmelting van modern en traditioneel.

Tegen het middaguur kwamen we weer samen met onze groep, waarvan velen hun dag nog moesten beginnen. We gingen op weg naar het IBS Center for Quantum Nanoscience. Daar werden we hartelijk verwelkomd door het personeel en meteen getroffen door de heldere sfeer van het gebouw, met ramen van vloer tot plafond en een gezellige gemeenschappelijke lounge.

Magdalena Grzeszczyk en Jaehoon Chung ontvingen ons met een introductie over de grote ambities van het instituut binnen de quantum-nanowetenschap. Vervolgens nam Aleksander Bogucki ons mee naar het hart van het laboratorium: de STM-ESR (scanning tunneling microscope-electron spin resonance) opstelling, en liet ons enkele echte beelden op atomaire schaal zien. Om af te sluiten gaf een studente een presentatie over haar eigen onderzoek en vertelde zij hoe het IBS zich inzet voor meer vrouwelijke vertegenwoordiging in de bètawetenschappen.

Toen het middaglicht zachter werd, namen we de pendelbus van het instituut naar de Daehyeon-dong campus van Ewha Womans University. De zon zakte net achter de gotische daken van de oorspronkelijke Ewha-gebouwen, waardoor lange schaduwen vielen over het nieuwe sportcomplex en er een prachtig tafereel ontstond. De groep splitste zich opnieuw; een paar van ons vierden het moment met lokale gefrituurde kip in een nabijgelegen eethuisje.

Later zwierven we door de straten van Hongdae en Seogyo-dong, waar we zowel de hoofdstraat als kleinere steegjes verkenden, en uiteindelijk terechtkwamen in een bar vol locals die hun vrijdagavond vierden. Na een paar rondjes bier en soju kwamen we veilig thuis, al misten we onderweg één of twee bushaltes.

Every morning starts (as it should) with an onigiri as breakfast and a quick coffee at 7-11. It's early, but yesterday was a late nighter so everyone was a little whiny. And yet, every single person shows up at the planned time to leave for today's destination: the war memorial of Korea!

For me, this was an especially cool experience; it involved an exposition about the history of almost all wars fought by Korea and other countries. Even though it certainly involved things which bordered on propoganda, glorification of war and the Korean army(but this was also quite funny), this was also a very informative exposition and the building and surroundings were also very beautiful and respectful. After some discussions about whether the many present soldiers in the museum were there voluntarily and witnessing one of the apparently weekly pro Trump demonstrations, I decided to head of to do some shopping with Maarten and Daniël.

We had the specific goals of finding a uniqlo bag and slippers for Maarten: sadly he has size 44-46 (common mans 45) which makes it virtually impossible to find them in Korea. On the way to the shopping centre we ran into the neverending stream of weird things in Korea: a man in the bus with a stroller full with socks who gave us a pamflet about finding religion. Nevertheless we had a good shopping session, discussed the phenomenon of second hand being afraid of heights and after Maarten played a few beautiful pieces on a piano we passed, I headed off to go bouldering with Claudia, Adriaan and Pieter.

This was VERY packed with people, not at all as I'm familiar with in the Netherlands. There's also a different atmosphere, people cheer each other on from the sidelines and clap when someone does a difficult move. After that, I called my mom to catch up, ate some very nice noodle soup and messed up that nice noodle soup by being overconfident with the chili oil :(. After that we went shopping for some vintage clothing and almost bought a cool but also very ugly m&m jacket. Then we went back to the hostel, I called my girlfriend and had some drinks with the people in the hostel. Overall a good day with almost 30000 steps! :)

---

Elke ochtend begint (zoals het hoort) met een onigiri als ontbijt en een snelle koffie bij de 7-11. Het is vroeg, en na een lange avond gisteren is iedereen nog een beetje chagrijnig. Toch staat iedereen netjes op tijd klaar om te vertrekken naar onze bestemming van vandaag: The War Memorial of Korea!

Voor mij was dit een bijzonder toffe ervaring: er was een expositie over de geschiedenis van vrijwel alle oorlogen waarbij Korea en andere landen betrokken waren. Hoewel sommige delen wel neigden naar propaganda en een overdreven verheerlijking van oorlog en het Koreaanse leger (wat op zich ook weer grappig was), was het toch een zeer informatieve tentoonstelling. Ook het gebouw en de omliggende omgeving waren erg mooi en respectvol vormgegeven. Na wat discussies over de vraag of de vele aanwezige soldaten in het museum daar vrijwillig waren, en het bijwonen van een blijkbaar wekelijkse pro-Trump demonstratie, besloot ik samen met Maarten en Daniël te gaan shoppen.

We hadden twee specifieke doelen: een tas van Uniqlo en slippers vinden voor Maarten. Helaas heeft hij maat 44-46 (meestal 45), wat het in Korea vrijwel onmogelijk maakt om passende slippers te vinden. Onderweg naar het winkelcentrum kwamen we opnieuw iets typisch Koreaans tegen: een man in de bus met een kinderwagen vol sokken, die ons een pamflet gaf over het vinden van religie. Desondanks hadden we een succesvolle shopsessie, filosofeerden we over het fenomeen plaatsvervangende hoogtevrees, en nadat Maarten nog een paar prachtige stukken speelde op een piano die we onderweg tegenkwamen, ging ik boulderen met Claudia, Adriaan en Pieter.

De klimhal was HEEL druk, totaal anders dan ik gewend ben in Nederland. Er hing ook een heel andere sfeer: mensen moedigden elkaar luidkeels aan vanaf de zijlijn en applaudisseerden wanneer iemand een moeilijke beweging maakte. Daarna belde ik even met mijn moeder om bij te praten, at ik een heerlijke noedelsoep, die ik helaas compleet verpestte door iets te overmoedig te zijn met de chili-olie :(. Vervolgens gingen we nog op zoek naar vintage kleding en stonden we op het punt een supercoole, maar tegelijk ontzettend lelijke M&M-jas te kopen. Daarna keerden we terug naar het hostel, belde ik met mijn vriendin, en dronken we nog wat met de anderen in het hostel. Al met al een topdag met bijna 30.000 stappen! :)

Today, like everyone else in on this trip, I started my day at 7-Eleven. I grabbed some coffee, yoghurt, and bread for our first travel day within Korea. By 11:00, almost everyone was outside the hostel, though we had to wait a little longer. Irene suggested we do some morning gymnastics to kickstart the day. Since our train departed at 14:49, we had to kill a few hours in the city with all our luggage. We found a nice park (or so we thought) where we could wait. Unfortunately, this park turned out to be on top of a very steep hill (basically a mountain by Dutch standards). So by the time we got there, we were more than a little tired.

Simon and I continued my quest to find slippers in the right size. We found a Daiso (the Korean version of Action) near Seoul Station, just a 20-minute walk from the park, so we decided to head there. Once inside, I quickly found the aisle with the slippers - but, of course, the largest size was still only 280 (about size 43.5 in Dutch sizing). I tried them on, and they sort of fit, so I just bought them - they were only 3000 Won anyway (about €1.85). Nino needed a pair too, so I picked up two. The self-checkout at Daiso was also a little adventure. We couldn't figure out how to pay with our phones - only to realise it was literally the biggest button on the screen. Oops.

After this, we headed back to the park to rest for a bit before making our way to Seoul Station to catch our train. After finding our platform and our seats (finally some legroom for me!), we set off. After just two hours, we arrived in Daejeon, where we took the metro to our new hostel. Stepping into the rooms, it was immediately clear this hostel was much nicer than the one in Seoul. After checking out the rooms, we quickly decided to go find something to eat. We planned to eat dumplings, but when we got there, the place was take-out only. We found another restaurant instead, but Adriaan, Ot and I couldn't resist grabbing a few dumplings as a pre-dinner snack.

At the restaurant, things went a little less smoothly. The menu was only in Korean, and the English translations were... interesting, with dishes like "Korean Beef Meat Battle" and "Nose Bridge." We had no idea what we had ordered, but crossed our fingers and hoped for the best. When the food arrived, it came with scissors and tongs, but no chopsticks or cutlery. After waiting for a bit, we asked the staff - turns out, the cutlery was hidden in a drawer under the table (I am starting to see a pattern here...). The food was delicious (Adriaan may or may not have needed an apron to avoid spilling his dinner on his clothes). During dinner, some of the other guests, were pretty much making fun of us, which was also not surprising. After dinner, we explored Daejeon a little more.

We visited the Sky Road - a street where a giant ceiling screen projects live video of the street itself. There we found an arcade: Ot and Adriaan had a dance battle (Ot won), Claudia and I wasted €3 playing basketball (turns out I'm not very good), and we tried another game where we thought we had won a prize - but turns out we needed to beat the high score (20,000 points above our best attempt). Timo and Adriaan also faced off at the drums (Timo won), and we finally managed to win something from a claw machine! After that rare success, we decided to leave. But on the way back to the hostel, we found a boxing machine - obviously we had to see who was the strongest. Adriaan won, so now we know who not to pick a fight with.

Back at the hostel, some of us had locked ourselves out of our rooms. We were told we could break in with a coin - but that didn't work, so we had to call the hostel manager. Since he wouldn't arrive for another hour, we passed the time playing games in the common room (and I started writing this blog). When he finally arrived, he managed to break in using just a wire. Luckily, no one had to sleep in the hallway tonight. After a long day full of strange little adventures, I'm hoping to finally get a good night's sleep.

---

Vandaag begon ik, net als iedereen tijdens deze reis, mijn dag bij 7-Eleven. Ik haalde wat koffie, yoghurt en brood voor onze eerste reisdag binnen Korea. Rond 11:00 stond bijna iedereen buiten bij het hostel, hoewel we nog even moesten wachten. Irene stelde voor om ochtendgymnastiek te doen om de dag goed te beginnen. Omdat onze trein pas om 14:49 vertrok, moesten we nog een paar uur in de stad doorbrengen met al onze bagage. We vonden een mooi park (dachten we) om te wachten. Helaas bleek het park bovenop een steile heuvel te liggen (voor Nederlandse begrippen een berg). Tegen de tijd dat we boven waren, waren we dan ook behoorlijk moe.

Simon en ik vervolgden mijn zoektocht naar slippers in de juiste maat. We vonden een Daiso (de Koreaanse versie van Action) vlakbij Seoul Station, op slechts 20 minuten lopen van het park, dus besloten we daarheen te gaan. Eenmaal binnen vond ik al snel het gangpad met slippers - maar natuurlijk was de grootste maat slechts 280 (ongeveer maat 43,5 in Nederland). Ik paste ze en ze zaten min of meer goed, dus besloot ik ze te kopen - ze kostten toch maar 3000 Won (ongeveer €1,85). Nino had ook een paar nodig, dus ik nam er twee mee. De zelfscankassa bij Daiso was ook een klein avontuur. We begrepen eerst niet hoe we met onze telefoon konden betalen - totdat we beseften dat het letterlijk de grootste knop op het scherm was. Oeps.

Hierna gingen we terug naar het park om nog even te rusten, voordat we naar Seoul Station gingen om onze trein te nemen. Na het vinden van het perron en onze stoelen (eindelijk wat beenruimte voor mij!), vertrokken we. Na slechts twee uur kwamen we aan in Daejeon, waar we de metro namen naar ons nieuwe hostel. Bij het betreden van de kamers was het meteen duidelijk dat dit hostel veel beter was dan dat in Seoul. Nadat we de kamers bekeken hadden, besloten we snel iets te gaan eten. We wilden dumplings halen, maar het restaurant bleek alleen take-out te hebben. We vonden een ander restaurant, maar Adriaan, Ot en ik konden het niet laten om toch eerst een paar dumplings als pre-diner snack te halen.

In het restaurant verliep alles wat minder soepel. De menukaart was alleen in het Koreaans en de Engelse vertalingen waren... bijzonder, met gerechten zoals "Korean Beef Meat Battle" en "Nose Bridge." We hadden geen idee wat we besteld hadden, maar hoopten op het beste. Toen het eten kwam, kregen we een schaar en tangen, maar geen stokjes of bestek. Na een tijdje vroegen we het aan het personeel - bleek dat het bestek gewoon in een lade onder de tafel zat (ik begin een patroon te herkennen...). Het eten was heerlijk (Adriaan had misschien wel een slabbetje nodig om zijn kleding te beschermen). Tijdens het eten werden we ook door de andere gasten een beetje uitgelachen, wat opzich ook wel te verwachten was. Na het eten gingen we Daejeon nog wat verder verkennen.

