Blog May 2 - Anne

Maarten in Study Trip South Korea 2025 2025-05-03 02:41

Today was another free day, but since the committee planned an optional hike almost everyone went hiking. We first had to take two busses to get to the start of the trail. While we were waiting for the first bus, Marieke realised all her cards (credit card, public transport, etc.) were gone. But since there was no time to go back to the hostel, we had to come up with some creative ways to do some fare evasion. Luckily, we all got into the bus (with or without paying) and we started our hike.

The hike we did was the Gyejoksan mountain red clay trail. During the hike you could choose to walk on the concrete or barefoot on a small red clay path next to it. Walking barefoot in the clay had apparently a lot of healing qualities such as dementia and diabetes prevention (I'm still wondering which part of the healing is done by simply just walking and which part by being barefoot in the red clay, but maybe that's just me). I decided to keep my shoes on, since we had a hike of 15 kilometres ahead.

The hike turned out to be a bit longer than 15 kilometres, since we did two detours. The first one led us to a beautiful view of a lake and the second one to the remnants of the walls of an old palace.

For the last kilometre of the hike I also decided to take off my shoes and give walking in the red clay a try. I personally liked it for about ten metres before my feet started to hurt, so I put my shoes back on at the first possibility to wash my feet and walked the rest of that last kilometre on the concrete again. Let's just hope that those few metres are enough for those healing qualities to kick in.

Somehow everyone got at the end of the trail around the same time and we were just in time to catch the bus. Marieke still couldn't pay for the bus, but at that point we were getting really good at getting her in the bus.

At the hostel we finally reunited with Irene (she didn't go hiking, so I had to miss her for a full day) and with Marieke's credit cards (which were found by Irene under our beds).

We ended our day by going out for dinner, which was once again an interesting experience with nachos that turned out to be French toast. However, we still had a really good meal. After dinner, we went to another bar to have some drinks, play some card games and eat a bowl of ice cream (with cornflakes?). After all of that, Maarten, Marie-Nour and I decided to head back to the hostel, since we are taking the train to Busan quite early tomorrow.

---

Vandaag was weer een vrije dag, maar omdat de commissie een optionele wandeling had gepland, ging bijna iedereen mee wandelen. We moesten eerst twee bussen nemen om bij het begin van de route te komen. Terwijl we op de eerste bus wachtten, realiseerde Marieke zich dat al haar pasjes (creditcard, ov-kaart, enz.) weg waren. Maar omdat er geen tijd was om terug te gaan naar het hostel, moesten we wat creatieve manieren bedenken om zwart te rijden. Gelukkig kwamen we allemaal de bus in (met of zonder te betalen) en begonnen we aan onze wandeling.

De wandeling die we deden was het Gyejoksan mountain red clay trail. Tijdens de tocht kon je ervoor kiezen om over het beton te lopen of blootsvoets over een smal pad van rode klei ernaast. Met blote voeten lopen in de klei zou blijkbaar allerlei helende werkingen hebben, zoals het voorkomen van dementie en diabetes (ik vraag me nog steeds af welk deel van het genezende effect komt door gewoon wandelen en welk deel door met blote voeten in de klei te lopen, maar goed, misschien ligt dat aan mij). Ik besloot mijn schoenen aan te houden, want we hadden nog een wandeling van 15 kilometer voor de boeg.

De wandeling bleek uiteindelijk iets langer dan 15 kilometer te zijn, omdat we twee keer een omweg maakten. De eerste bracht ons naar een prachtig uitzicht op een meer en de tweede naar de resten van de muren van een oud paleis.

Voor de laatste kilometer van de wandeling besloot ik ook mijn schoenen uit te doen en het lopen in de rode klei een kans te geven. Ik vond het persoonlijk leuk voor ongeveer tien meter, totdat mijn voeten pijn begonnen te doen. Dus deed ik mijn schoenen weer aan bij de eerste gelegenheid om mijn voeten te wassen, en liep het laatste stuk van die kilometer weer over het beton. Laten we hopen dat die paar meter genoeg zijn om de genezende werking in gang te zetten.

Op de een of andere manier kwam iedereen ongeveer tegelijk aan het einde van het pad aan en we waren precies op tijd om de bus te halen. Marieke kon nog steeds niet betalen voor de bus, maar tegen die tijd waren we er vrij goed in geworden om haar toch mee te krijgen.

In het hostel werden we eindelijk herenigd met Irene (zij was niet gaan wandelen, dus ik had haar een hele dag moeten missen) en met Mariekes pasjes (die door Irene onder ons bed waren gevonden).

We sloten de dag af met een etentje, wat opnieuw een interessante ervaring was: de nacho's bleken wentelteefjes te zijn. Toch hebben we heerlijk gegeten. Na het eten gingen we naar een andere bar om wat te drinken, kaartspelletjes te spelen en een kom ijs (met cornflakes?) te eten. Daarna besloten Maarten, Marie-Nour en ik terug te gaan naar het hostel, want morgenochtend nemen we vroeg de trein naar Busan.