Blog May 10 - Marie-Nour

Maarten in Study Trip South Korea 2025 2025-05-13 21:29

For our final trip with almost all group members together, we planned to leave at 6.30 in the morning for the DMZ. With only four hours of sleep after a wild night, many were hoping to catch some rest on the bus ride there. Unfortunately, Alex, who calls himself the most handsome tour guide, demanded our attention. He falsely promised we could sleep after listening to his 30 minute talk.

Trying to be optimistic, he informed us about the nearly 1 to 2 million landmines planted in the 4 km stretch of the DMZ. Later, he made sure we could still smile by assuring us we were safe with him. It was genuinely interesting to hear Alex's stories and experiences as a soldier in the Korean army. He reminded us of the tragic historical events and shared personal stories about the hardships faced by his family, which was touching to hear.

His storytelling was well timed. When we first arrived, we saw the UNESCO Memory of the World project, which highlights efforts to reconnect dispersed families through various media. We then listened to a song expressing the 30 years lost due to the war. We were lucky enough to take a few pictures, as photography was very restricted. In the third picture, you can see the last train that ran in North Korea, abandoned in the DMZ for around 40 years. It was headed to Pyongyang, the capital of North Korea. If you look closely, you can see the bullet holes in the train. This train became a symbol of sacrifice, while the tree that grew inside it, see the fourth picture, became a symbol of freedom.

Alex conveyed the idea that freedom does not come without sacrifice. It was a beautiful thought to reflect on, not only in terms of war but also in the small, everyday decisions we make. There were many bridges at the site, such as the Bridge of Freedom, which honors displaced people who died yearning for their families and hometowns in North Korea. It was also previously used to exchange prisoners of war. Similarly, there was the Bridge of No Return, which crosses the Military Demarcation Line between North and South Korea.

After visiting the Bridge of Freedom, I decided to get some North Korean money, just in case I ever allow myself any risky behavior. On the bus to the next location, Alex showed us his impressive military uniform, which you can see in the fifth picture. Fun fact: in South Korea, if you win an Olympic medal, you're exempted from military service.

Before lunch, we visited the Third Tunnel of Aggression, built by North Korea to invade South Korea. It's funny to see North Korea's military effort turned into a tourist attraction by South Korea. As I walked through the tunnel, with the ceiling even lower in the second half, I pitied my very tall Dutch friends and thanked my luck for being the shortest.

After lunch, we went to the observatory where we could see North Korea with our own eyes. In the sixth picture, you can see some of my friends with the old observatory in the background. From the new observatory, our guide provided binoculars so we could view soldier posts and see the detailed divide between the North and the South. The contrast between K-pop music playing in the background and being in a place filled with landmines felt surreal. The cheerful music didn't match the seriousness of the place. It felt like my mind couldn't comprehend how, just a few kilometers away, the world could be so different, a place where even something as joyful as K-pop is not allowed.

Before heading back to the hostel and saying goodbye to our red cow statue friend, we visited the red bridge, which offered a lovely view despite the rainy weather. The fog over the mountains was very picturesque, see the seventh picture. That was about the end of our tour, and on the way back, I had the deepest nap of my life.

Later in the evening, we had our final group dinner, arranged by the committee. The food was good, and the smiles were warm. We ended the night by spending the rest of our daily budget on beer, snacks, and some good karaoke.

---

Voor onze laatste bezoek met bijna alle groepsleden bij elkaar, vertrokken we om half zeven 's ochtends naar de DMZ. Met slechts vier uur slaap na een wilde avond hoopten velen wat rust te pakken in de bus. Helaas eiste Alex, die zichzelf de knapste gids noemt, al onze aandacht op. Hij beloofde ten onrechte dat we mochten slapen nadat we zijn praatje van 30 minuten hadden aangehoord.