We bezochten de Sky Road - een straat waar op een enorm scherm boven ons livebeelden van de straat zelf werden geprojecteerd. Daar vonden we een arcadehal: Ot en Adriaan hielden een dance battle (Ot won), Claudia en ik verspilden €3 met basketballen (blijkbaar ben ik daar niet zo goed in), en we probeerden een ander spel waar we dachten een prijs te hebben gewonnen - maar we moesten de highscore halen (20.000 punten hoger dan onze beste poging). Timo en Adriaan speelden ook een drummatch (Timo won), en uiteindelijk wisten we nog iets te winnen uit een grijpmachine! Na dat succesje besloten we terug te gaan naar het hostel. Maar onderweg kwamen we nog een boksmachine tegen - natuurlijk moesten we testen wie de sterkste was. Adriaan won, dus nu weten we wie we beter te vriend kunnen houden.

Terug bij het hostel hadden sommigen zichzelf buitengesloten uit hun kamer. We kregen te horen dat we met een muntje konden proberen binnen te breken - maar dat werkte niet, dus moesten we de hostelmanager bellen. Omdat hij pas over een uur kon komen, doodden we de tijd met spelletjes in de gemeenschappelijke ruimte (en begon ik deze blog te schrijven). Toen hij eindelijk arriveerde, wist hij de deur open te krijgen met alleen een draadje. Gelukkig hoefde niemand vannacht op de gang te slapen. Na deze lange dag vol vreemde kleine avonturen hoop ik eindelijk eens goed te kunnen slapen.

After the obligatory convenience store breakfast we made our way toward the Korea Institute of Fusion Energy and their mascot Eokdori. There, they have one of the world's leading nuclear fusion reactors. After all of us received a tiny Eokdori for ourselves, we listened to a short lecture by Dr. Young-Seok Park about plasma fusion and how fusion reactors generate energy, followed by a tour of the reactor itself which at one point held the world record of containing a plasma of a staggering 100 million degrees hot.

Later in the afternoon, a few of us decided to visit Yuseong Hotspring, a traditional Korean hotspring footbath. A serene place located somewhat oddly in the middle of a busy street in Daejeon's city center. The clientele consisted of old Korean ladies... and us. Perhaps we discovered the secret to their long life expectancy. After the minerals in the hot springs' water worked their magic on our feet it was time to get dinner. Some of us had not yet had Korean fried chicken, which gave me an excuse to gladly have it again (for the third time in only 5 nights if i remember correctly). The chicken was once again amazing (and the pickled radish once again horrendously vile). A refreshing raspberry beer completed a delicious meal as the sun started to set over the city.

With that it was now time to head back towards the hostel, but not before picking up some breakfast for tomorrow morning, as it's going to be an early one. With a bit of effort we got the laundry machine in the hostel to work, and after that a few card games in the hostel cafeteria capped off a successful day.

---

Onze eerste volledige dag in Daejeon begon met een zeldzame kans om eens uit te slapen. Toch besloot ik in plaats daarvan om een rondje te gaan hardlopen langs de Yudeungchong-rivier, die dwars door het hart van Daejeon stroomt. Enerzijds voor de beweging, maar ook om alvast een indruk te krijgen van de stad die de komende dagen ons nieuwe thuis zal zijn. Daejeon is werkelijk totaal anders dan Seoul. Waar Seoul de technologische hoofdstad van Korea is (en misschien wel van de wereld) met zijn enorme glazen torens, zijn de enige hoogbouwflats die je ziet als je de trein Daejeon binnenrijdt, grauwe gebouwen die zo uit de Sovjet-Unie lijken te komen. En langs de wegen aan de rand van de stad zie je mensen rondlopen met houten karren die zo uit de middeleeuwen lijken te komen.

Na het verplichte ontbijtje uit de convenience store gingen we op weg naar het Korea Institute of Fusion Energy en hun mascotte Eokdori. Daar staat namelijk een van de meest toonaangevende kernfusie-reactoren ter wereld. Nadat we allemaal een klein Eokdori-knuffeltje kregen, luisterden we naar een korte lezing van Dr. Young-Seok Park over plasmafusie en hoe fusie-energie eigenlijk werkt. Daarna volgde een rondleiding langs de reactor zelf, die ooit het wereldrecord had voor het vasthouden van een plasma van maar liefst 100 miljoen graden.

Later in de middag besloten een paar van ons om de Yuseong Hotspring te bezoeken, een traditionele Koreaanse voetenbad-hotspring. Een serene plek, nogal apart gelegen midden op een drukke straat in het centrum van Daejeon. De andere bezoekers waren vooral oudere Koreaanse dames& en wij. Misschien hebben we wel het geheim van hun lange levensverwachting ontdekt. Nadat de mineralen in het warme bronwater hun werk op onze voeten hadden gedaan, was het tijd om te gaan eten. Sommigen van ons hadden nog geen Koreaanse gefrituurde kip gehad, wat mij een perfect excuus gaf om die weer te nemen (voor de derde keer in slechts vijf dagen, als ik het me goed herinner). De kip was opnieuw geweldig (en de ingelegde radijs opnieuw verschrikkelijk vies). Een verfrissend frambozenbiertje maakte de heerlijke maaltijd compleet, terwijl de zon langzaam onderging boven de stad.

Daarmee was het tijd om terug te gaan naar het hostel, maar niet voordat we nog even ontbijt voor morgenochtend hadden gehaald, want we moeten er vroeg uit. Met wat moeite kregen we de wasmachine in het hostel aan de praat, en daarna sloten we de dag af met een paar potjes kaart in de cafetaria van het hostel.

Our day started rather early, as we had to depart for today's institution visits at 8pm. Over the days, people have slowly but surely been getting sick of having onigiri (see the blog post of April 26) for breakfast, and are getting increasingly desperate. Some people were having Burritos, others had the instant noodles provided by the hostel, and I've even been told someone had a red velvet cake for breakfast.

The first visit of the day was to the Institute of Basic Science center of Theoretical Physics of the Universe. Our visit here was quite different to the earlier visits; instead of listening to a talk from a single scientist, we attended a group meeting of theirs. The meeting started with a quick introduction with all their researchers. The floor was then given to our very own Bart to give a talk on his own research. He told us all about the quantum gravity through random geometry approach that his research group at Radboud uses. The second part of the meeting was a short presentation on the blackboard by Nils Albin Nilsson, who showed us a way to approximate quantum gravity at a much lower computational cost.

The second institute we visited was the Center for Underground Physics, also part of the Institute of Basic Science, which operates various experiments in their laboratory which lies 700m underground. Unfortunately, we couldn't visit the actual lab. Instead we were shown the facilities where they produce the ultra-high-purity detectors that they use in their experiments to, among other things, find dark matter particles.

The visit to the second institute was somewhat shorter than we expected, so we had to spend quite some time in Daejeon, which even Albin had told us is a very boring city. Luckily he had given us the tip that there was a botanical garden very close to the IBS. After a short stop at a tower with a cafe in it where we took a picture with some local mascots (and of more soviet looking buildings), we crossed the pedestrian bridge to reach the garden. While best time to see the garden was a few weeks ago (when the cherryblossoms were blooming) it was still very enjoyable to walk around in. While sitting in the prettiest spot of the garden (which we found, at least, it was huge), we somehow came across one of the scientists who had been at the group meeting.

After spending the remainder of the afternoon in the botanical garden, we decided to go for dinner. At first we wanted to join another group that were already having dinner, but due to a miscommunication we thought that their restaurant only served gimbab (Korean sushi), while they actually served all kinds of food (to be fair to us, it was literally called Dream Gimbab). We ended up having duck in soy sauce at a Korean barbecue place.

When we walked to the subway station on the way back to our hostel, we miraculously came across Albin again, who even saved us from missing a turn left to the metro station.
Luckily, we don't need to wake up early tomorrow, so people spent the evening playing games in the cafe in our hostel while I'm writing this blog.

---

Onze dag begon vrij vroeg, want we moesten om 8 uur 's ochtends vertrekken voor de bezoeken aan de instituten van vandaag. In de afgelopen dagen zijn mensen langzaam maar zeker een beetje klaar met het eten van onigiri (zie de blogpost van 26 april) als ontbijt, en de wanhoop begint toe te slaan. Sommigen aten burrito's, anderen gingen voor de instant noedels die het hostel beschikbaar stelde, en ik heb zelfs gehoord dat iemand rodefluweltaart als ontbijt had.

Het eerste bezoek van de dag was aan het Institute of Basic Science center of Theoretical Physics of the Universe. Dit bezoek was heel anders dan de eerdere bezoeken; in plaats van een lezing van één wetenschapper, woonden we een groepsbijeenkomst bij. De bijeenkomst begon met een korte introductie van al hun onderzoekers. Vervolgens kreeg onze eigen Bart het woord om een presentatie te geven over zijn eigen onderzoek. Hij vertelde ons alles over de quantumzwaartekrachtbenadering via willekeurige geometrie die zijn onderzoeksgroep aan de Radboud Universiteit gebruikt. Het tweede deel van de bijeenkomst bestond uit een korte presentatie op het krijtbord door Nils Albin Nilsson, die ons een manier liet zien om quantumzwaartekracht te benaderen met veel lagere rekentijd.

Het tweede instituut dat we bezochten was het Center for Underground Physics, dat ook onderdeel is van het Institute of Basic Science. Zij voeren verschillende experimenten uit in hun laboratorium dat 700 meter onder de grond ligt. Helaas konden we het daadwerkelijke lab niet bezoeken. In plaats daarvan kregen we een rondleiding door de faciliteiten waar ze detectoren van ultrazuivere kwaliteit produceren. Deze gebruiken ze in hun experimenten om onder andere deeltjes van donkere materie te vinden.

Het bezoek aan het tweede instituut duurde iets korter dan verwacht, dus we moesten wat tijd doorbrengen in Daejeon - een stad die, volgens Albin zelf, nogal saai is. Gelukkig had hij ons de tip gegeven dat er vlakbij het IBS een botanische tuin was. Na een korte stop bij een toren met een café erin, waar we op de foto gingen met een paar lokale mascottes (en wat Sovjet-achtig ogende gebouwen), staken we via een voetgangersbrug over naar de tuin. Hoewel het mooiste moment om de tuin te bezoeken eigenlijk een paar weken eerder was (toen de kersenbloesems bloeiden), was het nog steeds erg leuk om er rond te lopen. Terwijl we zaten op het mooiste plekje van de tuin (althans, dat vonden wij - hij was enorm), kwamen we ineens een van de wetenschappers tegen die bij de groepsbijeenkomst was geweest.

Na de rest van de middag in de botanische tuin te hebben doorgebracht, besloten we te gaan dineren. We wilden eerst aansluiten bij een andere groep die al aan het eten was, maar door een misverstand dachten we dat hun restaurant alleen gimbab (Koreaanse sushi) serveerde, terwijl ze eigenlijk allerlei soorten eten aanboden (ter verdediging: het restaurant heette letterlijk Dream Gimbab). Uiteindelijk hebben we eend in sojasaus gegeten bij een Koreaanse barbecue.

Toen we op weg naar het metrostation terugliepen naar ons hostel, kwamen we tot onze verbazing Albin weer tegen - hij redde ons zelfs van het missen van een afslag naar het station.
Gelukkig hoeven we morgen niet vroeg op te staan, dus hebben mensen de avond doorgebracht met het spelen van spelletjes in het café van ons hostel, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben.

Hi everyone, this day it is my turn to write the blog, first we (Pieter, Adriaan and Daniël) started the day by waiting for Claudia, Freya, and Ot, who were late (we were late as well, but that is unimportant).
After we were complete, we went to apparently the best bakery of Korea. Where we had a very normal breakfast of brownies and a cheese pie. Adriaan had a cream roll and a 'pancake', which looked more like a cake. Ot, bought strawberry pie. At the counter, the cashier asked Ot something in Korean, and he nodded, after which, his pie was packaged in a box, which he removed as soon as we were outside. According to Pieter, the pie was boem lekker.

After some delicious breakfast, we went to a Starbucks on the 38th story of a building, where we had some delicious coffee, combined with a great view of the city. When we went back outside, we were flash banged by the sun as it was a day with a lot of sun and a 25 degree temperature, which was amplified by the fact that this city is one giant concrete and asphalt surface.

After another walk, we arrived at the national science museum, where we have a Q&A lecture about science communication, but before that, we had some free time to explore the museum. First we went to the biology / evolution building, which looked a bit like a small Naturalis, with a lot of stuffed animals displayed, and rocks. There was also a small part of rock from the moon, which was really cool, although obviously quite small, since bringing stuff from the moon takes a lot of effort. At the top floor, there was an exposition about human evolution and the technical progress of mankind.

Next we went to the technology part of the museum, where there were a lot of interactive displays, with which you could interact in order to show some kind of scientific principle. There were a lot of children around pressing all the buttons. There was also a fake aquarium.

When it was finally time for the Q&A, we first had our prep talk , after which we went to a meeting room together with curators, researchers, and a translator, where we asked a lot of questions about science communication and the museum itself, after which they asked us a few questions about our interest in science and our study. Finally, after that, we went outside to see a Boston dynamics robot, and took the group picture.

