Blog May 2 - Nienke

Ida 2024-05-03 15:37, laatste update 2024-05-03 15:47

After quickly eating my breakfast, we left for Saint Andrews at 9 o'clock this morning. On the train, we were able to enjoy one of the most beautiful train views yet.

Once we arrived in St Andrews, we had over 2 hours of free time. We went with a group to get lunch at the supermarket and then walked towards the sea and split up a bit more there.

We then picked a nice bench and had lunch there with a beautiful view.

Suddenly we saw a Boaz sitting on a rock, so we went to him. Here we enjoyed the breeze. Unfortunately, we did miss the amazing moment when Boaz lost his croissant to a seagull.

At St Andrews University, we got an interesting talk and several tours of different labs.

In the evening, we had a nice ice cream at the ice cream parlour recommended by the professors of St. Andrews University.

When we got back to the cottage after a long day, suddenly we were all sitting in the corridor, instead of the half-comfy chairs in the kitchen.

And now I'm off to sleep.

----

Na het ontbijtje snel naar binnen gewerkt te hebben, vertrokken we vanochtend om 9 uur naar Saint Andrews. In de trein konden we genieten van een van de mooiste treinuitzichten tot nu toe.

Eenmaal aangekomen in St. Andrews hadden we ruim 2 uur vrije tijd. We zijn met een groep lunch gaan halen in de supermarkt en zijn daarna richting de zee gelopen en daar wat meer opgesplitst.

Vervolgens hebben we een leuk bankje opgezocht en zijn we daar lekker gaan lunchen met een prachtig uitzicht.

Ineens zagen we een Boaz op een rots zitten, dus zijn we naar hem toe gegaan. Hier hebben we genoten van de wind. Jammergenoeg hebben we wel het geweldige moment gemist dat Boaz zijn croissantje heeft verloren aan een zeemeeuw.

Bij St. Andrews University kregen we een interessant praatje en meerdere rondleidingen door verschillende labs.

's Avonds hebben we nog een lekker ijsje gehaald bij de ijssalon die werd aangeraden door de professoren van St. Andrews University.

Toen we na een lange dag weer in het huisje kwamen, zaten we ineens met zijn allen in de gang, in plaats van de half comfortabele stoelen in de keuken.

En nu ga ik lekker slapen.

Blog May 1 - Pjotr

Ida 2024-05-02 15:55, laatste update 2024-05-03 15:34

It was a foggy Wednesday morning when we left grand old Edinburgh, whose buildings could be described in the same way. We approached this foggy day in a hopeful mood.

After Nino introduced the topic of the day, nuclear fusion and nuclear power plants, on the train, we were able to enjoy the hilly and truly fairytale views. Many a sheep, villages and small walls could be found where the fog did not obscure the view.

Arriving, we still had to find the regional bus that could take us towards the nuclear power plant. After a long explanation about tickets, non-working debit cards and where we were going, the bus driver decided, entirely on his own string, not to drop us off at the bus stop, but closer to the nuclear power plant. This was a bodes how the rest of the day would unfold, with sociality and good humour.

After a short walk, we arrived at the visitor centre where we were given a brief explanation about gas-fired power plants, filled with questions and a faint joke here and there. This taster prepared us excellently for the real physical visit to the power plant itself. Through escalating staircases, over tall carpets, under bearskin tubes and past numerous photos, we were explained how the nuclear power plant generated energy through nuclear fission. Although we were not allowed to take photos, the 1960s-style control room and the immense hall with the reactors will stay with us, as will the many questions that were (un)answered. The latter were so many that we had to rush to catch the bus. However, the enthusiasm of the guides did not just stop at telling us their story! We were offered to lead the long and contentious walk by taking us by car to the bus stop. Many still had to waddle partway to the halfway point, but many also enjoyed the hospitality of the car.

When we finally made it to the bus, we had a brief debriefing before travelling back towards beautiful Edinburgh.