In een poging optimistisch te blijven, vertelde hij ons over de bijna 1 tot 2 miljoen landmijnen die verspreid liggen over de 4 km brede strook van de DMZ. Later zorgde hij ervoor dat we toch nog konden lachen door ons te verzekeren dat we bij hem veilig waren. Het was oprecht interessant om Alex' verhalen en ervaringen als soldaat in het Koreaanse leger te horen. Hij herinnerde ons aan de tragische gebeurtenissen uit de geschiedenis en deelde persoonlijke verhalen over de ontberingen die zijn familie heeft meegemaakt, wat erg ontroerend was om te horen.

Zijn timing als verteller was goed. Bij aankomst zagen we eerst het UNESCO Memory of the World-project, dat zich richt op het herenigen van verscheurde families via diverse media. Daarna luisterden we naar een lied dat de 30 verloren jaren door de oorlog uitdrukte. We hadden geluk dat we een paar foto's mochten nemen, want fotografie was sterk beperkt. Op de derde foto zie je de laatste trein die in Noord-Korea reed, nu al zo'n 40 jaar verlaten in de DMZ. Deze trein was op weg naar Pyongyang, de hoofdstad van Noord-Korea. Als je goed kijkt, zie je de kogelgaten in de trein. Deze trein werd een symbool van opoffering, terwijl de boom die erin is gegroeid, zie de vierde foto, een symbool van vrijheid werd.

Alex bracht de gedachte over dat vrijheid nooit zonder opoffering komt. Een mooie gedachte om bij stil te staan - niet alleen in oorlogstijd, maar ook bij de kleine keuzes die we elke dag maken. Er waren veel bruggen op de locatie, zoals de Bridge of Freedom, die mensen eert die gestorven zijn terwijl ze verlangden naar hun familie en geboorteplaats in Noord-Korea. Deze brug werd eerder ook gebruikt voor het uitwisselen van krijgsgevangenen. Ook was er de Brug zonder Terugkeer, die de Militaire Demarcatielijn tussen Noord- en Zuid-Korea oversteekt.

Na het bezoek aan de Bridge of Freedom besloot ik wat Noord-Koreaans geld aan te schaffen, voor het geval ik ooit iets roekeloos wil doen. In de bus naar de volgende locatie liet Alex ons trots zijn indrukwekkende militaire uniform zien, dat je op de vijfde foto kunt bewonderen. Fun fact: in Zuid-Korea hoef je geen dienstplicht te vervullen als je een Olympische medaille wint.

Voor de lunch bezochten we de Third Tunnel of Aggression, gebouwd door Noord-Korea om Zuid-Korea binnen te vallen. Het is grappig om te zien hoe Zuid-Korea zo'n militaire poging heeft omgetoverd tot toeristische attractie. Terwijl ik door de tunnel liep - waarvan het plafond in het tweede deel nog lager was - had ik medelijden met mijn lange Nederlandse vrienden, en was ik dankbaar dat ik zelf zo klein ben.

Na de lunch gingen we naar het observatorium waar we Noord-Korea met eigen ogen konden zien. Op de zesde foto zie je een paar van mijn vrienden met het oude observatorium op de achtergrond. Vanaf het nieuwe observatorium gaf onze gids ons verrekijkers, zodat we soldatenposten konden bekijken en duidelijk het verschil konden zien tussen Noord en Zuid. Het contrast tussen de vrolijke K-popmuziek op de achtergrond en de met landmijnen bezaaide omgeving voelde surrealistisch. De opgewekte muziek paste totaal niet bij de ernst van de plek. Het voelde alsof mijn brein het niet kon bevatten dat de wereld, slechts een paar kilometer verderop, zó anders kon zijn - een plek waar zelfs iets vrolijks als K-pop verboden is.

Voor we terugkeerden naar het hostel en afscheid namen van onze rode koeienbeeld-vriend, bezochten we nog de rode brug, die ondanks het regenachtige weer een prachtig uitzicht bood. De mist over de bergen was erg schilderachtig, zie de zevende foto. Daarmee kwam onze tour ten einde, en op de terugweg had ik de diepste dut van mijn leven.

Later op de avond gingen we voor de laatste keer met de hele groep eten, georganiseerd door de commissie. Het eten was goed, de glimlachen warm. We sloten de avond af door onze laatste dagbudget te spenderen aan bier, snacks en een stevige karaoke-sessie.