Because we had not seen all the things in the museum, we went back inside to view the remaining parts, where we saw an exhibition on Korean technology and Korean development in general. Unfortunately, a lot of the text was only available in Korean, but nonetheless, it was a very interesting museum.

In the evening, we had a delicious dinner at an Indian restaurant, where I ordered Malaitaka, which tasted really good. The rest agrees. We then went shopping at Uniqlo, where we got some nice new clothes.
After a long bus ride back home, we wanted to go to a karaoke bar, but first ended up in a normal bar with a funny smell. The beer and snacks tasted good though. After that, we did eventually go to a karaoke bar, and had a lot of fun.

When we were back in our room, there was a (probably) homeless man in our room, who we asked politely to leave, which he did after some persuading. And we hope that doesn't happen again. Luckily, he didn't steal anything, but it was an unexpected ending of the day. After that, we finally went to bed.

---

Hoi allemaal, vandaag is het mijn beurt om de blog te schrijven. Wij (Pieter, Adriaan en Daniël) begonnen de dag met wachten op Claudia, Freya en Ot, die te laat waren (wij waren ook te laat, maar dat is niet belangrijk).
Toen we compleet waren, gingen we naar wat blijkbaar de beste bakkerij van Korea is. Daar ontbeten we op geheel normale wijze met brownies en een kaastaartje. Adriaan had een slagroomrol en een 'pannenkoek', die meer op een cake leek. Ot kocht een aardbeientaart. Bij de toonbank vroeg de kassamedewerker iets in het Koreaans aan Ot, waarop hij knikte, waarna zijn taart in een doos werd verpakt - die hij vervolgens meteen buiten weer verwijderde. Volgens Pieter was de taart boem lekker.

Na een heerlijk ontbijt gingen we naar een Starbucks op de 38e verdieping van een gebouw, waar we genoten van lekkere koffie en een prachtig uitzicht over de stad. Toen we weer naar buiten gingen, werden we bijna verblind door de zon - het was een zonnige dag met 25 graden, wat nog heftiger aanvoelde door het feit dat deze stad één groot oppervlak van beton en asfalt is.

Na nog een wandeling kwamen we aan bij het Nationaal Wetenschapsmuseum, waar we een Q&A-lezing zouden hebben over wetenschapscommunicatie. Maar eerst hadden we wat vrije tijd om het museum te verkennen. We begonnen in het gebouw over biologie en evolutie, dat een beetje deed denken aan een kleine versie van Naturalis, met veel opgezette dieren en gesteenten. Er was ook een klein stukje maansteen te zien, wat erg gaaf was - al was het uiteraard klein, aangezien iets van de maan meenemen nogal wat moeite kost. Op de bovenste verdieping was er een tentoonstelling over menselijke evolutie en technologische vooruitgang.

Daarna gingen we naar het technologiegedeelte van het museum, waar veel interactieve opstellingen waren waarmee je allerlei wetenschappelijke principes kon ontdekken. Er waren veel kinderen die op alle knoppen aan het drukken waren. Ook was er een nep-aquarium.

Toen het eindelijk tijd was voor de Q&A, begonnen we met een voorbereidende bespreking. Daarna gingen we samen met conservatoren, onderzoekers en een tolk naar een vergaderruimte, waar wij allerlei vragen stelden over wetenschapscommunicatie en het museum. Vervolgens stelden zij ons wat vragen over onze interesse in wetenschap en onze studie. Tot slot gingen we naar buiten om een robot van Boston Dynamics te bekijken en maakten we de groepsfoto.

Omdat we nog niet alles in het museum hadden gezien, gingen we weer naar binnen om de rest te bekijken. We kwamen onder andere bij een tentoonstelling over Koreaanse technologie en algemene ontwikkelingen in Korea. Helaas was veel van de tekst alleen in het Koreaans, maar desondanks was het een erg interessant museum.

's Avonds aten we heerlijk in een Indiaas restaurant, waar ik Malaitaka bestelde, wat echt heel lekker was. De rest was het daarmee eens. Daarna gingen we shoppen bij Uniqlo, waar we wat leuke nieuwe kleding scoorden.
Na een lange busrit terug naar huis wilden we naar een karaokebar, maar belandden eerst in een normale bar met een vreemde geur. Het bier en de snacks smaakten gelukkig goed. Uiteindelijk gingen we toch nog naar een karaokebar, waar we veel plezier hadden.

Toen we terug in onze kamer waren, bleek er een (waarschijnlijk) dakloze man in onze kamer te zitten. We vroegen hem vriendelijk om weg te gaan, wat hij na wat aandringen ook deed. Hopelijk gebeurt dat niet nog eens. Gelukkig heeft hij niets gestolen, maar het was wel een onverwacht einde van de dag. Daarna zijn we eindelijk gaan slapen.

As today was a free visit day, I decided to not set an alarm clock and get a much-needed sleep to recover from yesterday's hang out. Unfortunately, I overslept and woke up in the afternoon. With the morning already gone and the weather looking like the one on the Netherlands, I decided it's a good opportunity to do some chores and catch up on some of my university work.

I started the day off by washing my clothes in laundry shop. While I was waiting for the laundry to be done, I had a breakfast at a local sandwich store. Unfortunately, the preparation time for my sandwich was so long that the cleaning program of my clothes was done and I had to pick them up before I even got a change to eat my meal.

After breakfast, it was time to find some nice cafeteria and get some work done. It did not take so long since South Korea is full of them. I am fascinated with the interior design of stores here, it feels like it's place has its own identity through careful placement of small items and to the addition of small detail in the environment, making the exploration of different shop a pleasant experience. The cafe that me and my friends have chosen, has a dog mascot named Berry, which freely walks around the shop enjoying the attention he gets from the customers. Taking advantage of the cuteness of his dog, the owner makes cakes with the face of the dog on top of them and merchandises with the face of the dog.

After resisting the urge of petting Berry for the 10th time and getting my work done, I have decided to take a break by walking a bit. One would expect that with such bad weather the roads would be empty, but that was not the case. Surprisingly, the roads were crowded and most the restaurants were full. Throughout our stay in South Korea, I have noticed that is common to eat in a restaurant rather that cooking at home, as a result you can find an enormous variety of food to try in reasonable prices as well.

With my clothes soaked and after grabbing something to eat It was time to head back at the hostel. For the night, we have a planned to meet up with a post-doc and a master student who we have met during our visit in the Institute of Basic Science at the department theoretical physics of the universe.
Other than enjoying our gold beer we also had the opportunity to discuss in more detail what is the main focus of their research and learned how is the everyday life here. So far, we have enjoyed our stay here and we would want to learn more information regarding that.

After several rounds of beers and hours of discussion it was time to call a taxi and go back to our hostel. I found these encounters very exciting, meeting new people with the same interest from different parts of the word always lead to memorable conversation. I am really glad that they wanted to meet us and I hope that someday I will have the opportunity to meet up with them again for another round of beers.

---

Aangezien vandaag een vrije dag was, besloot ik geen wekker te zetten en wat broodnodige slaap in te halen na het avondje uit van gisteren. Helaas had ik me verslapen en werd ik pas in de middag wakker. Met de ochtend al voorbij en het weer dat leek op dat in Nederland, besloot ik dat het een goed moment was om wat huishoudelijke taken te doen en bij te werken met mijn universiteitswerk.

Ik begon de dag met het wassen van mijn kleren bij een wasserette. Terwijl ik wachtte tot de was klaar was, besloot ik te ontbijten bij een lokale sandwichzaak. Helaas duurde het bereiden van mijn sandwich zo lang dat het wasprogramma al klaar was voordat ik überhaupt de kans kreeg mijn maaltijd op te eten.

Na het ontbijt was het tijd om een leuke cafetaria te zoeken en wat werk te verrichten. Dat bleek niet moeilijk, want Zuid-Korea zit er vol mee. Ik ben gefascineerd door het interieur van winkels hier; het lijkt alsof elke plek een eigen identiteit heeft door de zorgvuldige plaatsing van kleine voorwerpen en het toevoegen van subtiele details aan de omgeving. Dat maakt het ontdekken van verschillende cafés een aangename ervaring. Het café dat mijn vrienden en ik hadden uitgekozen had een hond als mascotte, genaamd Berry, die vrij rondloopt in de zaak en geniet van alle aandacht van de klanten. De eigenaar maakt handig gebruik van de schattigheid van de hond door taarten te maken met zijn gezicht erop en merchandise te verkopen.

Na meerdere keren de neiging te hebben moeten onderdrukken om Berry te aaien en mijn werk afgerond te hebben, besloot ik een pauze te nemen en een stukje te gaan wandelen. Je zou verwachten dat de straten leeg zijn bij zulk slecht weer, maar niets bleek minder waar. Verrassend genoeg waren de straten druk en zaten de meeste restaurants vol. Tijdens ons verblijf in Zuid-Korea is het me opgevallen dat het hier gebruikelijk is om buiten de deur te eten in plaats van thuis te koken. Daardoor is er een enorme verscheidenheid aan gerechten beschikbaar, en dat ook nog eens tegen redelijke prijzen.

Met natgeregende kleren en iets te eten in mijn hand was het tijd om terug te keren naar het hostel. Voor de avond hadden we afgesproken met een post-doc en een masterstudent die we hadden ontmoet tijdens ons bezoek aan het Institute of Basic Science bij de afdeling theoretical physics of the universe.
Naast het genieten van ons bier, kregen we ook de kans om in meer detail te praten over hun onderzoek en leerden we meer over het dagelijks leven hier. Tot nu toe bevalt ons verblijf hier uitstekend, en we willen graag meer te weten komen over hoe het leven hier is.

Na meerdere rondes bier en urenlange gesprekken was het tijd om een taxi te bellen en terug te gaan naar ons hostel. Ik vond deze ontmoetingen erg inspirerend; mensen ontmoeten met dezelfde interesses, maar uit andere delen van de wereld, leidt altijd tot boeiende gesprekken. Ik ben erg blij dat ze de moeite namen om ons weer te zien, en ik hoop dat ik hen ooit nog eens kan ontmoeten voor een nieuw rondje bier.

Today was another free day, but since the committee planned an optional hike almost everyone went hiking. We first had to take two busses to get to the start of the trail. While we were waiting for the first bus, Marieke realised all her cards (credit card, public transport, etc.) were gone. But since there was no time to go back to the hostel, we had to come up with some creative ways to do some fare evasion. Luckily, we all got into the bus (with or without paying) and we started our hike.

The hike we did was the Gyejoksan mountain red clay trail. During the hike you could choose to walk on the concrete or barefoot on a small red clay path next to it. Walking barefoot in the clay had apparently a lot of healing qualities such as dementia and diabetes prevention (I'm still wondering which part of the healing is done by simply just walking and which part by being barefoot in the red clay, but maybe that's just me). I decided to keep my shoes on, since we had a hike of 15 kilometres ahead.

The hike turned out to be a bit longer than 15 kilometres, since we did two detours. The first one led us to a beautiful view of a lake and the second one to the remnants of the walls of an old palace.

For the last kilometre of the hike I also decided to take off my shoes and give walking in the red clay a try. I personally liked it for about ten metres before my feet started to hurt, so I put my shoes back on at the first possibility to wash my feet and walked the rest of that last kilometre on the concrete again. Let's just hope that those few metres are enough for those healing qualities to kick in.

Somehow everyone got at the end of the trail around the same time and we were just in time to catch the bus. Marieke still couldn't pay for the bus, but at that point we were getting really good at getting her in the bus.

At the hostel we finally reunited with Irene (she didn't go hiking, so I had to miss her for a full day) and with Marieke's credit cards (which were found by Irene under our beds).

We ended our day by going out for dinner, which was once again an interesting experience with nachos that turned out to be French toast. However, we still had a really good meal. After dinner, we went to another bar to have some drinks, play some card games and eat a bowl of ice cream (with cornflakes?). After all of that, Maarten, Marie-Nour and I decided to head back to the hostel, since we are taking the train to Busan quite early tomorrow.

---

Vandaag was weer een vrije dag, maar omdat de commissie een optionele wandeling had gepland, ging bijna iedereen mee wandelen. We moesten eerst twee bussen nemen om bij het begin van de route te komen. Terwijl we op de eerste bus wachtten, realiseerde Marieke zich dat al haar pasjes (creditcard, ov-kaart, enz.) weg waren. Maar omdat er geen tijd was om terug te gaan naar het hostel, moesten we wat creatieve manieren bedenken om zwart te rijden. Gelukkig kwamen we allemaal de bus in (met of zonder te betalen) en begonnen we aan onze wandeling.