----

Het was een mistige woensdagochtend toen we vertrokken uit het grote oude Edinburgh, wiens gebouwen op dezelfde manier beschreven kunnen worden. Deze mistige dag gingen we tegemoet met een hoopvolle sfeer.

Nadat Nino het onderwerp van de dag, kernfusie en kerncentrales, introduceerde in de trein, konden we genieten van het heuvelachtige en waarlijk sprookjesachtige uitzicht. Menige schapen, dorpjes en kleine muurtjes konden gevonden worden waar de mist het zicht niet ontnam.

Aangekomen, moesten we nog steeds de streekbus vinden die ons richting de kerncentrale kon brengen. Na een lange uitleg over tickets, niet werkende debit kaarten en waar we heen gingen, besloot de buschafeur, geheel op eigen touwtje, om ons niet bij de busstop af te zetten, maar dichterbij de kerncentrale. Dit was een gebode hoe de rest van de dag zich zou ontwikkelen, met socialiteit en een goed humeur.

Na een korte wandeling kwamen we aan in het bezoekerscentrum waarin we een korte uitleg kregen over gaskerncentrales, gevuld met vragen en een flauw grapje hier en daar. Dit voorproefje bereide ons uitstekend voor op het echte fysieke bezoen van de centrale zelf. Via toenemende trappen, over tallige tapijten, onder berenvel buizen en langs veeltallige foto's kregen we uitleg hoe de kerncentrale energie opwekte via kernfisie. Alhoewel we geen foto's mochten maken, zal de jaren 60 achtige controle kamer en de immens grote hal met de reactoren bij ons blijven, net zoals de vele vragen die (on)beantwoord waren. Deze laatste waren zo veeltallig dat we moesten haasten om de bus te pakken. Echter, het enthousiasme van de begeleiders bleef niet alleen bij het vertellen van hun verhaal! We werden aangeboden om de lange en twistelijke wandeling te voorgaan door ons te brengen met de auto naar de bushalte. Menigen hebben nog deels moeten waggelen tot halverwege, maar menigen hebben ook genoten van de hospitaliteit van de auto.

Toen we eindelijk bij de bus waren, hebben we nog een korte nabespreking gehad, waarna we weer naar het mooie Edinburgh toe zijn gereisd.

Blog April 30 - Loes

Ida 2024-05-01 10:37, laatste update 2024-05-01 10:41

Today marked the second travel day of this trip. It started with a nice breakfast outside to enjoy the perfect (English) weather. Next up we cleaned the house and packed our bags. We had to rush to station but we managed to make the train!! After this train we hurried towards the train to Edinburgh. This train turned out very busy, but we all found a comfortable seating place, including my turtle Gert. Soon enough the scenery changed into beautiful meadows, hills, fields with sheep and cows and the North Sea.

Once we arrived in the beautiful city of Edinburgh we were welcomed with a band including a bagpipe player. Probably the most iconic welcome to this stunning city one could think of. After this welcome, we travelled to our new house. Unfortunately the house had some technical issues. Luckily a mechanic came by and fixed some stuff.

In the mean time we went for groceries to cook dinner. The original idea was to make gnocchi but due to a lack of gnocchi at Lidl it became some oven pasta dish. After dinner, a group of people (including me) decided to go for a walk which turned into a hike to climb the famous Arthur's Seat. A long but lovely day, luckily we get to sleep in tomorrow!

----

Vandaag was de tweede reisdag van deze reis. Het begon met een lekker ontbijtje buiten om te genieten van het perfecte (Engelse) weer. Vervolgens hebben we het huis schoongemaakt en onze tassen ingepakt. We moesten ons haasten naar het station maar het lukte ons om de trein te halen!!! Na deze trein haastten we ons naar de trein naar Edinburgh. Deze trein bleek erg druk, maar we vonden allemaal een comfortabele zitplaats, inclusief mijn schildpad Gert. Al snel veranderde het landschap in prachtige weiden, heuvels, velden met schapen en koeien en de Noordzee.