De wandeling die we deden was het Gyejoksan mountain red clay trail. Tijdens de tocht kon je ervoor kiezen om over het beton te lopen of blootsvoets over een smal pad van rode klei ernaast. Met blote voeten lopen in de klei zou blijkbaar allerlei helende werkingen hebben, zoals het voorkomen van dementie en diabetes (ik vraag me nog steeds af welk deel van het genezende effect komt door gewoon wandelen en welk deel door met blote voeten in de klei te lopen, maar goed, misschien ligt dat aan mij). Ik besloot mijn schoenen aan te houden, want we hadden nog een wandeling van 15 kilometer voor de boeg.

De wandeling bleek uiteindelijk iets langer dan 15 kilometer te zijn, omdat we twee keer een omweg maakten. De eerste bracht ons naar een prachtig uitzicht op een meer en de tweede naar de resten van de muren van een oud paleis.

Voor de laatste kilometer van de wandeling besloot ik ook mijn schoenen uit te doen en het lopen in de rode klei een kans te geven. Ik vond het persoonlijk leuk voor ongeveer tien meter, totdat mijn voeten pijn begonnen te doen. Dus deed ik mijn schoenen weer aan bij de eerste gelegenheid om mijn voeten te wassen, en liep het laatste stuk van die kilometer weer over het beton. Laten we hopen dat die paar meter genoeg zijn om de genezende werking in gang te zetten.

Op de een of andere manier kwam iedereen ongeveer tegelijk aan het einde van het pad aan en we waren precies op tijd om de bus te halen. Marieke kon nog steeds niet betalen voor de bus, maar tegen die tijd waren we er vrij goed in geworden om haar toch mee te krijgen.

In het hostel werden we eindelijk herenigd met Irene (zij was niet gaan wandelen, dus ik had haar een hele dag moeten missen) en met Mariekes pasjes (die door Irene onder ons bed waren gevonden).

We sloten de dag af met een etentje, wat opnieuw een interessante ervaring was: de nacho's bleken wentelteefjes te zijn. Toch hebben we heerlijk gegeten. Na het eten gingen we naar een andere bar om wat te drinken, kaartspelletjes te spelen en een kom ijs (met cornflakes?) te eten. Daarna besloten Maarten, Marie-Nour en ik terug te gaan naar het hostel, want morgenochtend nemen we vroeg de trein naar Busan.

Today, the third of May, was set to be a big day - we would partly travel to Busan by train and also spend the night at a temple! This big day started with an early morning as we had to be at the temple before 14:00. The train ride took about three and a half hours, which meant we had to wake up before 6:00. Luckily I already packed my bags which meant I could sleep for just a bit longer.

Apart from travelling to Busan, I was also responsible for leading the group as committee member. I was a bit nervous, but I believe everything went smoothly (not that I would say anything else here). Making sure everyone has enough money on their public transport card and cash for the temple was a start, but leading everyone to the correct destination without losing anybody is also a challenge. It becomes especially hairy if somebody leaves to get coffee out of nowhere or when you let everybody go to give a visit to the toilet. These situations are not something you think different about when making the planning at home, but actually performing them brings chaos into the mix. This trip makes me respect the previous committee members again, and more, because they were only a duo, where we are a with four.

The train ride started from Daejeon station at 8:06, and after searching for the right platform, we arrived safely on board. The train ride itself was quite comfortable, nice seats and good music go a long way when travelling. Apart from the music I also worked on some assignments for uni as I still have to make a few portfolio essays. Doing something productive during travel feels quite satisfying.

At Busan station we and the group that didn't want to participate in the templestay, split. Our next stop would be the templestay, and to get there we first had to travel through a big underground shopping tunnel. The tunnel had a lot of those cheap tourist stores, the kind where you ask yourself how they are making a profit. After we waded our path through the crowds, we took the subway and then a bus to travel to the templestay.

As a committee member, I found that the trip from Daejeon to the templestay went quite smoothly. Sadly, our luck ran dry when we exited the bus for the last part of the trip where we had to walk, it began to rain. The rain wasn't anything exceptional, but for a group travelling for a whole day already, and fully packed, it wasn't enjoyable. After checking-in, we started with the program.

The templestay program started with a quick video on how to behave during your stay. The rules were not that surprising, except that you had to bow whenever you entered a temple or saw a monk. After that, we got a tour of the temple of our stay, Beomasa, and got an explanation of some points of interest like a small pagoda and the insides of some of the rooms. The lanterns hanging above are in preparation for Buddha's birthday, which happens to be the day after tomorrow.

The pagoda was apparently quite something as it was a national treasure, holding spiritually the remains of one of the monks from decades ago. Except that the Japanese once raided the stones of its foundation.

After the tour of the temple, we were to have dinner, vegetarian like real monks do, in the dining hall. After dinner, we went to the meditation hall to, as the title suggests, meditate. I never really tried meditating before, but due to the way we sat down then, it would again not really happen. We meditate for about 40 minutes and after that we had free time until we had to shut the lights at 22:00.

Due to all the restraints, the housing, and certainly the clothing, it all felt a little like a prison. That's why we decided to plan an escape to find some hot chocolate. Via KakaoMaps we found a convenience store, a thirty-minute walk away from where we were. We didn't realise that it was that far down the mountain.

After our walk down the mountain we found the convenience store and got the hot chocolate. Apart from the realisation that we had to walk up the mountain again, the night couldn't have been better, sipping nice, hot chocolate.

---

Vandaag, 3 mei, stond een bijzondere dag op de planning - we zouden deels met de trein naar Busan reizen en ook overnachten in een tempel! Deze bijzondere dag begon al vroeg in de ochtend, want we moesten vóór 14:00 uur bij de tempel zijn. De treinreis duurde ongeveer drieënhalf uur, wat betekende dat we vóór 6:00 uur moesten opstaan. Gelukkig had ik mijn tas al ingepakt, waardoor ik net iets langer kon slapen.

Naast de reis naar Busan was ik vandaag ook verantwoordelijk voor het leiden van de groep als commissielid. Ik was een beetje nerveus, maar ik denk dat alles soepel is verlopen (niet dat ik hier iets anders zou zeggen). Zorgen dat iedereen genoeg saldo op zijn ov-kaart heeft en contant geld bij zich heeft voor de tempel was een begin, maar iedereen naar de juiste bestemming begeleiden zonder iemand kwijt te raken is ook een uitdaging. Het wordt vooral spannend als iemand ineens besluit koffie te gaan halen of als je iedereen toestaat een toiletpauze te nemen. Dit zijn situaties waar je bij het plannen van tevoren niet anders over denkt, maar in de praktijk zorgen ze voor chaos. Deze reis heeft mijn respect voor eerdere commissieleden alleen maar doen groeien - zij waren maar met z'n tweeën, terwijl wij er vier zijn.

De treinreis begon op station Daejeon om 8:06 uur. Nadat we het juiste perron hadden gevonden, kwamen we veilig aan boord. De treinrit zelf was behoorlijk comfortabel - fijne stoelen en goede muziek maken een groot verschil tijdens het reizen. Naast de muziek heb ik ook gewerkt aan wat opdrachten voor de universiteit, want ik moet nog wat portfolio-essays schrijven. Productief zijn tijdens het reizen geeft een erg voldaan gevoel.

Op station Busan scheidden wij ons van de groep die niet deelnamen aan het templestay-programma. Onze volgende bestemming was de tempelovernachting, en om daar te komen moesten we eerst door een grote ondergrondse winkelpassage. De tunnel stond vol met van die goedkope toeristenwinkeltjes - het soort waarbij je je afvraagt hoe ze winst maken. Nadat we ons een weg hadden gebaand door de menigte, namen we de metro en daarna een bus om bij de tempel te komen.

Als commissielid vond ik dat de reis van Daejeon naar de tempel vrij soepel verliep. Helaas was ons geluk op toen we uit de bus stapten voor het laatste stukje te voet - het begon te regenen. De regen was niet extreem, maar voor een groep die al een hele dag onderweg was en volledig bepakt, was het geen pretje. Na het inchecken begonnen we met het programma.

Het templestay-programma begon met een korte video over hoe je je moet gedragen tijdens je verblijf. De regels waren niet heel verrassend, behalve dat je moest buigen telkens wanneer je een tempel binnenging of een monnik zag. Daarna kregen we een rondleiding door onze verblijfstempel, Beomasa, en kregen we uitleg over een aantal interessante plekken, zoals een kleine pagode en de binnenkant van enkele ruimtes. De lantaarns die boven hingen waren ter voorbereiding op Boeddha's verjaardag, die overmorgen plaatsvindt.

De pagode bleek vrij bijzonder te zijn - het is een nationaal erfgoed en herbergt spiritueel de resten van een monnik van tientallen jaren geleden. Behalve dan dat de Japanners ooit de stenen van de fundering hebben geplunderd.

Na de rondleiding was het tijd voor het avondeten - vegetarisch, zoals echte monniken dat doen - in de eetzaal. Na het eten gingen we naar de meditatieruimte om, zoals de naam al zegt, te mediteren. Ik had nog nooit echt geprobeerd te mediteren, maar vanwege de manier waarop we zaten, zou het er ook dit keer niet echt van komen. We mediteerden ongeveer 40 minuten en daarna hadden we vrije tijd tot het licht om 22:00 uur uit moest.

Door alle regels, de accommodatie, en zeker ook de kleding, voelde het allemaal een beetje als een gevangenis. Daarom besloten we een ontsnapping te plannen om ergens warme chocolademelk te halen. Via KakaoMaps vonden we een kleine supermarkt, op een halfuur lopen van waar we waren. We hadden niet door dat die zo ver de berg af lag.

Na onze afdaling vonden we de supermarkt en haalden we de chocolademelk. Afgezien van het besef dat we de berg weer op moesten lopen, kon de avond niet beter - genietend van een lekkere warme chocolademelk.

To start the day we woke up at 4:30 in the morning to greet the upcoming sun. It was a very nice looking sunrise, however we sadly did not have time to enjoy the view for too long because at 4:50 we were participating in the morning ceremony together with the monk. The morning ceremony consisted of a mix of deep and short bows accompanied by the monk's chanting. It was a nice way to wake our bodies up from the early start. It also was a good warming up for the 108 bows we did after. During each bow we strung one bead on a string creating at the end a neclace/bracelet with 108 beads. The stringing of the beads was for me a somewhat medidative experience due to the slow and intensive nature.

After finishing the necklace the monk placed the necklace over our heads and he would pray for one of our wishes to come true. To conclude the temple stay we had a very nice and diverse vegetarian breakfast, most people of our group just ate the toast though. We also had a tea ceremony where we could ask the monk question about buddhism in general and about the monks life specific. And before leaving the monk told us some more about the monk life and about Korea.

After leaving the temple we had quite a journey ahead of us. Because we had all our luggage still with us we took up a lot of space, which meant the bus was full of tired people with heavy luggage. When we arrived the trainstation I got some pancakes from a very nice old lady which was filled with some sort of cinnamon syrup (it was delicious). To get to the hostel we had to travel with the metro a bit but this went very smoothly.

Because of the nice weather we decided to enjoy ourselves a nice beach day. When we arrived, after a wild bus journey, on the beach we were suprised to see it was very busy, but only a few people were shirtless. Sunbathing and swimming aren't really done in Korea it turns out. The wheater was so nice we even decided to take a dive into the water, which was very much still very cold but Pieter, Timo and me still had a nice swim. After the swim we did some reading and sleeping on the beach. We kept relaxing until we were so hungry we couldn't relax anymore. To solve this problem Timo and me decided to go to a tonkatsu specialty store. Where I got the spicy tonkatsu and Timo the cheesy one. I quickly regreted my decision to go for the spicy one but while tearing up from the spice I was still able to enjoy the nice flavours.

When we returned from the tonkatsu place the entire group was on the beach so we could watch the sunset together. Sadly the sun decided to go down in the wrong direction so we could not see it at all, which was terribly unlucky. But instead of watching the sunset we enjoyed a super nice lightshow on the bridge and some fireworks from the boats there. There also was a magician doing performing tricks and gathering a crowd. I did not understand the tricks because I don't speak Korean but the crowd also seemed very suprised at everything the magician did so I wasn't the only one.

At 8 in the evening we had 2 minutes of silence. This in honor of the victims of war everywhere and in memory of the victims of ww2. This day I usually walk along in the silent march to the war memorial in my hometown Duiven. And in these unstable times I find it especially important to remember both the attroceties and the acts of heroisms that take place during wars.
Because of the early start of our day we thought it would be a good idea to sleep early so that is where our day and my blog ends.

---

Om de dag te beginnen stonden we om 4:30 's ochtends op om de opkomende zon te begroeten. Het was een prachtige zonsopgang, maar helaas hadden we niet veel tijd om ervan te genieten, want om 4:50 namen we al deel aan de ochtendceremonie samen met de monnik. De ochtendceremonie bestond uit een combinatie van diepe en korte buigingen, begeleid door het gezang van de monnik. Het was een fijne manier om ons lichaam wakker te maken na zo'n vroege start. Het vormde ook een goede warming-up voor de 108 buigingen die we daarna deden. Bij elke buiging rijgden we één kraal aan een koord, waarmee we uiteindelijk een ketting/armband met 108 kralen maakten. Het rijgen van de kralen was voor mij een enigszins meditatieve ervaring vanwege het langzame en intense karakter.

Na het afmaken van de ketting plaatste de monnik deze over ons hoofd en bad hij voor het uitkomen van een van onze wensen. Om het tempelverblijf af te sluiten kregen we een heerlijke en gevarieerde vegetarische ontbijtmaaltijd, hoewel de meeste mensen uit onze groep vooral het geroosterde brood aten. We namen ook deel aan een theeceremonie, waarin we vragen konden stellen aan de monnik over het boeddhisme in het algemeen en over het leven van een monnik in het bijzonder. Voor ons vertrek vertelde de monnik ons nog wat meer over het leven van een monnik en over Korea.

Na het verlaten van de tempel hadden we nog een hele reis voor de boeg. Omdat we al onze bagage bij ons hadden, namen we veel ruimte in beslag, waardoor de bus vol zat met vermoeide mensen en zware tassen. Bij aankomst op het treinstation kocht ik pannenkoekjes van een heel vriendelijke oude dame, gevuld met een soort kaneelsiroop (ze waren heerlijk). Om bij het hostel te komen moesten we nog een stukje met de metro reizen, maar dat verliep erg soepel.

Vanwege het mooie weer besloten we er een leuke stranddag van te maken. Na een wilde busrit kwamen we aan op het strand en tot onze verbazing was het erg druk, maar had bijna niemand zijn shirt uit. Zonnebaden en zwemmen lijken in Korea niet echt gebruikelijk te zijn. Het weer was zo aangenaam dat we besloten een duik te nemen, ook al was het water nog behoorlijk koud - toch hebben Pieter, Timo en ik heerlijk gezwommen. Na het zwemmen hebben we wat gelezen en geslapen op het strand. We bleven ontspannen tot we zó hongerig waren dat ontspannen niet meer lukte. Om dat probleem op te lossen besloten Timo en ik naar een tonkatsu-specialiteitenrestaurant te gaan. Ik nam de pittige tonkatsu en Timo de kaasvariant. Al snel kreeg ik spijt van mijn keuze voor de pittige versie, maar ondanks de tranen door de hitte kon ik toch genieten van de heerlijke smaken.

Toen we terugkwamen van het tonkatsu-restaurant was de hele groep op het strand, zodat we samen de zonsondergang konden bekijken. Helaas besloot de zon de verkeerde kant op onder te gaan, waardoor we hem helemaal niet konden zien - erg jammer. In plaats daarvan genoten we van een prachtige lichtshow op de brug en van vuurwerk vanaf de boten. Er was ook een goochelaar die trucs deed en een menigte om zich heen verzamelde. Ik begreep de trucs niet omdat ik geen Koreaans spreek, maar het publiek leek ook erg verbaasd over alles wat hij deed, dus ik was niet de enige.

Om 8 uur 's avonds hielden we twee minuten stilte. Dit ter nagedachtenis aan oorlogsslachtoffers overal ter wereld en ter herinnering aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Op deze dag loop ik normaal gesproken mee in de stille tocht naar het oorlogsmonument in mijn geboortedorp Duiven. In deze onzekere tijden vind ik het extra belangrijk om zowel de gruweldaden als de heldendaden die tijdens oorlogen plaatsvinden te blijven herinneren.
Vanwege onze vroege start dachten we dat het verstandig zou zijn om vroeg te gaan slapen, en daarmee eindigde onze dag én mijn blog.

While the Netherlands was celebrating Liberation Day on the fifth of May, Korea marked Buddha's birthday. To get a glimpse of this tradition, part of the group headed out early in the morning to make way to the Haedong Yonggungsa temple.

A road lined with small stands and colourful lanterns led us to the temple buildings and shrines looking over the ocean. We saw the offerings to Buddha and people pouring water over his statue, as well as many wishes written down on paper leafs; some of the many Buddhist traditions. We wrote down a wish of our own and tried some of the snacks there.

Then two very interesting bus rides (the first bus driver liked to shout and the second bus was so crowded that we had to origami ourselves in) brought us to gamcheon culture village. This neighborhood, filled with bright-coloured houses and small souvenir shops, was fun to explore for a bit, but felt too touristy for our taste.

After reuniting with another part of the group and taking an equally crowded bus, we arrived at the Samgwangsa temple, that lies on the slopes of Baegyangsan Mountain in downtown Busan. We tried some Korean children games, which we recognised from Squid Game, and cute old ladies kept telling us we should take more of the moon cakes that they were handig out (or that's what we think they said).

All the temples were open for prayers and were very pretty and gold on the inside. It was a good opportunity to practice the bowing technique we picked up at our temple stay the day before, but I still kind of felt like an impostor since everyone around us was bowing so earnestly.

We went for a quick dinner break at a small restaurant somewhere below the temple grounds, where after some Korenglish and help from Google Translate, it became clear that we could order three dishes. While we tried our best cleaning our grilled fish with chopsticks (difficult!), two older kitchen ladies were watching us closely, probably judging our technique.

Armed with three umbrellas generously given to us by the restaurant owner, we climbed the temple stairs once again. Seventy thousand (!) lanterns now lit up the night, along with glowing, moving dragons, birds, and elephants. We followed the lantern path along the temple buildings and the pagoda. Although it was really crowded, the vibe was great.

We were quite tired from all the walking so we ended the day with a 7-eleven ice cream and went to bed at a reasonable hour for a change!

---

Terwijl Nederland op vijf mei Bevrijdingsdag vierde, stond Korea in het teken van de verjaardag van Boeddha. Om een glimp van deze traditie op te vangen, vertrok een deel van de groep vroeg in de ochtend richting de Haedong Yonggungsa-tempel.

Een weg met kleine kraampjes en kleurrijke lantaarns leidde ons naar de tempelgebouwen en heiligdommen die uitkijken over de oceaan. We zagen de offers aan Boeddha en mensen die water over zijn beeld goten, evenals vele wensen die op papieren blaadjes waren geschreven; enkele van de vele boeddhistische tradities. We schreven zelf ook een wens op en probeerden wat van de snacks daar.

Daarna brachten twee zeer interessante busritten ons naar Gamcheon Culture Village (de eerste buschauffeur hield van schreeuwen en in de tweede bus moesten we ons als origami vouwen omdat het zo druk was). Deze wijk, vol felgekleurde huisjes en kleine souvenirwinkels, was leuk om even te verkennen, maar voelde voor ons iets te toeristisch aan.

Na het weer samenkomen met een ander deel van de groep en opnieuw een overvolle busrit, kwamen we aan bij de Samgwangsa-tempel, gelegen op de hellingen van de Baegyangsan-berg in het centrum van Busan. We probeerden een paar Koreaanse kinderspelletjes, die we herkenden van Squid Game, en schattige oude dametjes bleven maar zeggen dat we meer mooncakes moesten nemen (althans, dat denken we dat ze zeiden).

Alle tempels waren open voor gebed en waren van binnen prachtig en goudkleurig. Het was een goede gelegenheid om onze buigtechniek te oefenen die we de dag ervoor tijdens ons tempelverblijf hadden geleerd, al voelde ik me toch een beetje als een imposter, want iedereen om ons heen boog zo oprecht.

We namen een korte dinerpauze in een klein restaurantje onderaan de tempel, waar het na wat 'Korenglish' en hulp van Google Translate duidelijk werd dat we drie gerechten konden bestellen. Terwijl we ons best deden om onze gegrilde vis netjes met stokjes te eten (moeilijk!), werden we nauwlettend in de gaten gehouden door twee oudere keukenmedewerksters, die waarschijnlijk ons techniekje aan het beoordelen waren.

Gewapend met drie paraplu's, die we gul van de restauranteigenaar kregen, beklommen we opnieuw de tempeltrappen. Zeventigduizend (!) lantaarns verlichtten nu de nacht, samen met gloeiende, bewegende draken, vogels en olifanten. We volgden het pad van lantaarns langs de tempelgebouwen en de pagode. Hoewel het erg druk was, hing er een geweldige sfeer.

We waren behoorlijk moe van al het wandelen, dus sloten de dag af met een 7-Eleven-ijsje en gingen voor de verandering eens op tijd naar bed!

The day started of as always: with a visit to the 7 eleven around the corner. We went for the infamous "timo special" which is fried chicken you microwave yourself. We also bought lattes to go in artsy cups, which warmed us up for our next stop: the museum of modern art.

On the way to the subway a question about projectile vomiting over the border of North Korea led to some nice philosophical debating "would they shoot the vomit or me?" and thereafter "when does my vomit stop being a part of me?".
The museum of modern art was kind of nice but also a bit wierd at times. My personal favorite was a projection of an elderly couple reminiscing about their past while dancing in a field of flowers. This was immediatly followed with the low point of the museum: a projection of a baby dancing in front of naked person while its parents were bowing.

After the museum we walked to the Shinsegae department store, the biggest department store in the world. We took the escalator to the foodmarkt, where we all bought something for lunch. Overstimulated by all the sounds, smells and crowds, we went outside to enjoy our goods.

Fully fueled and recovered we returned back inside for some more exploring. Our starting point was the dinosaur amusement park on the 9th floor (which Ot really liked). From the top of the building we worked our way down to the basement passing an ice skating ring, a lego store and a cinema.

When we could finally see daylight again we had a new destination: a second hand book store. This was a very calm and serene experience after the mall which was a sensory overload. After spending some time here looking for English books we realised that the mall had tired us more than expected so our next stop will be a pub for some beers.

But before we could relax, Adriaan wanted to get a haircut here. So as we stepped into the pouring rain at Seomyeon station, we navigated to the barbershop he selected and while the rest was going on a search for a pub I accompanied Adriaan during his appointment at the barbershop.

After the haircut we found a mexican place to eat, the burritos were great and a few tequila highballs later a new plan was made: we are going to a bar this evening. Eventually we found a darts bar where we can play 8 ball pool and drink beer. This is where I am finishing my blog up after a great day.
PS hoping I can beat Freya in a revanche after she beat me in a very exciting and nerve-racking game.

---

De dag begon zoals altijd: met een bezoek aan de 7-Eleven om de hoek. We gingen voor de beruchte "Timo special", oftewel gefrituurde kip die je zelf in de magnetron opwarmt. We kochten ook lattes to go in artsy bekers, die ons opwarmden voor onze volgende stop: het museum voor moderne kunst.

Op weg naar de metro leidde een vraag over projectielbraken over de grens met Noord-Korea tot een interessante filosofische discussie: "Zouden ze het braaksel neerschieten of mij?" en daarna "Wanneer houdt mijn braaksel op met een deel van mij te zijn?".
Het museum voor moderne kunst was best leuk, maar soms ook een beetje vreemd. Mijn persoonlijke favoriet was een projectie van een ouder stel dat dansend in een bloemenveld terugdacht aan vroeger. Dit werd meteen gevolgd door het dieptepunt van het museum: een projectie van een dansende baby voor een naakt persoon, terwijl de ouders bogen.

Na het museum liepen we naar het Shinsegae-warenhuis, het grootste warenhuis ter wereld. We namen de roltrap naar de foodmarkt, waar we allemaal iets kochten voor de lunch. Overprikkeld door alle geluiden, geuren en mensenmassa's, gingen we naar buiten om van ons eten te genieten.

Volledig bijgetankt en hersteld gingen we weer naar binnen om verder te verkennen. We begonnen op de negende verdieping bij het dinosauruspretpark (waar Ot erg van genoot). Vanaf de top van het gebouw werkten we ons een weg naar beneden tot in de kelder, langs een schaatsbaan, een Lego-winkel en een bioscoop.

Toen we eindelijk weer daglicht zagen, hadden we een nieuwe bestemming: een tweedehands boekwinkel. Dit was een erg rustige en serene ervaring na de zintuiglijke overbelasting van het winkelcentrum. Na even zoeken naar Engelse boeken beseften we dat het winkelcentrum ons meer had uitgeput dan gedacht, dus onze volgende stop zou een kroeg worden voor een biertje.

Maar voordat we konden ontspannen, wilde Adriaan nog naar de kapper. Dus terwijl we uitstapten in de stromende regen bij Seomyeon Station, navigeerden we naar de barbershop die hij had uitgekozen. Terwijl de rest een kroeg zocht, vergezelde ik Adriaan tijdens zijn afspraak bij de kapper.

Na de knipbeurt vonden we een Mexicaans tentje om te eten. De burrito's waren geweldig, en een paar tequila highballs later werd er een nieuw plan gemaakt: vanavond gaan we naar een bar. Uiteindelijk vonden we een dartsbar waar we 8-ball pool konden spelen en bier konden drinken. Hier zit ik nu deze blog af te maken na een geweldige dag.
PS: ik hoop dat ik Freya kan verslaan in de revanche, nadat ze me eerder in een superspannende wedstrijd had verslagen.