Eenmaal aangekomen in de prachtige stad Edinburgh werden we verwelkomd door een band met een doedelzakspeler. Waarschijnlijk het meest iconische welkom in deze prachtige stad dat je maar kunt bedenken. Na dit welkom reisden we naar ons nieuwe huis. Helaas had het huis wat technische problemen. Gelukkig kwam er een monteur langs die wat dingen repareerde.

Ondertussen gingen we boodschappen doen om eten te koken. Het oorspronkelijke idee was om gnocchi te maken, maar door een gebrek aan gnocchi bij lidl werd het een of andere ovenpastaschotel. Na het eten besloot een groepje mensen (waaronder ik) een wandeling te maken die uitliep op een hike om de beroemde Arthur's Seat te beklimmen. Een lange maar heerlijke dag, gelukkig mogen we morgen uitslapen!

Blog April 29 - Boaz

Ida 2024-04-30 10:00

Day number 6 and today the honour is mine to continue this blog. We started the day at a reasonable time, around 8:30 I rolled out of my bed. After a healthy breakfast, we were on our way to Cambridge!

The train was less pleasant than hoped, I communicated this clearly to my fellow travellers. We rode slowly all the time, I just wanted a nice speed. I just heard Marcel complaining about the train too, so apparently my complaining was well heard. We did get in on time, so apparently it was completely on schedule.

In Cambridge, we caught (with some difficulty, the bus only accepted credit cards) the bus towards our first institute, the Cavendish Laboratory. Here, Dr Chiara Ciccarelli gave us an interesting talk on data storage and the applications of semiconductors in it. After this, we were given a tour of the attached laboratory, for instance, we saw a vacuum pump and cryogenic chamber.

After this institute, we quickly had to get back on the bus for the next institute, the Whipple Museum, a museum about the history of natural sciences. Here we saw lots of cool old objects (such as old clocks, globes and sextants) and got information about them from Dr Joshua Nall, the museum's director. He told us about how the objects used to be used and how they were made.

After this tour, we spent a very short time in a park in Cambridge, where Nienke unfortunately did not want to jump into the water. I did get cow poop on my shoes, does add to the real park experience.

After this, on to dinner! This trip we will have dinner twice at the SMCR's expense (actually, we just paid for it already with our participant fee). Ida had picked a nice little restaurant for us and it was really quite delicious too! After dinner, we hobbled back to the train (past the cows!!), and now, two hours later, I am sitting on the last train writing this blog. Tomorrow we start the long journey to Edinburgh!

----

Dag nummero 6 en vandaag is de eer aan mij om deze blog voort te zetten. We begonnen de dag op een schappelijke tijd, rond half 9 rolde ik mijn bed uit. Na een gezond ontbijt waren we op weg naar Cambridge!

De trein was minder aangenaam dan gehoopt, dit heb ik ook duidelijk naar mijn medereizigers gecommuniceerd. We reden de hele tijd langzaam, ik wilde gewoon een leuke snelheid. Ik hoorde net Marcel ook klagen over de trein, dus blijkbaar zijn mijn klaagzangen goed opgevangen. We zijn wel op tijd binnengekomen, dus blijkbaar was het wel volledig volgens de planning.

In Cambridge pakten we (met de nodige moeite, de bus accepteerde alleen creditcards) de bus richting ons eerste instituut, de Cavendish Laboratory. Hier hebben we van Dr. Chiara Ciccarelli een interessant praatje gekregen over dataopslag en de toepassingen van semiconductors hierin. Hierna hebben we een tour gekregen door het aangesloten laboratorium, zo hebben we een vacuümpomp en cryogenische kamer gezien.

Na dit instituut moesten we snel weer terug in de bus voor het volgende instituut, de Whipple Museum, een museum over de geschiedenis van de natuurwetenschappen. Hier hebben we heel veel gave oude objecten gezien (zoals oude klokken, wereldbollen en sextanten) en hier informatie over gekregen van Dr. Joshua Nall, de directeur van het museum. Hij heeft ons verteld over hoe de voorwerpen vroeger gebruikt werden- en hoe ze gemaakt werden.