I started my day with a simple but satisfying breakfast - a fresh baguette from Paris Baguette. Though the name suggests otherwise, the bread was made right here in Korea, which gave me a small chuckle. After securing mybaguette, I headed over to the nearby 7-Eleven to pick up some jam, grapes, and a bottle of milk to complete the meal. On my way there, I happened to run into Maarten and Nino. Since we were all headed in the same direction and none of us had eaten yet, we decided to enjoy breakfast together.

There's something really nice about having a good morning meal, especially when the weather is cooperating. The sun was out again after hiding away yesterday, and it gave the whole morning a warm, peaceful vibe. After breakfast, I went for a leisurely walk, soaking in the sunshine and the gentle buzz of the city waking up. It felt good to move around and clear my head. Once I got back, I took a quick nap - a short recharge before the rest of the day unfolded.

Later that morning, the three of us - Nino, Maarten, and I - made our way to the Lotte department store. Our main goal was to visit the National Geographic store, which is kind of a must - see if you're into travel gear or just cool branding. Nino needed a new backpack, and after some browsing, he found one that fit perfectly. With that mission accomplished, our stomachs began to speak up, so we headed to Shake Shack for lunch.

Shake Shack rarely disappoints, and this time was no different. We each devoured our burgers and took a moment to just relax and enjoy the meal. Afterwards, wanting to walk off the calories, we decided to go on a short hike through a nearby forest. It was surprisingly tranquil. Despite being surrounded by the second largest city in the country, the forest made us feel like we had briefly escaped into nature. The air was cooler under the trees, and the sounds of the city faded into the background.

When we got back, we watched Kizumonogatari, an anime film that dives into the story of a boy who becomes a vampire. The animation was stunning, and the story was really exciting and more intense than I expected - but in a good way. It really held our attention from start to finish.

By the time the movie ended, hunger hit us again, so we went out in search of dinner. We stumbled upon a small Japanese restaurant tucked into a side street. I ordered katsudon - crispy fried pork cutlet served over rice with egg and vegetables. It was hearty, comforting, and exactly what I needed after a long day.

To wind down, we took a slow stroll through the nighttime city. The streets were glowing with neon lights and buzzing with energy, yet there was something calming about it all. I ended my day with a couple episodes of House M.D., a comforting dose of nostalgia to close out a day that was full, but never rushed.

---

Ik begon mijn dag met een simpel maar bevredigend ontbijt - een verse baguette van Paris Baguette. Ondanks de naam werd het brood gewoon hier in Korea gebakken, wat me even liet glimlachen. Nadat ik mijn baguette had bemachtigd, liep ik naar de nabijgelegen 7-Eleven om jam, druiven en een fles melk te halen om het ontbijt compleet te maken. Onderweg kwam ik toevallig Maarten en Nino tegen. Aangezien we dezelfde kant op gingen en geen van ons nog had ontbeten, besloten we samen te ontbijten.

Er is iets heel fijns aan een goed ontbijt, vooral als het weer ook meewerkt. De zon was weer tevoorschijn gekomen na zich gisteren te hebben verstopt, wat de hele ochtend een warme, rustige sfeer gaf. Na het ontbijt maakte ik een ontspannen wandeling en genoot van de zon en het zachte geroezemoes van een ontwakende stad. Het voelde goed om even in beweging te zijn en mijn hoofd leeg te maken. Eenmaal terug nam ik een korte powernap - een snelle oplaadbeurt voor de rest van de dag.

Later in de ochtend gingen wij drie - Nino, Maarten en ik - richting het Lotte-warenhuis. Ons hoofddoel was de National Geographic-winkel, wat een echte aanrader is als je van reisgear of coole branding houdt. Nino had een nieuwe rugzak nodig en na wat rondsnuffelen vond hij er eentje die perfect zat. Missie geslaagd, en onze magen begonnen te knorren, dus we gingen naar Shake Shack voor de lunch.

Shake Shack stelt zelden teleur, en ook deze keer niet. We werkten allemaal onze burgers naar binnen en namen even de tijd om gewoon te ontspannen en van de maaltijd te genieten. Daarna, om de calorieën een beetje kwijt te raken, besloten we een korte hike te maken door een nabijgelegen bos. Het was verrassend rustig. Ondanks dat we midden in de op één na grootste stad van het land waren, gaf het bos ons het gevoel dat we even aan de natuur ontsnapt waren. De lucht was koeler onder de bomen en het stadsgeruis verdween op de achtergrond.

Eenmaal terug keken we naar Kizumonogatari, een animefilm die het verhaal vertelt van een jongen die in een vampier verandert. De animatie was prachtig en het verhaal spannender en intenser dan ik had verwacht - maar op een goede manier. Het hield onze aandacht vast van begin tot eind.

Tegen de tijd dat de film voorbij was, kregen we weer honger, dus gingen we op zoek naar avondeten. We kwamen terecht bij een klein Japans restaurantje in een zijstraat. Ik bestelde katsudon - knapperig gebakken varkensschnitzel geserveerd over rijst met ei en groenten. Het was hartig, troostend en precies wat ik nodig had na zo'n dag.

Om af te sluiten maakten we een rustige avondwandeling door de stad. De straten gloeiden van de neonlichten en bruiste van energie, maar toch had het iets kalmerends. Ik sloot mijn dag af met een paar afleveringen van House M.D., een vertrouwde dosis nostalgie om een volle, maar nooit gehaaste dag mee af te ronden.

This morning, we woke up bright and early to finish packing our bags, as today is our second-to-last travel day. After dropping all our luggage in a way too small luggage room, we had some time left to enjoy our 7-eleven breakfast and a game of UNO in the common room.

Before traveling back to Seoul, we had an institute visit: the IBS Center of Climate Physics (ICCP). The institute is located on the 10th and 11th floor (as counted in Korean) of the Pusan national university of mechanical engineering building. As a bonus, the view was quite impressive.

We were welcomed by Axel Timmerman, the director of ICCP, who gave us insight on how past climate conditions can be reconstructed and how the data is used in Earth system modelling. Afterwards, we visited the labs, where they showed us speleothems, which are used to determine the isotopes of oxygen and carbon atoms in the stored water and minerals. The labs featured different mass spectrometers and a machine designed to smash rocks into smaller sizes, allowing samples to be extracted with the help of a drilling tool.

After a quick group picture at the balcony garden, we traveled back to our hostel to gather our luggage.
We took the subway in Busan one last time to catch our train. Fortunately, we still had time to grab lunch, so we went to Subway (the sandwich shop). Apparently fast food chains are one of the few places where vegetarian options are available, so I found it quite enjoyable.

Public transport rules in Korea are strict; talking, eating or swearing could result in a fine. The train ride to Seoul takes about six hours, so that leaves more than enough time to read a book I found in the secondhand bookshop the day before yesterday or maybe catch some sleep.
When we finally arrived in Seoul, we took the subway to Jinho's Guesthouse. As we were getting off, the subway doors closed on Adriaan, almost splitting him in half. Sleeping in the same bed as a week before, feels familiar, and after greeting the same kind cashier at the 7-eleven, it almost feels like coming home.

We went for a late-night meal at a Bunny Chicken shop, where we were kindly helped by some locals to decode the menu. Tommorow is an early day with two institute visits, so everybody turned in relatively early for the night.

---

Vanmorgen stonden we vroeg op om onze tassen in te pakken, want vandaag is onze op één na laatste reisdag. Nadat we al onze bagage in een veel te kleine bagageruimte hadden gedropt, hadden we nog wat tijd over om te genieten van een 7-eleven ontbijtje en een potje UNO in de gemeenschappelijke ruimte.

Voordat we terug naar Seoul reisden, brachten we een bezoek aan het IBS Center for Climate Physics (ICCP). Het instituut is gevestigd op de tiende en elfde verdieping (zoals in Koreaans gebruik geteld) van het gebouw van werktuigbouwkunde aan de Pusan National University. Als bonus hadden we een indrukwekkend uitzicht.

We werden ontvangen door Axel Timmerman, de directeur van het ICCP, die ons uitlegde hoe klimaatcondities uit het verleden gereconstrueerd kunnen worden en hoe deze gegevens gebruikt worden in modellen van het aardsysteem. Daarna bezochten we de laboratoria, waar we speleothemen te zien kregen - deze worden gebruikt om de isotopen van zuurstof- en koolstofatomen in het opgeslagen water en mineralen te bepalen. De labs bevatten onder andere verschillende massaspectrometers en een machine die gesteente vermaalt, zodat er met een boorapparaat monsters uit gehaald kunnen worden.

Na een snelle groepsfoto in de balkon-tuin gingen we terug naar het hostel om onze bagage op te halen.
We namen voor de laatste keer de metro in Busan om onze trein te halen. Gelukkig hadden we nog tijd om te lunchen, dus gingen we naar Subway (de broodjeszaak). Blijkbaar zijn fastfoodketens een van de weinige plekken met vegetarische opties, dus ik vond het eigenlijk best fijn.

Het openbaar vervoer in Korea kent strikte regels: praten, eten of vloeken kan leiden tot een boete. De treinrit naar Seoul duurt ongeveer zes uur, dus dat geeft ruim de tijd om een boek te lezen dat ik eergisteren in een tweedehands boekwinkel vond, of misschien wat slaap in te halen.
Toen we uiteindelijk aankwamen in Seoul, namen we de metro naar Jinho's Guesthouse. Terwijl we uitstapten, sloten de metrodeuren zich om Adriaan heen, die bijna in tweeën werd gespleten. In hetzelfde bed slapen als een week geleden voelt vertrouwd, en na begroet te zijn door dezelfde vriendelijke kassamedewerker bij de 7-eleven voelt het bijna als thuiskomen.

We gingen laat op de avond nog wat eten bij een Bunny Chicken-winkel, waar we vriendelijk geholpen werden door enkele locals om het menu te ontcijferen. Morgen wordt het weer vroeg op, met twee instituutsbezoeken op de planning, dus iedereen dook relatief op tijd hun bed in.

After a good nights sleep (4 hours) back at our favorite hostel with the 7 square meter rooms and 1.70 meter high bathrooms, we had a busy day ahead. We would go to the last two institutes. Because Seoul is as bombastic in size as our love for onigiri, we had to leave very early: our trustworthy alarmclocks were set at 6:30 AM, when our friends in the Netherlands were still awake and we could still enjoy our beers from yesterday.

An hour later, we were headed to KU, the Korea University. We split up into two groups and our group first got a tour by Junnyeong Jang of the equiment in the basement of the College of Science. Here, research is done on quantum computing and making qubits from single rubidium atoms using laser cooling, where they reached temperatures of 4 micro Kelvin.

Then we went upstairs to meet Jaewon Choi for a campus tour. He greeted us (in Dutch!) and led us outside to show some university buildings. Interestingly, because of the ''vloeroppervlakteindex'', a lot of the university grounds had to be below ground-level. They had a library, café, a vending machine with blouses and even a wing (or grand piano according to others), where tall Maarten played a lovely song.

Outside again we saw some more pretty university buildings, student clubs, a fountain and the gate before quickly going to a restaurant for lunch with the students from the university. We had an amazing multi-course meals with traditional Korean dishes such as bibimbap, bulgogi, kimchi, smoked duck and much more. Yum yum. Sadly, due to a tight planning, we had to leave quickly.

On our way to the last institute, Anne and I took a powernap in the metro as we crossed the river. The observatory at SNU (Seoul National University) was located far away from the buzz of the city and surrounded by mountains. There was a very quiet atmosphere there when we arrived. Except for the rain. A short, non-optional hike up the mountain led us to the building where we got an explanation of the campus and university (they have a lot of books) and radio telescopy. The (PhD) students and post-doc also told us about their interesting research on, for example, jets emitted from active galactic nuclei.

We got to see the telescope too and wanted to make a group photo there. We found out that we forgot to take the most beautiful thing that has ever been to Korea with us (the Marie Curie flag), but luckily, we had a small replacement with us: our starry Marie Curie sticker. After seeing some more of the research, we left through the heavy rain for the bus. This was quite bad, but I think the poor students running a marathon had it much worse.

A bumpy busride later, we ended the formal part of the day and got some much needed pizza. We then planned to meet up with the PhD student who showed us KU to have dinner at his favorite restaurant, which, halfway there, turned out to be closed already. However, the Japanese noodles we then decided to eat in Myeongdong were also delicious!

Because we were very eepy sleepy, we headed back after dinner to go to bed early, but not without going to the convenience store to get some icecream and breakfast for tomorrow (onigiri, what else?) and seeing some cats run away from us on the road.

---

Na een goede nacht slaap (vier uur) in ons favoriete hostel, met een kamer van 7 vierkante meter en badkamer van 1.70 meter hoog, stond ons een drukke dag te wachten. Vandaag bezochten we de laatste twee instituten. Omdat Seoul net zo bombastisch groot is als onze liefde voor onigiri, moesten we erg vroeg vertrekken: onze trouwe wekker stond ingesteld op 6:30 uur, een tijdstip waarop onze vrienden in Nederland nog wakker waren en wij nog konden nagenieten van onze biertjes van gisteren.

Een uur later waren we onderweg naar KU, de Korea University. We splitsten ons op in twee groepen; onze groep kreeg eerst een rondleiding van Junnyeong Jang door het kelderlab van het College of Science. Hier wordt onderzoek gedaan naar kwantumcomputing, waarbij qubits worden gemaakt van losse rubidiumatomen via laserkoeling, op temperaturen tot wel 4 microkelvin.

Daarna gingen we weer naar boven voor een campusrondleiding van Jaewon Choi. Hij begroette ons (in het Nederlands!) en nam ons mee naar buiten om een aantal universiteitsgebouwen te laten zien. Interessant was dat vanwege de zogenaamde "vloeroppervlakteindex", een groot deel van de campus zich ondergronds moest bevinden. Daar was een bibliotheek, een café, een automaat met blousjes en zelfs een vleugel, waarop lange Maarten een mooi lied speelde.

Buiten zagen we nog meer mooie gebouwen, studentenclubs, een fontein en de poorten van de universiteit, waarna we vlug doorgingen naar een restaurant voor lunch met de studenten van KU. We kregen een heerlijke maaltijd van meerdere gangen, waaronder traditionele Koreaanse gerechten zoals bibimbap, bulgogi, kimchi, gerookte eend en nog veel meer. Jammie! Helaas moesten we vanwege een strak schema alweer snel door.

Onderweg naar het laatste instituut deden Anne en ik nog een powernap in de metro terwijl we de rivier overstaken. Het observatorium van SNU (Seoul National University) lag ver van de drukte van de stad, omringd door bergen. Bij aankomst was het erg rustig, afgezien van de regen. Na een korte wandeling bergop bereikten we het gebouw, waar we uitleg kregen over de campus, de universiteit (ze hebben veel boeken) en radiosterrenkunde. De (PhD-)studenten en postdocs vertelden ons over hun onderzoek, bijvoorbeeld over jets die worden uitgezonden door actieve galactische kernen.

We kregen ook de telescoop te zien en wilden daar graag een groepsfoto maken. Toen ontdekten we helaas dat we het mooiste wat ooit in Korea is geweest waren vergeten: de Marie Curie-vlag. Gelukkig hadden we een prachtige vervanger bij ons: de Marie Curie sterren sticker. Na nog wat meer apperatuur gezien te hebben, liepen we door de stromende regen naar de bus. Dat was flink afzien, maar ik denk dat de arme studenten die een marathon aan het lopen waren het nog zwaarder hadden...

Na een onrustige busrit kwam het formele deel van de dag ten einde en haalden we wat hoognodige pizza. Later spraken we af met de PhD-student van KU om samen te gaan eten in zijn favoriete restaurant, maar halverwege de route ernaartoe bleek deze helaas al gesloten. Gelukkig waren de Japanse noedels die we daarna in Myeongdong aten ook lekker!

Omdat we erg eepy sleepy waren, gingen we na het eten snel terug naar het hostel om vroeg naar bed te gaan, maar niet zonder eerst even langs de convenience store te gaan voor een ijsje en ontbijt voor morgen (onigiri, natuurlijk) en wat katten te zien die van ons wegrenden op straat.

For our final trip with almost all group members together, we planned to leave at 6.30 in the morning for the DMZ. With only four hours of sleep after a wild night, many were hoping to catch some rest on the bus ride there. Unfortunately, Alex, who calls himself the most handsome tour guide, demanded our attention. He falsely promised we could sleep after listening to his 30 minute talk.

Trying to be optimistic, he informed us about the nearly 1 to 2 million landmines planted in the 4 km stretch of the DMZ. Later, he made sure we could still smile by assuring us we were safe with him. It was genuinely interesting to hear Alex's stories and experiences as a soldier in the Korean army. He reminded us of the tragic historical events and shared personal stories about the hardships faced by his family, which was touching to hear.

His storytelling was well timed. When we first arrived, we saw the UNESCO Memory of the World project, which highlights efforts to reconnect dispersed families through various media. We then listened to a song expressing the 30 years lost due to the war. We were lucky enough to take a few pictures, as photography was very restricted. In the third picture, you can see the last train that ran in North Korea, abandoned in the DMZ for around 40 years. It was headed to Pyongyang, the capital of North Korea. If you look closely, you can see the bullet holes in the train. This train became a symbol of sacrifice, while the tree that grew inside it, see the fourth picture, became a symbol of freedom.

Alex conveyed the idea that freedom does not come without sacrifice. It was a beautiful thought to reflect on, not only in terms of war but also in the small, everyday decisions we make. There were many bridges at the site, such as the Bridge of Freedom, which honors displaced people who died yearning for their families and hometowns in North Korea. It was also previously used to exchange prisoners of war. Similarly, there was the Bridge of No Return, which crosses the Military Demarcation Line between North and South Korea.

After visiting the Bridge of Freedom, I decided to get some North Korean money, just in case I ever allow myself any risky behavior. On the bus to the next location, Alex showed us his impressive military uniform, which you can see in the fifth picture. Fun fact: in South Korea, if you win an Olympic medal, you're exempted from military service.

Before lunch, we visited the Third Tunnel of Aggression, built by North Korea to invade South Korea. It's funny to see North Korea's military effort turned into a tourist attraction by South Korea. As I walked through the tunnel, with the ceiling even lower in the second half, I pitied my very tall Dutch friends and thanked my luck for being the shortest.

After lunch, we went to the observatory where we could see North Korea with our own eyes. In the sixth picture, you can see some of my friends with the old observatory in the background. From the new observatory, our guide provided binoculars so we could view soldier posts and see the detailed divide between the North and the South. The contrast between K-pop music playing in the background and being in a place filled with landmines felt surreal. The cheerful music didn't match the seriousness of the place. It felt like my mind couldn't comprehend how, just a few kilometers away, the world could be so different, a place where even something as joyful as K-pop is not allowed.

Before heading back to the hostel and saying goodbye to our red cow statue friend, we visited the red bridge, which offered a lovely view despite the rainy weather. The fog over the mountains was very picturesque, see the seventh picture. That was about the end of our tour, and on the way back, I had the deepest nap of my life.

Later in the evening, we had our final group dinner, arranged by the committee. The food was good, and the smiles were warm. We ended the night by spending the rest of our daily budget on beer, snacks, and some good karaoke.

---

Voor onze laatste bezoek met bijna alle groepsleden bij elkaar, vertrokken we om half zeven 's ochtends naar de DMZ. Met slechts vier uur slaap na een wilde avond hoopten velen wat rust te pakken in de bus. Helaas eiste Alex, die zichzelf de knapste gids noemt, al onze aandacht op. Hij beloofde ten onrechte dat we mochten slapen nadat we zijn praatje van 30 minuten hadden aangehoord.

In een poging optimistisch te blijven, vertelde hij ons over de bijna 1 tot 2 miljoen landmijnen die verspreid liggen over de 4 km brede strook van de DMZ. Later zorgde hij ervoor dat we toch nog konden lachen door ons te verzekeren dat we bij hem veilig waren. Het was oprecht interessant om Alex' verhalen en ervaringen als soldaat in het Koreaanse leger te horen. Hij herinnerde ons aan de tragische gebeurtenissen uit de geschiedenis en deelde persoonlijke verhalen over de ontberingen die zijn familie heeft meegemaakt, wat erg ontroerend was om te horen.

Zijn timing als verteller was goed. Bij aankomst zagen we eerst het UNESCO Memory of the World-project, dat zich richt op het herenigen van verscheurde families via diverse media. Daarna luisterden we naar een lied dat de 30 verloren jaren door de oorlog uitdrukte. We hadden geluk dat we een paar foto's mochten nemen, want fotografie was sterk beperkt. Op de derde foto zie je de laatste trein die in Noord-Korea reed, nu al zo'n 40 jaar verlaten in de DMZ. Deze trein was op weg naar Pyongyang, de hoofdstad van Noord-Korea. Als je goed kijkt, zie je de kogelgaten in de trein. Deze trein werd een symbool van opoffering, terwijl de boom die erin is gegroeid, zie de vierde foto, een symbool van vrijheid werd.

Alex bracht de gedachte over dat vrijheid nooit zonder opoffering komt. Een mooie gedachte om bij stil te staan - niet alleen in oorlogstijd, maar ook bij de kleine keuzes die we elke dag maken. Er waren veel bruggen op de locatie, zoals de Bridge of Freedom, die mensen eert die gestorven zijn terwijl ze verlangden naar hun familie en geboorteplaats in Noord-Korea. Deze brug werd eerder ook gebruikt voor het uitwisselen van krijgsgevangenen. Ook was er de Brug zonder Terugkeer, die de Militaire Demarcatielijn tussen Noord- en Zuid-Korea oversteekt.

Na het bezoek aan de Bridge of Freedom besloot ik wat Noord-Koreaans geld aan te schaffen, voor het geval ik ooit iets roekeloos wil doen. In de bus naar de volgende locatie liet Alex ons trots zijn indrukwekkende militaire uniform zien, dat je op de vijfde foto kunt bewonderen. Fun fact: in Zuid-Korea hoef je geen dienstplicht te vervullen als je een Olympische medaille wint.

Voor de lunch bezochten we de Third Tunnel of Aggression, gebouwd door Noord-Korea om Zuid-Korea binnen te vallen. Het is grappig om te zien hoe Zuid-Korea zo'n militaire poging heeft omgetoverd tot toeristische attractie. Terwijl ik door de tunnel liep - waarvan het plafond in het tweede deel nog lager was - had ik medelijden met mijn lange Nederlandse vrienden, en was ik dankbaar dat ik zelf zo klein ben.

Na de lunch gingen we naar het observatorium waar we Noord-Korea met eigen ogen konden zien. Op de zesde foto zie je een paar van mijn vrienden met het oude observatorium op de achtergrond. Vanaf het nieuwe observatorium gaf onze gids ons verrekijkers, zodat we soldatenposten konden bekijken en duidelijk het verschil konden zien tussen Noord en Zuid. Het contrast tussen de vrolijke K-popmuziek op de achtergrond en de met landmijnen bezaaide omgeving voelde surrealistisch. De opgewekte muziek paste totaal niet bij de ernst van de plek. Het voelde alsof mijn brein het niet kon bevatten dat de wereld, slechts een paar kilometer verderop, zó anders kon zijn - een plek waar zelfs iets vrolijks als K-pop verboden is.

Voor we terugkeerden naar het hostel en afscheid namen van onze rode koeienbeeld-vriend, bezochten we nog de rode brug, die ondanks het regenachtige weer een prachtig uitzicht bood. De mist over de bergen was erg schilderachtig, zie de zevende foto. Daarmee kwam onze tour ten einde, en op de terugweg had ik de diepste dut van mijn leven.

Later op de avond gingen we voor de laatste keer met de hele groep eten, georganiseerd door de commissie. Het eten was goed, de glimlachen warm. We sloten de avond af door onze laatste dagbudget te spenderen aan bier, snacks en een stevige karaoke-sessie.

After having woken up too early for too many days, this free day was the perfect opportunity to finally sleep in and recharge a bit. As such, my day started at a neat eleven AM. Arguably still too early, but as I had a blog to write, it couldn't be helped. A story about me sleeping an entire day just wouldn't be interesting. Instead I agreed to start today's story with Thijs by going to Gangnam to see a statue commemorating the song Gangnam Style by Psy. Our planning was, however, not optimal for this courageous endeavor. Thijs had somewhere else to be in the afternoon so my getting up late made it such that we had to hurry a bit. Thijs forgetting his things at the hostel also didn't help. In the end we had just enough time to get to Gangnam and take a picture at the statue before Thijs had to leave again.

I thought it a waste to leave immediately so instead of going along with him I walked around the neighbourhood by myself for a while before going out to meet up with Nino. He had gone on his own mission to one of Seoul's palaces. We'd agreed to go see a second palace together, but when I got there Nino was still busy with the first. Thus, my solo adventure went forth. Whilst killing some time by walking around the area and taking pictures of the palace's exterior, I stumbled across the Korean museum of modern and contemporary art. Admission was cheap so I decided to make a visit whilst waiting on Nino. Though, no sooner than I entered the building my phone rang. Nino was done. Great, we could visit the museum together.