Na deze rondleiding hebben we even heel kort in een parkje in Cambridge gezeten, waar Nienke helaas niet in het water wilde springen. Ik heb wel koeienpoep aan mijn schoenen gekregen, voegt wel toe aan de echte park-experience.

Hierna door naar het avondeten! Deze reis gaan we 2x op kosten van de SMCR (eigenlijk hebben we het gewoon al betaald met onze deelnemersbijdrage). Ida had een leuk restaurantje voor ons uitgezocht en het was ook echt wel heel erg lekker! Na het eten zijn we weer teruggehobbeld naar de trein (langs de koeien!!), en nu, twee uur later, zit ik in de laatste trein deze blog te schrijven. Morgen gaan we beginnen aan de lange reis naar Edinburgh!

Blog April 28 - Nino

Ida 2024-04-29 11:55, laatste update 2024-04-29 13:25

What do you do, when you are in London and have a free day? Well, you meet up with a common high school friend with your other friend (Thomas), and have fun walking around the city.

We went to a cafe/arcade, named Chief coffee, to have fun playing games while drinking hot chocolate (bad quality to price ratio, it tasted like nothing. The only positive thing is that it was hot). This arcade had Japanese oriented games and was quite small, but it had enough space to accommodate games where you can play against friends. We of course did that, and I beat Thomas quite a few times before he gave up (really, he was just out of arcade coins). We played a fusion between ping pong and pong, and some funky 2002 race game. How many times did Thomas beat me in that race game? The answer to that question is not of any importance. For the people who know the game, it was an Initial D arcade race game.

After beating Thomas so many times, we started to get hungry and went to a very British food place, "Ippudo". Ippudo is a restaurant where you can get Japanese ramen, and it tasted amazing.

After our bellies were stuffed, that high school friend had a very good idea: "Let's go to another arcade". We didn't think much of it, so we agreed, but were surprised at where we ended up. The arcade he wanted to go to was three stairways downwards underground, after we just went past a 'Staff only' door in another arcade. If you read this and think to yourself "arcade-ception", then you are not the only one that thinks that. This sketchy place had some fun games, but nothing stood out to us, so we parted with the high school friend soon after entering the place. I suspect that Thomas still being sad about his losses was also a big factor in this decision. Thus after saying goodbye to our high school friend, we went upstairs again.

It would have been around 2 o'clock by then and thus we still had enough time to explore more interesting views. I was happy with anything else than some sketchy underground arcade, so Thomas lead the way to the Tower bridge. There are some pictures attached to the post. Because I had already been here with my parents a few years back, the most memorable thing for me were the 8 Pound hotdogs. They didn't even remotely look tasty, so we didn't hesitate to walk further along the river. During the visit of the Tower Bridge, it started to rain which is classic British weather. It didn't stop raining until late that evening.

Our next stop was Greenwich. To go to the observatory we stepped out of the train at Greenwich station. We had to walk for about 10 minutes before arriving at the park around Greenwich. Greenwich apparently has a park around it, which was a pleasant surprise, but it rained. Actually getting to the observatory took another 10 minutes, and by the time we arrived we realised it had already closed for the day. It was our mistake of not checking this, but after regretting our time of arrival for a full 5 seconds, we decided to go home. Here is where our real adventure started.

Thomas said jokingly, "Let's walk home". After which I thought: "Heck yeah!". We soon found out that that meant we had to walk home in the rain for another 2 hours. Thomas admitted that he gave that option only to joke around a bit, but I was very excited to do this. I convinced Thomas of walking, and thus our journey commenced. The part of the park we saw while walking uphill to the observatory was nice, so why wouldn't we want to walk through it more? Looking at maps we saw that there were some other parks on the route, and that the park extended for quite some time still. So after a quick glance at the route and our compasses, we started to walk. I am not joking about the compass. The still remaining route through the Greenwich park, which was very wet, and still getting wetter, was quite exciting to walk through. We went where the path looked most interesting, and which choice was semi inline with the direction we had planned out. At some point we saw a row of trees at the end of a T-junction. These trees were neatly lined up to open up to a path made by previous explorers. After realising that this was perfectly in line with the desired direction, we started to walk.