We had a quick lunch and went inside again, but also quickly left again. The place was absolutely swamped with people. Not only was the queue to buy tickets ginormous, but there were also gigantic queues to get into each of the individual exhibitions. Were we not in Korea, I would almost have thought that we had accidentally stepped into the Louvre. Most strikingly, however, was the fact that nearly all visitors were couples in their twenties. It seems like musea are a popular date spots in Korea. Not wanting to deal with the crowds, Nino and I decided to take our own date elsewhere and moved on to a palace with a large tree garden. Here we wandered around taking some pictures and enjoying nature in the middle of Seoul. By pure chance, we even managed to catch a historical reenactment performed by some university students.

Once the performance ended, we decided to meet up with Thijs again and go out for dinner. After eating foreign food for nearly three weeks we all had a craving for something familiar so we agreed to get some pasta. We found a restaurant that was nearby and had good reviews, though once we got there we found that we had once again stumbled upon a typical date spot filled with Korean couples. Can't blame them, the pasta was good after all.

Our stomachs filled, we finally departed for our final goal for this day and trip. Thijs and I had previously gone up Namsan mountain during our previous visit to Korea and enjoyed the view so much that we had to see it again. We could have taken a bus to the foot of the mountain, but in the end we agreed that the hour walk there would be a nice way to see a bit of the city. This was a good call as Myeongdong, the neighbourhood through which we walked, was bustling with nightlife and a generally stellar atmosphere. The climb up the mountain was also great and the view still spectacular. We were also once again lucky in the fact that the tower on top of the mountain was still open. The view from outside the tower was admittedly nicer, but we still got some nice pictures at the top.

By the time we got down from the tower it was already getting late and we knew we had to get up really early for our flight the next day. As such we decided to quickly walk down the mountain again and get back to the hostel. Getting down the mountain quickly was a great success. Getting to the hostel was not. As the way down was clearly indicated we didn't bother checking a map for our present location. As a result, once we finally got down we were surprised to see that we were on the wrong side of the mountain. Not good. In the end it ended up taking another hour and a half to get back to the hostel where we arrived somewhere past midnight. Here we quickly packed our bags and tried to claim whatever sleep we could before waking up again at four.

---

Na veel te vaak veel te vroeg op te hebben moeten staan, was deze vrije dag de perfecte gelegenheid om eindelijk eens uit te slapen en wat bij te komen. Mijn dag begon dan ook netjes om elf uur 's ochtends. Toegegeven, misschien nog steeds te vroeg, maar aangezien ik een blog moest schrijven, kon het niet anders. Een verhaal over hoe ik de hele dag heb liggen slapen is tenslotte ook niet zo boeiend. In plaats daarvan begon mijn dag samen met Thijs, met het plan om naar Gangnam te gaan om daar een standbeeld te bekijken ter ere van het lied *Gangnam Style* van Psy. Onze planning was echter niet ideaal voor dit dappere avontuur. Thijs had in de middag al een andere afspraak en omdat ik laat uit bed kwam, moesten we ons haasten. Dat Thijs vervolgens zijn spullen in het hostel vergat, hielp ook al niet mee. Uiteindelijk hadden we net genoeg tijd om naar Gangnam te gaan en een foto bij het standbeeld te maken, voordat Thijs alweer moest vertrekken.

Ik vond het zonde om meteen weer te vertrekken, dus besloot ik niet met hem mee terug te gaan maar nog wat rond te lopen in de buurt. Daarna sprak ik af met Nino, die op zijn eigen missie was gegaan naar een van de paleizen van Seoul. We hadden afgesproken om samen nog een tweede paleis te bezoeken, maar toen ik daar aankwam, was Nino nog steeds bezig met de eerste. En dus ging mijn solo-avontuur gewoon verder. Terwijl ik de tijd doodde door wat rond te lopen en foto's te maken van de buitenkant van het paleis, kwam ik toevallig langs het Koreaans Museum voor Moderne en Hedendaagse Kunst. De entree was goedkoop, dus ik besloot er een kijkje te nemen terwijl ik op Nino wachtte. Maar nog voordat ik echt binnen was, ging mijn telefoon. Nino was klaar. Mooi, dan konden we het museum samen bezoeken.

We aten snel iets en gingen opnieuw naar binnen, maar waren er ook weer snel uit. Het museum was namelijk compleet overspoeld met mensen. Niet alleen de rij bij de kassa was enorm, maar er stonden ook gigantische wachtrijen bij elke afzonderlijke tentoonstelling. Waren we niet in Korea geweest, dan had ik bijna gedacht dat we per ongeluk het Louvre waren binnengewandeld. Wat vooral opviel was dat vrijwel alle bezoekers stelletjes in de twintig waren. Musea lijken hier een populaire dateplek te zijn. Nino en ik hadden geen zin om tussen de mensenmassa te staan en besloten onze eigen date ergens anders voort te zetten: we gingen naar een paleis met een grote boomtuin. Daar liepen we rond, maakten wat foto's en genoten van de natuur midden in Seoul. Toevallig waren we ook nog net op tijd voor een historische opvoering door universiteitsstudenten.

Toen de voorstelling voorbij was, besloten we weer met Thijs af te spreken om te gaan avondeten. Na bijna drie weken buitenlandse kost hadden we allemaal trek in iets vertrouwds, dus kozen we voor pasta. We vonden een restaurant in de buurt met goede recensies, maar toen we daar aankwamen bleek het wéér een typische dateplek vol Koreaanse stelletjes te zijn. Kun je ze niet kwalijk nemen - de pasta was namelijk erg goed.

Met goed gevulde magen vertrokken we naar het laatste doel van deze dag - en eigenlijk ook van de hele reis. Thijs en ik waren bij een eerdere reis al eens de berg Namsan op geweest en vonden het uitzicht daar zo mooi dat we het graag opnieuw wilden zien. We hadden de bus kunnen nemen naar de voet van de berg, maar besloten dat het uur lopen ernaartoe een mooie manier zou zijn om nog wat van de stad te zien. En dat bleek een goede keuze, want Myeongdong, de wijk waar we doorheen liepen, was levendig met een bruisend nachtleven en een geweldige sfeer. De klim de berg op was ook mooi en het uitzicht nog steeds spectaculair. We hadden ook geluk dat de toren bovenop de berg nog open was. Hoewel het uitzicht buiten mooier was dan van binnenuit, maakten we toch wat leuke foto's bovenop.

Toen we eenmaal weer beneden waren, was het al behoorlijk laat en wisten we dat we de volgende ochtend extreem vroeg moesten opstaan voor onze vlucht. We besloten dus snel de berg af te lopen en terug te keren naar het hostel. De afdaling van de berg ging vlot. De weg terug naar het hostel... niet. Omdat de route naar beneden duidelijk stond aangegeven, hadden we geen kaart geraadpleegd. Toen we uiteindelijk beneden waren, bleek tot onze verbazing dat we aan de verkeerde kant van de berg waren uitgekomen. Niet handig. Uiteindelijk kostte het ons nog anderhalf uur om terug bij het hostel te komen, waar we ergens na middernacht aankwamen. Daar pakten we snel onze tassen in en probeerden we nog wat slaap te pakken, voordat we om vier uur alweer op moesten.

We all gathered outside the hostel and ran a quick check to see if nothing was left behind. Luckily things went smooth and we were soon on our way to catch the metro to the airport. Unfortunately, we were leaving so early that the express metro was not yet operational so we had to take the slower one for about an hour and a half.

When we finally got to the airport we did one final check on our luggage, making sure that nothing was too heavy. Afterwards, we quickly went to check in for our flight. Things went generally smooth except for a slight hiccup with some awkwardly sized luggage and some lighters which the check-in counter didn't like. Once those issues were resolved, however, everything was smooth sailing. We took a shuttle train to our gate, bought some snacks for the flight and headed off to China.

The flight was a good opportunity to catch some well needed sleep and so I ended up sleeping through nearly all of it. The only thing I actually remember of the flight is being woken up by hitting my head on the arm rest during landing and Thijs sitting next to me laughing. He had seen the impact coming and didn't bother waking me up beforehand. What a great friend. What a stand up guy.

Once we had gotten out of the plane we went through the Chinese security and split up. Not having had any real food since waking up, Thijs and I were hungry and so decided to get some traditional Chinese McDonalds. On our way there we passed through a little outdoor garden, but as the sweltering hot air wasn't really going to fill our stomachs, we quickly moved on.

In the end, the Mcdonalds didn't do us any better. As we didn't have any form of payment that they accepted, we couldn't get those traditional hamburgers. Instead we just decided to go to a convenience store and buy some bread. After an awkward situation with me repeatedly offering cards to the clerk who would then try them before looking at me straight, shaking her head and saying ``no'', I finally managed to get some food.

Unlike on our way to Korea, we didn't have particularly much time in China this time around. As such, once I had satisfied my hunger, it was also time to meet up and board the next plane. Despite sleeping for the entire first flight, I was still extremely tired so upon boarding I immediately fell asleep and got to skip half of the trip. The second half I spend watching movies. I ended up finishing two: one Japanese film about black Friday packages being replaced with bombs and another Chinese film about a guy who hallucinates ducks. The first ended up being rather boring, but the second was actually really fun.

Once we landed in the Netherlands, it took us quite some time to actually get off the airplane. Luckily, once we did get off, it didn't take long for us to get our luggage. Once we did, we gathered one final time to take a group picture and then went our own ways. Heading home after an amazing trip to the other side of the world.

---

Slechts drie uur na het einde van de vorige blog moesten we alweer vroeg uit bed. Héél vroeg. Toch was het niet moeilijk om gemotiveerd te raken, want dit was een belangrijke dag. De reis liep ten einde en we zouden eindelijk terug naar huis gaan. Of eigenlijk: alweer? Hoe dan ook, we hadden een strak schema en geen tijd te verliezen.

We verzamelden ons buiten het hostel en deden een snelle check om te zien of we niets vergeten waren. Gelukkig ging alles vlot en konden we al snel op weg naar de metro richting het vliegveld. Helaas vertrokken we zó vroeg dat de expresmetro nog niet reed, dus moesten we het doen met de tragere variant - een rit van ongeveer anderhalf uur.

Toen we eindelijk op het vliegveld aankwamen, deden we nog een laatste controle van onze bagage om zeker te weten dat niets te zwaar was. Daarna gingen we snel inchecken voor onze vlucht. Alles verliep redelijk soepel, op een klein probleem met een paar onhandig gevormde koffers en een paar aanstekers na, waar de balie niet zo blij mee was. Zodra die kwestie was opgelost, ging alles verder zonder problemen. We namen een pendeltreintje naar de gate, kochten wat snacks voor de vlucht en vertrokken richting China.

De vlucht was een mooie gelegenheid om wat welverdiende slaap in te halen, en dus sliep ik bijna de hele rit. Het enige wat ik me nog herinner van die vlucht, is dat ik wakker werd omdat ik met mijn hoofd tegen de armleuning stootte tijdens de landing. Thijs, die naast me zat, lag in een deuk. Hij had het aan zien komen en besloot me niet wakker te maken. Wat een vriend. Wat een topgozer.

Na het uitstappen gingen we door de Chinese veiligheidscontrole en splitsten we op. Thijs en ik hadden sinds het opstaan nog niets fatsoenlijks gegeten, dus besloten we iets te halen bij de traditionele Chinese McDonald's. Onderweg liepen we nog door een klein buitentuintje, maar aangezien de zinderende hitte onze magen niet ging vullen, liepen we snel door.

Uiteindelijk bleek de McDonald's ook geen succes. We hadden namelijk geen enkele betaalmethode die geaccepteerd werd, en dus konden we die traditionele hamburgers wel vergeten. In plaats daarvan liepen we naar een klein winkeltje om wat brood te kopen. Na een ongemakkelijke situatie waarin ik de caissière telkens een andere pas aanbood, die ze steeds probeerde waarna ze me strak aankeek, haar hoofd schudde en "no" zei, lukte het me uiteindelijk toch om wat eten te kopen.

In tegenstelling tot de eerste vlucht hadden we dit keer niet veel tijd in China. Dus zodra mijn honger gestild was, was het alweer tijd om te verzamelen en aan boord te gaan van het volgende vliegtuig. Ondanks dat ik de hele eerste vlucht had geslapen, was ik nog steeds doodmoe. Dus zodra ik aan boord stapte, viel ik meteen weer in slaap en miste ik de helft van de vlucht. De andere helft bracht ik door met films kijken. Ik zag er twee: een Japanse film over Black Friday-pakketten die werden vervangen door bommen, en een Chinese film over een man die eenden hallucinaties heeft. De eerste was behoorlijk saai, maar de tweede was verrassend leuk.

Toen we uiteindelijk in Nederland landden, duurde het vrij lang voordat we daadwerkelijk uit het vliegtuig konden. Gelukkig ging het ophalen van onze bagage daarna wel snel. Nadat we alles hadden verzameld, namen we nog één keer samen een groepsfoto. Daarna gingen we ieder onze eigen weg. Op naar huis, na een geweldige reis naar de andere kant van de wereld.