This path was nothing more than a walked through field of grass with trees on both sides protecting you from whatever was outside of it. This special non predetermined route was fun to walk over. It had a different feel than whatever we walked through before. You could almost forget that you were in one of the biggest cities in the world. Our shoes however did not forget that we walked through wet, middle high grass and are still dirty, even a day later.

We saw some nice climbable trees along the way where I had to remember Thomas we still needed to walk for another one and half our and that he would not survive that if he decided to climb in those trees.

After leaving the wet park, we were by then still at the Greenwich park, and we left through a sketchy gate which led us to a moderately busy two way road. On the other side we saw another grass environment, for the lack of better words. At first, we thought it would only be a hassle to walk through, so we didn't try. But walking a little further alongside it gave us new insights, which included the now visible stone path. We happily entered the stone path and realised it turned into gravel path quite quickly, where it again changed into a muddy path soon after. But alas, as real explorers of the British jungle, we didn't give in and pushed forwards to new lands. Now, I haven't been completely honest. This so called 'grassy environment' was only, as I already said, a lacking description of the real situation. There was grass present, here and there, but it consisted mostly out of bushies, shrubbery, trees and mud. So while entering the muddy path, we entered a jungle kind of situation with a cover of plants, some prickly, and where we could only walk forwards. I want to remind you that it was still raining by then and I can assure you that walking with an umbrella through that tunnel wasn't my brightest idea. So when I say that we were not particularly dry after leaving Greenwich, you can imagine we were anything but after going through that kind of plant based tunnel experience simulation dimension.

After leaving the jungle we were finally fed up with the rainy weather. We were both soaked, our socks were making noises because of it, and as we had it (or actually we didn't), we lacked any kind of rain protection besides an umbrella. We decided to give up on walking all the way home and turned left. 'Left' was in respect with our compasses (yes, we were still using those) We were at this point in some kind of rich-ish neighbourhood. We decided this was rich-ish as there stood some nice looking cars in front of a few of the houses, which were in their own right quite big. But as Britain goes, it is kind of run down in places. So looking at this neighbourhood through the eyes of a Dutchman, it was kind of shabby with here and there a porch.

To finish the aesthetic, the road was called "VanBrugh Park Road". We knew it was a road because we were there, but I highly doubt you would have known without me telling you. The British are really good at naming roads. After some time, we came across a kind of paper box. This paper box contained a bunch of mugs, and the words "Free". I am Dutch, so of course I took that opportunity with both hands firmly, and packed all the mugs I liked. Luckily for me I had Thomas with me, and I made him carry all the mugs.After the mugs situation, not a lot happened. We walked a little, we talked a little, and we bought a little. We cooked a little, we ate a little and we watched (a movie) a little. And that was basically it. A really busy (and rainy) day.

----

Wat doe je als je in Londen bent en een vrije dag hebt? Nou, dan spreek je af met een gemeenschappelijke middelbare schoolvriend met je andere vriend (Thomas) en ga je gezellig door de stad wandelen.

We gingen naar een café/arcade, genaamd Chief coffee, om spelletjes te spelen terwijl we warme chocolademelk dronken (slechte prijs-kwaliteitverhouding, het smaakte nergens naar. Het enige positieve was dat het warm was). Deze speelhal had Japans georiënteerde spellen en was vrij klein, maar er was genoeg ruimte voor spellen waarbij je tegen vrienden kon spelen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, en ik heb Thomas een paar keer verslagen voordat hij opgaf (stiekem had hij gewoon geen arcademunten meer). We speelden een mix tussen pingpong en pong, en een of ander funky 2002 racespel. Hoe vaak heeft Thomas me verslagen in dat racespel? Het antwoord op die vraag is niet van belang. Voor de mensen die het spel kennen, het was een Initial D arcade racespel.

Nadat ik Thomas zo vaak had verslagen, begonnen we honger te krijgen en gingen we naar een heel Brits restaurant, "Ippudo". Ippudo is een restaurant waar je Japanse ramen kunt krijgen, en het smaakte geweldig.

Nadat onze buiken gevuld waren, had die middelbare schoolvriend een heel goed idee: "Laten we naar een andere speelhal gaan". We dachten er niet veel bij na, dus we stemden toe, maar waren verbaasd over waar we terechtkwamen. De speelhal waar hij naartoe wilde, was drie trappen naar beneden onder de grond, nadat we net langs een 'Alleen voor personeel'-deur in een andere speelhal waren gegaan. Als je dit leest en bij jezelf denkt "arcade-ception", dan ben je niet de enige die dat denkt. Deze sketchy plek had een paar leuke spelletjes, maar niets sprong er voor ons uit, dus we namen snel na binnenkomst afscheid van de middelbare schoolvriend. Ik vermoed dat het feit dat Thomas nog steeds verdrietig was over zijn verlies ook een grote factor was in deze beslissing. Dus na afscheid te hebben genomen van onze middelbare schoolvriend, gingen we weer naar boven.

Het was toen ongeveer 14:00 geweest en we hadden dus nog genoeg tijd om meer interessante uitzichten te verkennen. Ik was blij met iets anders dan een sketchy ondergrondse speelhal, dus Thomas leidde de weg naar de Tower bridge. Er zijn wat foto's bijgevoegd. Omdat ik hier een paar jaar geleden al met mijn ouders was geweest, waren de hotdogs van 8 pond het meest memorabel voor mij. Ze zagen er niet eens smakelijk uit, dus we aarzelden niet om verder langs de rivier te lopen. Tijdens het bezoek aan de Tower Bridge begon het te regenen, wat klassiek Brits weer is. Het stopte pas laat die avond met regenen.

Onze volgende halte was Greenwich. Om naar het observatorium te gaan, stapten we bij het station van Greenwich uit de trein. We moesten ongeveer 10 minuten lopen voordat we bij het park rond Greenwich aankwamen. Greenwich heeft blijkbaar een park eromheen, wat een aangename verrassing was, maar het regende. De weg naar het observatorium duurde nog eens 10 minuten en toen we aankwamen, beseften we dat het al gesloten was voor vandaag. Het was onze fout om dit niet te controleren, maar nadat we 5 seconden lang spijt hadden van ons tijdstip van aankomst, besloten we naar huis te gaan. Hier begon ons echte avontuur.

Thomas zei voor de grap: "Laten we naar huis lopen". Waarna ik dacht: "Heck yeah!". We kwamen er al snel achter dat dat betekende dat we nog 2 uur in de regen naar huis moesten lopen. Thomas gaf toe dat hij die optie alleen gaf om een grapje te maken, maar ik had er erg veel zin in. Ik overtuigde Thomas van lopen en zo begon onze reis. Het deel van het park dat we zagen toen we bergopwaarts liepen naar het observatorium was mooi, dus waarom zouden we er niet meer doorheen willen lopen? Toen we op kaarten keken, zagen we dat er nog een aantal andere parken op de route lagen, en dat het park zich nog een hele tijd uitstrekte. Dus na een snelle blik op de route en onze kompassen, begonnen we te lopen. Ik maak geen grapje over het kompas. De nog resterende route door het Greenwich park, die erg nat was en nog steeds natter werd, was best spannend om doorheen te lopen. We liepen waar het pad ons het meest interessant leek en welke keuze half overeenkwam met de richting die we hadden uitgestippeld. Op een gegeven moment zagen we een rij bomen aan het einde van een T-splitsing. Deze bomen stonden netjes op een rij om uit te komen op een pad dat door eerdere ontdekkingsreizigers was gemaakt. Nadat we ons realiseerden dat dit perfect in lijn was met de gewenste richting, begonnen we te lopen.

Dit pad was niets meer dan een doorgelopen grasveld met bomen aan weerszijden die je beschermden tegen alles wat zich daarbuiten bevond. Deze speciale niet vooraf bepaalde route was leuk om over te lopen. Het had een ander gevoel dan waar we eerder doorheen waren gelopen. Je zou bijna vergeten dat je in een van de grootste steden ter wereld was. Onze schoenen vergaten echter niet dat we door nat, middelhoog gras liepen en zijn zelfs een dag later nog vies.

We zagen onderweg een paar mooie klimbare bomen, waar ik Thomas aan moest herinneren dat we nog anderhalf uur moesten lopen, en dat hij dat niet zou overleven als hij zou besluiten om in die bomen te klimmen.

Nadat we het natte park hadden verlaten, waren we inmiddels nog steeds in het Greenwich park, en we vertrokken door een sketchy poort die ons naar een matig drukke tweerichtingsweg leidde. Aan de andere kant zagen we weer een grasomgeving, bij gebrek aan betere woorden. Eerst dachten we dat het alleen maar een gedoe zou zijn om doorheen te lopen, dus we probeerden het niet. Maar door er iets verder langs te lopen kregen we nieuwe inzichten, waaronder het nu zichtbare stenen pad. We gingen vrolijk het stenen pad op en realiseerden ons dat het al snel overging in een grindpad, waar het kort daarna weer veranderde in een modderig pad. Maar helaas, als echte ontdekkingsreizigers van de Britse jungle gaven we niet op en gingen we verder naar nieuwe gebieden. Nu ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Deze zogenaamde 'grasomgeving' was slechts, zoals ik al zei, een gebrekkige beschrijving van de werkelijke situatie. Er was hier en daar wel gras, maar het bestond voornamelijk uit struiken, bomen en modder. Dus terwijl we het modderige pad opliepen, kwamen we in een soort jungle met een bedekking van planten, sommige stekelig, en waar we alleen vooruit konden lopen. Ik wil je eraan herinneren dat het toen nog steeds regende en ik kan je verzekeren dat met een paraplu door die tunnel lopen niet mijn slimste idee was. Dus als ik zeg dat we niet bepaald droog waren na het verlaten van Greenwich, kun je je voorstellen dat we dat allesbehalve waren na het doorlopen van zo'n planterige tunnelsimulatiedimensie.

Na het verlaten van de jungle waren we het regenachtige weer eindelijk zat. We waren allebei doorweekt, onze sokken maakten er lawaai van en we hadden we geen enkele vorm van regenbescherming behalve een paraplu. We besloten het op te geven om de hele weg naar huis te lopen en sloegen linksaf. 'Linksaf' was respectievelijk tot onze kompassen (ja, die gebruikten we nog steeds) We waren op dit punt in een soort sjieke buurt. We besloten dat het sjiek was omdat er een paar mooie auto's voor een paar huizen stonden, die op zich best groot waren. Maar zoals dat gaat in Groot-Brittannië, is het hier en daar een beetje vervallen. Dus kijkend naar deze buurt door de ogen van een Nederlander, was het een beetje armoedig met hier en daar een veranda.

Om het esthetische af te maken: de weg heette "VanBrugh Park Road". We wisten dat het een weg was omdat we er waren, maar ik betwijfel ten zeerste of je het had geweten zonder dat ik het je had verteld. De Britten zijn echt goed in het namen geven aan wegen. Na een tijdje kwamen we een soort papieren doos tegen. In deze papieren doos zaten een aantal mokken en de woorden "Free". Ik ben een Nederlander, dus ik greep die kans natuurlijk met beide handen aan, en pakte alle mokken in die ik leuk vond. Gelukkig had ik Thomas bij me, en ik liet hem alle mokken dragen. Na de mokken-situatie gebeurde er niet veel meer. We wandelden een beetje, we praatten een beetje en we kochten een beetje. We kookten een beetje, we aten een beetje en we keken (een film) een beetje. En dat was het eigenlijk. Een hele drukke (en regenachtige) dag.